พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                ร้านหนังสือ XXX
                แก้วกำลังมองหาหนังสือเด็กให้เพื่อนที่กำลังท้องอยู่ที่ญี่ปุ่น แต่เขาเองนั้นพึ่งจะกลับมาจากไทยเดินหาอยู่นานก็หาไม่เจอ
“ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าคุณมีไรให้ผมช่วยไหม” ชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวถึงขาวมากทักเธอที่กำลังมองหาหญิงสืออยู่
“อ่อพอดีฉันกำลังหาหนังสือพวกนี้อยู่นะค่ะ” ยื่นกระดาษให้ชายหนุ่มดู และเมื่อเขาดูก็ก็หยิบหนังสือทั้งหมดให้กับเธอและเธอยังงงๆกับหน้าปกหนังสือ
“เอ่อขอโทษน่ะไม่ทราบว่าเล่มนี้ถูกแล้วใช่ไหมค่ะ”
“ใช่ครับ พอดีทางบริษัทเขาเปลี่ยนปกหนังสือใหม่นะครับ^^”
“อ่อค่ะ พอดีฉันไปอยู่ญี่ปุ่นซะนานเลยไม่รู้ ^_^ ขอบคุณนะค่ะคุณ”
“ผมเควินครับ ^_^”
“ดีจังเลยนะค่ะ ที่ร้านนี้มีพนักงานที่ดีมากๆอย่างคุณ ^_^” เธอพูดเสร็จก็รีบที่จะเดินไปทันที
 
“คุณหมอค่ะวันนี้มีจดหมายจากโรงพยาบาล XXX ส่งมาถึงคุณหมอค่ะ” พยาบาลสาวตัวเล็กๆ น่ารักวิ่งเอาจดหมายจากผอ. โรงพยาบาล KZ มาให้
“ขอบใจจ้ะ เอ่อเกลเธอไม่ต้องเรียกฉันว่าก็ได้นะเรียกแก้วเหมือนเมื่อก่อนเถอะ เธอเองก็ติดตามฉันมานานพูดอย่างนี้มันดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้”
“ค่ะคุณแก้ว ^_^ ว่าแต่นี้แผ่นเพลงอะไรค่ะเนี่ย” เกลหยิบแผ่นดีวีดีที่อยู่บนโต๊ะมาดูแล้วก็ยิ้มออกมาเพราะไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างแก้วใจจะสนใจแนวเพลงพวกนี้
“นี้เกลเอามานะ!!>//<” พร้อมกับจะแย่งของในมือเกล
“นั้นแหน่ะ ที่ซื้อมาเพราะคุณโทโมะละสิใช่ไหมค่ะ อิอิ อะ ไม่ให้ อิอิ” เกลทำท่ายืนให้แต่ก็ดึงไปต่อ
“นี้เกลเอามานะ” พร้อมกับไล่กับเกลรอบห้อง
                ฟิ้ว!! แป๊ะ!!
“เอ่อขอโทษนะครับพอดีผมเคาะห้องได้สักพักใหญ่แล้วคุณก็ไม่ยอมเปิด” ไม่ใช่เสียงใครผอ.ใหญ่นั้นเองเขามาพร้อมกับ
“ขอโทษนะครับนี้ของคุณใช่ไหม” เขายื่นแผ่นดีวีดีคืนให้ พร้อมกับถอดแว่นตาที่เขาใส่อยู่ออกพร้อมกับยิ้มให้คนตรงหน้าโดยที่ไม่รู้ว่าคือคนที่เขาคุ้นเคยเช่นกันและเมื่อคนเห็นหน้าคนตรงหน้าทำให้เขาก็ต้องอึ้งเช่นเดียวกัน
“คุณโทโมะ!!” เกลตะโกนเสียงดังเพราะตกใจอย่างมาก
“จะตะโกนทำไมเล่า เบาๆสิ” ผอ. ดุเกลที่เสียงดังเพราะว่าที่โทโมะจะให้ให้คนที่บ้าดาราแห่มาได้
“ขอโทษค่ะ แหะๆ” เธอเขกหัวตัวเองเพื่อเป็นการทำโทษและกระซิบคุยกับคนข้างๆเธอ “คุณแก้วเอาไงดี??”
“นี้อย่าบอกนะว่าพวกเธอไม่ได้อ่านจดหมายที่ฉันส่งมา??” ผอ. เริ่มขึ้นเสียง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“แต่ว่า??”
“เดียวผมคุยกับเธอเองก็ได้ครับ เพราะยังไงผมก็ต้องคุยรายละเอียดอยู่แล้ว ^_^”
“งั้นก็ได้ครับ แก้ว!! เธอคุยรายละเอียดกับเขานะฉันมีงานที่ต้องทำต่อ” ผอ.พูดและเดินออกไปทันที
“แก้วจริงๆใช่ไหม??” ชายหนุ่มถามคนตรงหน้าเขา
“ใช่ ว่าแต่คุณ มีธรุอะไรว่าธุระของคุณมาเถอะ”
“คือแม่ของฉันป่วยหนัก ทางโรงพยาบาลที่แม่ฉันรักษาตัวไม่มีใครสามารถรักษาได้ เขาจึงส่งเรื่องมาที่นี้เพราะทางโรงพยาบาลรู้ว่าเธอสามารถรักษาโรค อาการได้ทุกแบบ ไม่ว่าจะเจ็บน้อย เจ็บมากแค่ไหน” เขาก็ร่ายยาวพร้อมกับเธอที่เปิดประวัติคนไข้อ่าน
“ขอปฏิเสธค่ะ!!” เธอพูดขัดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ทำไมกันแก้ว เพราะเป็นแม่ฉันใช่ไหมเธอถึงเลือกไม่รักษาห๊ะ!!”
“ขอโทษนะค่ะคุณโทโมะเชิญข้องนอกเถอะนะ”
“คนใจร้าย!!” โทโมะว่าหญิงสาว
“เอ๊ะนี้ยังไง ว่ามาฉันใจร้าย ต้องขอโทษนะค่ะคุณเป็นใครกัน ฉันไม่สน แต่นี้อาการแบบนี้ มากขนาดนี้ ยังไงฉันก็รักษาไม่ได้ ถ้ายังฟื้นที่จะรักษาหรือผ่าตัด อาการเป็นตายเท่ากัน เข้าใจไหมฉันไม่รักษา!!” หญิงสาวเริ่มขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่มตรงหน้าทำเอาคนที่ยืนมองอยู่อย่างเกลถึงกับสะดุ้งทันที และพยายามพาชายหนุ่มออกจากห้องไป
“ขอโทษนะค่ะคุณโทโมะเชิญข้องนอกเถอะนะ” เธอพาชายหนุ่มเดินออกไปทันที
“เธอเป็นใครกัน”
“คือฉันเป็นผู้ติดตามของคุณแก้วนะค่ะ ต้องขอโทษแทนคุณแก้วจริงๆนะค่ะ เธอคงไม่ได้ตั้งใจจะพูดแรงๆแบบนั้นหรอกค่ะ”
“นั้นเรียกว่าไม่แรงเหรอ?? เขาคงเกลียดฉันกับแม่มากสินะ ฉันเข้าใจฉันขอตัวก่อนนะ” เมื่อชายหนุ่มพูดเสร็จก็เดินไปทันที
“....” คุณคงไม่รู้สินะว่าคุณแก้วรักคุณมากแค่ไหนคุณโทโมะ