Destiny ด้ายแดงสื่อรักแห่งพรหมลิขิต

 หลังจากที่ฟางอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้โทโมะฟัง โทโมะก็มาส่งเธอที่บ้านประจวบเหมาะที่แก้วกลับมาจากญี่ปุ่นแล้วมาหาฟางที่บ้านเช่นกัน

 

 

 

 

“แก้ว..” ฟางเรียกชื่อลูกพี่ลูกน้องของเธอแล้วเดินเข้าไปกอดอย่างคิดถึง นี่ก็ครบปีแล้วสินะที่ไม่ได้เจอกัน

 

 

 

 

“ฟางเป็นไงบ้างสบายดีไหม?” แก้วถามฟางด้วยความคิดถึง

 

 

 

 

“อื้อ..” สาวน้อยร่างเล็กพยักหน้าแล้วยิ้มให้กับเพื่อนสาวของเธอ

 

 

 

 

“แก้ว!?...” โทโมะที่ลงมาจากรถก็ตกใจที่เห็นแก้วยืนอยู่ตรงหน้าเช่นกัน

 

 

 

 

“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยเราไม่ใช่ผีนะ” แก้วหันไปพูดกับโทโมะ

 

 

 

 

“ป่าวเราไม่ได้คิดแบบนั้นแต่เรา..ดีใจ”โทโมะตอบแค่นั้นแล้วยิ้มให้กับแก้วแล้วแก้วก็ยิ้มให้เช่นกัน ขณะที่ทั้งคู่มองหน้ากันอยู่นั้นสาวน้อยร่างเล็กมองทั้งสองคนที่ยิ้มให้กันแล้วคิดถึงเรื่องที่โทโมะชอบแก้วแล้วต้องหน้าเศร้าลงทันที แก้วที่หันมาเห็นฟางหน้าซึมก็ถามขึ้น

 

 

 

 

“ฟางเป็นอะไร ไม่ดีใจเหรอที่เรากลับมา”

 

 

 

 

“ดีใจสิมากด้วยเราเหงาตั้งนานกว่าจะกลับมานึกว่าลืมเราไปแล้วซะอีก” แก้วเห็นทีท่าเหมือนฟางจะงอนก็ขยี้ผมของเพื่อนสาวแล้วดึงเข้าไปกอดปลอบ

 

 

 

 

“โอ๋ๆไม่ร้องนะ”แก้วปลอบเพื่อนสาวขี้งอน “แก้วหิวแล้วอ่ะ มีอะไรให้ทานบ้าง” แก้วผละฟางออกแล้วถาม

 

 

 

 

“อื้อ..แก้วอยากทานอะไรล่ะ เอางี้เดี๋ยวฟางทำให้ทานเอง” พูดจบสองสาวก็จูงมือกันเข้าบ้านโดยมีโทโมะเดินตามมาด้วย

 

 

 

 

 

เช้าวันต่อมา....

ติ๊งต๊อง...ติ๊งต๊อง...

 

 

 

 

 

“ใครมากดกริ่งหน้าบ้านแต่เช้าเนี้ย” แก้วที่รดน้ำต้นไม้ที่หน้าบ้านก็พูดขึ้น แก้วมาอยู่กับฟางที่บ้านเมื่อได้ยินข่าวจากฟางว่าแม่ของฟางที่จริงเป็นป้าของเธอได้เสียไปแล้วแก้วเลยต้องย้ายมาอยู่กับฟางเพราะกลัวว่าอยู่คนเดียวมันอันตราย

 

 

 

 

 

 

แก้วเดินออกไปหน้าบ้านเมื่อมีใครมาบางคนมาบีบแตร เธอมองร่างสูงอย่างประหลาดใจ “มาหาใครค่ะ” แก้วถามชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“ฟางอยู่ไหมครับ” ป๊อปปี้ลงจากรถแล้วถามแก้ว

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ สักครู่นะคะ” แก้วบอกป๊อปปี้แล้วเดินเข้าไปในบ้านเรียกฟาง “ฟางมีคนมาหาอ่ะ” หญิงสาวร่างเล็กวิ่งลงมาจากข้างบน

 

 

 

 

 

 

“ใครเหรอ”

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เขาแต่งตัวดีมากถือว่าหล่อทีเดียว” แก้วบอกเพื่อนสาวที่ชะเง้อมองออกไปข้างนอก

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องชะเง้อมองขนาดนั้นก็ได้คอยาวเหมือนยีราฟแล้ว” ร่างสูงถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้านของฟาง ฟางที่เห็นว่าเป็นป๊อปปี้ก็แปลกใจ

 

 

 

 

 

 

“คุณมาทำไม”

 

 

 

 

 

 

“ผมมารับคุณไง” ป๊อปปี้ตอบพลาดยิ้มให้สาวน้อยร่างเล็ก

 

 

 

 

 

 

“ฉันไปทำงานเองได้ คุณไม่ต้องมารับฉันหรอก” ฟางพูดหน้านิ่ง

 

 

 

 

 

“ฟางจะไปทำได้ยัง” โทโมะที่มารับฟางก็พูดขึ้นแล้วเดินมาหยุดข้างๆป๊อปปี้ “อ้าวแก้วทำไมมาที่นี้แต่เช้าจัง” พอโทโมะเห็นแก้วก็หันไปถามแก้ว โดยไม่สนใจคำตอบของฟาง

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ก็มองทั้งสามคน อย่างเข้าใจสถานการณ์ เขารู้เลยว่าคนที่โทโมะพูดขึ้นวันนั้นก็คือแก้วคนนี้นี่เอง สักพักป๊อปปี้หันไปมองสาวร่างเล็กที่กำลังมองแก้วกับโทโมะอย่างซึมๆก็แสยะยิ้มมุมปาก

 

 

 

 

 

“อ๋อแก้วมาอยู่กับฟางน่ะ” แก้วตอบโทโมะแล้วยิ้มหวานให้

 

 

 

 

 

 

“ดีจัง.....” ฟางที่เห็นโทโมะกับแก้วคุยกันไปยิ้มไปก็เลยเดินไปดึงมือป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“คุณมารับฉันไม่ใช่เหรอ..งั้นก็ไปกันเถอะ” ป๊อปปี้มองสาวร่างเล็กที่พูดกับเขาแต่เธอไม่หันมามองเขาเลย แถมยังดึงมือของเขาให้เดินตามเธอไปอีก โทโมะกับแก้วที่คุยกันก็หันมามองฟางอย่างงงๆ

 

 

 

 

 

 

 ระหว่างทาง...

“ทำไมเป็นอะไร เห็นเขามีความสุขแล้วโกรธเหรอ” ป๊อปปี้ถามฟางที่นั่งเงียบมาสักพัก

 

 

 

 

 

 

“ป่าว...”

 

 

 

 

 

 

“แล้วทำไมต้องหน้างอด้วยล่ะ” ป๊อปปี้ยังกวนประสาทฟางไม่เลิก ฟางหันหน้าไปมองร่างสูงที่ขับรถแล้วขึงตาใส่แต่เธอก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร ป๊อปปี้ขับรถไปสักพักฟางที่นั่งอยู่มองตามทางก็แปลกใจที่ไม่ใช่ทางไปบริษัท

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณจะไปไหนทางเส้นนี้มันไม่ใช่ไปบริษัทนะ” ฟางหันไปมองร่างสูงอย่างงงๆ ป๊อปปี้ไม่ได้หันมามองตอบแต่กลับพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ผมเห็นคุณหน้างออยู่แบบนี้ ถ้าขืนคุณสอนงานผมแล้วทำหน้าดุไปผมคงจะมีความสุขกับการทำงานแหละ” ฟางที่ได้ยินถอนหายใจ ก็จะกลับสู่สภาพปกติ

 

 

 

 

 

 

“โอเค ฉันไม่ได้หน้างอแล้ว งั้นคุณก็พาฉันกลับไปทำงานได้แล้ว”

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ผมไม่กลับ..ในเมื่อผมตัดสินใจจะทำอะไรแล้วผมจะไม่มีวันเปลี่ยนใจเด็ดขาด” ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม 3 ชั่วโมงผ่านไป

 

 

 

 

 

“สวนนงนุช!?” ฟางพูดขึ้นเมื่อรถมาจอดอยู่ตรงป้ายใหญ่ แล้วหันไปมองหน้าป๊อปปี้เพื่อเอาคำตอบ “คุณพาฉันมาที่นี้ทำไม”

 

 

 

 

 

 

“พาคุณมาผ่อนคลายไง เจอธรรมชาติจะได้รู้สึกดีขึ้น”

 

 

 

 

 

“แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วนะ..” ฟางพูดยังไม่ทันจบ ป๊อปปี้ก็เปิดประตูรถลงไปซะแล้ว

 

 

 

 

ฟางมองไปรอบๆแล้วต้องยิ้มกับดอกไม้ที่สวยสะดุดตา ป๊อปปี้ที่เห็นฟางยิ้มก็ยิ้มตามที่เห็นฟางยิ้มออกมา ฟางกวาดสายตาไปรอบแล้วหันมาเจอหน้าป๊อปปี้ที่ยืนยิ้มอยู่ก็ถาม

 

 

 

 

 

“คุณยิ้มอะไร”

 

 

 

 

 

“ฉันเห็นเธอยิ้มออกฉันก็ดีใจ” ป๊อปปี้พูดเสียงเบาเลยทำให้ฟางต้องถามซ้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

 

“อะไรนะคะ?” ฟางจ้องหน้าป๊อปปี้อีกครั้งทำให้ชายหนุ่มตั้งสติได้ก็แก้ตัว

 

 

 

 

 

” ป่าว เห็นดอกไม้แล้วรู้สึกสดชื่นน่ะ” ป๊อปปี้โกหกฟาง ฟางพยักหน้ารับแล้วหันไปมองต่อ ทั้งคู่เดินชมสวนดอกไม้ไปเรื่อยป๊อปปี้เห็นฟางร่าเริงก็อดที่จะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะคะที่มาส่งฉันแล้วขอบคุณที่พาฉันไปดูดอกไม้” ฟางยิ้มให้กับป๊อปปี้นี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่หญิงสาวยิ้มให้กับฟางหนุ่มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไร งั้นผมกลับแล้วนะ”ป๊อปปี้บอกฟางก่อนจะเดินไปขึ้นรถ ระหว่างที่กำลังขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขับรถดีๆนะคะ” ฟางบอกป๊อปปี้ ป๊อปปี้พยักหน้าแล้วยิ้มขึ้นรถไป หญิงสาวร่างเล็กยืนมองรถที่แล่นออกไปจนสุดสายตาก่อนจะเดินเข้าบ้านของตัวเอง

 

 

 

 

 

ติดตามตอนต่อไปจร้า.......

 

 

 

 

เป็นไงบ้างนุกไม่นุกเม้นได้นะ.....