ก็เพิ่งจะรู้......หัวใจตัวเอง

 

 

 

 

 

หมอ: โชคดีนะครับที่มาทัน ไม่อย่างนั้นอาจเป็นอันตรายทั้งแม่และเด็กได้ 

 

 

 

 

 

ป็อบ: แล้วภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ

 

 

 

 

 

หมอ: อ่อ คือคนไข้เดินเยอะ และที่สำคัญคนไข้ใช้อารมณ์ เหมือนกับมีความเครียด กดดัน ก็เลยทำให้ มีอาการนะครับ ต้องระวังหน่อยนะครับ 

 

 

 

 

 

ป็อบ: เดินเยอะก็ไม่ได้ใช่มั้ยครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

หมอ: ใช่ครับ เดินเยอะ อาจจะเป็นอันตราย มากกว่านี้ก็ได้นะครับ

 

 

 

 

 

 

ป็อบ: ขอบคุณนะครับคุณหมอ 

 

 

 

 

 

 

หมอ: ครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อือ... 

 

 

 

 

ป็อบ: ตื่นแล้วเหรอ เด็กดื้อ 

 

 

 

 

ฟาง: เด็กดื้ออะไร

 

 

 

 

ป็อบ: ก็ฟางนั้นแหละ เด็กดื้อ ดื้อกว่าลูกแน่ๆเลย

 

 

 

 

ฟาง: คุณ!!! 

 

 

 

 

 

ป็อบ: อ่ะๆ เอาล่ะๆ พี่ไม่ว่าเราแล้ว ฟาง ฟางห้ามเครียเ ห้ามขึ้นเสียง ห้ามใช้อารมณ์ และที่สำคัญ ห้ามเดินมากเกินไป 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันจะกลับบ้าน 

 

 

 

 

ป็อบ: กลับไม่ได้ ตอนนี้ร่างกายฟาง อ่อนแอมากต้องพักผ่อนเยอะๆ 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันหายแล้ว

 

 

 

 

ป็อบ: ถ้าอย่างงั้น ถ้าฟางจะออกจากโรงพยาบาล พี่จะพาเรากลับกรุงเทพทันที 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่กลับ ถ้างั้น ฉันจะอยู่โรงบาล ฉันไม่กลับไปกับคุณหรอก 

 

 

 

 

 

ป็อบ: ถ้าอย่างงั้น ก็นอน พักเยอะๆ จะได้มีแรงมาเถียงต่อ

 

 

 

 

 

ฟาง: นี่คุณหาว่าฉันชอบเถียงเหรอ

 

 

 

 

 

ป็อบ: เอาก็มันจริงนิ ทั้งดื้อ ทั้งไม่ยอมเชื่อฟัง แถมยังชอบเถียงพี่อีก

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันก็เถียงแค่กับคุณคนเดียว แหละ 

 

 

 

 

ป็อบ: ฟาง พี่ขอร้องนะ เราหยุดทะเลาะ หยุดต่อว่า หยุดประชดประชันกันสักพักได้มั้ย คิดซะว่าทำเพื่อลูก  ถ้ามาโรงบาลไม่ทัน เราก็เกือบเสียลูกไปแล้วนะ (เอื้อมมือไปจับท้องฟาง) 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ได้ แต่ที่ฉันยอม ก็เพื่อลูก ลูกเท่านั้นนะ 

 

 

 

 

ป็อบ: โอเคๆ เพื่อลูก