พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

 

                  เวลาผ่านไปแบบนี้  1 อาทิตย์ร่างบางไม่คุยกับร่างสูงเลยเป็นประจวบเหมาะกับที่เธอเกิดอุบัติเหตุขาเจ็บจึงทำให้ต้องอยู่แต่ในห้องเธอสามารถเดินได้แต่ไม่ปกติขากะเพลกอยู่ตลอดจึงคนตัวสูงไม่ให้ออกไปไหนแต่เดินอยู่ในห้อง ซึ้งนั้นเองทำให้ห้องของคนตัวสูงเธอก็ยืดเป็นห้องของตัวเอง ใช่เพราะเขาออกไปนอนข้างนอกตามที่คนตัวเล็กที่อยู่ในห้องสั่ง ซึ่งห้องของตัวเล็กเขาก็ไม่อยากที่จะเข้าไปก้าวกายเรื่องของเธอมากหนักเพราะแค่ตอนนี้เธอก็เกลียดเขามากพออยู่แล้วชายหนุ่มจึงตัดสินใจไปนอนห้องของลูกสาวที่ไปถ่ายแบบที่ต่างจังหวัดกับเฟย์หลายวัน

 

(อะไรนะคะป๊า!! ตลอดเลยทำไมต้องหาทำกันรุนแรงด้วยละเนี่ย)โอ๊ยยยยไม่น่าโทรหามันเลยสิให้ตายเถอะ แสบหูที่สุด จะมาขอคำปรึกษานะแถมยังพูดไม่ทันจบเรื่องเลย ใส่ซะ แต่เจอแบบนี้ผมขอตัววางก่อนและครับ

 

ตู๊ดดด

 

“เฮ้อออ!!”

 

“คุณโทโมะคะนี้นมอุ่นๆคะ ยายให้น้ำเอามาให้คุณโทโมะดื่มนะคะ เห็นคุณโทโมะไม่ได้ทานอะไรเลย”  สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มหน่อยเธอเดินถือน้ำมาให้ผม ใช่ตั้งแต่วันนั้นผมแถบจะไม่ได้แตะต้องข้าวปลาเลยสักนิดเดียว

 

“ขอบใจนะ ^^” ผมรับมาพร้อมกับยิ้มเจือนๆให้เธอไป

 

“คุณโทโมะอย่าเสียใจไปเลยนะคะ ^_^ คุณแก้วเขาไม่ใช่คนที่จะโกรธใครนานหรอกคะ คุณแก้วใจดีจะตายแถมน่ารักด้วย คุณโทโมะอย่าคิดมากนะคะ ^^” น้ำพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม ยิ้มของเด็กคนนี้ชั่งใสซื่อบริสุทธิ์มาก มากจนทำให้ผมนึกถึงเรื่องสมัยเด็กรอยยิ้มแบบนี้แก้วเคยยิ้มให้ผม เวลาที่ผมเศร้าเธอเป็นคนที่ทำให้ผมยิ้มได้เสมอแค่รอยยิ้มของเธอเท่านั้น

 

                ผมอยากเห็นรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง แต่ผมคงไม่มีโอกาสเห็นรอยยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว เพราะเธอเกลียดผม ใช่ แก้วเกลียดผมเขาเสียแล้ว

“คุณโทโมะคะ? คุณโทโมะ!”

 

“หื้มม มีอะไรหรือป่าว” เด็กคนนี้เรียกผมจึงทำให้ผมหลุดจากภวังค์

 

“เป็นอะไรเหรอป่าวคะเมอเชียว อย่าเศร้าไปเลยยิ้มๆๆนะคะ คุณโทโมะเศร้าแบบนี้ยายของน้ำก็พอยซึมเศร้าหมองไปด้วยเลยนะคะ น้ำไม่อยากเห็นแบบนี้นะ ยิ้มหน่อยนะคะคุณโทโมะนะ ^_^” เด็กคนนี้พยายามทำให้ผมยิ้มทุกวิธีทาง ผมเริ่มที่จะอดยิ้มกับทางเธอของเธอไม่ได้แล้วละสิ เธอเหมือนแก้วมากจริงๆ

 

“ฮึฮึ ^^” ผมยิ้มออกมาอย่างมีความสุขไม่ได้แสร้งในรอยยิ้มจากท่าทางของเด็กคนนี้จริงๆ

 

“เย้! คุณโทโมะยิ้มแล้ว เย้  ^_^” เธอยิ้มอย่างดีอกดีใจที่ผมยิ้มกับเธอ

 

“ขอบใจนะน้ำ ที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว”

 

“น้ำยินดี งั้นน้ำขอตัวนะคะ ฝันดีคะคุณหนู ^^” น้ำพูดจบเธอก็เดินออกไปจากตรงนี้ทันที ผมมองแก้วน้ำที่อยู่ในมือซึ่งผมยังไม่ได้แตะมันสักนิดแล้วผมก็วางมันลงไปที่โต๊ะนั่งเล่นหน้าบ้าน

 

                รอยยิ้มของน้ำทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดกับแก้วมากขึ้น ไม่ใช่แต่กับแก้ว ผมผิดที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วงผมคนเดียว

 

                เช้ารุ่งขึ้นจองอีกวัน

“ป๊าป๊า......................” นี่ผมฝันร้ายถึงขั้นได้ยินเสียงยัยตัวแสบเลยเหรอเนี่ย ผมนอนบิดตัวในที่นอนเอาผ้าคลุมหวังว่าเสียงนั้นจะหายลับไปแต่ป่าวเลยเสียงมันเริ่มดังขึ้น ดังขึ้น ยิ่งดังกว่าเดิมหลายเท่าอีก

 

“ป๊า!!! ตื่นนนนนน ซะทีเส๊ะ!! ป๊า!!!!!!” แผนดินไหวหรืออย่างไงทำไมรอบๆบริเวณตัวผมถึงได้สั่นขนาดนี้เนี่ย

 

“ไม่ตื่นใช่ไหม ได้!! ป๊า!!!!! ตื่นนน!!!!” เสียงปรอทแตกแทรกเข้าผ่านทางผ้าห่มทะลุเข้าหูผมทำเอาผมถึงขั้นสะดุ้งตื่นแถบไม่ทันเลยทีเดียว

 

“โอ้ย!! จะตะโกนทำไมเนี่ย แสบหูหมดแล้วเนี่ย!!” ผมเขกหัวยัยตัวเล็กที่เข้ามาปลุกผม

 

“จะอะไรซะอีกละคะ ทำไมป๊าไม่ไปนอนห้องป๊ามานอนห้องสาทำไม??”

 

“คะ คือออ” ผมอึกอักไม่ได้ตอบอะไรคนยัยตัวแสบที่อยู่ข้างหน้าพูดขึ้น

 

“ป๊าทะเลาะกับม๊า แล้วม๊าก็โกรธ แล้วป๊าก็เข้าห้องไม่ได้เพราะม๊าไม่อยากเห็นหน้า ใช่ไหม!!!”

 

“รู้ได้ไงเนี่ย!”

 

“น้ำฟ้าบอกหนูหมดแล้ว หึ้ย!!” ผมจึงมองหน้าน้ำฟ้า ที่อยู่ข้างหลังลูกสาวตัวแสบของผมเธอก้มหน้าก้มตาหลบสายตาของผมทันที “ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย ป๊าผิดเต็มๆเลยรู้ตัวไหมห้ะ!! ทำไมไม่ฟังเหตุผล ทำไมใช่เหตุผลตัวเองเป็นหลัก ป๊าบ้าที่สุดเลยยย!! ชิ”

 

“แล้วป๊าต้องทำยังไงใน เมื่อแก้วไม่ฟังอะไรเลย แม้กระทั่งคำขอโทษ” คำพูดนั้นทำให้คนตัวเล็กที่กำลังโกรธจัดให้มามองอย่างตกใจนิดๆ

 

“ป๊าขอโทษม๊าแล้วเหรอ? คะ แต่แปลกนะปกติถ้าใครขอโทษม๊าก็จะยกโทษให้ทันทีนี้น๊า งั้น!! แสดงว่าป๊าต้องทำอะไรม๊าที่ทำให้โกรธจนไม่อยากยกโทษแน่ๆเลยใช่ไหมคะ!! ทำอะไรบอกมานะ!!”

 

“…… คือ”

 

“ไม่อยากบอกไม่ต้องบอกก็ได้คะ แต่… เราจะทำยังไงให้ม๊าหายโกรธกันดีละเนี่ย!!”

 

“ถ้ารู้ป๊าจะมาขอคำปรึกษาหนูไหมละเนี่ย โด่ ไอ้เราก็นึกว่ารู้”

 

“’ง้อคุณแก้วดีไหมคะ” ผมกับฐิสาหันไปมองตามเสียงที่ยืนพูดออกมา

 

“อึ! ฟ้าเธอยังอยู่อีกเหรอจ้ะเนี่ย ขอโทษๆ  ^^” ฐิสาหันไปกอดฟ้าจาก้านหลังพร้อมทำท่าขอโทษพร้อมท่าทางน่ารักๆที่เด็กผู้หญิงเขาทำเล่นกันกับเพื่อนๆ

 

“ไม่เป็นไรคะคุณหนู ^^”

 

“นี้แหน่ะ ฉันบอกแล้วว่าให้เรียกฉันว่าอะไร สา ใช่ไหม น่าตีจริงๆ เราเป็นเพื่อนกันนะ สัญญาแล้วนี้น่า” ฐิสาพูดพร้อมกับตีแขนฟ้าเบาๆ คราวว่าหยอกเล่น

 

“เอ่อฟ้า ที่เธอพูดเมื่อกี้อะไรนะ” ผมเอ่ยถามฟ้าอีกครั้ง

 

“อ่อ ฟ้าบอกว่า ง้อคุณแก้วดีไหมคะ เพราะพูดหญิงมักจะใจอ่อนกับลูกอ้อนมากกว่าการแข็งใส่กันมากกว่านะคะ”

 

“ฉันคิดว่าป๊าทำไม่ได้หรอก!!” จู่ๆ เสียงขอยัยตัวแสบก็พูดขึ้น

 

“ทำไมละคะ คุณ เอ่ย สา ^^” ”

 

“ก็เพราะคนอย่างโทโมะ เคโอติค อะนะไม่เคยจะต้องไปตามง้อใคร จะมีก็แต่คนมาตามง้อไม่ใช่เหรอคะ!!”

 

“ฐิสา!!”

 

“ก็หรือมันไม่จริงละคะ!” ยัยตัวแสบขึ้นเสียงเถียงผม

 

“อย่าขึ้นเสียงนะ!!”  ผมตะคอกใส่ด้วยความโมโหใส่คนตรงหน้า

 

“ป๊าก็เหมือนกันนั้นและ!”

 

“ตกลงฉันจะทำฟ้า!! แล้วฉันต้องทำยังไงบ้างอ่ะ?” ผมไม่สนใจคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าแต่หันไปสนใจคนที่อยู่ข้างหลังแทน

 

“เออะ คือ…”

 

“ทำให้ได้จริงอย่างที่พูดเถอะ! ^^ ม๊าไม่ธรรมดานะจะบอกให้ฉันไปก่อนนะฟ้า ช่วยปะป๊าสุดหล่อของฉันทีนะ ^_^”

 

“ดะ เดี๋ยวสิสา ชะ”

 

“ฟ้า!!”

 

“คะ ข๋า?”

 

“ฉันต้องทำยังไง?” ผมจับข้อมือของฟ้าแล้วหมุนตัวเธอหันมาตรงหน้าพร้อมจับไหล่ของเด็กน้อยคนนี้เอาไว้พร้อมจ้องหน้าถามพร้อมฟังคำตอบอย่างตั้งใจ

 

“คือ…. อย่างนี้นะคะ $#@#%#^%$UR^T*T&GFH^*%” ฟ้าเริ่มบอกแผนการทุกอย่างให้ผมฟัง ผมพยักหน้ารับ

 

 

                TisaTalk

                ^^ แผนการทุกอย่างที่ฟ้ากำลังเล่าให้ป๊าฟังคือแผนของฉันทั้งหมดเลย ฉันยั่วโมโหให้ป๊าโกรธจัดๆ เดือดๆ ถ้าไม่ทำอย่างนั้นรับรองคนอย่างปาไม่มีทางยอมทำตามแผนแน่ๆ อิอิ แผนนี้ฉันให้เธอเริ่มนะฟ้า อิอิ

 

---

รอนานไหม ^^ มาอัพแล้วนะคะ

คิดถึงรีดเดอร์น๊า!! เพจมีนิยายจำหน่ายด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ ขายของซะหน่อย ยังไงฝากติดตามเพจด้วยนะคะ จุ๊ฟฟฟ

รีดเดอร์สนใจปฏิทินรูปแก้ว โทโมะ ไหม @Line bonustiffy สั่งที่โบได้นะคะ หรืออินบล็อคมาที่ เพจนะ https://www.facebook.com/Fiction.TKPFKF/