พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                หลังจากที่ฉันเปลี่ยนกระโปรงและรถจากรถมาสายตาของพวกผู้ชายก็มองฉันแปลกๆ อะไรกันเนี่ย!

“ไอ้โมะใส่ได้พอดีแป๊ะเลยว่ะ เอ็งเลือกได้เยี่ยมไปเลยที่หลังสอนพวกกูมั้งสิว่าดูยังไง” เคนตะที่ได้ฉายาว่าพ่อลิงพูดขึ้น

“อะไรกัน!!” เฟย์ขึ้น ใช่ๆอะไรกันฉันงงฉันใส่ได้พอดีแค่เนี่ยอะไรหว่า

“ไม่มีอะไรหรอกเฟย์พวกมันบ้า!!>//<” ทำไมโทโมะต้องหน้าแดงด้วยว่ะนั้นแต่ชั่งเหอะ

“เลิกบ้ากันซะทีฉันจะไปตามหาลูกฉัน” ฉันเอ่ยห้ามเพื่อนๆ

“ลูกฉันเหมือนกัน!”

“ลูกฉันไม่ใช่ลูกนาย!!”

“โอ้ย! แกสองคนนะพอซะทีเถอะมันก็ลูกแกทั้ง 2 คนนั้นละจบนะ” เฟย์พูดห้ามศึกระหว่างฉันกับไอ้ผีดิบ แต่ฉันไม่เห็นด้วยตรงลูกทั้ง 2 คน

“ลูกฉันคนเดียว”

“แก้วนี้เธอ!” โทโมะทำหน้ายักษ์ใส่ คิดว่าฉันกลัวนายหรือไง

“พอทีเถอะจะตามหาไหม?” เฟย์และเขื่อนเข้ามาแทรกกลางระหว่างฉันกับโทโมะทันที

“OK ฉันหยุดก็ได้และไงอ่ะ?”

“เราต้องแยกย้ายกันหานะจะได้ไม่เสียเวลา” ฟางเสนอ

“เรื่องนั้นแก้วก็รู้อยู่แล้ว ว่าแต่พวกนายอ่ะไม่มีงานมีการหรือไงเป็นถึงซุปเปอร์สตาร์ดัง!!” ฉันเอ่ยถามแต่ทำเอาทุกคนเงียบและจู่ๆ ทั้ง 5 คนก็เอ่ยเป็นเสียงเดียวกันทำเอาฉันที่ตกใจเลย

“ไม่มี!!” 0_0

“จะพูดพร้อมกันทำไมเล่าฉันตกใจหมดเลย!!” เป็นฉันคนเดียวที่ตกใจ แต่ท่าทางเฟย์กับฟางดูแปลกๆฉันเลยเอ่ยถามขึ้น “แกสองคนเป็นไร? ท่าทางแปลกๆ”

“เออะคือ มะไม่มีไรจริง ^^” ทั้ง2ตอบคำถามฉันพร้อมกันทำเอาฉันนี้ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่แต่ซักไซ้ไปจะเสียการเลยปล่อยเลยตามเลยไป

“อื้มงั้นแยกกัน ไป ป๊อปไปกับฟาง ส่วนเขื่อนไปกับเฟย์ โทโมะเคนตะจองเบพวกนาย 3 คนไปด้วยกันก็แล้วกันนะ” ฉันเสนอกลุ่มออกตามหา

“แล้วแก้ว?ไม่ไปกับโทโมะละ” ฟางเอ่ยถาม

“ฉันชอบไปคนเดียวมากกว่านะ”

“ชอบไปคนเดียวหรือไม่อยากไปกับฉัน!!” เสียงหน้ามั่นไส้จู่ๆก็พูดขัดขึ้นมา

“มันเรื่องของฉัน! แล้วอีก 20 นาทีมาเจอกันตรงน้ำพุคิวปิดตรงนั้น” ฉันพูดจบก็เดินออกไปทันที

 

“เย็นนี้พวกนายมีงานไม่ใช่เหรอ?” ฟางเอ่ยขึ้น

“ใช่ๆพี่ฟางพูดถูก พวกนายพูดอะไรออกมานะงานนะถ้ามันล้มเพราะพวกนายพวกนายจะเสียงชื่อแค่ไหนรู้ไหม??” เฟย์เอ่ยตักเตือน 5 หนุ่ม

“ฉันขอร้องนะขอพวกฉันช่วยถ้าเจอฐิสาพวกฉันจะรีบไปทันที” โทโมะเอ่ยขอร้องเฟย์และฟาง

“แต่นายรู้ไหมว่าแก้วเกลียดการโกหกแค่ไหน??”

“แต่พวกฉันเองผิดด้วยที่โกหกเหมือนกันพวกฉันก็จะรับผิดชอบในสิ่งที่พวกฉันทำ ป๊อปขอร้องฟางอย่าบอกเรื่องนี้กับแก้วนะ ป๊อปสงสารไอ้โมะมัน”

“OKก็ได้ไปๆรีบหาเร็ว!!” จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันออกตามหา

 

                ฉันเดินมาเรื่อยๆ นี้ก็ผ่านมา 10 กว่านาทีแล้วแต่ก็ไม่เจอเลยสงสัยฐิสาคงจะไม่ได้มาที่นี้หรอกมั้งเนี่ยเฮ้อ!!ระหว่างทางที่ฉันจะเดินกลับไปยังจุดนัดหมายฉันก็ได้ยินเข้ากับบทสนทนานึงของกลุ่มเด็กวัยรุ่นๆอายุไม่ต่างจากฉันเท่าไหร่หรอกเพราะฉันก็วัยรุ่นอยู่นะสิแต่แค่มีลูกก่อนวัยแค่นั้นเอง

 

“แกวันนี้นะฉันจะต้องขอลายเซ็นและถ่ายรูปพี่ๆ K-oticให้คบทุกคนเลยละไม่ยอมๆพลาดมาหลายครั้งแล้ว” เมื่อฉันได้ยินดังนั้นจึงค่อยๆเดินและฟังการสนทนาของเด็กวัยรุ่นกลุ่มนั้น

“ฉันก็ด้วยไม่ยอมๆๆๆ ^^ จะไม่พลาดอีกแล้ว เย็นนี้เจอกันนะพวกแกฉันต้องรีบกลับไปทำงานที่บ้านก่อนเดี๋ยวอด” เด็กคนนั้นพูดจบก็เดินไปทันที อะไรกันวันนี้เหรอไหนพวกนั้นบอกไม่มีงานไง

“เอ่อแล้วเจอกันห้ามสายนะ ไม่งั้นไม่รอด้วย!!”

“รู้แล้วว!!!!”

“เอ่อน้องค่ะ”

“คะพี่สาวมีอะไรเหรอ?” น้องคนนึงหันมาหาฉัน

“คือวันนี้ K-otic มีโชว์ด้วยเหรอจ๊ะแล้วที่ไหน?”

“มีค่ะนี้พวกหนูก็นัดกันไปดูนะค่ะ ที่ห้าง XXX ใกล้ๆแถวนี้และค่ะ พี่ไม่รู้เหรอค่ะ??”

“เออ… ขอบใจนะจ๊ะพี่ไปและ” ฉันที่กำลังจะเดินไปยังจุดนัดหมายก็มีเสียงตะโกนตามมาจากน้องๆกลุ่มนั้น

“พี่สาวจะไปไหมค่ะ ถ้าไปแล้วเจอกันน๊า!!!!”

“จ้า!!! แล้วเจอกัน” คำหลังฉันพูดเสียงแผ่วลงมา ฉันเดินมุ่งหน้าไปยังจุดนัดพบก่อนเวลาประมาณ 5 นาทีและนั่งก้มหน้าก้มตารอเพื่อนๆกลับมา ฉันนั่งคิดไปคิดมาคิดทวบทวนสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อกี้และสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าที่จะแยกกับเพื่อนๆมันทำให้ฉันเริ่มไม่แน่ใจและว่ามันคืออะไรฉันจึงหยิบโทรศัพท์และกดโทรศัพท์คนคนนึงที่ให้คำตอบและความจริงได้

(ฮัลโหลสวัสดีครับ)

“ฮัลโหลพายุใช่ไหม?” ฉันเอ่ยถามปลายสาย

(ครับคุณเป็นใครเนี่ย??)

“ฉันแก้วเองนะ พอดีฉันมีอะไรจะถามนายหน่อยนะ”

(อ่อแก้วแม่ของลูกไอ้โมะอะนะ มีอะไรเหรอ?)

“เย็นนี้ K-otic มีงานโชว์ที่ไหนหรือป่าว??”

(เอ่อใช่เธอโทรมาก็ดีแล้วเธออยู่กับพวกไอ้โมะหรือป่าวฉันโทรหาพวกมันทั้ง 5 คนก็ไม่ติดอ่ะ เย็นนี้พวกมันต้องไปโชว์และถ้าขาดการติดต่อแบบนี้งานนี้ไม่ไปมีหวังชื่อเสียงเสียหายแน่เลยแก้ว! แก้ว!! เธอฟังฉันอยู่เหรอเปล่า!!)

“แก้ว!” จู่ๆก็มีเสียงเรียกฉันจากด้านหลังใช่มันถึงเวลานัดแล้วตอนนี้พวกนั้นก็มาตามเวลานัดแล้ว

“พายุแค่นี้ก็นะเดียว 5 คนนั้นจไปหานายในไม่ช้านี้” ฉันตอบคนในสายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

(เฮ้ แก้ว เดียวสิ! เฮ้ขอฉันฉะพวกมันก่อนนนนนนนน!!) ฉันไม่ได้ฟังคนในสายว่าพูดอะไรและรีบกดตัดสายและหันหน้ามาทางที่เพื่อนๆกำลังดันมา

“เย้ย!! ทำไมเพื่อนเฟย์ทำหน้าตาหน้ากลัวจัง!” เขื่อนที่เห็นว่าฉันกำลังทำสีหน้ามึนตึงใส่ทุกคนก็รู้สึกถึงความกลัวจึงไปหลบอยู่ด้านหลังของเฟย์

“แก้ว ^^ แกเป็นไรอย่าพึ่งเคลียดสิฐิสาคงไม่เหป็นไรหรอก ลูกแกก็เอาตัวรอดเก่งจะตายไปนะ” เฟย์เอ่ยขึ้น

“ฉันไม่ได้เคลียดและทำหน้าบึ้งตึงเพราะเรื่องนั้น”

“และมันเพราะอะไรเหรอ?” ฟางถามฉันพร้อมกับยิ้มเพื่อหวังฉันจะยิ้มตอบกลับไปแต่มันไม่ใช่เลย

“ฉันแกอยากรู้ว่าทำไมพวกนายต้องโกหก!!!”

“พวกฉัน! พวกฉันโกหกเธอเรื่องอะไรกันแก้ว!”

“ยังจะมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ได้อีกนะพวกนายกลับไปซะ!! ตอนนี้หน้าที่ของพวกนายคือการร้องเพลงให้แฟนคลับพวกนายฟังไม่ใช่เหรอยังไง!!”

“เธอรู้!!” โทโมะเอ่ยขึ้น

“ใช่ฉันรู้ และพวกนายไม่ต้องถามนะฉันรู้มาได้ยังไง เด็กๆที่อยากฟังเพลงพวกนายนะเขารออยู่นะกลับไปซะกลับไปทำหน้าที่ของพวกนาย! แล้วฉันจะให้อภัยในสิ่งที่พวกนายโกหกฉันในวันนี้!!” ฉันพูดจบและหันหลังให้กลับเพื่อนๆ

“แต่พวกฉัน…” โทโมะที่กำลังจะพูดก็ถูกขัดขึ้นโดนฟาง

“ไม่มีแต่นะโทโมะถ้านายไม่อยากโดนโกรธพวกนายกลับไปทำหน้าที่ของพวกนายให้ดีที่สุด ส่วนฉันกับเฟย์จะตามหาฐิสาแทนส่วนของนายให้นะ!”

“ไปเถอะไอ้โมะ”

“อื้ม งั้นฉันจะกลับไปทำหน้าที่ของฉันให้เสร็จ ส่วนหน้าที่ของเธอแก้วตามหาฐิสาให้เจอฉันไปละ” ฉันหันไปมองทั้ง 5 คนที่กำลังเดินไปขึ้นรถของป๊อป ฉันอยากจะบอกเขาจังว่า “สู้ๆนะกำลังใจทั้งหมดของฉันยกให้นาย” แต่ปากเจ้ากำมันดันแข็งพูดไม่ออกซะอย่างนั้นนะ

                หลังจากฉันฉัน เฟย์และฟางยืนจนทั้ง 5 หนุ่มลับตาไปพวกฉันก็ตกลงกันว่าจะไปหาที่อื่นกันต่อและเดินไปยังรถของฉันแต่ระหว่างที่กำลังจะขึ้นรถจู๋ๆเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นและนั้นก็เป็นเบอร์โทรของแนช!

“ฮัลโหลแนชว่าไงจ๊ะ?”

(พี่แก้วตอนนี้ฐิสาอยู่ที่บ้านของแนชค่ะ ตะ แต่ว่าฐิสาเป็นลมหมดสติอยู่พวกหนูไม่รู้จะทำยังไงก็เลยโทรปรึกษาพี่ค่ะ)

“ได้จ๊ะ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้!”

(คะ) ฉันกดวางสายและรีบออกรถไปบ้านของแนชทันที

“เราจะไปไหนกันเหรอยัยแก้ว?” เฟย์เอ่ยถามฉัน

“ไปบ้านของแนชสิ ฐิสาอยู่ที่นั้น!”

“อ่าๆ งั้นรีบไปเถอะ!”

 

….

.

“นายกลับไปก่อนเถอะถ้าไม่อยากให้ใครเจอ!!”

“อื้ม! งั้นฉันขอตัวนะไปละฝากเธอดูและฐิสาแทนฉันด้วยนะแนช ธันวาเพราะฉันคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว” พอร์ชพูดจบก็เดินกลับออกไปทันที

 

….

..

.

“แนชฐิสาเป็นยังไงบ้าง?” ฉันที่มาถึงก็วิ่งเข้าไปหาฐิสาเพื่อดูอาการ

“เมื่อกลางวันยังดีอยู่เลยค่ะพี่แก้ว พี่เฟย์ พี่ฟาง แต่ตอนนี้ตัวร้อนจี๊เลยค่ะทำยังไงดี!”

“ให้ยากินแล้วใช่ไหม?” ฉันเอ่ยถามแนช

“คะ เมื่อกี้นี้เอง” ฉันเมื่อได้ยินดังนั้นก็นำมือวางสัมผัสที่หน้าผากของฐิสา ฉันวิชาแพทย์ และศาสตร์ต่างๆที่เรียนมาจากหมู่บ้านแห่งหนึ่งของญี่ปุ่นรักษาโดยการใช้มือสัมผัสร่างกายและใช้จิตช่วย

“แกทำอะไรนะยัยแก้ว!”

“ก็รักษาไงตอนนี้ก็ให้ฐิสานอนพักที่นี้ก่อนแล้วกันนะพรุ่งนี้อาการคงจะดีขึ้น ^^”

“แกรักษาอะไรของแกว่ะไม่เห็นมันจะมีอะไรเลย” แนชที่เดินเข้าไปดูอาการของฐิสาและเอามืออังหน้าผาก

“ตัวนี้ร้อนเมื่อกี้ไม่ร้อนแล้ว!! เป็นไปได้ไงเนี่ย!!” แนชตกใจมาก

“อะไรกันยัยแนชแกจะบ้าเหรอไหน!” เฟย์ดันแนชออกและเอามืออังหน้าผากสาดู “เห้ย! จริงด้วยตัวอุ่นๆเอง แกทำอะไรของแกยัยแก้ว??”

“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วอีกอย่างฐิสาก็ลูกของฉันป่ะห๊ะ!!”

“OK ฉันไม่ถามซักถามไซ้แกแล้วไปกันป่ะ” ฉันงงกับถามทางของเฟย์ที่ชวนฉัน

“ไปไหน??”

“ไปดูพวกนั้นไงไปเร็วๆพี่ฝากดูแลฐิสาด้วยนะน้องรัก” ยัยเฟย์และยัยฟางไม่พูดป่าวลากฉันออกมาจนได้!!

 

….

..

.

                ฉันจำใจขับรถมาให้สองสาวที่ถึงหน้างานแล้วละทั้ง2ก็เปิดประตูลงไปมีแต่ฉันที่ยังนั่งอยู่บนรถไม่ขยับไปไหนฉันไม่อยากลงไปนี้หว่า

“ยัยแก้วลงมา!” เฟย์ใช้กำลังฉุดกระชากฉันลงจากรถได้สำเร็จ!

“ไม่เอาฉันไม่เข้าไปอ่ะแก 2 คนไปดูกันเองเหอะ!” ฉันก็ยังรั้งตัวเองเอาไว้สุดชีวิต

“ไปให้กำลังใจสาระมีแกหน่อยสิไป!” ฟางนี้ก็อีกคนลากฉันเข้าไปจนตอนนี้เราอยู่กลางฝูงคนแล้วละค่ะ ฮึก ฮื้อออ ที่ร้องไม่ใช่เพราะอะไรนะสายตาทุกคู่ที่มองมาทางเราสามคนนะสิฮื้อออ อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกันเลยทีเดียว! เพราะยัยเฟย์กับยัยฟางนะสิเบียดแทรกเข้ามาทั้งๆที่พวกเขายืนกันอยู่นิ!!

“ป๊อป!!^-^” ฟางตะโกนเรียกแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่บนเวทีและโบกไม้โบกมือให้ และสายตาทั้งคู่ที่มองกันนี้มันหวานเยิ้มเลยโอ้ยยยยย !

“โทโมะ!! โทโมะ! ^^” ส่วนยัยเฟย์นี้แทนจะเรียกแฟนตัวเองกับเรียกคนที่ฉันไม่อยากให้เรียกจนได้แถมยังชี้มาทางฉันอีก

“^-^” อิตานั้นส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉันยิ้มให้เขาอีก ถึงดูจากภายนอกไอ้หมอนั้นมันจะยิ้มส่งมาก็เถอะแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช้ซะเลยเหอะ ฉันเลยยิ้มตอบไป 1 ทีเป็นอันจบและเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันทีจนจบงาน!!

“จบแล้วฉันกับละนะ! เฟย์ฟาง”

“อ้าวทำไมละ กลับบ้านพวกนั้นสิพวกนั้นต้องรอให้ลายเซ็นแฟนคลับก่อนนะ!” มันเกี่ยวกับฉันไหมเนี่ย

“ไม่ละฉันเบื่อแล้ว” ขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับก็มีมือมาจับที่แขนฉันไว้

“เดี๋ยวสิแก้ว!” มันทำเอาฉันเซกันเลยทีเดียวละ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!” โอ้ยยยยปวดหูกับเสียงแฟนคลับนายพวกนี้จริงๆ

“เออะ ขอบใจปล่อย!”

“กลับพร้อมกัน” เขาพูดให้ได้ยินกันสองคน “เห็นแก่ตัว!” ฉันพูดจบก็เดินไปหลบอยู่ข้างหลังกับเฟย์และฟาง รอจนมาถึงกลุ่มสุดท้าย

“พี่ๆคร๊า เซ็นแล้วพวกหนูขอถ่ายรูปด้วยน๊า! ^^”

“ได้ครับผม ^^”

“เฮ้นั้นพี่สาวเมื่อกลางวันนี้น่า พี่ก็มาด้วยเหรอค่ะเนี่ยไม่มาขอลายเซ็นด้วยกันเหรอคะ ^-^” เหอะลายเซ็นไม่จำเป็นอ่ะเห็นหน้ากันทุกวันจนจะอ๊วกอยู่แล้วเนี่ย!!

“ไม่ละจ๊ะน้องๆเอาไปเถอะจ๊ะ!! พี่มีเยอะแล้ว ^-^”

“ค่ะพี่ ^^”

 

“ใครอ่ะแก” เฟย์และฟางกระซิบถามฉัน

“อ่อน้องที่ฉันเจอเมื่อตอนกลางวันนะแกไม่มีไรหรอก”

“อื้ม!”

 

“พี่สาวถ่ายรูปให้พวกหนูหน่อยได้ไหมค่ะ?”

“จ๊ะ! อ่ะ 12 แชะ แชะ แชะ!”

“ขอบคุณนะค่ะ พวกหนูกลับก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะ บัยบาย!!”

“บายจ้า!! ^^”

“รักเด็กจริงนะเธอเนี่ย!”

“มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนายกลับบ้าน!! รอจนลากจะงอกละเนี่ย!!” ฉันเดินสะบัดหน้าไปที่รถทันทีโดยไม่รอคนข้างหลังสักนิด ง่วงนอนจะตายอยู่ละเฮ้อ!!

 

---

อย่าพึ่งเบื่อกันน๊า!!