ก็เพิ่งจะรู้......หัวใจตัวเอง

 
 
 
 
 
หมอ: โชคดีนะครับที่มาทัน ไม่อย่างนั้นอาจเป็นอันตรายทั้งแม่และเด็กได้ 
 
 
 
 
 
ป็อบ: แล้วภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ
 
 
 
 
 
หมอ: อ่อ คือคนไข้เดินเยอะ และที่สำคัญคนไข้ใช้อารมณ์ เหมือนกับมีความเครียด กดดัน ก็เลยทำให้ มีอาการนะครับ ต้องระวังหน่อยนะครับ 
 
 
 
 
 
ป็อบ: เดินเยอะก็ไม่ได้ใช่มั้ยครับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
หมอ: ใช่ครับ เดินเยอะ อาจจะเป็นอันตราย มากกว่านี้ก็ได้นะครับ
 
 
 
 
 
 
ป็อบ: ขอบคุณนะครับคุณหมอ 
 
 
 
 
 
 
หมอ: ครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ 
 
 
 
 
 
ฟาง: อือ... 
 
 
 
 
ป็อบ: ตื่นแล้วเหรอ เด็กดื้อ 
 
 
 
 
ฟาง: เด็กดื้ออะไร
 
 
 
 
ป็อบ: ก็ฟางนั้นแหละ เด็กดื้อ ดื้อกว่าลูกแน่ๆเลย
 
 
 
 
ฟาง: คุณ!!! 
 
 
 
 
 
ป็อบ: อ่ะๆ เอาล่ะๆ พี่ไม่ว่าเราแล้ว ฟาง ฟางห้ามเครียเ ห้ามขึ้นเสียง ห้ามใช้อารมณ์ และที่สำคัญ ห้ามเดินมากเกินไป 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฉันจะกลับบ้าน 
 
 
 
 
ป็อบ: กลับไม่ได้ ตอนนี้ร่างกายฟาง อ่อนแอมากต้องพักผ่อนเยอะๆ 
 
 
 
 
ฟาง: ฉันหายแล้ว
 
 
 
 
ป็อบ: ถ้าอย่างงั้น ถ้าฟางจะออกจากโรงพยาบาล พี่จะพาเรากลับกรุงเทพทันที 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่กลับ ถ้างั้น ฉันจะอยู่โรงบาล ฉันไม่กลับไปกับคุณหรอก 
 
 
 
 
 
ป็อบ: ถ้าอย่างงั้น ก็นอน พักเยอะๆ จะได้มีแรงมาเถียงต่อ
 
 
 
 
 
ฟาง: นี่คุณหาว่าฉันชอบเถียงเหรอ
 
 
 
 
 
ป็อบ: เอาก็มันจริงนิ ทั้งดื้อ ทั้งไม่ยอมเชื่อฟัง แถมยังชอบเถียงพี่อีก
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฉันก็เถียงแค่กับคุณคนเดียว แหละ 
 
 
 
 
ป็อบ: ฟาง พี่ขอร้องนะ เราหยุดทะเลาะ หยุดต่อว่า หยุดประชดประชันกันสักพักได้มั้ย คิดซะว่าทำเพื่อลูก  ถ้ามาโรงบาลไม่ทัน เราก็เกือบเสียลูกไปแล้วนะ (เอื้อมมือไปจับท้องฟาง) 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็ได้ แต่ที่ฉันยอม ก็เพื่อลูก ลูกเท่านั้นนะ 
 
 
 
 
ป็อบ: โอเคๆ เพื่อลูก