พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                หลายวันมานี้ฉันซ้อนตัวอยู่แต่ในห้องโดยที่พี่สวยแอบส่งข้าวส่งน้ำให้ ทำไมฉันถึงต้องซ้อนตัวนะเหรอ ฉันไม่บอกหรอกปล่อยให้งงต่อไปดีมั้ยนะ^^ ฉันล้อเล่นนะค่ะ ฉันมารักษาบาดแผลที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น ทุกคนอยากรู้ไหมว่าเกิดขึ้นตอนไหนฉันจะบอกใบ้ให้นะว่าเกิดตอนที่ฉันรักษาคนคนหนึ่ง! ด้วยวิธีการอะไรยังไม่บอกนะไรเตอร์ขี้งกสั่งห้ามไว้! (น้อยๆหน่อยแม่คุณ!) ฉันเดินมาอย่างโซซัดโซเซลงมาจากบนห้อง มายังห้องครัวที่พี่สวยอยู่!
“คุณแก้วตายแล้ว!! ลงมาทำไมค่ะเนี่ย!”
“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้แก้วเริ่มหายดีแล้ว ^^ แล้วแก้วหายไปไม่ได้บอกใคร เจ๊ คงตามหาให้วุ่นเป็นแน่ ^^”
“ไม่ใช่เคคุณหวายนะค่ะ ทุกคนเลยละค่ะที่ตามหาคุณหนูของสวย ^^”
“เหรอค่ะ ^^ เจ๊กลับมาบ้างหรือป่าวค่ะ ยัยสาเป็นยังไงบ้าง?”
“กลับมาค่ะ พี่ก็ถามถึงคุณหนูสานะ คุณหวายบอกยังไม่ฟื้นเลยค่ะ”  มันจะเป็นไปได้ยังไง ที่ยัยสายังไม่ฟื้นมันนานเกินไปหรือป่าวนะ
“ค่ะ เดี๋ยวแก้วขึ้นไปอายน้ำแต่งตัวก่อนนะค่ะ แก้วจะไปเยี่ยมยัยสา” ฉันที่กำลังจะหันหลังกลับขึ้นห้องไปแต่ว่าฟุบ!
“คุณแก้ว!!”  ฉันรู้สึกหน้ามืดอย่างบอกไม่ถูก พี่สวยก็รีบวิ่งเข้ามาพยุงฉันขึ้นห้อง
“ขอบคุณนะค่ะพี่สวย ไปทำธุระพี่ต่อเถอะค่ะเดี๋ยวแก้วรีบอาบน้ำแต่งตัวรีบไปรพ.”
“พี่สวยไปเป็นเพื่อนไหมค่ะ?” น้ำเสียงและท่าทางพี่สวยนั้นฉันดูออกแล้วเป็นห่วงฉันจากใจจริง
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าพี่สวยไปด้วย ทุกคนก็รู้สิค่ะว่าพี่สวยโกหกเพื่อแก้วนะ แก้วจะบอกทุกคนค่ะว่าแก้วไปทำงานนอกพื้นที่มา ^^ พี่สวยไม่ต้องเป็นห่วงแก้วนะ แก้วเก่งอยู่แล้ว”
“แต่…”
“ไม่มีแต่นะค่ะ ^^”
“ก็ได้ค่ะ พี่สวยไปนะ”
“คะ ^^” เมื่อพี่สวยก้าวผ่านประตูห้องของฉันออกไปฉันก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวไปและยัง รพ.ที่ยัยสาลูกสาวรักษาตัวทันที
 
……
…
.
“คืนนี้ใครจะเฝ้าสา??” เฟย์เอ่ยปากถามเพราะเห็นสภาพพอร์ชแล้วดูท่าทางจะไม่ไหว
“ไม่เป็นพี่ผมเฝ้าได้ครับ!!” ผมพอจะเข้าใจนะว่าพอร์ชรู้สึกยังไงแต่มันมากเกินไปหรือป่าวที่เฝ้าทุกวันนะ
“นายกลับบ้านไปพอร์ชคืนนี้ฉันจะฝะ!”
“ฉันจะเฝ้าลูกฉันเอง!!” สะ สะ เสียงนี้มัน ใช่อย่างที่ผมคิดเมื่อทุกคนหันหน้าไปทางต้นเสียง
“แก้ว!!!”
“ใช่ฉันแก้ว! คืนนี้ฉันจะเฝ้าลูกฉันเอง คืนนี้พอร์ชนายกลับไปพักผ่อนนะ” เธอพูดกับพอร์ชโดยไม่สนใจว่าใครจะยื่นอยู่สักนิดแม้กระทั่งผมเธอยังไม่มองเลย
“คะ ครับพี่แก้ว”
“แล้วนี้ก็เย็นมากแล้วขอความกรุณาทุกคนและผู้ไม่เกี่ยวข้องกับไปก่อนนะค่ะ!!” ผู้ไม่เกี่ยวข้องเธอหมายถึงผมงั้นเหรอเนี่ยผมฉุนมากกับคำพูดของเธอ
“แต่เรามีเรื่องต้องคุยกันก่อนมานี้” ผมจับแขนของเธและลากออกมาจากห้องทุกคนก็ตามออกมาด้วยความเป็นห่วง เป็นห่วงแก้วอ่ะนะไม่ใช่ผมหรอก
“ปล่อยฉันนะ นายปล่อย!!” เธอสะบัดแขนผมจนหลุดออก
“เธอหายไปไหนมากห๊ะ!! รู้ไหมคนเขาเป็นห่วงนะ”
“เหรอะฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉันป่ะ?? เกี่ยวไรกับนายด้วยละห๊ะ!!”
“แก้ว!!”
“อะไร?? แล้วถามหน่อยนายเป็นพ่อฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ!! มาซักถามไซร้จริง พ่อฉันยังไม่ถามมากขนาดนายเลยจะบอกให้!!” เธอตะคอกใส่ผมอย่างอารมณ์เสีย
“ยัยแก้ว!! แกพูดแรงเกินไปแล้วนะ!!” เฟย์ที่ทนฟังอยู่นานก็เอ่ยขึ้น
“แล้วยังไง!! ฉันดูแลตัวเองได้ป่ะไม่ใช่เด็กๆนะ พวกแกกลับไปได้แล้ว ฉันอยู่เป็นส่วนตัวไม่อยากมีคนนอก”
“แกเห็นฉันกับพี่ฟางเป็นคนนอกอย่างนั้นเหรอแก้ว!!” เฟย์ที่โกรธจัดตะโกนใส่แก้ว
“ฉันขอตัว!” แก้วไม่โต้ตอบอะไรเฟย์แต่กลับขอตัวและเดินเข้าห้องไปอย่างไม่สนใจพวกเราแม้กระทั่งหวาย
“ยัยแก้วเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงเปลี่ยนไปแบบนี้” ระหว่างทางที่ลงลิฟฟ์หวายก็รำพึงขึ้น
“ไม่มีไรหรอกมั้งหวายยัยแก้วคงเคลียดนะ^^” ฟางพูดปลอบใจหวาย
“พวกแกไม่โกรธยัยแก้วเหรอ? พี่ยัยแก้วพูดแบบนั้นใสพวกแกนะ!” หวายเอ่ยถามเฟย์กับฟาง
“ฉันยอมรับนะว่าฉันโกรธ!!” เฟย์เอ่ยขึ้นพร้อมเสียงที่จริงจัง
“เฟย์!!” ฟางทำเสียงดุใส่เฟย์
“แต่ฉันก็รักและเชื่อใจเพื่อนของฉันอย่างแก้ว แก้วนะถ้าไม่เคลียดหรือคิดจะทำอะไรอยู่ละก็แก้วจะมีอาการนี้ตลอด ^^”
“เฟย์ ^^” หวายปริยิ้มออกมาทำให้พวกเราทุกคนยิ้มตามเธอได้
“ฟางก็เชื่อนะแก้วนะน่ารัก เก่งแล้วการแก้ปัญหาของแก้วทุกครั้งก็ผ่านไปได้ด้วยดีไม่ใช่เหรอ ^^” ทุกคนคิดแบบนั้นเหรอคิดว่าการแก้ปัญหาของแก้วในครั้งนี้จะผ่านไปได้ด้วยดี แต่ผมกลับไม่คิดอย่างนั้นเลยนะสิ ทำไมกันนะผมถ฿งรู้สึกแปลกๆขึ้นมาแบบนี้ได้
 
……
…
.
                ฉันเดินแยกออกจากทุกคนแล้วก็ตรงเข้าห้องที่สารักษาตัวอยู่ก็เปิดประตูเข้ามาและเดินตรงมายังคนที่นอนอยู่ที่เตียงนอน
“สา! แม่รู้นะว่าหนูฟื้นแล้ว” ฉันที่ยังเดินมาไม่ถึงเตียงก็พูดขึ้นแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนที่นอนอยู่ “แม่จะบอกหนูอีกเป็นครั้งที่สองนะ ถ้าหนูฟื้นแล้วก็ลืมตาขึ้นมาอย่าโกหกแม่!!” ฉันเริ่มขึ้นเสียงกับคนแกล้งทำเป็นนอนหมดสติอยู่และคนคนที่นอนอยู่ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
“มะ แม่!”
“ทำไมหนูถึงต้องทำแบบนี้บอกแม่มานะ!!”
“คะ คือ สะ สา”
“บอกแม่มาจะอ้ำอึงอะไรห๊ะ!!!” ฉันขึ้นเสียงใสคนตรงหน้าอีกครั้งจนน้ำใสๆไหลจากดวงตาของคนที่นอนอยู่ สาหันหน้าหนีฉันไปอีกทาง นี้ฉันพูดแรงไปอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นแบบนี้เลย T^T
“ถ้าหนูไม่มีอะไรจะพูด เมื่อหมอให้ออกจากโรงพยาบาลเราจะไปจากที่นี้ทันที” ฉันพูดจบก็เดินไปนั่งที่โซฟาข้างเตียงคนไข้โดยไม่สนใจคนที่นอนอยู่บนเตียง ฉันทำแบบนี้ละดีที่สุดแล้วให้ลูกเกลียดฉันดีกว่า ฉันจะรับความผิดพลาดทั้งหมดไว้กับตัวของฉันเองคนเดียวฉันไม่อยากให้ใครมาเสียใจ
 
…..
…
.
“ฮึก ฮื้อ” เป็นอย่างที่ฉันกลัวจริงๆ แม่จะพาฉันไปจากที่นี้จริงๆด้วย ฉันไม่อยากไปเลย และฉันก็ไม่อยากที่จะขัดใจแม่ด้วยฉันรักแม่ และฉันเองกรักพ่อ ฉันอยากอยู่กับพ่อนะ T^T แต่คงไม่มีวันนั้นวันนี้เรา 3 คนจะได้อยู่ด้วยกันสินะ ฉันทำใจแล้วละว่าสิ่งที่ฉันอยากให้มันเกิดขึ้นคงไม่มีวันนั้น

มาแล้ววว คร้าา