พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

“อื้ออ อืออ!” ฉันตื่นมากลางดึกด้วยอาการที่เจ็บปวดจากแผลในวันนั้น ฉันต้องปะ ไป ไปจากที่นี้ ฉันหันมามองคนข้างๆเขาหลับสบายเลยละ ฉันไม่ปลุกเขาหรอกปล่อยให้เขาหลับสบายฉันหยิบกระเป๋าและเดินลงมาข้างล่างระหว่างทางก็เจอกับแม่บ้านคนนึง
“คุณหนู คุณหนูจะไปไหนค่ะ?”
“จะกลับ ละ แล้วนะค่ะ ^^” ฉันเลี่ยงที่จะตอบปักเพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันจะไปไหน
“ป้าให้คนรถไปส่งนะค่ะ”
“ไม่ต้องค่ะแค่เรียกแท็กซี่ก็พอ^^”
“ค่ะ เดี๋ยวป้าไปเรียกและยืนสงคุณหนูที่หน้าประตูใหญ่นะค่ะ”
“ขอบคุณค่ะป้า!”
 
……
..
.
“ตายแล้วคุณแก้ว!! ทำไมกลับมาป่านนี้ละค่ะ” พี่สวยเมื่อเห็นฉันกลับมาก็ทักขึ้น
“ไม่มีไรหรอกค่ะ แล้วเจ๊อ่ะ”
“ยังไม่กลับเลยค่ะสงสัยคงจะเฝ้าคุณสามั้งค่ะ” ดีละ
“พี่สวยกำชับคนในบ้านเลยนะค่ะถ้าเจ๊กลับมาและถามหาแก้วบอกแก้วไม่อยู่ และอีกอย่างหนึ่งคือต้องรอเจ๊หวายออกจากบ้านก่อนเท่านั้นพี่สวยถึงจะทำอาหารขึ้นมาให้แก้วได้บนห้องแก้วจะเก็บตัวพักพักนึงค่ะ” ฉันกำชับพี่สวยเรียบร้อย
“คุณแก้วเลือด!”
“ค่ะ แก้วไม่เป็นไรนะค่ะห้ามบอกใครเด็ดขาดถ้าพี่สวยรักแก้วนะ นี่กุญแจไขห้องค่ะเวลาเอาอาหารมาให้นะห้ามให้เจ๊รู้นะ”
“ได้ค่ะ ^^” หลังจากฉันกำชับพี่สวยแล้วฉันก็เดินขึ้นห้องและล็อคห้องทันที
 
….
..
.
“อื้ออออ!” หัวผมลุกจากหมอนและหันมองข้างๆปรากฏว่าคนข้างๆได้หายไปไหนไม่รู้ ผมจึงรีบลุกออกจากเตียงนอนเผื่อหาคนข้างๆผมที่น่าจะนอนอยู่สิ ไม่มี ไม่มี เธอไปไหนนะ ข้างล่างละ ผมรีบวิ่งลงไปหา
“ป้าครับเห็นแก้วไหม?”
“ยัยแก้วไปไหนละตาโมะ!” เสียงนี้แม่นิ!
“ผมก็ไม่รู้หายไปจากห้อง”
“คะ คือ คือ”
“คืออะไรนะแมว! ลูกชายฉันจะบ้าอยู่แล้วเห็นไหมนะ” แม่แปลกๆไปนะปกติถ้าเห็นแก้วต้องโวยวายตั้งแต่เมื่อวานแล้วทำไมเปลี่ยนไปละ
“คือคุณหนูแก้วออกไปตั้งแต่ตี4แล้วค่ะ”
“แล้วแก้วบอกหรือป่าวว่าไปไหนครับป้า!” ผมเขย่าตัวป้าเบาๆ
“ปะ ป่าวค่ะ เธอแค่บอกว่าเธอจะกลับแค่นั้น” ผมรีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวและขับรถออกไปจากไปทันที
 
“แก้ว!!” ผมผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไปหวังจะเจอคนที่ตามหาแต่ก็ไม่ใช่
“อะไรของนายเนี่ยห๊ะโทโมะเสียงดัง!!” ฟางดุผมแต่จะว่าไปผมก็เสียงดังจริงๆนั้นและ
“อะไรพี่โมะ พี่แก้วก็อยู่กับพี่ไม่ใช่ไง??” ไอ้น้องตัวแสบย้อนมาถามผม แล้วผมจะตอบว่าไงดีละเพราะตอนนี้ไม่อยู่นี้หว่า
“นี่อย่าบอกนะน้องสาวฉันหายไปนะ” พูดก็ถูกอีกอ่ะ
“อืม” ผมหลบสายตาทุกคนที่จ้องมาที่ผมเป็นจุดศูนย์กลาง
“อะไรนะ หายไปตัวงั้นเหรอ??” ไม่เห็นต้องพูดพร้อมกันเลยนิหว่า!
“ก็บอกว่าอืม”
“แล้วแก้วหายไปได้ไง เมื่อไหร่ ตอนไหน??” ฟางถามแบบนี้ผมก็เขินเป็นนะผู้หญิงหายไปตอนนอนหลับเนี่ย
“หายไปยังไงไม่รู้นะ แต่ตอนนอนอ่ะ ฉันเผลอหลับไป ขอโทษ!”
“ลองโทรหาแก้วดิ!” เขื่อนเสนอผม ถ้าโทรผิดผมจะมาที่นี้ไหมละครับ
“โทรไม่ติดไงถึงมาที่นี้!!”
“พี่นะไม่ได้เรื่อง!” โห๊ะนี้น้องหรือพ่อว่ะเนี่ย!
“เอ่อน๊า เอ็งนะน้องข้านะ ไม่ใช่พ่อ!!” หึ้ยยย!
“โอ้ยยย! จะทะเลาะกันเอาอะไรเนี่ยพี่น้องสองคนเนี่ยะ!!” ฟางห้ามทับไม่หรอกนะไม่งั้นโดน!!
“จริงไปด้วยไปตามหากันเถอะ!” ป๊อปเห็นด้วยกับฟางและเสนอขึ้น
“พวกนายไม่มีงานไง??” เฟย์เอ่ยถามพวกผม 3 คน
“ไม่มีครับ ^^” เขื่อนกับป๊อปตอบคำถามแต่ผมสิมีนัดอ่ะ
“เอ็งไม่ตอบว่ะเดียวเฟย์ก็โกรธหรอกตอบดิไอ้โมะ!”
“นายมีนัดเหรอ?” เฟย์เอ่ยถามผม และทำคิ้วขมวดใส่ ผมนี้กลืนน้ำลายเลย
“เออะ อื้อ!”
“กะใคร!!” เฟย์เวลาโกรธนี้น่ากลัวแหะอย่างที่ไอ้เขื่อนบอกเลย
“บะ บะ แบะ แบมอ่ะ” ผมหลับตาปรี๊
                ปัง!!! ประตูถูกปิดเสียงดังกระแทกใส่หน้าผมอย่างจังเลย
“อ้าวไปไหนกันหมดแล้ว” ผมเอ่ยถามเพราะตอนนี้มีแค่สาที่นอนป่วย พอร์ช แนทแล้วก็ธันวา
“เขาไปกันหมดแล้วละค่ะ ^^” แล้วก็ฝากบอกด้วยนะค่ะไม่ต้องตามไปเสียอารมณ์ ไปตามนัดคนไว้เถอะ!!” อะไรว่ะก็แค่นัดแบมไว้ทำอะไรผิดว่ะเนี่ย (ผิดตั้งแต่นัดไว้ละไอ้บ้า!!)
“งั้นพี่ไปก่อนนะ เฮ้อออ!!”
 
……
…
.
“โมะค่ะ เป็นอะไรเนี่ยนั่งเมอลอยเชียวแบมเรียกตั้งหลายครั้งแล้วนะ”
“อ่อป่าวครับแบม คือออ”
“อะไรค่ะ อาหารร้านนี้ไม่อร่อยเหรอเราเปลี่ยนร้านก็ได้นะ”
“ไม่ต้องครับ ^^ คือผม”
“หื้ม!”
“คืมผมมีธุระต้องไปทำนะ ผมขอโทษ”
“อ่อไม่เป็นไรค่ะไว้วันหลังเรามาทานด้วยกันใหม่ก็ได้ โมะไปทำธุระก่อนก็ได้ค่ะ ^^”
“ขอบคุณนะแบม ผมขอตัวกลับก่อนนะ ไว้วันหลังผมจะทดแทนให้!”
“ค่ะ ^_^”
 
…...
..
.
                ผมขอตัวออกจากร้านที่นัดกับแบมไว้ออกมาที่ลานจอดรถและขับรถออกไปทันที ผมโทรหาไอ้เขื่อนเพื่อนสนิทว่าหาแก้วเจอไหม ผมกำลังไปช่วยอีกแรง แต่ว่า
“จะมาทำไมไม่เดทกับยัยแบมบี้ที่รักต่อไปหรือไง??” โถ่เฟย์แย่งโทรศัพท์ไอ้เขื่อนไปคุยเองซะงั้น
“โถ่เฟย์ อย่าโกรธฉันสินะนะ นะเฟย์นะนะนะนะน” ผมอ้อนสุดชีวิตที่ผมพอจะทำได้บอกเลยผมไม่เคยง้อใครเลยนะเนี่ย
“เอ่อๆก็ได้ๆ แล้วมาเจอกันที่ XXX ละ”
“OK เดี๋ยวฉันไป” ผมกดวางสายจากเฟย์และรีบขับรถไปยังจุดนัดหมายทันที
 
……
..
.
“พี่นะพี่ไม่ได้เรื่องเลยเฮ้อ!!”
“ก็เหมือนนายนั้นและพอร์ช อิอิ”
“พี่เธอว่าฉันเหมือนพี่ฉันงั้นเหรอแนท!!” ผมเถียงแนทกลับ
“ก็ใช่ไง แบร่!”
“อึ อื้ออ!” เสียงนี้มันสานี้ฟื้แล้วเหรอ
“สา สา!” ผมกุมมือคนที่นอนบนเตียงแน่น
“พะ พอร์ช นะ แนท ธัน วะวา ^-^” เธอยิ้มให้พวกเรา
“เดี๋ยวฉันโทรตามพวกพี่ๆนะ” แนทเสนอขึ้น
“มะไ ม่ต้อง” สาได้ห้ามไว้
“ทำไมละ?” ผมเอ่ยถามเธอ
“ฉันไม่อยากเจอพ่อ แม่ หรือใครๆ แล้วฉันขอร้องพวกเธออีกอย่างได้ไหม?” สาขอร้องพวกเราทั้ง 3 คน ทำไมละ ทำไมเธอถึงอยากไม่เจอใครๆ
“อะไร?” พวกเราทั้ง 3 ถามคำถามเดียวกัน
“หะ ห้ามบอกว่าฉันฟื้นแล้ว ขะ ขอร้องได้ไหม” พวกเราเงียบเมื่อไหร่ขอร้องแบบนั้น “นะ ฉันขอร้อง!”
“ทำไมละ พี่โทโมะ พี่แก้ว เป็นห่วงสามากนะ” ผมบอกคนที่นอนอยู่บนเตียง
“ฉันกลัว ฉันกลัวว่าแม่จะพาฉันไป ฉันไม่อยากไปไหน นะ ฉันขอร้อง T^T” ผมสังเกตเห็นน้ำใสๆไหลจากดวงตาคู่สวยของสา พวกเราตกลงที่จะไม่บอกว่าเธอฟื้นแล้วกลับใคร!