ความทรงจำที่เลือนหาย

     PHI
     ผมหลงใหลคนๆหนึ่งเอามากๆอย่าที่ผมไม่เคยเป็นมาุดิฝนนๆนี้น่ารักมาก ผมเห็นเค้าแค่แวบเดียวผมก็รักเค้าทันที รูปร่างที่ไม่ว่าจะดูกี่ที่ก็ยังดูเหมือนจะล้มได้ทุกเวลา  ไหนจะขนตายาวที่รับกับใบหน้าหวาน ปากสีเชอร์รี่ที่ดูน่ากินนั้นอีก ผิวสีน้ำผึ้ง เอวที่คอดได้รูปเขาคนนั้นมีชื่อว่า ธีร์ ครั้งแรกที่ผมพบธีร์คือ ในซอยแคบๆ ธีร์กำลังถูกพวกบ้านั้นลวนลามอยู่ ไม่รู้ทำไมผมจึงปล่อยไว้ภม่ได้
   "เห้ย พวกมึงหยุดนะ"
   "อย่ามาเสือกเรื่องของผัวเมียนะ"
   "ฮือ ไผ่ช่วยเราด้วย"
   "พวกมึงนิมโนเก่งเนอะ"
   "เรื่องนี้ไม่เกียวกับมึง"
   "กูไม่แคร์"
   "ปากดีนักนะมึง"
   "เห้ยสั่งสอนมันดิ"
     หลตงจากนั้นก็เกิดการต่อสู้กันอยู่นาน
   "ไผ่ถอย"
     ผมทำตามอย่างว่างายเลยครับ ธีร์ใช้ท่อนไม้ฟาดเข้าที่หัวของพวกมัยอย่างจังเลยครับ ตอนนี้พวกนั้นสลบกันหมดแล้ว เหลือแต่ผมกับธีร์แค่สองคนแล้วครับ
   "ไผ่เปนไรป่าวอะ"
   "ไม่อะ"
   "แต่มีแผลด้วยนิไปทำแผลก่อนนะ"
   "ไม่ต้องหรอก กูขี้เกียจอะ"
   "เดี๋ยวเราทำให้เอง"
   "มะ..."
     ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ธีร์ก็ลากผมไปนั่งทำแผลและไปซื้อยามาเตรียมทำแผลแล้วด้วย
   "เสร็จและ"
   "ขอบคุณนะธีร์"
   "อืม เราก็ต้องขอบคุณไผ่เหมือนกับ"
   "เราว่าไปหาไรกินกันมะ กูหิว"
   "เอาดิ เราก็หิวเำมือนกัน"
     วันนั้นผมมีความสุขมากๆเลยครับ 
   "ไผ่ ไอไผ่"
   "..."
   "ไอเหี้ยไผ่"
   "หะ ป่ะ"
   "นี้มึงเหม่อไรวะ"
   "ป่าว แล้วนี้ไม่กลับบ้านกันวะ"
   "แหกตามึงดูดิฝนตกอยู่"
   "เอาจริง"
     ผมอยากจะบอกรักธีร์นะแต่ผมไม่กล้า ฝากฝนไปบอกละกันนะ
.
.
.
.
.
เรื่องนี้เปนเรื่องที่สองที่เราแต่งนะ
อ่านกันเยอะๆน้าาาา
เม้นท์ด้วยนะเปนกำลังใจในการแต่งน้าาา