คู้จิ้น

ผมถูกให้สั่งเก็บตัว หลังจากลงจากคอนก่อนเวลาที่กำหนด โดนตำนิชุดใหญ่ จากเบื้องบน ดี
 
หน่อยที่แฟนคลับไม่ได้ติดใจเอาความ เพราะคิดว่าผมไม่สบาย แถมยังส่งของมาเป็นกำลังใจให้
 
ผมอีก ทำให้ผมรู้สึกผิด ต่อเหล่าอากาเซ่ ที่น่ารักของผม มาก 
 
" แบมแบมอ่าไปกินหมูกระทะกัน " แจ็คสันฮยอง ที่เดินเข้ามากอดคอผม พูดขึ้น ด้วยน้ำเสียง
 
พยายามให้ดูร่าเริง ผมรู้ว่าทุกคนในวงเป็นห่วงผม แต่ความรู้สึกของผมตอนนี้มันไม่ไหวจริงๆ
 
" ฮยองอ่า ลืมไปแล้วหรอครับ ว่าผมถูกสั่งให้เก็บตัวอ่ะ " ผมเงยหน้าพูดขึ้น พร้อมกับที่แจ็คสันฮ
 
ยองทำหน้าบูด ไม่ชอบใจเท่าไหร่
 
" แค่ออกไปกิน ที่หน้าปากซอยแค่นี้เอง พี่เมเนเจอร์ไม่ว่าอะไรหรอกน่า " แจ็คสันฮยองพยายาม
 
ชักชวนผม 
 
" แบมแบมจะไปไหนไม่ได้! " เสียงทุ้มเข้มของร่างสูงที่เดินเข้ามา ทำให้แจ็คสันฮยองทำเสียง
 
 
จิ๊จ๊ะ เหมือนไม่ค่อยถูกใจ 
 
" โธ่..มาร์คฮยอง ผมแค่จะช่วนน้องไปกินหมูกะทะเอง ไม่ผิดกฎตรงไหนสักหน่อย " แจ็คสัน
 
ฮยองลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงไปพูดต่อหน้า มาร์คฮยอง ที่ผมพยายามหลบหน้า มาตั้งแต่ เสร็จสิ้น
 
งานคอน 
 
 
" แบมแบม ทำผิด ก็ต้องโดนลงโทษ หรือนายจะเถียง " เสียงทุ้มที่เอ่ยเชือดนิ่มๆ ทำให้แจ็คสัน
 
 
ฮยองลามือ ถอยห่าง พร้อมกับสะบัดหน้า เดินออกไปจากหอ ผมคิดว่าคงไปช่วนเจบีฮยอง ที่อยู่ที่
 
ตึก JYP แน่ คนอย่างแจ็คสันฮยอง อยากกินต้องได้กิน ผมส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับลุกขึ้น เพื่อจะ
 
ได้ไม่ต้องอยู่กับมาร์คฮยองสองคนแบบนี้ 
 
 
" ทำไมต้องหลบหน้า " เสียงทุ้มเอ่ย ขึ้นในขณะที่ผมกำลังหันหลังเพื่อจะเดินเข้าไปในห้องของตัว
 
เอง
 
ทำให้ผมสะงัก ผมอยากจะตระโกนต่อหน้าร่างสูง ว่าเพราะผมไม่อยากจะเจ็บปวดอีก แต่คงทำได้
 
เพียงแค่พูดในใจ ผมตัดสินใจหายใจเข้าลึกๆ หันกลับไปมอง มาร์คฮยอง ที่ยืนอยู่ข้างหลังผมอีก
 
ครั้ง 
 
" ฮยองคิดมากไปรึเปล่าครับ ผมเนี๊ยนะจะหลบหน้าฮยอง " ผมพยายามปรับเสียงให้ดูร่าเริง
 
เหมือนไม่คิดอะไร แต่สายตาที่ร่างสูงมองมา กับทำให้ผมเจ็บปวด อย่าทำสายตาที่ดูห่วงใยแบบ
 
นั้น อย่าใส่ใจผมมากเกินไป เลยครับ เพราะมันจะทำให้ผมถอนตัวจากฮยองไม่ได้ 
 
มือหนาของมาร์คฮยองเอื้อมมือมาข้างหน้า " ร้องไห้ทำไม .." เสียงทุ้มของมาร์คฮยอง เรียกสติที่
 
หลุดไปของผม บ้าจริง! น้ำตาผมไหล ต่อหน้ามาร์คฮยอง 
 
"..ป.ปะ..เปล่า ร้องซะหน่อย..พอดีผมเจ็บตา ตั้งแต่เมื่อวาน น้ำตามันเลยบไหลแบบนี้อ่ะครับ "
 
ผมถอยห่าางจากฝ่ามืออุ่น ที่ปาดน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยน
 
" แย่จริง พี่เมเนเจอร์รู้รึยัง " มาร์คฮยองก้าวเข้ามาข้างหน้า พร้อมกับจับใบหน้าของผมให้เงยมอง
 
ในระดับสายตาของร่างสูง ทำให้ผมสะงักและหัวใจของผมเต้นแรงขึ้น จนกลัวว่าคนตรงหน้าจะ
 
ได้ยิน เสียงหัวใจที่บ้าคลั่งดวงนี้
 
" อือ...มาร์คฮยองปล่อยก่อนครับ " ผมพยายามเอื้อมมือบางของตัวเองไปดึงมือหนาที่ล็อก
 
ใบหน้าของผมออก ก่อนที่มาร์คฮยองจะรู้ความรู้สึกผม ผ่านดวงตาที่เจ็บช้ำคู่นี้
 
" ฉันถาม ว่าเมเนเจอร์รู้รึยัง " มาร์คฮยอง ยังคงไม่ยอมปล่อยมือจากใบหน้าของผม ประโยค
 
คำถามที่ดูห่วงใย มันทำให้หัวใจของผม เจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
 
"บอกแล้วครับ " ผมเซหลบตาของร่างสูงที่จ้องเขม็งมา ยิ่งมอง ผมก็ยิ่งยากจะหลุดพ้นจากสายตา
 
คม คู่นี้
 
" อย่าโกหกฉันแบมแบม นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนโกหก " เสี่ยงเข้มตรงหน้า ทำให้ผม สูดหายใจ
 
เรียกความกล้า ผมไม่ควรอ่อนแอ จนมาร์คฮยองต้องคอยมาเป็นห่วงผมแบบนี้อีก ผมไม่ใช่เด็ก
 
น้อยติดพี่แล้ว ผมต้องทำให้มาร์คฮยองรู้ว่า ผมเข้มแข็งพอที่จะดูแลตัวเองได้ มาร์คฮยองจะได้เอา
 
เวลา ว่างไปดูแล คนรักของมาร์คฮยอง 
 
" พอเถอะครับ ผมโตพอแล้วนะ " ผมแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและพยายามดึงใบหน้าตัวเอง
 
ออกจากมือหนา ที่ยึดใบหน้าผมแน่น
 
มาร์คฮยองมองผมด้วยสายตาไม่เข้าใจ มือหนา เริ่มคลายตัวช้าๆ เราต่างยืนจ้องตากันแบบนั้น ไม่รู้
 
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ดวงตาคู่หนึ่งสื่อความหมายห่วงใยปนเปกับความไม่เข้าใจ กับอีกดวงตา
 
คู่หนึ่งที่พยายามซ่อนความอ่อนแอ สร้างเกาะที่ดูเข้มแข็งขึ้น ..
 
 
แกร็ก.... เสียงเปิดประตู ทำให้ผมและมาร์คฮยองต่างหันไปยังเจ้าของที่ทำให้เกิดเสียง
 
"อ้าว! สองคนมายืนทำอะไรกันตรงนี้ครับ " ยองแจฮยอง ที่พึ่งกลับมาจากข้างนอก พร้อมกับใน
 
อ้อมกอด มีสนุัขสีขาว ตัวน้อยที่มาร์คฮยองซื้อให้เป็นของขวัญ นอนหลับสบายใจอยู่ มาร์คฮยองดี
 
กับทุกคน เลิกคิดได้แล้ว แบมแบม เลิกเข้าข้างตัวเองสักที 
 
" ผมเวียนหัว ขอตัวนะครับ " ผมโค้งน้อยๆให้กับฮยองทั้งสอง พร้อมกับที่ขาเรียวก้าวยาวๆ ไปยั้ง
 
ประตูห้องนอนของตัวเอง ผมรู้ว่า มีสายตาที่คอยห่วงใยของมาร์คฮยอง ยังมองผมอยู่ ..อย่าทำ
 
แบบนี้เลยครับฮยอง หยุดห่วงใยผมได้แล้ว เพราะจากนี้ ผมจะถอยห่างจากฮยองให้มากที่สุด แม้
 
มันอาจจะดูเลือนลางที่ผมจะทำได้ แต่ผมควรตัดใจให้เด็ดขาดสักที คงจะมีสักวันหนึ่งที่ผมจะเข้ม
 
แข็งและมองฮยองเป็นพี่ชายที่แสนดีเหมือนเดิม...
 
.................................................................................................................