Misleading เรื่องเข้าใจผิด

Misleading เรื่องเข้าใจผิด

 

 

บทที่ 11

 

 

 

"ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก อีกอย่างฟางคงไม่ยอมให้ผมเอาน้องปันปันมาเลี้ยงเอง"ป๊อปปี้เอ่ย เมื่อพิมบอกเขาว่าจะให้เขาไปรับลูกสาวมาเลี้ยงดูเอง แต่เขารู้ดีว่าฟางคงไม่ยอมแน่ เธอหวงลูกสาวของเธอมาก ไม่มีทางที่เธอจะยอมให้เขารับลูกมาเลี้ยงเอง

 

 

"ไม่ยอมคุณก็ใช้สิทธิ์ในการเป็นพ่อสิค่ะ น้องปันปันก็ลูกคุณเหมือนกัน จะกีดกันไม่ให้พ่อลูกเจอกันมันไม่ถูกต้องนะค่ะป๊อป"พิมเอ่ย มองสีหน้าที่คิดหนักของสามี

 

 

"เอาไว้ผมจะลองกับเธอดูแล้วกัน"ป๊อปปี้ว่า ก่อนจะลุกเดินออกจากบ้านไป

 

 

พิมเหยียดยิ้มอย่างพอใจที่ชายหนุ่มทำตามที่เธอ ถึงจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะยอมให้เด็กคนนั้นมาเลี้ยงหรือเปล่าก็เถอะ

 

 

ถ้าเธออยากได้อะไร เธอก็ต้องได้ จะไม่มีคำว่าไม่ได้เด็ดขาด!!!

 

 

 

....................................................................................................................................................

 

 

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง

 

 

ป๊อปปี้กดออดหน้าบ้านหลังเล็กที่คุ้นเคย มองผ่านประตูรั้วที่สูงเพียงแค่ไหล่ก็เห็นร่างเล็กของลูกสาวเดินออกมาประตูให้

 

 

"ป๊ะป๊า ปันปันคิดถึงป๊ะป๊าจัง"น้องปันปันเอ่ยเสียงใส พร้อมกับโอบรอบคอแกร่งของผู้เป็นพ่อไว้ เมื่อผู้เป็นพ่อย่อตัวอุ้มเธอขึ้น

 

 

"ครับ ป๊ะป๊าก็คิดถึงน้องปันปันเหมือนกันครับ แล้วแม่ล่ะครับ?"ป๊อปปี้ถาม เมื่อเห็นลูกสาวออกมาประตูให้เขาแทนที่จะเป็นฟาง

 

 

"คุณแม่ให้น้องม่ำๆ นมอยู่ค่ะ ปันปันเลยออกมาเปิดประตูให้"น้องปันปันเอ่ย แล้วชี้ไปทางสวนข้างบ้าน ทำให้ป๊อปปี้รู้ได้ทันที ว่าเธออยู่ที่ไหน

 

 

"งั้นเราไปหาคุณแม่กันนะครับ"ป๊อปปี้ว่า พลางก้มลงหอมแก้มยุ้ยของลูกสาว แล้วเดินไปทางสวนข้างทางบ้าน

 

 

ฟางที่นั่งหันหลังให้นมลูกสาวอยู่ ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินมาด้านหลังเธอ เธอจึงหันกลับมามอง ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาคือใคร...

 

 

"มีอะไรค่ะ?"ฟางถาม ขณะที่หันกลับมามองลูกสาวที่กำลังดูดนมมารดาอย่างมีความสุขในอ้อมกอดเธอ นิ้วเรียวไล่ไปตามแก้มเนียนเบาๆ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อมือเล็กกำนิ้วเธอที่ไล่อยู่บนแก้มแล้วบีบเบาๆ

 

 

"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ..."ป๊อปปี้เอ่ยเสียงแผ่ว แล้วปล่อยร่างเล็กของน้องปันปันที่ดิ้นจะลงไปหาน้องสาวตัวน้อย

 

 

"อืม... รอก่อนนะค่ะ เพราะฉันยังไม่ว่าง"ฟางเอ่ย ทั้งๆ ที่ไม่หันกลับไแมองชายหนุ่ม

 

 

"คิกคิก ป๊ะป๊ามาดูน้องเฟรนรี่สิค่ะ น่ารักจัง"น้องปันปันเรียกให้คนเป็นพ่อมาดูน้องสาวที่ดูดนมมารดาอย่างมีความสุข

 

 

ฟางหันไปมองป๊อปปี้ทันที ก่อนจะส่งสายตาให้ว่าอย่าเข้ามา แต่มีเหรอที่ชายหนุ่มจะทำตาม ยังไงเฟรนรี่ก็ลูกเขาเหมือนกัน

 

 

ป๊อปปี้มองร่างน้อยที่นมมารดาแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนหน้านั้นที่เขากับฟางยังไม่หย่ากัน เขาก็มีความสุขที่ได้อยู่กับเธอและลูก แต่ความรู้สึกของเขาในตอนนั้นเขาคิดว่าเขาไม่ได้รักเธอ แต่เป็นเพราะความผูกพันต่างหาก

 

 

แต่หลังจากที่หย่ากับหญิงสาว จนกระทั่งแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาคิดว่าเขารักเธอ มีความสุขที่เคยมีก็ค่อยๆ เลือนหายไปจนไม่เหลือเลย

 

 

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงไม่หย่ากับเธอ...

 

 

 

______________________________________________________________________________________

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อัพจร้า^^

 

 

แหม... พี่ป๊อป คิดตอนนี้ก็สายเกินไปแล้วมั้ง...

 

 

ฝากติดตามผลงานด้วยน๊า^^

 

 

 

________________________________________________________________________________________