ก็เพิ่งจะรู้......หัวใจตัวเอง

 
 
 
                                       ~~~~     2 ปีผ่านไป.    ~~~~
 
          หลังจากที่ทุกอย่างลงตัวป๊อบปี้กับฟางปรับความเข้าใจกันแล้ว ป๊อบปี้กลับมาอยู่เมืองไทย และแต่งงานกับฟางก่อนแก้วกับโทโมะ ส่วนแก้วกับโทโมะ แต่งงานกัน เฟย์ก็เป็นแม่บ้าน ดูแลเขื่อนกับลูก ส่วนฟาง ก็อยู่บ้านที่กรุงเทพ เป็นบ้านที่ป๊อบปี้สร้างขึ้น ให้กับลูกของเค้า มันเพิ่งเส็จสมบูรณ์ 
 
 
 
 
                
 
ป๊อบ: ไหน ส่งมาๆ ให้พ่อเร็ว  (กำลังเล่นฟุตบอลกับปอนด์ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน) 
 
 
 
 
 
 
 
ปอนด์: นี้ ผมไม่หลงกลพ่อหรอก ฮ่าๆๆ (ป๊อบปี้จะให้เค้าส่งลูกให้แต่เค้าแตะเข้าโดยไม่ส่งไปให้ป๊อบปี้) 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: หยุดเล่นได้แล้วครับ มากินน้ำก่อน  (ฟางเดินออกมาพร้อมอุ้มลูกสาวตัวน้อยออกมาด้วย) 
 
 
 
 
 
 
 
 
ปอนด์: เย้ๆ น้องมาแล้ว 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: น้องเพิ่งตื่นลูก 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไหนคนสวยของพ่อ ดูหน่อยซิ (ฟางส่งลูกไปยังป๊อบปี้) 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไปดูโรงเรียน มาเป็นไงบ้างครับวันนี้ (ถามลูกชายที่เพิ่งไปดูโรงเรียนมาเมื่อตอนเช้ากับพ่อของเค้า) 
 
 
 
 
 
 
ปอนด์: สนุกมากๆเลยครับ มีของเล่นเต็มไปหมด มีเด็กฝรั่งด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เหรอ แล้วชอบรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
ปอนด์: ชอบครับ ชอบมากๆเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง ( พูดขณะอุ้มลูก แล้วมองฟางที่นั่งคุยกับ ลูกอยู่) 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ห้ะ อะไรเหรอค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ขอบคุณฟางมากนะ ที่ให้อภัยพี่แล้วก็มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้พี่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อืม ค่ะ ฟางก็ขอบคุณ ที่พี่ป๊อบ ทำทุกอย่างเพื่อฟางกับลูก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่รักฟางนะ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางก็รักพี่ป๊อบค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
ปอนด์: แล้วผมล้ะ ครับบบ!! 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ก็รักเหมือนกันคร้าบบบบ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หลานย่าอยู่ไหนเนี้ย 
 
 
 
 
 
 
 
ปอนด์: คุณย่า
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ไหน มากอดหน่อยซิ 
 
 
 
 
 
 
พ่อป๊อบ: คิดถึงจังเลย 
 
 
 
 
 
 
 
ปอนด์: คุณปู่ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: สงสัยจะมาแล้ว 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ใครมาเหรอค่ะ 
 
 
 
 
 
 
เก่ง: ปอนด์ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: มาพอดีเลย เห็นฟางบ่นคิดถึงคุณยาย พี่ก็เลย ให้คนไปรับมา 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ขอบคุณ นะค่ะ 
 
 
 
 
 
ยาย: ฟาง (รีบกอดหลานสาว) 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางคิดถึงยายที่สุดเลย 
 
 
 
 
 
 
 
ยาย: ยายก็คิดถึง ลูก 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: งั้นวันนี้เรามาฉลองกันดีกว่า อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทุกคนเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: เดี๋ยวก่อนค่ะ ลืมพวกเรารึเปล่าเนี้ย 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ใช่ ลืมแล้วเหรอ ถ้าไม่มีพวกเรา สองคนคงไม่ได้รักกันหรอกเน้อ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: จะลืมได้ไง เพื่อนสุดที่รักเลยนะเนี้ย 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แม่ครับ ฝากหน่อยนะ (ส่งลูกให้แม่ตนก่อนจะเดินไปหาฟาง) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: หึมีอะไรเหรอค่ะ (งงที่ ป๊อบปี้จะพาไปไหน) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไปกับพี่หน่อย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: จะพาเมียไปสวีทกันสองคนเหรอว่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เออนั้นดิ จะพาไปไหนนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ปิดตาก่อนนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ปิดตา ปิดทำไม? 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ปอดก่อน (รีบปิดตาเมื่อฟางตกลง) 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ถึงรึยังอ่ะ ? 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ใกล้ล้ะ เดินลงหน่อย อ่าโอเค อย่าเพิ่งลืมนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: มีอะไรนะ ลืมได้ยัง 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวสิ นับ 123 แล้วค่อยๆลืมนะ อะ 1 2 3 
 
 
 
 
 
 
 
                   ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็เห็น ดอกกุหลาบขาวอยู่รอบๆ เธอยืนอยู่ท่ามกลางดอกกุหลาบสีขาว ฟางตกใจมาก มันสวยเหลือเกิน เหมือนความฝัน แต่มันคือความจริง 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อะไรค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่จำได้ว่า ฟางเคยเขียนไว้ในไดอารี่ว่า วันหนึ่งอยากไปที่แบบนี้ ที่ที่เต็มไปด้วย กุหลาบสีขาว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: แต่ทำไม มันเยอะ อย่างงี้ล้ะ แต่ก็สวยมากเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่อยากทำทุกอย่างเพื่อฟาง พี่อยากให้ฟาง อยากทำทุกอย่าง เท่าที่ผู้ชายคนนึง จะทำเพื่อผู้หญิงคนนึงได้ พี่อาจไม่ใช่เจ้าชาย ไม่ใช่เทวดา พี่คงทำได้แค่นี้ พี่สัญญานะว่าจะดูแลฟางกับลูกตลอดไป จนกว่า จะไม่หายใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ต้องเป็นเป็นเจ้าชาย ไม่ต้องเป็นเทวดา แต่ขอแค่เป็นพี่ป๊อบ ฟางก็มีความสุข โดยที่ไม่ต้องการอะไรอีก แค่นี้มันก็มากพอแล้ว จะมีสักกี่คน ที่ทำให้ผู้หญิงคนนึงได้มากขนาดนี้ พี่ป๊อบคือ เจ้าชายในหัวใจของฟาง คนเดียวมาตลอด และจะเป็นเจ้าชายคนเดียวของฟางตลอดไป
 
 
 
 
 
 
 
                      "ทั้งคู่ก็จุมพิตแสนหวานท่ามดอกกุหลาบนับพันดอกที่ลอมรอบ"