รักเเรกเเค้น

 ภายในห้องมืดมีเพียงเเสงสว่างที่ส่องมาจากทางหน้าต่างร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นเเต่เสียงประตูก็ถูกเปิดออก มาพร้อมกับชายร่างหนาที่เดินตรงมาที่เขา

 ผมพยามรวบรวมสติเเละจะวิ่งออกมาจากห้องนี้เเต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไรเสียงล็อคประตูก็ดังขึ้น นั่นเเปลว่าหมดหนทางที่จะหนี

 อย่าเข้ามานะ!!!ผมตะโกนเสียงดัง

 ร่างหนาไม่ฟังเดินเข้ามาใกล้ร่างบางเรื่อยๆจนตอนนี้ร่างบางติดกับผนังห้องร่างหนาจับข้อมือของร่างบางตรึงกับผนัง 

 ปล่อยนะ ปล่อ อื้อ  อื้อ....ร่างหนาไม่รอให้ร่างบางร้องท้วงริมฝีปากหนาประกบกับริมฝีปากของร่างบาง ร่างบางเม้มปากเเน่นเพื่อไม่ให้ร่างสูงรุกล้ำไปมากว่านี้เเรงบีบที่ข้อมือเเรงมากขึ้นเรื่อยๆจนร่างบางต้องร้องมาด้วยความเจ็บร่างหนาฉวยโอกาสสอดลิ้นเข้าไปหยอกเย้าหาความหวาน

 อื้อ อื้อ อ๊ะ ร่างบางพยามยามร้องท้วงเเต่เสียงทั้งหมดหายไปเมื่อร่างหนากับที่คอขาวของร่างบาง สร้างความเจ็บปวดเป็นอย่างมากไม่มีเเม้เเต่ความปรานีถะนุดถะนอม มีเเต่ ป่าเถื่อนรุนเเรง

                                    NC 

 ร่างบางตื่นขึ้นมองภายในห้องมีเพียงตนอยู่เเค่คนเดียวไม่มีคนใจร้ายคนนั้นน้ำใสๆไหลลงมาจากตาคู่สวย 

 ฮึก พี่ยองมินช่วยผมด้วย  โอ๊ย!! ฮึก(ร่างบางสะอื้นร้องให้เเล้วลุกขึ้นจากเตียงเเต่ก็ล้มไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง มองดูตนเองที่มีเเต่รอยช้ำตามร่างกาย)

 ฮึก เจ็บ เจ็บเหลือเกินพี่ยองมิน (ร่างบางตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ)