Misleading เรื่องเข้าใจผิด
9.4
เขียนโดย 
Baby_Snowy
วันที่ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.33 น.
37 Misleading
178 วิจารณ์
59.51K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 11.42 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
26) --> บทที่ 25 <--
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความMisleading เรื่องเข้าใจผิด
บทที่ 25
"ป๊ะป๊าขา เมื่อไหร่คุณแม่จะตื่นค่ะ? ปันปันคิดถึงคุณแม่จัง"น้องปันปันบอกกับคนเป็นพ่อที่นั่งกุมมือบางไม่ห่าง
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วที่ฟางยังนอนไม่ได้สติแบบนี้ คงต้องโทษเขาที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้
"อีกไม่นานหรอกครับ คุณแม่จะต้องตื่นขึ้นมาหาปันปันกับน้องเฟรนรี่แน่นอน"ป๊อปปี้บอกกับน้องปันปัน ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาไหม
"จริงๆ นะค่ะป๊ะป๊า"น้องปันปันพูดอย่างดีใจ ก่อนจะวิ่งไปหาคุณหญิงพรรณาลักษณ์ที่อุ้มน้องเฟรนรี่อยู่ไม่ไกล
ป๊อปปี้มองตามร่างเล็กของน้องปันปันไปพร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะหันกลับมามองร่างบางที่ยังนอนไม่ได้สติ
ถ้าเลือกได้ เขาขอเป็นคนเจ็บแทนเธอจะดีกว่า...
....................................................................................................................................................
2 ปีต่อมา
"คิกๆ แม่ฟางขี้ซ้าจัง"เสียงใสๆ ของน้องเฟรนรี่วัย 3ขวบพูด พร้อมกับนิ้วเล็กๆ ที่จิ้มแก้มของผู้เป็นแม่เบาๆ พร้อมกับหัวเราะคิกคัก
"เฟรนรี่แกล้งคุณแม่ไม่ได้นะ เดี๋ยวก็โดนป๊ะป๊าดุหรอก"ปันปันพูดกับน้องสาว ทำให้น้องเฟรนรี่หน้างอที่โดนพี่สาวดุ ซุกใบหน้ากับอกแม่ที่ยังนอนไม่ได้สติ
"เมื่อไหร่แม่ฟางจะตื่นขึ้นมาสักที? หนูคิดถึงแม่จัง..."น้องเฟรนรี่พูดเสียงอู้อี้กับอกแม่ มือเล็กกอดเอวบางแน่น ก่อนจะผล็อยหลับไป
"ป๊ะป๊าขา น้องหลับไปแล้ว"น้องปันปันบอกผู้เป็นพ่อที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง
ป๊อปปี้มองร่างเล็กของลูกสาวคนเล็กที่นอนกอดร่างบางก็นิ่งไป อยากให้เธอฟื้นขึ้นมาเร็วๆ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นอย่างที่เขาหวัง เพราะนี่ก็ผ่านมา 2ปีกว่าแล้วที่เธอยังนอนไม่ได้สติ
"หนูคิดถึงคุณแม่จัง"น้องปันปันพูดขึ้น พร้อมกับกอดเอวของพ่อแน่น
ป๊อปปี้นั่งลงแล้วกอดปลอบลูกสาว เขาเองก็คิดถึงเธอ อยากให้เธอฟื้นขึ้นมา ต่อให้แลกกับอะไรเขาก็ยอม ขอแค่ให้เธอฟื้นขึ้นมาหาเขากับลูกอีกครั้ง
"อืม..."เสียงหวานครางแผ่วเบา ทำให้ป๊อปปี้ชะงัก หันไปมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง
นัยน์ตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างบางเริ่มขยับตัว ก่อนที่เปลือกตาบางจะค่อยๆ ปรือขึ้น แต่ก็ต้องหลับตาลงอีกครั้ง เมื่อแสงสว่างแย้งเข้าตาทำให้รู้สึกแสบตา
"ฟาง!!!"ป๊อปปี้รีบเข้าไปดูหญิงสาวทันที ก่อนจะกดปุ่มเรียกหมอเข้ามาในห้องเพื่อตรวจดูอาการของหญิงสาว
คงต้องขอบคุณลูกสาวคนเล็กที่สามารถทำให้เธอฟื้นขึ้นมาได้ในที่สุด...
______________________________________________________________________________________
อัพจร้า^^
พี่ฟางฟื้นแล้ว!!! ฝากติดตามตอนต่อไปกันด้วยน๊า^^
บอกเลยว่าใกล้ "จะ" จบแล้ว>< แต่ไม่รู้ว่าอีกกี่ตอน แฮ่ๆๆ^^; แต่ยังไงก็ฝากติดตามผลงานกันด้วยน๊า^^
________________________________________________________________________________________
บทที่ 25
"ป๊ะป๊าขา เมื่อไหร่คุณแม่จะตื่นค่ะ? ปันปันคิดถึงคุณแม่จัง"น้องปันปันบอกกับคนเป็นพ่อที่นั่งกุมมือบางไม่ห่าง
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วที่ฟางยังนอนไม่ได้สติแบบนี้ คงต้องโทษเขาที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้
"อีกไม่นานหรอกครับ คุณแม่จะต้องตื่นขึ้นมาหาปันปันกับน้องเฟรนรี่แน่นอน"ป๊อปปี้บอกกับน้องปันปัน ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาไหม
"จริงๆ นะค่ะป๊ะป๊า"น้องปันปันพูดอย่างดีใจ ก่อนจะวิ่งไปหาคุณหญิงพรรณาลักษณ์ที่อุ้มน้องเฟรนรี่อยู่ไม่ไกล
ป๊อปปี้มองตามร่างเล็กของน้องปันปันไปพร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะหันกลับมามองร่างบางที่ยังนอนไม่ได้สติ
ถ้าเลือกได้ เขาขอเป็นคนเจ็บแทนเธอจะดีกว่า...
....................................................................................................................................................
2 ปีต่อมา
"คิกๆ แม่ฟางขี้ซ้าจัง"เสียงใสๆ ของน้องเฟรนรี่วัย 3ขวบพูด พร้อมกับนิ้วเล็กๆ ที่จิ้มแก้มของผู้เป็นแม่เบาๆ พร้อมกับหัวเราะคิกคัก
"เฟรนรี่แกล้งคุณแม่ไม่ได้นะ เดี๋ยวก็โดนป๊ะป๊าดุหรอก"ปันปันพูดกับน้องสาว ทำให้น้องเฟรนรี่หน้างอที่โดนพี่สาวดุ ซุกใบหน้ากับอกแม่ที่ยังนอนไม่ได้สติ
"เมื่อไหร่แม่ฟางจะตื่นขึ้นมาสักที? หนูคิดถึงแม่จัง..."น้องเฟรนรี่พูดเสียงอู้อี้กับอกแม่ มือเล็กกอดเอวบางแน่น ก่อนจะผล็อยหลับไป
"ป๊ะป๊าขา น้องหลับไปแล้ว"น้องปันปันบอกผู้เป็นพ่อที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง
ป๊อปปี้มองร่างเล็กของลูกสาวคนเล็กที่นอนกอดร่างบางก็นิ่งไป อยากให้เธอฟื้นขึ้นมาเร็วๆ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นอย่างที่เขาหวัง เพราะนี่ก็ผ่านมา 2ปีกว่าแล้วที่เธอยังนอนไม่ได้สติ
"หนูคิดถึงคุณแม่จัง"น้องปันปันพูดขึ้น พร้อมกับกอดเอวของพ่อแน่น
ป๊อปปี้นั่งลงแล้วกอดปลอบลูกสาว เขาเองก็คิดถึงเธอ อยากให้เธอฟื้นขึ้นมา ต่อให้แลกกับอะไรเขาก็ยอม ขอแค่ให้เธอฟื้นขึ้นมาหาเขากับลูกอีกครั้ง
"อืม..."เสียงหวานครางแผ่วเบา ทำให้ป๊อปปี้ชะงัก หันไปมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง
นัยน์ตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างบางเริ่มขยับตัว ก่อนที่เปลือกตาบางจะค่อยๆ ปรือขึ้น แต่ก็ต้องหลับตาลงอีกครั้ง เมื่อแสงสว่างแย้งเข้าตาทำให้รู้สึกแสบตา
"ฟาง!!!"ป๊อปปี้รีบเข้าไปดูหญิงสาวทันที ก่อนจะกดปุ่มเรียกหมอเข้ามาในห้องเพื่อตรวจดูอาการของหญิงสาว
คงต้องขอบคุณลูกสาวคนเล็กที่สามารถทำให้เธอฟื้นขึ้นมาได้ในที่สุด...
______________________________________________________________________________________
อัพจร้า^^
พี่ฟางฟื้นแล้ว!!! ฝากติดตามตอนต่อไปกันด้วยน๊า^^
บอกเลยว่าใกล้ "จะ" จบแล้ว>< แต่ไม่รู้ว่าอีกกี่ตอน แฮ่ๆๆ^^; แต่ยังไงก็ฝากติดตามผลงานกันด้วยน๊า^^
________________________________________________________________________________________
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
