เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 “ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อปที่พาแก้วออกไปข้างนอก”แก้วพูดเมื่อเดินกลับเข้ามาในบ้านกับฟางและ
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าอยากได้หนังสือเล่มไหนอีกก็บอกฟางนะคะเดี๋ยวฟางไปเอามาให้อีก”ฟางพูดแล้วยิ้มให้กับแก้ว
 
 
 
 
 
 
“นี่ก็ดึกมากแล้วงั้นเดี๋ยวแก้วขอตัวเอาของไปเก็บก่อนนะคะ”แก้วพูดแล้วหมายะเดินไปที่หลังบ้าน
ตามเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
“หลับมาซะดึกดื่นเลยนะคะ”ฟ้าที่ประคองคุณหญิงนวลเดินเข้ามาก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ดึกขนาดนี้แล้วทำไมเธอไม่พาคุณย่าขึ้นไปนอนล่ะฟ้า”ป๊อปปี้เดินเข้ามาพูดเมื่อเห็นย่าตัวเองยังไม่
นอน
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณท่านไม่ยอมนอนค่ะเพราะมีคนเล่นพาคุณป๊อปหายออกไปแบบนี้”ฟ้าพูดแล้วมองไปทางฟาง
อย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วนี่แกแต่งตัวอะไรของแก อยากจะร่านเหมือนแม่แกรึไงนังแก้ว”คุณหญิงนวลเห็นแก้วแต่งตัว
ในชุดของโทโมะก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนี้เห็นคุณโทโมะมาที่นี่บ่อยนี่ก็คงจะให้ท่าคุณโทโมะแน่ๆเลยค่ะคุณท่าน”ฟ้าเห็นก็รีบพูด
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะกับแก้วเราเป็นพี่น้องกันนะคะไม่มีอะไรเกินเลยเลย”แก้วรีบพูดขึ้นปกป้องโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ พอมีผู้ชายเข้าหาหน่อยก็ปากกล้าขึ้นนะ บอกว่าพี่น้องเดี๋ยวหน่อยมันก็ท้องไม่มีพ่อเหมือนกัน
ร่านอยากผีผัวจนตัวสั่นจนต้องรีบแต่งตัวกะจะไปล่อผู้ชายให้มาสมสู่”คุณหญิงนวลว่าแก้วจนแก้ว
เริ่มร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่งตัวแบบนี้น่ารักออกนะคะไม่เห็นมีอะไรเสียหายตรงไหนเลย”ฟางที่เห็นแก้วซึมลงไปก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาสาระแนออกความเห็นชั้นพูดกับนังแก้วไม่ได้พูดกับเธอ นี่เธอก็อีกคนคิดว่าเธอเป็นใคร
ถึงได้กล้าแบบนี้ คนที่นี่เค้าอยู่แบบนี้มานานพอมีเธอเข้ามาก็มาเปลี่ยนแปลงหมดทุกอย่างนี่อยาก
จะประจบผัวไม่พอยังมีความคิดที่จะเปลี่ยนแปลงนังแก้วอีกงั้นเรอะ”คุณหญิงนวลหันขวับไปว่าฟาง
ต่อทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณย่าครับ ดึกแล้วผมว่าเราขึ้นไปนอนเถอะครับ”ป๊อปปี้เห็นเรื่องเริ่มบานปลายก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ย่าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น วันนี้ย่าจะลงโทษนังหลานร่านที่กล้าขัดคำสั่ง ไปฟังคนนอกมากกว่า
อยากจะมีผัวจนตัวสั่นถึงได้ลุกมาแต่งตัว ฟ้าไปเอาเสื้อผ้ามันออกมาเผาให้หมด”คุณหญิงนวลสั่ง
ฟ้าคนสนิททันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณย่าอย่านะคะแก้วขอร้องอย่าเผาเสื้อผ้าพวกนั้น พี่โทโมะซื้อให้แก้วเฉยๆไม่มีอะไรนะคะ”แก้ว
ตกใจเมื่อเห็นว่าฟ้าเอาถุงเสื้อผ้าของโทโมะที่เธอซ่อนออกมาจะเผาก็รีบขอร้อง
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
คุณหญิงนวลหันไปตบหน้าฟ้าจนคว่ำ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แกยอมรับแล้วสิว่าให้ผู้ชายซื้อของให้ นังคนใจง่ายเหมือนแม่ไม่มีผิด ฟ้าไปเอาไม้เรียวมา”คุณ
หญิงนวลสั่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอเถอะค่ะอย่าทำคุณแก้วเลย อย่าตีเธอนะคะ”ฟางตกใจรีบดึงแก้วไปกอดทันที
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องของชั้นกับหลานชั้น อย่ามาคนนอกสะเออะ”คุณหญิงนวลตะคอกใส่ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางคือสะใภ้ของที่นี่ฟางเองก็ไม่ใช่คนนอกแล้วนะคะคุณย่า”ฟางนิ่งก่อนจะพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“คุณท่านคะดูมันกล้าเถียงคุณท่านนะคะ”ฟ้าไม่พอใจที่ฟางพูดก็รีบเข้ามาประจบคุณหญิงนวลทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ปากดีนักนะถ้าอยากเป็นคนในของที่นี่นักก็ดี ชั้นจะลงโทษเธอแทนนังแก้วฟ้าเฆี่ยนมัน”คุณหญิง
นวลว่า
 
 
 
 
 
 
 
“คุณย่าครับอย่าลงโทษใครเลยนะครับ”ป๊อปปี้ตกใจที่ฟางจะโดนตีแทนแก้วก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปเป็นหลานย่านี่ป๊อปกล้าขัดใจย่าเพราะมันงั้นเรอะ”คุณหญิงนวลว่าก่อนที่จะเอามือจับหัวใจ
แล้วทำเซล้มลง
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ป๊อป ฟางไม่เป็นไร”ฟางหันไปพูดกับป๊อปปี้เมื่อเห็นป๊อปปี้รีบไปประคองคุณหญิง
นวล
 
 
 
 
 
 
 
“ฟ้า เฆี่ยนมัน”เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้เงียบไม่กล้าพูดขัดใจตัวเองแล้วคุณหญิงนวลก็สั่งคนสนิททันที
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะๆ
 
 
 
 
 
 
ไม้เรียวถูกฟาดลงที่หลังของฟางไปตามแรงแห่งความแค้นของฟ้าที่ฟาดอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
“จำเอาไว้ อย่ามาสาระแนประจบผัวเอาหน้าว่าตัวเองสามารถจัดการทุกอย่างในบ้านหลังนี้ เพราะ
หน้าที่นี่คือหน้าที่ของแม่ฟ้า ถ้าอยากจะประจบผัวก็ไปทำที่อื่นไม่ใช่ที่นี่”คุณหญิงนวลว่าเมื่อฟ้า
เฆี่ยนฟางเสร็จแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะฮือๆ”แก้วร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นฟ้าเผาถุงเสื้อผ้าของโทโมะไปต่อหน้าต่อตา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ช่วยไม่ได้นะอยากจะขัดคำสั่งคุณท่านเองนิ”ฟ้ามองแก้วร้องไห้และกำมือแน่นอย่างสะใจก่อนจะ
เดินขึ้นไปข้างบน
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะคะคุณแก้วไม่เป็นไรค่ะ”ฟางขยับไปกอดปลอบแก้วที่ร้องไห้แน่น
 
 
 
 
 
 
“คุณฟางเจ็บมากมั้ยคะ เพราะแก้วแท้ๆเลยทำให้คุณฟางเจ็บตัว”แก้วร้องไห้แล้วถามฟางต่อ
 
 
 
 
 
 
 
“เจ็บค่ะแต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะฟางทนได้”ฟางฝืนยิ้มออกมาให้แก้ว แก้วมองฟางด้วยความสงสาร
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นเดี๋ยวแก้วช่วยทายาให้นะคะ”แก้วพูดก่นจะประคองฟางขึ้นไปชั้นบนแล้วมองถุงเสื้อผ้าที่ถูกเผา
ด้วยความเสียใจ
 
 
 
 
 
 
 
“คุณย่าไม่น่ะลงโทษฟางเธอแบบนั้นเลยนะครับ”ป๊อปปี้ที่มาส่งคุณหญิงนวลเข้านอนก็พุดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ป๊อปเห็นเมียดีกว่าย่างั้นหรอ ป๊อปหลงมันอยู่งั้นหรอ ดีอยากจะไปหลงนังเมียนั่นของแกก็เชิญ
ปล่อยให้ย่าอยู่ที่นี่ลำพังซะให้ย่าตายๆไปเลย”คุณหญิงนวลไม่พอใจที่ป๊อปปี้แสดงความเห็นใจฟาง
ก็รีบว่าและตัดพ้อ
 
 
 
 
 
 
“ไม่ครับผมไม่ได้เห็นใครดีไปกว่าย่าตัวเองแต่คุณย่าทำแบบนี้ทั้งๆที่ฟางไม่ได้ผิดอะไรนะ
ครับ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาทำพูดดี เราเห็นใจมัน ใจอ่อนกับพวกนีระสิงห์เพราะเราหลงมันป๊อปทำไมป๊อปถึงทำกับ
ย่าแบบนี้ ป๊อปจะทิ้งย่าไปหาพวกมันงั้นรึ แล้วสิ่งที่มันทำให้แม่เราต้องอับอายล่ะลืมมันไปแล้ว
รึ”คุณหญิงนวลว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผมว่าดึกแล้วคุณย่านอนเถอะนะครับ”ป๊อปปี้เงียบลงไปก่อนท่ะจัดการพาคุณหญิงนวลเขานอนให้
เรียบร้อยแล้วเดินออกมาข้างนอกหมายจะกลับห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไปกับมันมาแบบนี้สนุกมั้ยล่ะคะ”ฟ้าเดินมาดักป๊อปปี้แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“เราแค่แวะไปทานข้าวที่บ้านพ่อแม่ของฟางแล้วพายัยแก้วไปเอาหนังสือเท่านั้น”ป๊อปปี้นิ่งก่อนจะ
พูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“เข้าทางพ่อแม่แล้วอีกหน่อยคุณป๊อปก็มีมันจนลืมเมียคนนี้ไปอีกคนหลังจากนั้นก็จะผลักไสฟ้าออก
ไป”ฟ้าพูดแล้วน้ำตาไหลออกมาเป็นจังหวะเดียวที่ฟางและแก้วกำลังจะเดินขึ้นมาหมายจะกลับห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมชั้นต้องทำแบบนั้นล่ะฟ้าในเมื่อเธอเองมาก่อนนะ”ป๊อปปี้พูดเพราะถ้าฟ้าไม่อยู่ที่นี่แล้วฟ้าจะ
ไปอยู่ที่นี่แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่เขาจะต้องไล่ฟ้าไป ฟางสะอึกแล้วมองภาพนั้นด้วยความเจ็บ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาก่อนแต่ก็เป็นแค่เมียเก็บไม่ใช่เมียเชิดหน้าชูตาแบบแม่นั่นคุณป๊อปทำดีกับมันบ่อยๆแบบนี้ อีก
หน่อยคุณป๊อปก็ต้องรักมัน คุณป๊อปรักมันแล้วใช่มั้ยคะ”ฟ้าที่เห็นฟางและแก้วยืนฟังอยู่ก็รีบถามต่อ
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไปกันใหญ่แล้วฟ้า ชั้นไม่ได้รักฟางนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้ฟางได้ยินกลับน้ำตาร่วง
 
 
 
 
 
 
“งั้นคุณยืนยันให้ฟ้าได้มั้ยคะว่าคุณไม่ได้รักมัน”ฟ้ายิ้มอย่างสะใจก่อนจะกอดป๊อปปี้ไว้
 
 
 
 
 
“ได้”ป๊อปปี้นิ่งมองฟ้าก่อนจะบรรจงจูบฟ้าแล้วเดินหายเข้าไปในห้องด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณฟาง อย่าร้องไห้สิคะคุณฟาง”แก้วหันไปเห็นฟางที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นก็รีบปลอบ
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะฟางรู้ดีว่าฟ้ามาก่อน”ฟางพูดทั้งน้ำตาพลางมองแหวนแต่งงานที่นิ้วนางตัวเอง มันก้
เป็นแค่ในนามเท่านั้นสินะ
 
 
 
 
 
 
 
“มาค่ะเดี๋ยวแก้วจะทำแผลให้นะคะ”แก้วพูดแล้วประคองฟางกลับเข้าไปในห้องทันที
 
 
 
 
 
 
 
“หึ แค่นี้มันยังน้อยไปกับพวกนีระสิงห์ พวกแกจะต้องเจ็บมากกว่านี้”คุณหญิงนวลที่ยังไม่นอนและ
แอบมองเหตุการณ์ทั้งหมดเดินกลับมาที่เตียงและยิ้มสะใจที่เห็นฟางเจ็บทั้งตัวและใจแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำใจให้สบายนะคะ เดี๋ยวแก้วทายาให้นะคะ”เมื่อฟางอาบน้ำเสร็จแล้วก็มานั่งข้างๆฟางและปลอบ
ก่อนจะนั่งทายาที่หลังของฟาง ฟางซึมลงไปถึงแม้เธอจะโดนตีเธอทนได้แต่ถ้าป๊อปปี้ไม่ได้รักเธอ
แบบนี้มันกลับทำให้เธอเจ็บกว่าเหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
 
“คุณฟางไม่สบายใจแบบนี้คุณฟางกลับบ้านก็ได้นะคะ”แก้วเห็นฟางเศร้าไม่พูดอะไรก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะคุณแก้ว ฟางบอกแล้วไงคะว่าฟางทนได้เพื่อให้คุณย่าเลิกทิฐิกับนีระสิงห์ฟางต้องอยู่
ให้ได้”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม้การอยู่ที่นี่มันจะทำให้คุณฟางต้องเจ็บทั้งตัวทั้งใจแบบนี้เนี่ยนะคะ”แก้วพูดขึ้นด้วยความสงสาร
ฟางที่ภายนอกดูเหมือนฟางจะเป็นคุณหนูดูบอบบางแต่ภายในฟางกลับเข้มแข็งและอดทนมาก
เหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ ฟางจะทน”ฟางที่คิดถึงตอนที่ป๊อปปี้ดีกับเธอนั้นฟางก็ยิ้มและตอบออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางนอนแล้วหรอแก้ว”เมื่อแก้วเดินออกมาเจอกับป๊อปปี้ที่เดินกลับมาที่ห้องก็ถามขึ้น
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ พี่ป๊อปทำแบบนี้กับเธอได้ยังไงคะ แก้วไม่คิดเลยนะคะว่าพี่ชายที่แก้วรักและเคารพมากจะเป็น
คนโลเล มีเมียแต่งอยู่แล้วทั้งคนไม่รักเธอไม่ว่าแต่กลับไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นไม่เคยให้เกียรติเธอ
เลยแบบนี้”แก้วโพล่งออกมาว่าพี่ชายตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วก็น่าจะรู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันคือความต้องการของคุณย่าท่าน”ป๊อปปี้นิ่งก่อนจะพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วพี่ป๊อปก็จะยอมให้คุณย่าท่านบงการชีวิตพี่ป๊อปแบบนี้ไปตลอดชีวิตรึคะ พี่ป๊อปคะนี่พี่ป๊อปก็โต
และแต่งงานมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วนะคะ คุณฟางเค้าทำผิดอะไรคะ เรื่องในอดีตมันก็คือเรื่องของ
พ่อแม่ทำไมเราจะต้องทำตามความแค้นในอดีตด้วย พี่ป๊อปไม่สงสารเธอหรอคะ”แก้วพูดแล้วเดิน
กลับไปที่ห้องนอนของเธอตามเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่นิ่งอยู่หน้าห้องสักพักก็เดินกลับเข้ามาในห้องแล้วชะงักเมื่อเห็นว่าฟางยังไม่นอน
 
 
 
 
 
 
“ทำไมยังไม่นอนอีก”ป๊อปปี้ปรับสีหน้าให้นิ่งตามเดิมก่อนจะถามฟาง
 
 
 
 
 
 
“ฟางรอพี่ป๊อปน่ะค่ะ เอ่อ แล้วก็พึ่งทายาเสร็จอีกสักพักคงจะนอน”ฟางพูดตามตรงและมองเสื้อผ้า
ที่ยับยู่ยี่ของป๊อปปี้ก็ซึมก่อนะเบือนหน้าหนีไป ป๊อปปี้ชะงักคิดถึงคำพูดของแก้วและคำพูดของย่า
ตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทีหลังไม่ต้องรอนะ โตแล้วคิดเองได้แล้วว่าต้องทำยังไง”ป๊อปปี้ที่ซ่อนความสงสารฟางเอาไว้ทำ
เป็นพูดเสียงเข้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางรู้ดีค่ะว่าต้องทำยังไง แต่ฟางได้ขื่อว่าเป็นสะใภ้ของที่นี่ แม้จะเป็นแค่ในนามไม่เคยได้เป็น
จริงๆก็ตามแต่ฟางก็จะทำหน้าที่นี้ให้ดี ใครจะได้มาว่าไม่ได้ว่าครอบครัวฟางสอนมาไม่ดี”ฟางพูด
เศร้าๆที่ป๊อปปี้ไม่สนใจเธอเลย
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เรื่องวันนี้ชั้นขอโทษแทนฟ้ากับคุณย่าแล้วกัน”ป๊อปปี้เห็นฟางที่ต้องเข้มแข็งก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางทนได้”ฟางพูดแล้วหันหลังไปมองที่หน้าต่างเพื่อซ่อนน้ำตาของตัวเองไว้ ป๊อปปี้
มองฟางที่นั่งหลังให้ตัวเองนิ่งหมายจะเอื้อมมือไปแตะที่บ่าเพื่อปลอบเธอ แต่แล้วก็นิ่งและเปลี่ยน
ใจดึงมือตัวเองกลับไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ชั้นขอตัวไปก่อนนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นนิ่งๆก่อนจะหยิบเสื้อผ้าตัวเองไปนอนห้องฟ้า
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ”เมื่อป๊อปปี้เดินออกปากห้องและไม่สนใจใยดีเธอเลยฟางก็ทรุดลงไปนอนกับเตียงและ
ร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เธอต้องเจ็บแบบนี้ขอโทษนะ”ป๊อปปี้มองประตูห้องนอนตัวเองที่มีฟางอยู่ข้างในก็เศร้าก่อนจะ
เลือกเดินไปที่ห้องฟ้าทันทีเพราะเขาไม่อยากให้ฟางต้องทนเจ็บและทำดีกับตัวเองแบบนี้ เธอควร
จะกลับบ้านไปซะ
 
 
 
 
 
 
ฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
 
 
มุ้งมิ้งมาเยอะเดี๋ยวจะเบื่อเอา ขอตัดขาด้วยมุมนี้เลยละกันนะ อิอิ