Destiny ด้ายแดงสื่อรักแห่งพรหมลิขิต

“แกไปไหนมา” ป๊อปปี้ที่พึ่งกลับมาจากส่งฟาง เดินยิ้มเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี โดยคนที่เป็นพ่อนั่งมองอย่างไม่พอใจเพราะลูกชายของเขาวันนี้ไมได้เข้าบริษัทเลย

 

 

“ผมจะไปไหนมาไหนมันก็เรืองของผม ผมโตแล้ว” ป๊อปปี้ตอบอย่างไม่รู้สึกผิด

 

 

“ถึงแกจะโตแล้ว แต่แกมีงานต้องรับผิดชอบนะ อย่างนี้เหรอที่เขาเรียกว่าโตแล้ว” ภูผาเดินมายืนอยู่ต่อหน้าป๊อปปี้แล้วชี้หน้าอย่างหมดความอดทนต่อนิสัยเอาแต่ใจของลูกชาย

 

“แล้วพ่อจะมายุ่งอะไรกับผมหนักหนา ผมอายุ 24 แล้วนะ ไม่ใช่ 4 ขวบ ที่ต้องมานั่งฟังพ่อบ่นแบบนี้”

 

“ก็แกอายุ 24 แล้วไง ฉันถึงต้องมานั่งบอกแก แกโตแต่ตัว แต่ความคิดแก นิสัยแกยังเด็กเหมือนเดิม แล้วบริษัทที่ฉันจะให้แกบริหารต่อ...ฉันจะไว้ใจแกได้ไง ห่ะป๊อป”

 

“กะอีแค่ ผมไม่ได้ไปทำงานวันเดียว พ่อโมโหผมขนาดนี้เลยเหรอ ใช่สิ ผมมันไม่ใช่ลูกรักพ่อนิ ถ้าผมเป็นลูกรักของพ่อจริงพ่อคงไม่ทำให้แม่ตรอมใจหรอก!!” ป๊อปปี้ตะคอกใส่หน้าภูผา ด้วยความโกรธเมื่อคิดถึงเรื่องแม่ตัวเอง

 

“ป๊อปปี้....เพลียะ!!!” ในที่สุดภูผาก็หมดความอดทนกับลูกชาย เขาตบหน้าป๊อปปี้อย่างสุดแรง จนป๊อปปี้เองก็อึ้งไม่คิดว่าพ่อจะทำแบบนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตภูผาไม่เคยลงไม้ลงมือกับลูกเลย ถึงโกรธแค่ไหนก็ทำได้แต่เก็บอารมณ์นั้นเอาไว้

 

ป๊อปปี้กุมหน้าตัวเองและหันมาเผชิญได้กับภูผา “ถ้าพ่อทำแบบนี้แล้วมันมีความสุขพ่อก็ทำไปเลยครับ ยังไงผมก็ไม่สำคัญสำหรับพ่ออยู่แล้ว” ว่าจบป๊อปปี้ก็เดินออกจากบ้านทันที

 

ติ๊ด...ติ๊ด

 

ฟางที่ทำจะเข้านอนก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก่อนจะกดรับด้วยความแปลกใจเพราะไม่คุ้นเบอร์ “สวัสดีค่ะ”

 

(คุณหลับหรือยัง?)

 

 

“ห่ะ?? ...ไม่ทราบว่านี้ใครค่ะ”

 

(ผมเอง ป๊อปปี้ไง คือคุณว่างม่ะ ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านคุณแล้วลงมาหาผมหน่อยสิ)

 

 

“ห่ะ!? ...” ร่างบางยังไม่ได้ตอบตกลงแต่ชายหนุ่มกดวางสายเธอไปซะแล้ว

 

 

ทั้งฟางและป๊อปปี้ต่างนั่เงียบให้กันโดยไม่มีใครปริปากพูดก่อน จนในที่สุดร่างบางเป็นฝ่ายถาม

 

 

“คุณเรียกฉันมาทำไมดึกปานนี้เนี้ย พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นแต่เช้านะ” ฉันหันห้าไปถามร่างสูงที่นั่งข้างเธออยู่ตรงสวนหน้าบ้านของฟาง

 

“ผม...รู้สึกเหนื่อยอ่ะ ถ้าปานนี้แม่ยังอยู่มันคงจะดีกว่านี้” ร่างสูงพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าฟาง แต่นั่งเหมอลอย

 

“คุณทะเลาะกับท่านประธานมาเหรอ”

 

“อืม...”

 

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณมีปัญหาอะไรกับท่าน แต่ท่านประธานก็เป็นพ่อของคุณ ยังไงเขาก็รักคุณ” ฟางพูด

 

“นี่พ่อฉันจ้างเธอมาเท่าไหร่เนี้ย ถึงเข้าข้างพ่อฉันนัก” ป๊อปปี้หันหน้ามามองฟาง

 

 

“จ้างอะไรล่ะ แต่ว่าทำไมคุณถึงมาหาฉันแลัวยังมีเบอร์ฉันอีก” ฟางมองหน้าป๊อปปี้อย่างเอาคำตอบ

 

 

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงมาหาเธอแต่พอรู้ตัวรถก็มาจอดอยู่หน้าบ้านเธอล่ะ แปลกดีเนอะ” ขณะที่ป๊อปปี้กำลังพูดร่างสูงก็หันหน้ามาหาฟางและสายตาทั้งคู่ก็สบตากันแล้วป๊อปปี้ค่อยเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ฟางหมายจะจูบ ฟางที่ได้สติก็เบี่ยงหน้าหนีทันที

 

“ฉันว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คุณกลับบ้านก่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวท่านประท่านเป็นห่วง” ฟางว่าแล้วก็ลุกจากม้านั่ง ร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็ลุกตามแล้วฟางก็เดินไปส่งป๊อปปี้หน้าบ้าน

 

 

“สายแล้วๆ” วันนี้เป็นอีกนึ่งวันที่ฟางต้องนั่งแท็กซี่มาเพราะโทโมะไปสัมมนาที่ต่างจังหวัด
ระหว่างที่ร่างบางกำลังจะไปวิ่งเข้าบริษัทก็ได้ชนกับใครอีกคนเข้า

 

 

“โอ๊ย ขอโทษค่ะ/ ขอโทษครับ อ้าวพี่ฟางใช่มั้ยครับ” ร่างสูงที่ชนทักฟางทันทีที่เห็นหน้า

 

 

“คยองเทเหรอ?” คยองเทเป็นรุ่นน้องของฟางที่มหาลัย คยองเทตามจีบเธออยู่ตลอด

 

 

“ใช่ครับ ดีใจจังที่พี่ฟางยังจำได้” คยองเทยิ้มทันที “แล้วพี่ฟางกำลังจะไปไหนเหรอครับ”

 

 

“เออใช่ พี่ต้องไปแล้วอ่ะ เดี๋ยวทำงานสาย พี่ไปก่อนนะ” ฟางไม่ตอบแต่รีบวิ่งออกไปทันที คยองเทเห็นว่าฟางไม่ตอบก็วิ่งตามแล้วเขาก็รู้ว่าฟางทำงานที่นี้ (บริษัทจิระคุณ)

 

 

 

“เธอมาสายไป 3 วินาที” ป๊อปปี้ที่นั่งรอฟางอยู่ พอเห็นฟางเข้ามาก็วิ่งเข้ามาดักหน้าทันที

 

 

“แค่ 3 วิเอง อย่าโหดไปหน่อยเลย” ฟางพูดแล้วเดินหนี

 

 

 

“เหอะๆ ที่ช้าไป 3 วิ เพราะคุยกับไอ้เด็กเกาหลีอยู่อ่ะดิ”

 

 

 

“นี่คุณเห็นเหรอ” ฟางหันควับไปหาป๊อปปี้ทันที “อ้อหรือว่าคุณมานั่งรอฉัน” ฟางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ป๊อปปี้เพื่อจับผิด จนป๊อปปี้หน้าแดง

 

 

 

“ป่าว แค่บังเอิญ” ป๊อปปี้รีบแก้ตัวแล้วทำหน้าเข้ม “ได้เวลาทำงานแหล่ะไปกันเถอะ” ร่างสูงไม่พูดเปล่าแต่จับมือฟางให้เดินตามเขาไปด้วย

 

 

 

หลังจากที่ได้สอนงานป๊อปปี้ไปแล้ว ร่างบางก็เดินลงมาพักเที่ยงทานข้าว “ป่ะไปทานข้าวกัน” ป๊อปปี้ไม่พูดเปล่าแต่กลับจับมือฟางแล้วเดินออกจากบริษัทไปโดยไม่ทันให้ฟางได้ตอบตกลง

 

 

 

“อ้าวพี่ฟาง เจอกันอีกแล้วนะครับ” คยองเทที่ตั้งใจตามฟางมาอยู่แล้วก็ทักขึ้น “งั้นผมขอนั่งด้วยคนนะ” ยังไม่ทันที่ฟางได้อ้างปากตอบตกลง คยองเทก็เลื่อนเก้าอี้มานั่งใกล้ฟาง ทำให้คนที่นั่งตรงข้ามถึงกับหงุดหงิด

 

 

 

“เออฉันลิมแนะนำ คุณภาณุค่ะนี้คยองเทรุ่นน้องที่มหาลัยค่ะ คยองเทนี้คุณภาณุเจ้านายพี่เองจ๊ะ” พอฟางพูดจบทั้งสองคนก็จับมือกัน

 

 

 

“จริงๆผมก็ไม่อยากเป็นแค่รุ่นน้องนะครับพี่ฟาง” คยองเทที่จับมือกับป๊อปปี้ก็หันมาพูดกับฟางทำเอาร่างบางไปไม่ถูก

 

 

 

“ผมว่าเรามาสั่งอาหารกันดีกว่านะครับ” ป๊อปปี้ที่นั่งเงียบและเห็นคยองเทจะจีบฟางก็ยิ่งหงุดหงิดเลยตัดบทขึ้น

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป ....

 

 

 

 

 

 

 

ขอโทษอย่างแรงจริงๆนะ ที่ไม่ได้มาอัพให้เลย และขอบคุณทุกคอมเม้นขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
เนื้อเรื่องอาจจะไม่ค่อยสนุกแต่อยากฝากไว้หน่อยนะ จะพยายามมาอัพนะ