พิชิตใจยัยเจ้าหญิง ( My Princess )

 
 
 
" พี่โทโมะ !!! " เเก้วกับฟางอุทานออกมาพร้อมกันเสียงดัง
 
" เสียงดังกันทำไมเนี่ย ตกใจอย่างกับเห็นพี่เขางั้นเเหละ " เฟย์ถาม
 
" ก็เห็นน่ะสิ  ว่าเเต่พี่ป๊อปปี้อยู่ไหนนะ " ฟางพูดพร้อมกัขชะเง่อมองหาป๊อปปี้
 
หลังจากที่ฟางพูดจบ โทโมะก็หันมามองทางเเก้วพอดี เเต่ก็เเค่เสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะเดินไป แก้วเองก็ไม่ได้สนใจ ทั้งสามคนทานอาหารเเละเม้ากันอย่างสนุกสนานตามประสาสาวๆ  ระหว่างที่กำลังจะเดินกลับตึก สายตาของฟางก็ดันไปเห็นโทโมะเข้า  ฟางเลยสะกิดเเก้วให้มอง   ภาพที่เเก้วเห็นคือเขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เอามืออิงโต๊ะไว้ทางด้านหลัง  และมีผู้หญิงคนนึงยืนอยู่ตรงหน้าเขา เเละจังหวะที่เเก้วเเทบจะหยุดหายใจก็เกิดขึเนเมื่อผู้หญิงคนนั้นเอามือเท้ากับโต๊ะที่โทโมะเอามืออิงไว้ เเล้วโน้มตัวลงมาหาโทโมะ และจูบกัน !!! 
 
" อี๋  ทำไมถึงกล้าทำเเบบนั้น ในที่เเบบนี้นะ " ฟางพูด
 
" พี่รหัสเเก นี่ฮอตชะมัด ชั้นเคยได้ยินนะว่าพี่เขาน่ะ คาสโนว่าตัวพ่อ มีข่าวกับผู้หญิงทั้งมหาลัยเเต่ไม่มีใครได้เป็นตัวจริงสักคน " เฟย์ว่า
 
" ช่างเถอะ  จะคาสไม่คาสก็เรื่องของเขา  จะมีข่าวกับผู้หญิงกี่คนก็ช่างเขา ไปเรียนกันเถอะ " ร่างบางพูดเหมือนไม่สนใจ เเล้วก็เดินไปเลย โดยไม่รอ สองสาว
 
" แก้วมันเป็นอะไรของมันอ่ะพี่ฟาง " เฟย์ถามพี่สาวตัวเอง
 
" พี่ก็ไม่รู้สิ ไปเถอะไปเรียนกัน "  ฟางพูดเเล้วดันหลังเฟย์ให้เดินไป เเต่ก็ต้องชะงักเพราะโดยเรียกเอาไว้ซะก่อน
 
" นี่น้องสองคนน่ะ " 
 
" อ่อ พี่ป๊อปปี้มีอะไรหรอคะ "  ฟางถามคนที่เรียกเธอไว้ 
 
" พี่จะมาบอกว่า พรุ่งนี้เย็นพี่นัดน้องๆ ประชุมนะ ที่เดิม บอกเพื่อนๆ ด้วยล่ะ " ป๊อปปี้พูด เสร็จเเล้วเขาก็เดินไปเลย โดยไม่ฟังคำของสองสาว
 
" อ่อออ    ค่ะ " ฟางที่อยากจะคุยกับป๊อปปี้มากกว่านี้ถึงกับเหวอที่ป๊อปปี้มาเร็วไปเร็วขนาดนี้
 
" 55555 เอาน่าพี่ฟาง อย่าน้อยใจไป ไปเรียนกันเถอะ " เฟย์ที่เห็นอาการของพี่สาวตัวเองก็อดขำไม่ได้ก่อนจะเดินตามเเล้วขึ้นตึกไปเรียน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตลอดเวลาที่เรียนช่วงบ่ายเเก้วยอมรับเลยว่าไม่มีสมาธิเลย เเละเธอเรียนไม่รู้เรื่ิอง ถ้าจะถามหาสาเหตุก็คงมาจากคนเดียว คนที่ทำให้เธอวุ่นวายใจตลอดบ่ายเเบบนี้  เลิกเรียนรำ่ลาสองสาวพี่น้องเสร็จ ก้มลงมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้กว่าจะถึงเวลาทั่นัดกับร่างสูงเอาไว้ก็เกือบๆ ชั่วโมง  บวกกับที่เธอเคือง ? เขาจากที่เห็นเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันด้วยเเล้ว มันจึงทำให้เธอตัดสินใจได้ไม่ยากว่าจะกลับเองโดยไม่พึ่งเขา
 
" ลุงคะ ไป @#$%^&*(:%$& " ร่างบางบอกกับเเท็กซี่
 
" ครับ " 
 
 
 
 
 
 
ร่างบางนั่งบนรถมาสักพักก็สังเกตได้ว่ามันนานกว่าปกติที่เธอเคยนั่ง จากตอนที่เธอขึ้นฟ้ายังสว่างอยู่เลย นี่มืดเเล้วทำไมถึงยังไม่ถึงสักที จึงตัดสินใจถาม
 
" ลุงคะ ทำไมมันนานจังเลยล่ะคะ ยังไม่ถึงสักที "
 
" อ้อ ทางนู้นมันซ่อมน่ะครับ เลยต้องอ้อมมาทางนี้เเทน เลยทำให้ใช้เวลานานน่ะครับ " 
 
ร่างบางไม่ได้เอะใจอะไร จนมาถึงทางที่ดูจะเปลี่ยวมาก เพราะมีเเต่ป่า  ไฟก็อยู่ห่างกันพอสมควร แล้วอยู่ๆ ลุงที่ขับรถเเท็กซี่ก็หยุดรถ บอกเธอว่ารถเสีย ทำทีเปิดประตูลงไปดู เธอเองเห็นท่าไม่ดี รีบลงจากรถ แล้ววิ่งหนี เเต่ไม่ทันจะได้วิ่งไปถึงหน กลับถูกมือกระชากกลับมาซะก่อน 
 
" จะไปไหนหรอจ๊ะ มาหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีกว่า " นาทีนั้นความกลัวเข้าจับขั้วหัวใจเธอเอาไว้ เธอพยายามจะดิ้นเเต่ก็ไร้ผล  
 
" อ๊ะ !!!  "  
 
ไอ้ลุงเเท็กซี้คนนั้นต่อยท้องเธอ ทำให้เรี่ยวเเรงที่เธอจะขัดขืนลดฮวบลงไป  ไอ้ลุงเเท็กซี่จึงพาเธอเข้ามาในเบาะหลังจับเธอนอนลงอย่างง่ายดาย  เธอที่มีเเรงเหลืออยู่บ้างก็พยายามดิ้น ร้องขอชีวิตทันที
 
" ลุง อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ อยากได้อะไรชั้นให้หมดเลย อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ " 
 
ึคำร้องขอของเธอเหมือนกับเศษฝุ่นสำหรับไอ้ลุงเเท็กซี่  มันไม่ฟังเเละไม่คิดจะสนใจ มือก็พยายามจะฉีกเสื้อของเธอออกเธอที่ยังมีเเรงอยู่บ้างพยายามปัด เเละดันตัวไอ้ลุงออก จนมันต้องต่อยท้องเธออีกครั้ง
 
" อ๊ะ !!!!!  "  เธอร้องออกมาพร้อมกับสติที่ดับวูบลง
 
" ปัดอยู่นั่นน่ารำคาญ  ว๊าาา สลบไปซะเเระ อย่างนี้ก็ไม่สนุกสิ " ไอ้ลุงเเท็กซี่บ่นออกมาออย่างเสียดายที่เธอไม่มีสติเเล้ว
 
" ใครว่าไม่สนุกล่ะ อย่างนี้เเหละกำลังสนุกเลย เรามาหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีกว่า "   สิ้นเสียงปริศนา ไอ้ลุงเเท็กซี่ก็ลุกออกจากตัวเธอเเละมองออกไปหาต้นเสียงนั้นทันที
 
" ใคร  มึงเป็นใครออกมานะ " 
 
แล้วก็ปรากฏภาพชายคนหนึ่งที่กำลังจ้องมาที่ไอ้ลุงเเท็กซี่ ที่ในมือมีประเเจอันใหญ่หนึ่งอันที่หาได้จากเเถวนั้น
 
 
 
 
" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เเก้ว  เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ "
 
เขาพูดกับเธอ พยายามเรียกเธอตั้งเเต่อยู่บนรถ จนมาถึงบ้าน  ให้อาหมอมาดูอาการเเล้วก็พบว่าไม่ได้เป็นอะไรมากจะมีก็เเค่รอยช้ำตรงช่วงท้องเท่านั้น ดีที่เขาไปทันก่อนที่มันจะทำอะไรเธอไปมากกว่านี้
 
" ขอบคุณอาหมอมากนะครับ " โทโมะเอ่ยของคุณ
 
" ไม่เป็นไร เธอเป็นคนสำคัญของโทโมะสินะ ถึงได้ห่วงเธอมากขนาดนี้ " อาหมอถามกลับ
 
" ครับเธอสำคัญมากสำหรับผม  เเละผมเองก็มีส่วนที่ทำให้เธอต้องมาเจอเหตุการณ์ร้ายๆ เเบบนี้ด้วย " โทโมะพูดพร้อมกับมองไปยังร่างบางที่หลับอยู่
 
" งั้นดูเเลเธอตามที่อาบอกล่ะ  อาไปละ " 
 
" ครับ สวัสดีครับอาหมอ  " 
 
หลังจากที่โทโมะบอกลาอาหมอเสร็จก็มานั่งเฝ้าเเก้ว ที่เตียงเเก้ว ความรู้สึกผิดมากมายถาโถมเข้ามา เขาเอาเเต่โทษตัวเองที่ทำให้เเก้วเป็นเเบบนี้  นี่ยังดีที่เขาเเอบเอาตะวส่งสัญญาณ GPS ติดไว้ตรงกระเป๋าเธอเมื่อเช้า นี่ถ้าเขาติดมันช้ากว่านี้  เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง
 
ร่างสูงมองร่างบางที่กำลังหลับไหล อยู่พลางเอามือไปปัดผมที่ปรกลงมาให้  เเล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่ออยู่ๆ ร่างบางก็ละเมออกมา พร้อมกับปัดป่ายมือหา
 
" ท่านพ่อ  ท่านเเม่  ช่วยเเก้วด้วย ..... ~~ "    ร่างสูงเองทีาทำอะไรไม่ถูก มองเธอ
 
" ท่านพ่อ  เเก้วกลัว ...  ~~    ท่านเเม่ .... ~~ " ร่างสูงเห็นร่างบางที่หลับไม่รู้สติละเมอออกมาก็อดจะเอามือไปจับกุมไว้ที่มือของร่างบางพร้อมกับลูบหัวเป็นเชิงปลอบเพื่อให้ร่างบางสงบลง
 
" ไม่ต้องกลัวนะ  ชั้นอยู่นี่  ชั้นจะดูเเลเธอเอง  ด้วยชีวิต ชั้นสัญญา " 
 
ร่างสูงเอ่ยสัตย์คำมั่นกับเธอ นั่นก็ทำให้เธอสงบลงได้บ้าง เเล้วพอถึงเวลาเขาก็เอาถุงน้ำร้อนมาเปลี่ยน วางไว้ที่ท้องเธอเพื่อให้อาการช้ำบรรเทาลง สักพัก เมื่อเห็นว่าอาการเธอโดยรวมดีขึ้นเเล้ว  เขาเองที่เหนื่อยจากการตามหาเธอ เเละวุ่นวายกับเธอเองก็เพลียเต็มที่ หลับไปบนเตียงเดียวกับเธอ เเต่มือยังกุมเอาไว้ เพราะเมื่อเธอรู้สึกตัว หรือขยับตัวเขาจะได้รู้ด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
-------------------------------------
อัพไว้อ่านเองอ่ะ 555555 ล้อเล่น
11:43
11/07/58