พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                แสงแดดสาดส่องมายังเรือนร่างของชายหญิงคู่นึงซึ่งฝ่ายชายเป็นฝ่ายกอดหญิงสาวเอาไว้แนบอก ซึ่งนั้นเองทำให้ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นจากภวังสายตาเหลือบต่ำลงมามองร่างบางที่เขาโอบกอดไว้ทั้งคืน
 
“อื้ออออ” เสียงครางเล็กน้อยเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางทำให้ชายหนุ่มรีบผละออกทันที
 
“........” ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรได้แต่จับไหล่ของคนที่กำลังลืมตาขึ้น
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!! อย่าทำฉันนนนะ ฮื้ออออ” หญิงสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มพร้อมกับร้องไห้โฮออกมาพักนึงก็สลบไปร่างสูงก็จับหญิงสาวนอนลงที่เตียงอย่างเก่าให้ท่าที่สบายที่สุด เขามองเธออย่างสงสาร แต่เขาก็เกลียดคนโกหกและผู้หญิงที่อย่างว่ามากๆ เขาลุกไปอาบน้ำแล้วเดินลงไปข้างล่างเพื่อที่จะไปบ้านใหญ่
 
“คุณหนูจะไปไหนคะ?” แม่นมที่เดินออกจากห้องครัวมาพอดีจึงถาม
 
“ผมจะไปบ้านใหญ่หน่อยนะครับนมพอดีคุณแม่มีธุระจะคุยกับผมและพี่ๆนะผมไปก่อนนะ” จังหวะที่ชายหนุ่มกำลังเดินออกไปบ้านก็นึกถึงคนที่อยู่บนห้อง “นมครับ! ผมฝากขึ้นไปดูแก้วบนห้องหน่อยนะ เช็ดตรงเช็ดตัว แล้วก็ให้เธอทานข้าวด้วยนะ” ชายหนุ่มสั่งเสร็จก็เดินไปทันทีแต่ระหว่างเดินไปบ้านใหญ่ก็เห็นเด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับลูกสาวและชายหนุ่มวัยกลางคนที่โรงรถ “จะไปไหนกันเหรอ?”
 
“คุณหนู!” ชายหนุ่มจ้องมองด้วยความสงสัยแทนคำพูด “คือน้ำฟ้าจะเอารองเท้าไปซ่อมให้คุณแก้วนะคะพอดีรองเท้าคุณแก้วส้นมันหักนะคะ น้ำฟ้าเลยจะให้ลุงทิพาไป” เมื่อชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็มองรองเท้าใช่มันเป็นรองเท้าที่เขาเคยซื้อตอนไปทะเลครั้งนั้น และยังนึกกลับไปถึงเรื่องที่ร่างบางพูดกับเขาเมื่อคืน
 
“เหรอ? อื้มไปเถอะ แล้วรีบกลับบ้านช่วยยายเธอละ”
 
“คะคุณหนู” หลังจากที่น้ำฟ้ากับลุงทิไปร้านซ้อมรองเท้ากลับมาได้ประมาณ 10 นาทีก็รีบวิ่งกลับบ้านเล็กทันทีเพื่อไปช่วยยายของเธอตามที่โทโมะสั่ง “ยายจ๋าน้ำกับมาแล้วจ๊ะไปเช็ดตัวคุณแก้วกันยายทำอาหารเสร็จยัง”
 
“เสร็จแล้วๆ ฉันก็รอแกเนี่ยละไปเอากะละมังกับผ้าเช็ดตัวมาแล้วตามขึ้นไปนะ”
 
“จ้า!!”
 
                ห้องนอนโทโมะ
“อ้าวยายนี้มันห้องคุณโทโมะนิห้องคุณแก้วอยู่ทางนี้นะ” สาวน้อยชี้อีกห้องนึง
 
“ฉันรู้แล้วแต่คุณแก้วไม่ได้อยู่ห้องนั้นนิก็ต้องอยู่ห้องนี้ละปะเร็ว!” ทั้งคู่เดินเข้าห้องไปเห็นสภาพห้องแล้วทั้งคู่ก็ตกใจมากเพราะข้าวของละเกะละกะ เต็มพื้นห้องไปหมด
 
“ยายจ๋ามันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยทำไมห้องมันรกเลอะเทอะแบบนี้ละ”
 
“ฉันก็อยู่กับแกตลอดฉันจะรู้ได้ไงเนี่ย! เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ คุณหนูอย่าบอกนะว่า….”
 
“ยายๆๆๆๆๆๆๆ ทางนี้ดูคุณแก้วสิ! เนื้อตัวเขียวช้ำไปหมดเลย”
 
“ดูคุณแก้วไปก่อนนะเดี๋ยวยายไปตักน้ำในห้องแปปนึงนะ” นมสั่งหลานของเธอเสร็จก็เข้าไปเติมน้ำมาเพื่อเช็ดตัว “คุณแก้วเป็นยังไงมั้งน้ำ”
 
“ยังไม่ได้สติเลยจะยาย แล้วที่สำคัญนะคุณแก้วไม่ได้ใส่เสื้อผ้าละยาย” O_O นมเมื่อได้ยินดังนั้นก็ตกใจมาก เมื่อคืนนี้มันเกิดเรื่องอย่างที่คิดจริงๆ ถึงทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันแต่ถึงอย่างไงคนที่นอนอยู่นี้ก็เป็นผู้หญิง ซึ่งคิดกลับกัน คุณหนูของเธอไม่เคยทำร้ายผู้หญิงเลยตั้งแต่เล็กจนโตแต่ทำไมเรื่องนี้มันเกิดอะไรกันขึ้น คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของคนซึ่งดูแลชายหนุ่มมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย
 
ทั้งคู่เริ่มเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ร่างบางที่ไร้สติตัวของเธอสั่นเทามีอาการละเมอเพราะพิษไข้เธอพูดเหมือนกันซ้ำไปซ้ำมา “อย่าทำฉันนะฉันกลัวแล้วอย่า อย่าทำฉัน”ทำเอาคนที่กำลังเช็ดตัวให้เธออยู่นั้นรู้สึกสงสารแต่เขาทั้งคู่ก็ไม่สามารถที่จะช่วยร่างบางที่กำลังนอนอยู่ได้
 
“ฉันสงสารคุณแก้วจังจ๊ะยาย คุณหนูของยายอะใจร้าย! โถ๋คุณแก้วของน้ำบอบบางขนาดนี้คุณโทโมะนะทำไมชั่งใจร้ายจริงๆทำกับเธอได้” สาวน้อยเช็ดตัวไปเรื่อยๆจนถึงข้อเท้าก็ตกใจมากข้อเท้าของคนที่นอนอยู่นั้นเขียวช้ำจนถึงขั้นดำสนิท “ห๊า!!! นี้มันอะไรกันข้อเท้าคุณแก้วทำเป็นแบบนี้ละยายดูสิ”
 
“ตายแล้วแผลแบบนี้ไม่เคยเห็นเลย เอางี้แล้วกันเอาผ้าประคบมาพันข้อเท้ากับข้อมือเธอไว้ก่อนนะมันน่าจะช่วยบรรเทาอาการปวดได้ เอ่อแล้วหยิบยาแก้ปวดมาด้วยนะน้ำฟ้า!!”
 
“จ๊ะยาย” เมื่อได้ยินที่นมสั่ง สาวน้อยผู้เป็นหลานสาวก็รีบวิ่งลงมาชั้นล่างเพื่อหยิบของตามที่ยายของเธอสั่ง เสร็จก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนเผื่อทำแผลให้ร่างบางที่นอนอยู่ทันที
 
“อึ ฮื้อออ!” หญิงสาวที่นอนอยู่ก็ได้สติขึ้นมาก็ตกใจเล็กน้อย
 
“ไม่ต้องกลัวนะคะคุณแก้วนมเองคะ” หญิงวัยกลางคนเอ่ยบอกคนที่นอนอยู่
 
“นะ นม ^^ ขอบคุณนะคะ” ร่างบางที่กำลังนอนอยู่พูดขอบคุณคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา
 
“คุณแก้วคะนี้ข้าวต้มกับยาแก้ปวดและยาลดไข้นะคะ”
 
“ขอบใจนะจ๊ะ” ร่างบางเริ่มทานข้าวต้มที่นมทำมาให้จนหมดและทานยาก็เตรียมท่าที่จะลุกขึ้นเพื่อจะไปทำงาน
 
“คุณแก้วจะไปไหนคะ? อย่าไปเลยนะนอนพักผ่อนเถอะคะ” น้ำพยุงร่างบางที่กำลังจะลุกจากที่นอน
 
“แก้วมีงานต้องทำนะคะ จะให้มั่วมานอนแบบนี้คงไม่ได้หรอก”
 
“งานที่เธอต้องทำวันนี้คือนอน นี้คือคำสั่งของฉันเข้าใจมั้ย!!” ร่างสูงที่เดินเข้ามาเพื่อจะดูอาการคนที่นอนป่วยอยู่ก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดุกราดด
 
“แต่ฉันมีนัดกับคนไข้วันนี้!! และฉันต้องไปคุณไม่มีสิทธิ์จะมาสั่งฉัน”
 
“แต่ฉันลางานให้เธอเรียบร้อยแล้ว 1 อาทิตย์ มีอะไรไหม และไม่ต้องพูดมากนอนไป!! หรืออยากจะ....” ชายหนุ่มยื่นหน้ามาใกล้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงนอน
 
“ตะ หึ้ย!!” หญิงสาวล้มตัวลงนอนกับเตียงและก็เผลอหลับไปเพราะพิษไข้และลิทธิ์ยา
 
“นมครับมีอะไรไปทำก็ไปเถอะครับทางนี้ผมดูเองครับ เธอด้วยนะน้ำ” ชายหนุ่มหันไปสั่งสองคนที่นั่งดูอย่างเป็นห่วงคนตัวเล็กที่นอนอยู่
 
“คะคุณหนู!” หลังจากที่ทั้งคู่ออกไปได้พักนึ่งชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงนอนข้างๆหญิงสาวก็มองใบหน้าที่กำลังหลับของเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน จริงๆแล้วเขาไม่ได้อยากจะทำร้ายเธอเขาทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบที่เกิดจากอาการหึงของผู้ชายคนนึงที่รักเธอจากใจจริงเราห่มผ้าให้เธอใหม่และลุกขึ้นไปนั่งทำงานที่โต๊ะทำงานที่เขาวางไว้ตอนที่ขึ้นมา มันไม่ใช่งานที่เขาจะต้องทำมันคืองานของคนตัวเล็กที่นอนอยู่เขาให้เกลเอางานที่หญิงสาวจะต้องทำและเป็นงานที่เขาพอจะช่วยทำได้ให้เกลผู้หญิงของหญิงสาวเอามาให้
 
เขาเริ่มต้นทำงานของเธอไปได้สักพักใหญ่เขาพลางทำไปพลางว่าทำไมหญิงสาวถึงทำงานที่ยากและเหนื่อยแถมยังต้องค่อยดูแลค่อยรับใช้คนป่วยคนไข้ต่างๆแบบนี้ได้ แถมต้องทำเอกสารแบบนี้อีกตั้งมากตั้งมายส่ง
 
“เธอทำได้ยังไงกันนะแก้วทั้งหนักทั้งเหนื่อย เธอไม่เบื่อบ้างหรอไง วันๆแถบไม่ได้พักผ่อนเลย”
 
“ความรัก ความเข้าใจ และที่สำคัญการที่ได้เป็นหนึ่งในกำลังของคนไข้ทุกคน ฉันถึงทำได้” จู่ๆคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงก็ตอบคำถามที่ชายหนุ่มตั้งคำถามกับตัวเองไม่หวังที่จะได้ตำตอบจากเธอ
 
“แก้วเธอตื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
 
“สักพักแล้วละ ฉันของถามนายจริงๆ นายทำแบบนี้นายทำไปเพื่ออะไร?”
 
“................” ซึ่งคำถามนี้ไร้คำตอบจากชายหนุ่ม
 
“ถ้านายตอบไม่ได้ นายก็ออกไปเถอะ”หญิงสาวหันหน้าหนีชายหนุ่ม
 
“แก้ว!”
 
“ออกไปเถอะ ฉันขอร้อง” ชายหนุ่มเมื่อได้ยินดังนั้นก็ออกจากห้องไป “นายทำแบบนี้แล้วได้อะไรนะ ฮื้ออออ!”
 

ลืมเค้ายังจ๊ะ มาอัพให้แล้วนะขอโต๊ดที่หายไปนาน