พิชิตใจยัยเจ้าหญิง ( My Princess )

 

 

" กับข้าวพวกนี้ เธอไม่ได้เป็นคนทำใช่ไหม ? "  โทโมะถามด้วยสายตาจับผิด

 

" อะไรๆ ทำสิ ชั้นทำเอง ทำไม อร่อยสิท่า 5555  "  ร่างบางตอบเขาไป

 

" อื้ม  ก็ใช้ได้ "  สิ้นคำของโทโมะ เเก้วเองถึงกับโล่งอก ใครบอกล่ะว่าเธอทำ เธอซื้อมันมาจากร้านอาหารต่างหาก ต้องขอบคุณคุณลุงเเท็กซี่นะเนี่ยที่เสนอไอเดียนี้ให้กับเธอ

 

" เดี๋ยวสิ จะไปไหน " เขาเรียกเธอไว้ เมื่อเห็นเเก้วกำลังจะเดินขึ้นบันไดไป

 

" อะไร  "

 

" เธอไม่กินข้าวหรอ ? "  เขาถาม

 

" ไม่อ่ะ ไม่หิว "  ร่างบางตอบเขาไป

 

โครกกกก   ~~~~~~ !!!

 

" ฮะๆ  มากินเถอะ สงสารท้องเธอ " เขาพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ  

 

" ก็ได้ๆ นี่เห็นว่าสงสารท้องชั้นนะ  "  ร่างบางยอมนั่งลงเเต่โดยดี ใครว่าเธอไม่หิว ตั้งเเต่กลับจากมหาลัยเธอไม่ได้กินอะไรเลย เพราะมัวเเต่หาร้านอาหารที่คิดว่ามันธรรมดาๆ ที่สุดนั่นเเหละ  จะเอาดีเกินไปอีตานั่นต้องรู้เเน่ว่าเธอไม่ได้ทำ นี่ขนาดเอาเเค่ผัดผัก แกงจืด บลาๆธรรมดา ยังสงสัยเลย  เเต่จะว่าไปอีตานั้นเวลายิ้มหัวเราะนี่น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย

 

" มองชั้นทำไม เธอไม่กินหรอ "  เขาพูดพลางตักผัดผักให้เธอ

 

" กินสิกิน " ร่างบางตอบไป เเล้วตักข้าวเข้าปาก " หื้มมมมมมมมมมมมมมมม  อร่อยอ่ะ "  ตักเข้าปากไปอีกคำนึง " อร่อยมากๆ "

 

" อะไรของเธอ ทำอย่างกับว่าไม่เคยกินงั้นเเหละ "

 

" นายจะไปรู้อะไร  ผัดผักธรรมดาเเบบนี้ชั้นไม่เคยกินหรอก ของเเต่ละอย่างในวังอลังจะตาย "

 

" งั้นกินเยอะๆ อ่ะๆ " เขาตักผัดผักให้เธอ " เธอควรจะเรียกชั้นว่าพี่นะ จริงๆ เเล้ว "

 

" หรอ เเต่ชั้นไม่เรียก นายจะทำไม "

 

" เเต่ชั้นอายุมากกว่าเธอนะ "

 

" นี่นายอย่ามาชวนทะเลาะน่า  คนกำลังอร่อย "  เธอพูดเเค่นั้นก็ก้มหน้าก้มตากิน ไม่คุยกับโทโมะอีกเลยจนทั้งคู่กินเสร็จ เเละเเน่นอนเเก้วก็ต้องเป็นคนล้างจาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เพล้งงงงง "

 

" ทำอะไรของเธอเนี่ย !!! "  โทโมะที่ตกใจ วิ่งลงมาจากห้องนอนเพื่อมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเศษจานกระจายเต็มพื้น

 

" ไปๆ หลบๆ เดี๋ยวจะได้เเผลเอา " เขาทำมือไล่ร่างบางให้พ้นจากที่ตรงนั้น เเล้วจัดเเจงเก็บเศษจาน เเละกวาดทำความสะอาดให้เรียบร้อย

 

" บ้านเธอเขาใช้ผ้าล้างจานกันหรอ ? "  เขาถามร่างบางออกไป ตามสภาพที่เห็น จานทุกใบมีน้ำยาอยู่ เเบบที่ยังไม่ละลายน้ำ กับผ้าผืนเล็กๆ ที่ว่างอยู่

 

" อ่อคือ ... ก็ชั้นทำไม่เป็นนี่ !! "  ร่างบางตอบไปตามความจริง

 

" แล้วทำไมไม่บอก " เขาหันกลับไปถามร่างบาง " กลัวเสียฟอร์มสินะ แหม่ เธอนี่ !! "  เขาสถบกับตัวเองพร้อมถอนหายใจ  " เธอทำงานบ้านไม่เป็นสักอย่างเลยสินะ   งั้นมานี่ " เขาเรียกเธอไปใกล้ๆ เเล้วลงมือสอนวิธีการล้างจานให้กับเธอ  ร่างบางเรียนรู้ได้เร็ว เเละมองมันเป็นเรื่องสนุก

 

" นายพรุ่งนี้นายช่วยสอนชั้นทำงานบ้านหน่อยสิ "

 

" พรุ่งนี้หรอ "

 

" น่านะ  วันเสาร์นายไม่มีเรียนอยู่เเล้ว

 

" ก็ได้  ชั้นว่างเเค่ตอนเช้านะ นี่ชั้นจ้างเธอมาเป็นเเม่บ้าน เเล้วยังต้องสอนงานบ้านเะออีก  โอ๊ะโห  ใครได้กำไรเนี่ย "

 

" เอาเเต่เช้าเลยก็ได้   เอาน่านาย ชั้นไปนอนละ ฝันดี " ร่างบางเอ่ยตอบเขาไปด้วยรอยยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เหอะ ยัยเจ้าหญิง นิสัยของเธอเริ่มจะเปลี่ยนเเปลงเเล้วสินะ "  เขาพูดกับตัวเองเบาๆ  เพราะจากเหตุการณ์วันนี้ทำให้เขาได้เห็นอะไรหลายๆ อย่าง  ความจริงเเล้วเธอก็เป็นคนจิตใจดีพอใช้ได้  เเต่เพราะ ติดเป็นเจ้าหญิงโดยตามใจซะจนชิน เลยไม่เเคร์ใคร ไปบ้าง อีกนิสัยเอาเเต่ใจนั่นอีก   งานที่จะทำให้เจ้าหญิงโตขึ้น เเละเลิกเอาเเต่ใจ คงไม่ยากเกินมือเขามากนัก

 

' สวัสดีครับท่านราชเลขา ทุกอย่างกำลังไปด้วยดีครับ '

 

' ขอบคุณนะครับที่คอยดูเเลเจ้าหญิง '

 

' ไม่เป็นไรครับ   บุญคุณของพระราชายิ่งใหญ่ว่ามาก  ถ้าในวันนั้นไม่ได้พระมหากรุณาธิคุณของพระราชา ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมจะเป็นยังไง '

 

' ครับ ฝากด้วยนะครับ '

 

โทโมะ  เด็กผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย เเม้เเต่ครอบครัว พ่อเเม่พี่น้องตายหมด จากอุบัติเหตุตั้งเเต่เขาอายุ 8 ขวบ เขากลายเป็นเด็ดเร่ร่อน  เดินทางไปต่างบ้านต่างเมือง เพื่อรับจ้างเล็กๆ น้อยๆ ด้วยเพราะความจน บวกกับไม่มีตัวเลือก ในวันที่เขาอยู่ทีาซีซ่าร์ระหว่างที่เขาทำงานเช็ดรองเท้าอยู่ สายตาก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าสะตางค์ตกอยู่  ความไม่ยั้งคิดบอกกับความที่ยังเด็ก สั้งให้เขาเดินไปหยิบเเละวิ่งหนี หวังจะขโมย เจ้าของกระเป๋าที่ทำหล่นดันรู้ตัว  วิ่งตามมาหมายจะเอาให้ตาย  เเต่ไม่รู้ว่าวาสนาของเขาคงยังไม่ถึงที่ ที่เขาดันวิ่งไปชนกับพระราชา เเละพระราชาก็ทรงช่วยเขาไว้ พร้อมกับให้เข้ามารับใช้ เเละเรียน จนเมื่อโตขึ้นเขาจึงขอกลับมาอยู่ที่บ้านเมืองเดิม  และคราวนี้เขามีโอกาสที่จะตอบเเทนบุณคุณของพระราชา เขาจึงเต็มใจทำเเละจะทำมันให้เต็มที่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" นี่ใครนะ บอกจะให้ชั้นสอนงานบ้านเเต่เช้า เเต่ป่านนี้ยังไม่ลุกเลย " โทโมะ พูดพร้อมกับเอามือเท้าประตูห้องของร่างบาง

 

" ขออีกหน่อยน่า " ร่างบางพูดทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา

 

" ไม่  ชั้นจะลงไปรอข้างล่าง 10 นาที ถ้าเธอยังไม่ลงมา ทุกอย่างที่เราคุยกันเมื่อคืน ยกเลิก "  เขาพูดจบก็หมุนตัวลงไปข้างล่างทันที

 

" ห้ะ !!! 10 นาที  !!  ตายเเล้วยัยเเก้ว !! " ร่างบางตกใจรีบกุลีกุจอเข้าห้องน้ำไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

" มาชั้นพร้อมละ "  ร่างบางที่อยู่ในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อโปโล พร้อมผ้าโพกหัว พูดขึ้น

 

" เชื่อละว่าพร้อมจริงๆ "  เขาพูดหลังจากมองเธอ

 

" เอาล่ะ นายจะสอนงานอะไรก่อนดีล่ะ " เธอถาม

 

" เอาหนักๆ ก่อนละกัน ถ้าเอาสบายก่อน ไอ้หนักๆ เธอจะไม่ทำเอา "  เขาพูด  ร่างบางหน้ายู่ทันทีที่เห็นว่าเขารู้ทัน

 

 

ปิ๊งป่อง  ปิ๊งป่อง  ปิ๊งป่อง ~~~ !!

 

" ใครมานะ " ร่างบางพูด

 

" ยืนทื่อยู่ทำไม  ไปเปิดประตูสิ " ร่างบางทำหน้างงใส่เขา  จนเขาต้องย้ำอีกว่า  " หน้าที่เเม่บ้าน ~~ "  จนนั่นเเหละเธอถึงยอมเดินไป

 

 

 

 

 

 

" ไฮรรรรร  โทโมะ !!  "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---------------------------------------

ยังยืนยันคำเดิมว่าต่อให้มีคนอ่านเเค่คนเดียว ก็จะอัพ

14:17

6/07/58