เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยฟาง นี่ได้ยินที่ชั้นพูดเมื่อกี้รึเปล่าเนี่ย”เสียงของเพื่อนสาวทำให้ฟางที่มัวแต่อ่านหนังสือนิยาย

รักไม่ไดสนใจเพื่อนเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะพ้อยท์พอดีเมื่อกี้ชั้นมัวแต่อ่านนิยายเลยไม่ได้ยินที่เธอพูด นี่เธอพูดอะไรหรอ”ฟางยิ้ม

ก่อนจะรีบถามเพื่อนสนิท

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องแล้วย่ะ นี่ถามหน่อยเถอะ อ่านแต่นิยายรักหวานเลี่ยนแบบนี้อยู่ได้ไม่เบื่อรึไง”พ้อยท์ถาม

เพื่อนสาว

 

 

 

 

 

 

 

“ก็มันสนุกนี่นาพ้อยท์ โดยเฉพาะเล่มนี้ โรมิโอ แอนด์ จูเลียตที่เป็นบทประพันธ์ของเชกสเปียร์นะ

เป็นเรื่องราวโศกนาฏกรรมรักที่ทั้งโรแมนติกและเศร้าในเวลาเดียวกัน ชั้นนี่เชื่อถึงพลังความรักแท้

ของโรมิโอกับจูเลียตจริงๆเลยนะพ้อยท์ ไม่รู้ว่าชั้นจะได้เจอรักแท้แบบนี้เมื่อไหร่”ฟางพูดแล้วเพ้อ

ฝันนึกนวนิยายที่เธอกำลังอ่านแล้วเคลิบเคลิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ้า แม่โลกสวยความรักแสนหวานอยากหารักแท้งั้นหรอ โน่นมาโน่นแล้ว”พ้อยท์พูดแล้วชี้ไปทาง

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถือดอกกุหลาบสีแดงเอามาให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมเอาให้พี่ฟางครับ”ชายหนุ่มคนนั้นมอบดอกไม้ให้ฟางด้วยความเชินอาย

 

 

 

 

 

 

 

“แหม พาร์ท เอาดอกไม้มาให้พี่ฟางทุกแบบนี้ไม่เบื่อหรอจ้ะ”พ้อยท์รีบแซวหนุ่มรุ่นน้องของฟาง

 

 

 

 

 

 

“ไม่เบื่อครับ ถ้าทำอะไรให้พี่ฟางผมไม่เบื่อทั้งนั้นล่ะครับ”พาร์ทพูดแล้วมองไปที่ฟางแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“แต่พาร์ท พี่ว่าพี่เกรงใจเรานะเอาทั้งดอกไม้ทั้งขนมมาให้พี่ทุกแบบนี้พี่ไม่รู้จะตอบแทนอะไรเรา

เลย”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ก็รับรักเป็นแฟนผมไงล่ะครับ แหะๆ ผมล้อเล่นครับพี่ เอาอย่างงี้พี่ฟางอยู่ปี4แล้วใช่มั้ยครับ ต้อง

เรียนวิชาการละครกับอาจารย์ภาณุผมน่ะเรียนตัวนึงของอาจารย์แกแล้วแกสั่งงานยากมากเลย ผม

อยากให้พี่ติวให้ผมน่ะครับ ไม่งั้นเทอมนี้ผมFแน่ๆ”พาร์ทพูดแล้วคิดถึงอาจารย์ภาณุ อาจารย์หนุ่ม

มาดขรึมประจำคณะของฟาง พ้อยท์และพาร์ทนั่นเอง

 

 

 

 

 

 

“ได้สิ แล้วจะให้พี่ติวอะไรยังไงบอกวันเวลาพี่มานะเดี๋ยวพี่จะติวให้”ฟางพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงหรอครับพี่ฟาง ขอบคุณมากนะครับเดี๋ยววันนี้ผมเลี้ยงข้าวเองพี่ฟางไปโรงอาหารคณะเลย

ครับ”พาร์ทยิ้มดีใจก่อนตะรีบถือกระเป๋าและหนังสือต่างๆให้กับฟางแล้วรีบพากันไปที่โรงอาหารประ

คณะทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ทีหลังน่ะพี่ว่าพี่เลี้ยงเราดีกว่านะเป็นรุ่นพี่แล้วมาให้รุ่นน้องเลี้ยงแบบนี้มันน่าเกลียด”ฟางพูดเมื่อ

ออกมาจากโรงอาหาร

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับพี่ฟางผมเต็มใจทำให้พี่ฟางผมบอกแล้วไง”พาร์ทพูดแล้วยิ้มหวานให้กับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้ายตาแล้ว บทละครชั้น”พ้อยท์ที่สะดุดล้มทำให้บทละครที่ถือมาปลิวว่อนเต็มพื้นหน้าอาคารเรียน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ช่วยเก็บด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ”ฟางไม่รอช้ารีบวิ่งไปช่วยพ้อยท์และพาร์ทเก็บบทละครของเพื่อนสาว

ซึ่งหน้าอาคารนั้นได้เปิดพัดลมตัวใหญ่เอาไว้ทำให้การเก็บนั้นยากขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พรึบ

 

 

 

 

 

 

บทละครที่ฟางกำลังตามเก็บอยู่นั้นปลิวพัดไปติดที่หน้าของใครคนหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วอาจารย์ ฟางขอโทษค่ะฟางไม่ได้ตั้งใจ”ฟางเบิกตาโพลงเมื่อเห็นคนที่หยิบบทละครที่

แปะหน้าตัวเองอยู่นั้นคืออาจารย์ภาณุ อาจารย์ประจำคณะของเธอและเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของ

เธอเอง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับ ก็เรากำลังเก็บมันไม่ใช่รึไง นี่ครับ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะยื่นบทละครแผ่นนั้นให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“อาจารย์ ตายแล้ว ขอโทษค่ะ”พ้อยท์และพาร์ทรีบวิ่งมาหาฟางแล้วรีบขอโทษป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับ แต่เนื้อหาบทละครเมื่อกี้ผมว่าต้องแก้นิดนึงนะครับ เพราะว่าในตัวละครพระเอกนี่ยัง

มีคำพูดที่ยังไม่สละสลวยอยู่นะครับ ถ้าอยากให้ชัวร์ก็เอาทั้งหมดมาให้ผมเช้คดูก่อนก็ได้ ส่วนเคียร

านงานที่ผมสั่งให้ทำน่ะ ผมขอเอาวันศุกร์นะครับเพื่อจะได้เอาไปวิเคราะห์ก่อนที่จะตัดเกรดของ

คุณ”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินจากทั้ง3ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โห นี่แค่เห็นแค่แผ่นเดียวชั้นโดนขนาดนี้ถ้าเห็นทั้งบทชั้นไม่ปั่นให้เละเลยหรอเนี่ย”พ้อยท์พูด

 

 

 

 

 

 

“เอาน่าพ้อยท์ อย่างน้อยอาจารย์เค้าก็แนะแนวทางให้เรานะไม่มีอะไรหรอกน่า”ฟางพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“ย่ะ ก็อาจารย์คือคนแกปลื้มนักปลื้มหนานี่นาไม่แปลกที่เค้าพูดอะไรแกก็เออออห่อหมกไปเค้า”พ้อ

ยท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พี่ฟางชอบอาจารย์ภาณุหรอครับ”พาร์ทอึ้งเพราะ อายุของป๊อปปี้นั้นถ้าเทียบกับนักศึกษาชั้น

ปี4ก็ห่างเพียงแค่7ปีเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้า อย่ามองพี่ด้วยสายตาแบบนั้นนะ พี่น่ะปลื้มกับความสามารถของอาจารย์เค้าต่างหากล่ะอายุยัง

ไม่ถึง30แต่ก็ทั้งหล่อ รวยและเก่ง แถมจบโทการแสดงจากอเมริกาอีกยังไม่พอนะ อาจารย์แกเคย

ร่วมงานกับนักแสดงในระดับบรอด์เวย์เชียวรู้มั้ยว่าเรียนโทการละครอเมริกาเป็นอะไรที่พี่ฝันไว้เลย

นะ”ฟางรีบพูดชมป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ล่ะสาเหตุที่พี่ฟางของพาร์ทปลื้มอาจารย์รักหนาเนี่ยเพราะว่ายัยนี่อยากไปเรียนโทคณะเดียวกับ

อาจารย์เค้า”พ้อยท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่จจะว่าไปแล้วอาจารย์แกก็เก่งจริงๆนิครับไม่แปลกที่จะมีลูกศิษย์ปลื้มอาจารย์แกแบบนี้”พาร์ท

พูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะนี่ก็จะถึงคายเรียนของพี่แล้วเดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะแล้วที่นัดไว้อะไรยังไงก็มาบอกพี่อีกทีแล้ว

กัน”ฟางพูดก่อนจะขอตัวแล้วรีบพาพ้อยท์ให้ขึ้นไปเรียนวิชาของป๊อปปี้ที่โรงละคร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะครับ สำหรับนักศึกษาปี4ภาควิชาการละครทุกคน ก่อนที่ผมจะให้พวกคุณลงสนามจริงใน

โปรเจคจบตัวสุดท้ายผมก็มีทริคเล็กๆมาสอนสำหรับการเล่นละครเพลง เอาล่ะครับเดี๋ยวผมให้คนที่

เป็นนักแสดงออกมาด้านหน้านี้เลยดีกว่า เชิญครับ”เมื่อเข้ามาในโรงละคร ป๊อปปี้ที่ประจำที่อยู่บท

เวทีอยู่แล้วก็เรียกนักศึกษาที่เป็นนักแสดงออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ละครเรื่องนี้คุณรับบทเป็นมาเรียที่เป็นนางเอกของเรื่องใช่มั้ยและมาเรียจะต้องลองเพลงสอนลูกๆ

ทั้ง7ของ บารอน ฟอน แทรปป์ด้วย ดังนั้น ผมจะขอกวดขันคุณให้เป็นพิเศษหน่อยแล้วกัน เริ่มจาก

คุณต้องกำหนดลมหายใจแล้วเปล่งเสียงให้ดังๆ เอาล่ะลองดู”ป๊อปปี้เดินไปพูดกับฟางแล้วให้ฟาง

เดินมาข้างหน้ากับเขา

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่ๆ คุณต้องอ้าปากให้กว้างกว่านี้ ผมเชื่อว่าคุณสามารถเปล่งเสียงได้นานกว่านี้”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่านี่ก็สุดเสียงของฟางแล้วนะคะอาจารย์”ฟางพูดเสียงอ่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นมานี่เดี๋ยวผมจะทำให้คุณดู”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะเดินไปโอบเอวฟางจากด้านหลังทำให้ฟางหน้า

แดงเต้นรัว

 

 

 

 

 

 

 

“กำหนดลมหายนะหายใจเข้าท้องลึกๆจนท้องป่อง ก่อนที่จะเปล่งเสียงออกมาเบาๆแต่ดัง ไม่แรง

กระโชกมากเพราะจะทำให้คุณเหนื่อยเร็วแล้วเปล่งเสียงนี้ออกมาจากท้องนะไม่ใช่ลำคอ”ป๊อปปี้พูด

ใกล้ๆฟางทำให้ฟางหน้าแดง

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊า”ฟางค่อยๆเปล่งเสียงออกมาจนหมดเสียงและนานทำให้เพื่อนๆในคลาสต่างปรบมือให้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณอาจารย์มากนะคะที่ช่วยแนะให้ฟาง อาจารย์เก่งจริงๆ”ฟางรีบขอบคุณป๊อปปี้ทันทีที่ชาย

หนุ่มสอนเสร็จ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับ ผมเชื่อในฝีมือความสามารถของคุณ ยังไงคุณจะต้องก้าวหน้าแน่นอน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง มาซ้อมกันต่อเร็ว”พ้อยท์ตะโกนเรียนฟางที่ยืนคุยกับป๊อปปี้อยู่ให้มาเริ่มซ้อมละครก่อนที่

ป๊อปปี้จะหยุดดูฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเก่งมาก ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์”ป๊อปปี้พูดเมื่อมองฟางที่มีความสดใสร่าเริงระหว่างซ้อมละคร

ด้วยความชื่นชมในตัวลูกศิษย์คนโปรด แต่แล้วสายตาต้องเศร้าลงไปเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟางน้ำครับ”เมื่อฟางซ้อมละครเสร็จพาร์ทที่เลิกเรียนแล้วก็รีบวิ่งเอาน้ำมาให้ฟางทันที

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ เช้าถึงเย็นถึงเลยนะจ้ะคนนี้ แล้วเมื่อไหร่แกจะใจอ่อนคบกับน้องเค้าเนี่ย”พ้อยท์แซว

 

 

 

 

 

 

“บ้าหรอ พาร์ทเค้าเป็นน้องนะ พึ่งจะปี2เองด้วย ฟางไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอกน่า”ฟางรีบกระซิบ

บอกเพื่อนสาว

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้าก็เห็นน้องเค้าก็เทคแคร์แกดีนี่นา นึกว่าจะใจอ่อนเปลี่ยนสเปคไปซะอีก”พ้อยท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาอ่ะ คบคนอายุน้อยไปแล้วปวดหัว ลำพังตัวเราก็พูดไม่รู้เรื่องแล้วจะเอาคนมาร่วมปวดหัวก็

ไม่ไหว”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แล้วพี่ฟางชอบผู้ชายแบบไหนหรอครับ”พาร์ทที่เดินกลับมานั่งข้างฟางก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ๆเดี๋ยวพี่ตอบให้แทนเลยนะ พี่ฟางเค้าชอบผู้ชายที่นิ่ง สุขุมมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ มีวิสัยทัศน์ที่ดี

อนาคตไกล กล้าคิดกล้าทำและที่สำคัญฟางเค้าชอบคนที่อายุมากกว่าแบบคนนั้นไง”พ้อยท์พูด

ก่อนจะรีบชี้ไปทางป๊อปปี้ที่ล่างเวที

 

 

 

 

 

 

 

“ว้ายพ้อยท์ชี้อะไรน่ะไม่นะๆ”ฟางหน้าแดงขัดก่อนจะรีบดึงมือเพื่อนสาวกลับทำให้พาร์ทมองตาม

ไม่ทัน ก่อนที่2สาวเพื่อนรักจะวิ่งไล่จับกันไปมาอยู่บนเวทีหลังเลิกซ้อมละครแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ความจริงแล้วเธอเป็นคนที่ร่าเริงสดใสดีนะ แต่ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกของคนใจร้ายคนนั้นเลย”ป๊อปปี้

ที่ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวของลูกศิษย์ก็มองไปบนเวทีเห็นฟางกับเพื่อนก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

เรื่องใหม่มาแล้วจ้าาาา เอาลงเพื่อไม่ให้ขาดตอนเลยแล้วกัน

 

 

 

 

แต่ต้องอ่านบทนำก่อนนะถึงจะรู้ที่มาของจุดเริ่มต้นความแค้นในเรื่อง

 

 

 

แต่ยังไงก็ขอฝากเรื่องใหม่นี้ไว้ให้รีดเดอร์ทุกคนช่วยอ่านช่วยติดตามด้วยน้าา