Misleading เรื่องเข้าใจผิด
9.4
เขียนโดย 
Baby_Snowy
วันที่ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.33 น.
37 Misleading
178 วิจารณ์
59.49K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 11.42 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
13) --> บทที่ 12 <--
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความMisleading เรื่องเข้าใจผิด
บทที่ 12
นัยน์ตาหวานแข็งกร้าวขึ้นมาทันที เมื่อชายหนุ่มมาขอรับตัวลูกสาวไปเลี้ยง แล้วเรื่องอะไรที่เธอจะยอมให้เขาเอาลูกของเธอไป
"นี่คุณคงมารับลูกไปเลี้ยงเพียงเพราะคำพูดของเธอคนนั้นสินะ... หึ! แต่ฉันต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ที่ฉันยอมให้ลูกไปอยู่กับคุณและเธอคนนั้นไม่ได้"ฟางเสียงเรียบ ไม่ว่าชายหนุ่มจะมีเหตุผลอะไร เธอก็ไม่มีวันยอมให้เขาเอาลูกของเธอไป
"แต่ปันปันก็เป็นลูกผมเหมือนกันนะ ผมมีสิทธิ์ในตัวลูก"ป๊อปปี้เอ่ย สบนัยน์ตาหวานที่แข็งกร้าวของหญิงสาวไม่หลบสายตา รู้อยู่เต็มอกดีว่า ไม่ว่ายังไงหญิงสาวก็ไม่มีทางให้เขาเอาตัวน้องปันปันไปได้หรอก
"นี่คุณคงลืมไปแล้วสินะค่ะ ว่าฉันกับคุณ... เราหย่าขาดกันมาตั้งนานแล้ว... และคุณก็แต่งงานกับผู้หญิงคนที่คุณรักไปนานแล้วเหมือนกัน... ถ้าคุณอยากเจอลูก โอเค ฉันให้คุณมาหาลูกได้ แต่ถ้าจะรับลูกไปอยู่กับคุณ ฉันไม่ยอม!!!"ฟางว่าเสียงเด็ดขาด
ป๊อปปี้ถอนหายใจออกมาเบาๆ แต่ก็ดีใจที่อย่างน้อย หญิงสาวก็ยอมให้เขามาหาลูกได้
"ก็ได้ ผมไม่เอาลูกไปอยู่กับผมก็ได้... ขอบคุณนะครับ ที่ยอมให้ผมมาหาลูก"ป๊อปปี้เอ่ย แล้วยิ้มให้หญิงสาว นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้ยิ้มแบบนี้...
"ฉันคงให้คุณได้เท่านี้ ไม่ต้องมาขอบคุณหรอก เพราะฉันทำเพื่อลูก ไม่ใช่คุณ!!!"ฟางว่า ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไปดูลูกๆ ของเธอแทน
ป๊อปปี้ยิ้มบางๆ มองตามหลังบางของหญิงสาวไป อย่างน้อยเขาก็ได้ใกล้เธอและลูก ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เขาก็มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เธอ
....................................................................................................................................................
ริมฝีปากบางที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงถูกเม้นเข้าหากัน เมื่อเห็นชายหนุ่มยิ้มให้กับผู้หญิงคนที่เธอเกลียด มือบางกำพวงมาลัยแน่นด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะสตาร์ตรถแล้วขับออกไปจากหน้าบ้านหลังนั้น
ถ้าเธอไม่ขับรถตามชายหนุ่มมา เธอคงไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนั้นกลับมาอยู่ที่บ้านหลังนั้นแล้ว บ้านที่คุณหญิงพรรณาลักษณ์บอกว่าจะไม่มีวันยอมให้เธอเข้าไปมีสิทธิ์ในบ้านหลังนั้นเด็ดขาด!!!
"หึ! มีความสุขกันให้พอ เพราะครั้งนี้จะเป็นสุดท้ายที่แกจะมีความสุขนังฟาง!!!"พิมเอ่ยเสียงเหี้ยม พร้อมกันเหยียบคันเร่งขึ้นเรื่อยๆ
....................................................................................................................................................
"นี่คุณ กลับไปได้แล้วมั้ง ป่านนี้แล้วภรรยาคุณคงรอคุณกลับบ้านอยู่นะ"ฟางเอ่ย เมื่อเห็นว่าเวลานี้ดึกมากแล้ว
"แต่ผมยังไม่อยากกลับ ขออยู่ต่ออีกหน่อยได้ไหม?"ป๊อปปี้ออดอ้อน เพราะยังอยากอยู่กับหญิงสาวต่อ
"ไม่ได้! คุณลืมไปแล้วหรือไง? ว่าคุณแต่งงานแล้ว ส่วนฉันเป็นแม่ม่ายลูกติด คนอื่นเขาจะมองยังไง ช่วยคิดหน่อยเถอะคุณ"ฟางว่า เพราะเธอไม่ชอบให้ใครมามองว่าเธอเป็นคนทำลายครอบครัวของคนอื่น
"แต่ผม..."ป๊อปปี้กำลังจะพูด ก็แต่ชะงัก เก็บคำพูดแทบไม่ทัน เมื่อได้ยินคำพูดเด็ดขาดของหญิงสาว
"ถ้าคุณยังพูดมากแล้วไม่ยอมกลับไป ฉันจะไม่ให้คุณได้เจอลูกอีกและจะย้ายไปอยู่ที่อื่น!"ฟางว่า
"ก็ได้ๆๆ กลับก็ได้ งั้น... ฝากหอมแก้มลูกๆ ด้วยนะ"พูดจบป๊อปปี้ก็หอมแก้มนวลทั้งสองข้างทันที ก่อนจะเดินออกจากบ้านแล้วขับรถออกไปอย่างมีความสุข
"ไอ้... ฮึ่ม! อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ!"ฟางโวยวาย ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด เมื่อถูกชายหนุ่มหอมแก้มทีเผลอ ก่อนจะเดินออกไปล็อกบ้านให้เรียบร้อย แล้วเดินกลับเข้ามาปิดไฟในบ้าน แล้ววขึ้นไปนอนกับลูกๆ โดยไม่ลืมหอมแก้มอย่างที่ชายหนุ่มบอก
ถ้าเป็นไปได้ เธออยากให้เขาอยู่กับเธอและลูกอีกครั้ง...
______________________________________________________________________________________
อัพจร้า^^
แหมๆๆ เล่นทีเผลอนะพี่ป๊อป><
มาดูกันว่ายัยเจ้พิมจะทำอะไรพี่ฟางกับพวกเด็กๆ???
โปรดติดตามตอนต่อไปจร้า^^!!!
ฝากผลงานด้วยน๊า^^
________________________________________________________________________________________
บทที่ 12
นัยน์ตาหวานแข็งกร้าวขึ้นมาทันที เมื่อชายหนุ่มมาขอรับตัวลูกสาวไปเลี้ยง แล้วเรื่องอะไรที่เธอจะยอมให้เขาเอาลูกของเธอไป
"นี่คุณคงมารับลูกไปเลี้ยงเพียงเพราะคำพูดของเธอคนนั้นสินะ... หึ! แต่ฉันต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ที่ฉันยอมให้ลูกไปอยู่กับคุณและเธอคนนั้นไม่ได้"ฟางเสียงเรียบ ไม่ว่าชายหนุ่มจะมีเหตุผลอะไร เธอก็ไม่มีวันยอมให้เขาเอาลูกของเธอไป
"แต่ปันปันก็เป็นลูกผมเหมือนกันนะ ผมมีสิทธิ์ในตัวลูก"ป๊อปปี้เอ่ย สบนัยน์ตาหวานที่แข็งกร้าวของหญิงสาวไม่หลบสายตา รู้อยู่เต็มอกดีว่า ไม่ว่ายังไงหญิงสาวก็ไม่มีทางให้เขาเอาตัวน้องปันปันไปได้หรอก
"นี่คุณคงลืมไปแล้วสินะค่ะ ว่าฉันกับคุณ... เราหย่าขาดกันมาตั้งนานแล้ว... และคุณก็แต่งงานกับผู้หญิงคนที่คุณรักไปนานแล้วเหมือนกัน... ถ้าคุณอยากเจอลูก โอเค ฉันให้คุณมาหาลูกได้ แต่ถ้าจะรับลูกไปอยู่กับคุณ ฉันไม่ยอม!!!"ฟางว่าเสียงเด็ดขาด
ป๊อปปี้ถอนหายใจออกมาเบาๆ แต่ก็ดีใจที่อย่างน้อย หญิงสาวก็ยอมให้เขามาหาลูกได้
"ก็ได้ ผมไม่เอาลูกไปอยู่กับผมก็ได้... ขอบคุณนะครับ ที่ยอมให้ผมมาหาลูก"ป๊อปปี้เอ่ย แล้วยิ้มให้หญิงสาว นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้ยิ้มแบบนี้...
"ฉันคงให้คุณได้เท่านี้ ไม่ต้องมาขอบคุณหรอก เพราะฉันทำเพื่อลูก ไม่ใช่คุณ!!!"ฟางว่า ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไปดูลูกๆ ของเธอแทน
ป๊อปปี้ยิ้มบางๆ มองตามหลังบางของหญิงสาวไป อย่างน้อยเขาก็ได้ใกล้เธอและลูก ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เขาก็มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เธอ
....................................................................................................................................................
ริมฝีปากบางที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงถูกเม้นเข้าหากัน เมื่อเห็นชายหนุ่มยิ้มให้กับผู้หญิงคนที่เธอเกลียด มือบางกำพวงมาลัยแน่นด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะสตาร์ตรถแล้วขับออกไปจากหน้าบ้านหลังนั้น
ถ้าเธอไม่ขับรถตามชายหนุ่มมา เธอคงไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนั้นกลับมาอยู่ที่บ้านหลังนั้นแล้ว บ้านที่คุณหญิงพรรณาลักษณ์บอกว่าจะไม่มีวันยอมให้เธอเข้าไปมีสิทธิ์ในบ้านหลังนั้นเด็ดขาด!!!
"หึ! มีความสุขกันให้พอ เพราะครั้งนี้จะเป็นสุดท้ายที่แกจะมีความสุขนังฟาง!!!"พิมเอ่ยเสียงเหี้ยม พร้อมกันเหยียบคันเร่งขึ้นเรื่อยๆ
....................................................................................................................................................
"นี่คุณ กลับไปได้แล้วมั้ง ป่านนี้แล้วภรรยาคุณคงรอคุณกลับบ้านอยู่นะ"ฟางเอ่ย เมื่อเห็นว่าเวลานี้ดึกมากแล้ว
"แต่ผมยังไม่อยากกลับ ขออยู่ต่ออีกหน่อยได้ไหม?"ป๊อปปี้ออดอ้อน เพราะยังอยากอยู่กับหญิงสาวต่อ
"ไม่ได้! คุณลืมไปแล้วหรือไง? ว่าคุณแต่งงานแล้ว ส่วนฉันเป็นแม่ม่ายลูกติด คนอื่นเขาจะมองยังไง ช่วยคิดหน่อยเถอะคุณ"ฟางว่า เพราะเธอไม่ชอบให้ใครมามองว่าเธอเป็นคนทำลายครอบครัวของคนอื่น
"แต่ผม..."ป๊อปปี้กำลังจะพูด ก็แต่ชะงัก เก็บคำพูดแทบไม่ทัน เมื่อได้ยินคำพูดเด็ดขาดของหญิงสาว
"ถ้าคุณยังพูดมากแล้วไม่ยอมกลับไป ฉันจะไม่ให้คุณได้เจอลูกอีกและจะย้ายไปอยู่ที่อื่น!"ฟางว่า
"ก็ได้ๆๆ กลับก็ได้ งั้น... ฝากหอมแก้มลูกๆ ด้วยนะ"พูดจบป๊อปปี้ก็หอมแก้มนวลทั้งสองข้างทันที ก่อนจะเดินออกจากบ้านแล้วขับรถออกไปอย่างมีความสุข
"ไอ้... ฮึ่ม! อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ!"ฟางโวยวาย ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด เมื่อถูกชายหนุ่มหอมแก้มทีเผลอ ก่อนจะเดินออกไปล็อกบ้านให้เรียบร้อย แล้วเดินกลับเข้ามาปิดไฟในบ้าน แล้ววขึ้นไปนอนกับลูกๆ โดยไม่ลืมหอมแก้มอย่างที่ชายหนุ่มบอก
ถ้าเป็นไปได้ เธออยากให้เขาอยู่กับเธอและลูกอีกครั้ง...
______________________________________________________________________________________
อัพจร้า^^
แหมๆๆ เล่นทีเผลอนะพี่ป๊อป><
มาดูกันว่ายัยเจ้พิมจะทำอะไรพี่ฟางกับพวกเด็กๆ???
โปรดติดตามตอนต่อไปจร้า^^!!!
ฝากผลงานด้วยน๊า^^
________________________________________________________________________________________
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
