หนุ่มฮอตกับหวานใจตัวแสบ

ตอนที่ 5 นักข่าวมือดี
 เช้าที่แสนสดใสกับความภูมิใจในหัวข้อข่าวที่พาดหน้าหนึ่งในวันนี้ เจ้าของห้องสีเขียวอ่อนได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า พร้อมรับแสงอาทิตย์อ่อนเพื่อให้ร่างกายตื่นตัว ในมือข้างหนึ่งมีแก้วกาแฟรสนุ่ม อีกข้างหนึ่งมีขนมปังปิ้งทาเนย พวกมันส่งกลิ่นหอมไปยังห้องข้างๆ อย่างห้ามไม่ได้
“น่าอร่อยดีนะครับ” ชายหนุ่มห้องข้างๆ โผล่ออกมานอกระเบียงด้วยชุดที่สุภาพไม่เหมือนกับคนเพิ่งตื่นนอนเช่นเธอ แต่ท่าทางและสีหน้าของเขาช่างต่างคำกับทักทายแรกนั้น
“พุ้ย! นะ..นาย!!” โรสตกใจทันทีที่เห็นหน้าของโทโมะ สีหน้าของเขาเหมือนจะฆ่าเธอให้ตายเสียตอนนี้ แถมท่ายืนกอดอกของเขายิ่งทำให้เธอรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ตัวเธอสั่นไปทั้งตัวจนขนมปังที่คาบอยู่ในปากหล่นลงพื้นพร้อมกับแก้วกาแฟ
“หยุด!!” เขาร้องห้ามเชิงออกคำสั่งเมื่อเห็นหญิงสาวจะวิ่งหนีกลับเข้าไปในห้อง
แต่คนอย่างรสรินหรือจะฟังคำสั่งใคร เธอสับขาด้วยความเร็วจากระเบียงเข้ามายังห้องนอนเพื่อหลบให้พ้นจากใบหน้าอำมหิตของโทโมะ โดยที่ไม่ทันระวังอยู่แล้วว่าในห้องของเธอเองจะมีใครอื่นอยู่ เธอชนเข้ากับร่างแกร่งของชายหนุ่มสองคนที่ยืนล้วงกระเป๋ารอเธออยู่ก่อนแล้ว
“เห้ย!! พวกนายเข้ามาได้ไง ช่วยดะ..อ้วยอ้วยยยยย@#$#%^#&” โรสร้องเสียงหลงเมื่อเห็นป๊อปปี้กับเขื่อนยืนจังกาอยู่กลางห้อง เธอออกแรงส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือแต่ไม่เป็นผลสำเร็จเมื่อถูกเขื่อนปิดปากเธอไว้เสียก่อน
“เงียบ! ไม่งั้นฉันฆ่าเธอหมกส้วมแน่” เขื่อนแกล้งขู่ให้หญิงสาวสงบสติ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะเธอทั้งถีบ เตะ ปัดมือไปทั่วทิศ อะไรที่จะทำให้เธอรอดเธอทำทุกวิธีทาง
“ร้องเลยร้องดังๆ คนที่นี่จะได้รู้ว่าเธอถูกข่มขื่น แล้วก็..ฆ่าตาย!” เขื่อนไม่ยอมลดละ และครั้งนี้เขาทำสีหน้าท่าทางดูเอาจริงซึ่งได้ผล โรสหยุดนิ่งทันที
~ก๊อก ก๊อก~
“เชิญครับไอ้คุณชาย” เคนตะเปิดประตูให้กับเจ้าของเรื่องในวันนี้
“ขอบใจ.............เอาโทรศัพท์มือถือเธอมา” โทโมะเดินเข้ามาในห้องโรสอย่างไม่รอรี เมื่อมาถึงยังห้องโถงใหญ่กลางห้อง เขาถามหาโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวทันที
ป๊อปปี้มองซ้ายมองขวาเห็นโทรศัพท์เจ้ากรรมอยู่บนหัวเตียงจึงเป็นคนเดินไปหยิบมาให้ ทันทีที่ได้รับโทโมะกดเบอร์ต่อสายตรงถึงบรรณาธิการสำนักพิมพ์ชื่อดังทันที แต่ก่อนที่คนปลายสายจะรับเขาส่งสายตาให้เธอพูดตามใบกระดาษที่มีลายมือขยุกขยุยเขียนอยู่นั้น
“พูดตามนี้ซะถ้าเธอไม่อยากเดือนร้อน” พูดจบแล้วเขายื่นโทรศัพท์มือถือในมือนั้นแนบกับหูข้างหนึ่งของเธอทันที
(ว่าไงโรส)
“เอ่อ..บะ..บอกอคะ.........คือ..โรสขอลาออกค่ะ” เธอกัดฟันพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า
(เกิดอะไรขึ้น? เรื่องเมื่อคืนผมไม่โทษคุณหรอกนะ โรส....โรส!)
“อย่าร้องไห้เลยนะครับ ถ้าคุณฟังคำเตือนของเพื่อนผมตั้งแต่แรก คุณก็คงไม่ต้องเจออะไรแบบนี้” จงเบพูดปลอบใจ
“อยากจะเป็นนักข่าวที่ดี ความคิดดีๆ ก็ต้องมีในหัวด้วย จัดการที่เหลือให้เรียบร้อยแล้วรีบตามไปที่งาน ฉันจะเข้าไปบ้านก่อน” โทโมะจ้องหน้าโรสแล้วพูดเตือนสติที่เขาเตือนเธอแล้ว แต่เธอดันทุรังทำตัวเธอเอง มันช่วยไม่ได้ที่เธอจะต้องรับผิดชอบชดใช้ความเสียหายในครั้งนี้
โทโมะบอกกับเพื่อนๆ ที่เหลือให้ดำเนินการเรื่องของโรสตามแผนต่อก่อนจะก้าวเท้ายาวๆ ออกจากห้องโรส เพื่อเร่งกลับไปที่บ้านให้ทันเวลาก่อนที่คนในบ้านจะถามหา เพราะเมื่อคืนนี้เขาแอบออกมาโดยที่ไม่มีใครรู้เห็น (รึเปล่า?)
“นายไปไหนมา” 
 
อ่านแล้วเม้นด้วยนะคนดี