เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยนั่นไปไหนน่ะเกล”เขื่อนที่พาแม่ตัวเองเข้านอนแล้วเดินมาที่ห้องของเฟย์ก็ตกใจที่ไม่เห็นร่าง

บางก่อนจะรีบวิ่งออกมาเจอเกลก็รีบถามอย่างร้อนรน

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คือ”เกลอึกอักไม่ตอบและชี้ไปที่บ้านทำให้เขื่อนวิ่งกลับเข้าไปที่ห้องพ่อตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทานข้าวแล้วทานยานะคะคุณลุง จะได้หายไวๆ”เมื่อเข้ามาในห้องเขื่อนก็ชะงักที่เห็นเฟย์กำลัง

ประคองพ่อตัวเองขึ้นมาและป้อนข้าวอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอทำอะไรพ่อชั้นน่ะ”เขื่อนเดินเข้าไปว่าเฟย์อย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เห็นรึไงว่าชั้นกำลังดูแลคุณลุงอยู่”เฟย์หันขวับไปมองอย่างไม่พอใจแล้วว่าก่อนจะหันไปดูแล

พ่อของเขื่อนต่อ เขื่อนเตรียมจะกระชากเฟย์ออจากพ่อของเขาแต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นเฟย์ดูแลพ่อ

ของเขาโดยไม่มีท่าทีรังเกียจเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณลุงทานยาแล้วหลับไปแล้วล่ะ”เมื่อเฟย์ป้อนข้าวพ่อเขื่อนเสร็จก็เอาชามไปเก็บก่อนจะเห็น

พ่อเขื่อนหลับไปแล้วก็เดินออกมาจากห้องก็ชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งเฝ้าเธออยู่หน้าห้องและ

แปลกที่คราวนี้เขาไม่โวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจที่ดูแลพ่อชั้น แต่อย่าหวังนะว่าชั้นจะใจอ่อนกับเธอ”เขื่อนพูดขึ้นและไม่ยอมมองหน้าเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็รู้อยู่แล้วล่ะย่ะว่าคนอย่างนายน่ะใจแคบแค่ไหน ไม่มีวันมองครอบครัวชั้นดีได้หรอก แต่นาย

ช่วยบอกชั้นทีได้มั้ยว่าทำไมพ่อนายถึงเป็นแบบนี้ แล้วที่พูดชื่อพลอยนี่คือพลอยเดียวกับแม่ชั้นรึ

เปล่า”เฟย์พูดทำให้เขื่อนชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ไม่ต้องมามารยาทำเป็นแกล้งโง่ไปหน่อยเลย เห็นสภาพพ่อชั้นแล้วคงจะสมเพชสินะ ชายคน

หนึ่งที่มันเคยรักแม่เธอจนหมดหัวใจสุดท้ายก็โดนหักหลังไปได้ลงคอ เพราะผู้หญิงโลเลอย่างแม่

เธอทำให้พ่อชั้นเป็นแบบนี้”เขื่อนรีบว่าเฟย์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นาย เลิกว่าแม่ชั้นสักที ชั้นรู้ว่าเรื่องนี้แม่ชั้นอาผิด แต่มันก็เป็นเรื่องของอดีตไปแล้วไม่ใช่รึไง

นายจะมายึดติดเรื่องบ้าๆพวกนี้ไปทำไม ทำไมนายไม่เอาเวลามาดูแลพ่อแม่นายให้ดีๆเล่า”เฟย์ไม่

พอใจที่ถูกเขื่อนว่าก็รีบย้อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาสั่งชั้น และไม่ต้องมาปากดี นี่เธอลืมไปแล้วรึไงว่าตอนนี้เธออยู่ในสภาพไหน อย่ามาก

ล้าหือกับชั้น ดี ในเมื่อปากดีนักงั้นชั้นจะลงโทษเธอ”เขื่อนพูดจบก็ลากเฟย์เข้าไปในร้านอาหารเก่า

ของพ่อเขาแล้วจัดการล่ามเฟย์ไว้กับเสาด้วยโซ่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด ไอ้โรคจิตบ้าไปแล้วรึไงมาล่ามชั้นแบบนี้นะ ปล่อยนะ”เฟย์ร้องโวยวายแต่ไม่เป็นผลเมื่อ

เขื่อนไม่ยอมปล่อยเธอเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน ที่ชั้นต้องกลายเป็นแบบนี้ที่ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะแม่เธอรู้เอาไว้ซะ”เขื่อนที่โกรธ

แค้นจัดก็โพล่งตะคอกใส่เฟย์อย่างแรงก่อนจะเดินออกมาจากที่ล่ามเฟย์แล้วสั่งห้ามให้ใครปล่อยตัว

เธอออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้บ้า นายจะทำแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะไอ้เขื่อนบ้ากลับมาปล่อยชั้นก่อน ชั้นไม่ใช่นักโทษของนาย

นะยะ”เฟย์ร้องโวยวายไม่เป็นผลที่เขื่อนจะปล่อยก็ค่อยๆทรุดตัวลงแล้วนั่งพิงเสาที่ล่ามเธอเอาไว้

พลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืมม”ป๊อปปี้ขยับตัวตื่นมาในตอนเช้าแล้วมองร่างบางที่นอนข้างกันที่ยังหลับปุ๋ยอยู่ก็ยิ้มอย่างอ่อน

โยน พลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขากับเธอเป็นของกันและกันไปด้วยความเต็มใจ ก่อนป๊อปปี้จะลูบ

ผมของฟางด้วยความเอ็นดู แต่แล้วชายหนุ่มก็เศร้าลงไปเมื่อคิดถึงสิ่งที่คุณหญิงนวลต้องการใน

ตอนแรก ความต้องการของคุณหญิงนวลที่ต้องการพาฟางมาแต่งงานกับ เขาเพียงเพราะต้องการ

ให้บ้านทางนั้นอับอาย เขาเลยเลือกที่จะไม่แตะต้องตัวฟางเลย แต่แล้วสุดท้ายเขาเองก็ห้ามใจไว้

ไม่ อยู่ แล้วต่อจากนี้เรื่องของเขาและฟางจะเป็นยังไงต่อไป เขาจะทำยังไงกับเรื่องของฟ้าและย่า

เขาดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นแต่เช้าเลยนะตาป๊อป”คุณหญิงนวลทักเมื่อป๊อปปี้เตรียมตัวจะไปมหาวิทยาลัยแล้วลงมาจากชั้น

บน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ วันนี้มีคลาสสอนตอนเช้าเลยว่าจะรีบไปเตรียมตัวก่อน”ป๊อปปี้พูดพลางจิบกาแฟและอ่าน

หนังสือพิมพ์บนโต๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีจริงๆเลยนะที่รู้จักเตรียมตัวตั้งแต่เช้าแบบนี้ ไม่เหมือนกับไอ้ครอบครัวเศรษฐีใหม่นั่น ไอ้พวก

เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ สายจนตะวันขึ้นโด่งขนาดนี้แล้วยังไม่ลุกขึ้นมาไม่รู้จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึง

ไหน”คุณหญิงนวลพูดว่าถึงฟางอย่างไม่พอใจที่ฟางนั้นตื่นหลังป๊อปปี้ ป๊อปปี้ชะงักหน้าแดงทันที

เพราะที่ฟางตื่นสายนั้นอาจเป็นฝีมือของเขาอยู่ด้วยนั่นเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เมื่อคืนฟางมีไข้น่ะครับ เลยลุกไม่ขึ้น”ป๊อปปี้อึกอักแล้วรีบแก้ตัวแทนฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายล่ะ แล้วเราไปนอนร่วมห้องกับแม่นั่นทั้งคืนเนี่ยนะตาป๊อป แล้วนี่ติดไข้แม่นั่นรึเปล่า แม่นั้นน่ะ

เป็นตัวแพร่เชื้อโรคให้กับหลาน คืนนี้เราจะไปนอนห้องแม่ฟ้าแทนก็ได้นะ”คุณหญิงนวลพูดขึ้นด้วย

ความเป็นห่วงหลาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมแข็งแรงพอ ฟางไม่สบายผมคือสามีผมต้องดูแลฟางสิครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว

ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ สวัสดีครับ”ป๊อปปี้รีบพูดทันทีก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจาก

บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หลานของชั้นจะต้องไม่ใจอ่อนให้กับไอ้พวกบ้านนั้นเด็ดขาด”คุณหญิงนวลพูดขึ้นแล้วมองตามร่าง

สูงที่เดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้ม”ฟาง ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนสายๆแล้วพบว่าป๊อปปี้นั้นไม่ได้นอนอยู่ข้างตัวเองแล้ว

สงสัยจะต้องออกไปทำงานเพราะเธอจำได้ว่าวันนี้ป๊อปปี้มีสอนเช้าก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วหันไป

เห็นข้างๆเตียงมียาและโน๊ตแผ่นหนึ่งวางอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

‘ยาแก้ไข้ทานหลังอาหาร พี่สั่งอิ่มทำโจ้กให้เราแล้วนะครับ’

 

 

 

 

 

 

 

ฟางหน้าแดงจัดกับความใส่ใจของป๊อปปี้ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ที่เธอตกเป็นของป๊อปปี้ด้วย

ความเต็มใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นแล้วหรอคะคุณฟาง เห็นพี่ป๊อปบอกว่าคุณฟางไม่สบายนี่ลงมาทำไมคะ”แก้วรีบพูดเมื่อเห็นฟาง

ลงมาหาตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ก็ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ เอ่อ พี่ป๊อปเอายาให้กินเมื่อเช้านี้ จะให้นอนอยู่ข้างบนเฉยๆก็เบื่อแย่

ฟางเลยว่าจะลงมาสอนหนังสือให้คุณแก้วดีกว่านะคะ”ฟางยิ้มให้แก้วอย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดกับ

แก้วแล้วหน้าแดงเมื่อคิดถึงป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วเห็นคุณฟางค่อยยังชั่วแล้วก็ดีค่ะ แถมพี่ป๊อปยังเป็นห่วงเอาใจใส่ดูแลแบบนี้ด้วย”แก้วพูดแล้ว

ยิ้มเมื่อนึกถึงเมื่อเช้าที่ก่อนป๊อปปี้จะไปทำงานเขาได้สั่งกำชับนักหนาให้เธออยู่ดูแลพี่สะใภ้ของเธอ

คนนี้ อย่าเพิ่งให้ทำงานหนัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้แสดงว่าคุณฟางดีกับพี่ป๊อปแล้วสิคะ”แก้วเห็นท่าทางของฟางก็รีบแซว

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็พี่ป๊อปเค้าเอาใจใส่ดูแลฟางตอนฟางป่วยนี่ ถ้าไม่หายงอนก้ไม่รู้จะหายวันไหน”ฟางพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีแล้วล่ะค่ะ เพราะเป็นสามีภรรยากัน เข้าใจกันตั้งแต่ตอนนี้ดีแล้ว”แก้วพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุยอะไรกันอยู่ครับ2สาว น้องฟางนี่หายไข้แล้วหรอครับ”โทโมะเดินเข้ามาหาแก้วและฟางแล้วทัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ นี่พี่โทโมะมาที่นี่ทุกวันนี่ฟางว่าไม่ได้มาหาพี่ป๊อปอย่างเดียวแล้วมั้งคะ”ฟาง

สังเกตท่าทางของแก้วและโทโมะที่แก้วยิ้มด้วยความเขินเมื่อโทโมะเดินเข้ามาก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะก็มาหาพี่ป๊อปน่ะสิคะจะมาหาใครได้”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ก็มาหาคุณแก้วไงคะ”ฟางพูดตรงๆทำให้แก้วและโทโมะหน้าแดง

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟางพูดอะไรก็ไม่รู้เราเป็นพี่น้องกันค่ะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าตอนนี้อยากจะบอกฟางว่าพี่น้องก็แล้วแต่ทั้งคู่นะคะฟางว่าฟางเดินไปดูมะลิกับป้าอิ่มดี

กว่า ว่าเตรียมของว่างไปถึงไหนแล้ว เดี๋ยวมานะคะ”ฟางพูดแล้วอมยิ้มก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาให้

โทโมะกับแก้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดูท่าน้องฟางเค้าจะดูพวกเราออกนะแก้ว”เมื่อฟางเดินไปโทโมะก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วกลัวจังว่าคุณฟางจะบอกพี่ป๊อป”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าถึงเวลาที่ป๊อปปี้ต้องรู้จริงๆ พี่สัญญาว่าพี่จะทำตัวให้เป็นคนที่ดีเพื่อให้ป๊อปปี้มันไว้ใจที่จะฝาก

น้องสาวที่มันรักคนนี้ไว้กับพี่ให้ได้”โทโมะพูดแล้วเลื่อนมือไปกุมมือแก้วไว้ ทำให้แก้วยิ้มออกมา

ด้วยความตื้นตันในตัวโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มานั่งทำอะไรกัน2คนน่ะ งานการที่บ้านมีให้ทำเยอะแยะทำไมไม่ไปช่วยอิ่มกับมะลิทำ มัวแต่มา

นั่งออดอ้อนผู้ชายแบบนี้ อยากให้เรื่อฝรู้ถึงคุณท่านรึไง”ฟ้าเดินเข้ามาเห็นโทโมะและแก้วจับมือกัน

ก็รีบเดินเข้ามาว่าทำให้แก้วถอนหายใจเบาๆก่อนจะรีบเดินหนีฟ้าไปอีกทางด้วยความรำคาญ โท

โมะถอนหายใจเบาๆแล้วจะลุกหนีบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้คุณป๊อปไม่อยู่แล้วนี่ก็ที่อยู่ของคนใช้ คุณโทโมะไม่ควรจะมาเดินป้วนเปี้ยนแถวนี้นะคะ

เดี๋ยวคนอื่นรู้ถึงไหนอายถึงนั่น หาว่าคุณโทโมะลดตัวใฝ่ต่ำมาคั่วกับคนใช้”ฟ้าพูดแล้วว่าเสียงดังให้

แก้วที่กำลังเดินไปสะอึก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเป็นเรื่องของชั้น สิทธิ์ของชั้นที่ชั้นอยากจะคบอยากจะคุยกับใครก็ได้ เธอไม่ใช่แม่ชั้นไม่ต้อง

มาว่า อ้อ แล้วก็อีกอย่างแก้วเค้าไม่ใช่คนใช้บ้านนี้ ถ้าฐานะจริงๆเค้าแทบเป็นเนายเธอได้เลยนะ

อย่าลืม”โทโมะไม่พอใจที่ฟ้าว่าแก้วก็รีบว่าก่อนจะเดินกลับไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ เมื่อโทโมะไปแล้วฟ้าก็เดินปรี่เข้ามากระชากตัวแก้วแล้วตบหน้าจนหัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คือโทษฐานที่เธอทำตัวใจง่ายให้ท่าผู้ชายจนให้ผู้ชายของเธอมาว่าชั้น อย่าลืมว่าอำนาจทั้งหมด

ของบ้านนี้ ชั้นมีสิทธิ์ดูแล ถ้าไม่อยากถูกคุณท่านลงโทษอย่าคบกับคุณโทโมะ”ฟ้าว่าก่อนจะเดิน

ปึงปังออกไป แก้วเม้มปากแน่นแล้วกำมือ รู้สึกเจ็บใจที่ตัวเองไม่สามารถขัดคำสั่งคุณหญิงนวลได้

เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยด ป๊อปปี้กลับมากมหาลัยแล้วจอดรถก่อนจะเดินเข้าบ้านมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปกลับมาแล้ว เป็นยังไงคะวันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ยคะ”ฟ้าที่เห็นฟางมานั่งรอหน้าบ้านชะเง้อดู

ป๊อปปี้เดินเข้ามาก็รีบเดินมาตัดหน้าแล้วปรี่เข้าไปเอาอกเอาใจป๊อปปี้พลางคล้องแขนต่อหน้าต่อตา

ฟางก่อนจะพาป๊อปปี้เดินเข้าบ้านไป ฟางชะงักเมื่อสบตากับป๊อปปี้ที่หยุดมองเธอ ทั้งคู่มองตากัน

สักพักก่อนป๊อปปี้จะถูกดึงไปหาคุณหญิงนวล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อิ่มแล้วหรอคะคุณท่าน”ขณะที่ทานอาหารเย็นนั้นฟ้าก็รีบถามเมื่อเห็นคุณหญิงนวลรวบช้อนไม่

ยอมทานข้าวต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อิ่มแล้ว กินไม่ลง เจอแต่อะไรที่ไม่เจริญหูเจริญตา มีตัวแพร่เชื้อโรคมากินข้าวด้วยไม่รู้จะป่วยตา

มรึเปล่ารู้ตัวเองว่าป่วยยังจะมาเป็นพาหะตามปล่อยเชื้อคนอื่นอีก”คุณหญิงนวลว่าแล้วปรายตามอง

ฟางอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นฟางต้องขอโทษคุณย่านะคะที่ทำให้คุณย่าและทุกคนไม่สบายใจ”ฟางสะอึกรู้ตัวดีว่าคุณหญิง

นวลไม่ต้องการจะทานข้าวร่วมโต๊ะกับเธอ ไม่ว่าเธอจะป่วยอยู่รึสบายดีก็รีบขอโทษก่อนจะลุกขึ้น

เดินออกไปจากห้องอาหารทันที ป๊อปปี้นิ่งกำลังจะลุกตามฟางไปแต่ต้องถูกสั่งให้อยู่กับย่าตัวเอง

และอยู่กับท่านนทานอาหารเสร็ก่อนจะต้องพาท่านไปเข้านอนตามหน้าที่ปกติที่ทำร่วมกับฟ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด เมื่อป๊อปปี้กลับเข้ามาในห้องแล้วมองไปที่ฟางที่กำลังจะไปอาบน้ำก็รีบหลบสายตา

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พี่ป๊อปจะอาบน้ำก่อนรึเปล่าคะ เดี๋ยวอาบก่อนฟางเลยก็ได้”ฟางที่ยังคงเขินเรื่องเมื่อคืนอยู่ก็

พูดและไม่สบตาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อกี้ทานข้าวแค่นิดเดียวอิ่มหรอ”ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะอิ่มแล้ว”ฟางนิ่งสักพักก่อนจะตอบ ป๊อปปี้มองฟางที่ไม่ยอมสบตาชายหนุ่มก็ดึง

มือฟางแล้วพาเธอเดินลงไปที่ครัวด้านล่างทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตัวเองไม่สบายแท้ๆจะมากินมื้ออดมื้อไม่ได้นะ ต้องดูแลตัวเองบ้างสิ”ป๊อปปี้พูดเชิงดุฟางก่อนที่จะ

นำไข่มาทอดให้กับฟางแล้วตักข้าวให้ฟางทานแบบง่ายๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณพี่ป๊อปมากนะคะ’ฟางหน้าแดงกับการเอาใจใส่ของชายหนุ่มก็รีบขอบคุณ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทานข้าวเถอะ กินตอนร้อนๆนี่สิดี พอทานเสร็จเราจะได้กินยาด้วยนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางที่นั่ง

ทานข้าวไข่เจียวฝีมือตัวเองทำจนหมดจานก็แอบยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะเอายาให้ฟางกินแล้วยืน

มองฟางล้างจานเงียบๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”ฟางที่กำลังจะปิดก๊อกน้ำก็ต้องร้องเมื่อก๊อกน้ำที่อ่างล้างจานนั้นแตกก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบเข้ามา

ดูและทั้งคู่ก็ช่วยกันซ่อมจัดการก๊อกน้ำเจ้าปัญหาด้วยกัน จนทำให้ป๊อปปี้และฟางตัวเปียกไปทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วพี่ป๊อปตัวเปียกหมดเลย ฟางขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ตัวเปียกแบบนี้”ฟางรีบพูดทันทีเมื่อ

เห็นสภาพป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาขอโทษพี่เลย เราต่างหากที่พี่ควรจะขอโทษ ไม่สบายแล้วต้องมาตัวเปียกแบบนี้ พี่ว่า

เราขึ้นไปข้างบนเถอะ แล้วอาบน้ำ เดี๋ยวจะไม่สบายหนักไปอีก”ป๊อปปี้พูด ก่นที่จะจูงมือฟางกลับ

ขึ้นมาชั้นบน ฟางยิ้มออกมาเมื่อมองไปที่มือของตัวเองที่ถูกป๊อปปี้จูงมือ ไม่ว่าจะตอนพาลงมาทาน

ข้าวหรือตอนนี้ มันทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในความฝันที่ได้แต่งงานกับคนที่เธอรัก และเค้าก็ดูแล

เอาใจใส่เธอแบบนี้ เธออยากจะอยู่กับป๊อปปี้ด้วยกันตลอดไปเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ทำเป็นแกล้งป่วย มารยาให้ท่าคุณป๊อป”ฟ้าที่แอบเห็นป๊อปปี้พาฟางลงไปทานข้าวจนช่วยกัน

ซ่อมก๊อกน้ำก่อนที่ป๊อปปี้จะพาฟางกลับขึ้นไปบนห้องก็แค้นก่อนจะพูดออกมาด้วยความอิจฉา

 

 

 

 

 

 

 

 

ความรู้สึกความห่วงใยมันค่อยๆเปลี่ยน แต่ตัวร้ายตัวอิจฉายังมีเหมือนเดิม