พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                แชะ แชะ แชะ!
“พี่ทัสวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ! ฐิสาวันนี้ทำได้ดีมากจ้า สวยมากหลานน้า!^^” เสียงดีไซเนอร์สาวสั่งชั่งภาพให้หยุดงานไว้แค่นี้ก่อนเพราะแบบที่ถ่ายไปวันนี้นั้นได้มันเป็นร้อยๆภาพแล้ว!
“ขอบคุณค่ะน้าเฟย์!^^ วันนี้สามีความสุขมากเลยค่ะที่ได้ใส่ชุดสวยๆของน้าเฟย์แถมเป็นนางแบบประจำแบรนด์อีก ^^”
“จ้ะ วันนี้เรารีบกลับบ้านหรือป่าว? น้าจะชวนไปดูแบบภาพที่ถ่ายกัน”
“ได้ค่ะแต่หนูต้องโทรบอกแม่ก่อนนะ ^^”
“จ้า!!”
 
….
..
.
“จ้าแล้วรีบกลับน๊า ให้น้าเฟย์มาส่งละแค่นี้นะแม่ต้องทำงานต่อจ๊ะบาย” ฉันกดตัดสายและมาทำงานที่คั่งค้างต่อ
“คุณฐิสาโทรมาเหรอค่ะคุณแก้ว” คนที่เปิดประตูเข้ามาพอดีไม่ใช่ใครนั้นคือเกลคนสนิทฉันเอง
“อื้ม มีงานเพิ่มเหรอ? ถือมาซะเยอะแยะเต็มอัตราเชียว”
“อ่อไม่ใช่ค่ะ ^^ แฟ้มงานขอเกลเองคะ” เกลพูดจบว่าแล้วฉันก็ไม่ได้สนใจอ่ะก้มหน้าทำงานของฉันต่อ
“อ่อ อื้มตั้งใจจะได้จบเร็วๆนะ ^^”
“ตะ แต่”
“เธอต้องไปกับฉันเดียวนี้ กลับบ้าน!!” จู่ๆก็มีมือพร้อมกับเสียงมาจับฉันพร้อมลากฉันออกไปห้องทำงานไปทันที โดยไม่ฟังฉันสักนิดเดียวให้ตายเถอะคนเผด็จการ
“นายปล่อยฉันงานฉันยังไม่เสร็จเลยน๊าปล่อย!!” ฉันพยายามสะบัดมือคนตัวใหญ่ให้หลุดออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“เงียบ!! ที่นี้มันโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอไงเธอเป็นหมอนะแก้ว!!”
“อุ๊บ!” ฉันลืมตัวไปเลยเนี่ยต้องขอบใจนายผีดิบบ้านะเนี่ย
“เงียบแล้วก็ตามมาเฉยๆ”
….
.
                แชะ!
“เป็นอย่างที่นายคิดครับ! รูปที่ส่งไปก็แสดงได้อย่างชัดเจน” ชายคนนึงที่ยืนแอบซุ่มดูพร้อมกับคอยสะกดรอยตามโทโมะอยู่ห่างๆก็ถ่ายรูปและส่งไปที่นายของเขา
(แกเสร็จฉันแน่! ไอ้โมะ! แล้วก็ไอ้พวก K-otic ฮ่าๆๆๆๆๆ)
“นายจะให้ผมทำไงต่อไปครับ”
(ธามค่ะเร็วสิช้าอยู่ได้ธุระอะไรมากไหมค่ะ!) (แปปนะครับผมคุยธุระจะเสร็จแล้วรออีกแปปนะ)
(ตามดูมันไปเรื่อยๆ จนมันจะชัดเจนมากกว่านี้ว่ามันมีลูกแล้วเข้าใจไหม!!)เขาสั่งลูกน้องให้ตามดูต่อไปเรื่อยๆ
“ครับนาย!”
 
…
.
                2 อาทิตย์ต่อมา ก็เหมือนกันทุกวันเลยวันนี้พวกเราก็นั่งพร้อมหน้าพร้อมตาทานข้าวเย็นตามปกติผิดแปลกอย่างเดียวที่ฐิสาเป็นคนเริ่มพูดขึ้นมาก่อนก็เท่านั้น
“วันเสาร์เนี่ยสาต้องไปถ่ายแบบที่ทะเลหัวหิน พ่อกับแม่ไปด้วยกันไหมคะ? ^^”
“เออคือแม่”
“ไปสิลูกใช่ไหมคุณ!” เห้ย!อะไรเนี่ยบังคับอีกแล้วเรอะเนี่ย!! ฉันก็มีธุระเหมือนกันนะเห้ย!
“แต่ฉันมีธุระนะ” ฉันหันไปหาโทโมะและคุยกันให้ได้ยินแค่สองคน
“แต่เธอต้องไปกันฉัน!”
“นี้นาย”
“แม่เขาตกลงลูก!” เห้ย! ได้ไงอ่ะหึ้ย
“แม่ไปใช่ไหมค่ะ ^-^” ยิ้มแบบนี้ก็ต้องไปสินะ งานเข้า
“จ๊ะ ไปจ้า!!!”
 
                ทะเลจ้าทะเล!
 
“สวยจ้ายัยหลาน!^^ ดูนี้สิยัยแก้ว พี่ฟาง! สวยเนอะ” เฟย์ยื่นรูปที่ถ่ายของวันนี้มาให้ฉันกับฟางดู
“ก็OKดีนะ แล้วงานแกอ่ะตอนนี้ดีมั้ย?” ฉันหันไปถามยัยเฟย์
“สุดๆอ่ะ อิอิ ฐิสาเป็นนางแบบส่วนตัวของแฟชั่นฉันเลยนะและตอนนี้คนนะยอมรับกันทั่วประเทศเลยนะ ยังมีบริษัทนู้นนี้นั้นเรียกตัวไปเล่นละคร เล่นหนัง ร้องเพลง ถ่ายแบบอีกเยอะแยะเลย และที่สำคัญเกาหลีเรียกตัวฐิสาให้ไปถ่ายแบบแฟชั่นของประเทศเขาด้วยนะ โกอินเตอร์ละหลานฉัน ภายใน 2 เดือนนี้สุดยอด!! ฮะ ฮ่าๆๆ”
“อะเหรอ!” ฉันตอบกับยัยเพื่อนรักที่โอเว่อร์เกินเหตุไปแบบนิ่งๆเงียบๆเรียบๆแต่มันก็ไม่สะทกสะท้านสักนิดว่าฉันประชดมันอ่ะ
“เฟย์มันบ้า! แก้วอย่าไปสนใจมันเลยนะ ^^”
“แก้วไม่ได้ใส่ใจอ่ะไรอยู่แล้วฟาง ^^”
“จะว่าไปก็แปลกเนอะแค่ 2 เดือนที่แกให้ฐิสามาทำงานกับยัยเฟย์เนี่ย ตอนนี้กลายเป็นคนดังไปซะแล้วพอๆกับซุปเปอร์สตาร์อย่างพวก K-oticเลย”
“แกว่างั้นเหรอ? ฉันว่าปกติไม่แปลกเลยความพยายามในตัวเด็กคนนี้มีมากกว่าฉันซะอีกนะ”
“สาวๆทำไรกันครับ”
“อ้าวป๊อปมาแล้วเหรอซื้อไรมายังรอนานและเนี่ยหิ๊วหิว!”
“มีเยอะแยะเลยสำหรับฟางเลยนะเนี่ย!!”
“อะไรกันเฮียของเฟย์อ่า!!” จู๋ๆเฟย์เสียงก็ดังขึ้นและตัวก็มาปรากฏตรงหน้าพวกเรา
“อะไรยัยเฟย์เมื่อกี้แกก็กินของฉันไปตั้งเยอะแยะแล้วนะไม่พออีกเหรอนั้น!!”
“แก้ว แก้วก็รู้นิว่าเฟย์คนกินจุแค่ไหน แค่นั้นไม่พอหรอกมาๆ เฟย์กินด้วยมากินด้วยกันเลยม๊ะ??”
“ไม่ละแก้วไปเดินเล่นดีกว่า!” ฉันเดินลุกออกไปทันที
 
“คุณพ่อตามไปสิคะ ^-^”
“ไปเร็วไอ้โมะ ง้อ มอสระเอียเมียเร็ว!!” ผมหันควับ! มาทางเพื่อนผมคนหนึ่งไม่ใช่ใครหน้าลิงๆแบบนี้ไอ้เคนนี้เองพูดมาได้ถ้าเกิดใครได้ยินขึ้นมาละก็ซวยกันหมดเนี่ยหรอก!!
“หุบปากไป!!” ผมก็เดินหนีพวกนั้นออกมาทันที
 
                หลังจากที่ผมเดินออกมาจากพวกเพื่อนๆตัวยุ่งได้สำเร็จผมก็เดินตามหาคนที่นำออกมาก่อนแล้ว เอ๋ว่าแต่เขาไปอยู่ส่วนไหนของเขานะหาไม่เจอเลยอ่ะ!! อ๊ะนั้นๆใช่แน่
“แก้ว!” จังหวะนั้นเธอก็หันหน้ามาทางผมและก็หันหลบไปอีกและเดินหนีผมซะงั้น!
“เฮ้ แก้วเดี๋ยวสิจะเดินหนีไปไหนอ่ะ!” ผมวิ่งมาดักหน้าเธอ
“มันเรื่องของฉันป่ะหลบไป!!” เธอผลักผมจนล้มไปกองกับพื้นแล้วตอนนี้
“โอ้ย!!” และผมคิดว่าเธอคงไม่ใจร้ายกับผมหรอกนะเพราะที่ที่ผมล้มลงไปนะมันมีแต่เปลือกหอยทั้งนั้นมันบาดมือผมคร๊าบบาดมือผม T^T
“…..” ไร้เสียงตอบกลับจากเธอคร๊าบ แถมเธอไม่หันมามองสักนิดเดียวเลย
“จะ เจ็บอ่ะ!”
“ป๊า ไม่เป็นไรนะคะ” เธอใจร้ายมากทิ้งผมไว้ไม่สนใจสักนิดจนฐิสาต้องวิ่งมาดู “เลือดท่วมเชียวแหะ! ไปทำแผลก่อนเถอะคะป๊า”
“อื้ม!”
“ไอ้โมะเป็นไงมั้งว่ะ”
“ก็เจ็บอะดิถามได้!! โอ้ย! เบาดิฟาง! ฉันเจ็บนะ” ผมร้องโว้ยทันทีที่ฟางเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาเช็ดที่แผล
“สมน้ำหน้า สมควรเป็นที่สุดเลย!” โถ่ยัยฟางเอ่ยยังมาสมน้ำหน้ากันได้อีก
“ถอยไป!” น้ำเสียงที่เย็นชามากดังมาจากข้างหลังของผม
“แก้ว!! แกจะทำอะไรนะเอาน้ำอุ่นมาทำไม?” แต่แก้วก็ไม่ฟังเสียงของเพื่อนดึงมือของผมไปดูแล้วเอาผ้าชุบน้ำอุ่นเช็คบริเวณแผลนั้น
“ซีดดดด!!” สีหน้าผมแสดงออกมาถึงความเจ็บแปลบๆเวลาที่แก้วเช็ดบริเวณแผลแต่ก็ไม่สงเสียงอะไรสักนิด
“แหม๋ไอ้เพื่อนเวร ที่แฟนข้าทำให้ละร้องจะเป็นจะตายเชียว!!” ไอ้ป๊อปเอ่ยแซวผม ตอนนี้แก้วใช้ผ้าก็อสพันแผลจนเสร็จแล้วละ
“เสร็จแล้ว! เอ่อแล้วก็พยายามอย่าใช้มือมากละ! เดียวเลือดท่วมเลือดหมดตัวตายพอดี ฉันไปละหมดธุระแล้ว!!”
“เดี๋ยวสิ!” ผมใช้อีกมือหนึ่งจับมือเธอไว้!“คือ….” ผมพุดไม่ได้หรอกครับตรงนี้อ่ะสายตาทุกคู่จองมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นเลยเฮ้อออ!! “ขอบใจนะ”
“โด่ววววววววววววว!!”
“อื้มไม่เป็นไร อ่ะนี้ฉันก็ลืมให้นายยากินด้วยนะจะได้ไม่ปวด ^^” หลังจากพูดจบแก้วก็เดินออกไปทันทีโดยทิ้งผมไว้ให้พวกโหซะงั้น
“โห่!!!!! พูด อยากพูดอะไรก็พูดไปเลย!! พรุ่งนี้เย็นๆเราจะกลับแล้วนะโว้ย!! ไอ้เพื่อนบ้า” เสียงไอ้ป๊อปตะโกนด่าผมป๊าวๆ
“ก็ข้าไม่มีไรจะพูดนี้หว่า”
“ปากแข็งสุดๆเลยนะเพื่อนเขื่อนเนี่ย!”
“ป๊าสู้ๆๆ!! ^-^ บอกม๊าไปเลยน๊า!! หนูเป็นกำลังใจให้ค่ะ” ยัยสาพูดจบก็เดินไปทันที
“ก็ข้า….”
“พวเราไปนอนกันดีกว่าปล่อยคนไร้วิญญาณเป็นผีดิบเฝ้าทะเลไว้ตรงนี้ละป่ะ!” เขื่อนชวนทุกคนกลับห้องไปนอนทันที เห้ยแล้วทิ้งผมไว้คนเดียวเนี่ยนะ เออไปนอนก็ได้ว่ะเห้ออ!!
 
                เช้าวันใหม่แสงแดดสาดส่องมากระทบดวงตาของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงของเขา จนเขาต้องตื่นขึ้นมาและเดินไปอาบน้ำ และนี้มันเป็นเช้าที่เช้าเกินไปและทุกคนเหรอมีหรือจะตื่น ล้านเปอร์เซ็นต์เลยยังนอนอุตุอยู่บนเตียงแน่ๆ
                Tomo say
                ผมคิดว่าเช้านี้คงยังไม่มีใครตื่นหรอกงั้นผมขอไปเดินเล่นชมบรรยากาศตอนเช้าก่อนละกัน ว่าแล้วตอนนี้ฝาเท้าของผมเดินย้ำอู่บนพื้นทรายละเอียดมันจะแข็งก็ไม่แข็ง จะนุ่มก็ไม่นุ่มซะทีเดียวหาดทรายตอนเช้านี้มันชั่งเย็นระเยือกเหมือนเดินบนน้ำแข็งเลยละครับ ผมเดินมาเรื่อยจนถึงทรายเปียกน้ำทะเลเล็กน้อย ผมก็นั่งย่อยตัวลงโดยไม่ได้มองสิ่งรอบข้างสักนิด ใช่หน้าของผมก้มมองพื้นทรายตรงหน้า ผมเขี่ยทรายตรงหน้าไปเรื่อย และบรรจงเขียนทรายตรงหน้าเป็นชื่อของผม หัวใจ และชื่อของคนคนนั้น ใช่ครับ เขาคือแก้วไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ผมยังรักเธอเหมือนเดิม ผมจ้องมองสิ่งที่ผมเขียนอยู่นานสักพักผมก็หลุดจากภวังค์นั้นและลุกขึ้นหันกลับไปเพื่อจะกลับไปยังบ้านพักแต่แล้วก็ชนเข้ากับ…..!

ค้างไหมทิ้งไว้ก่อนพรุ่งนี้อาจมาอัพต่อรอนะค่ะรีดเดอร์ที่น๊ารัก!