ไร้ค่า

  เธอมองจานข้าวอย่างเไม่ลอยตาที่บวมจากการร้องไห้เมื่อวานยังไม่จางหายภาณุจ้องฟน้าเธอแต่เธอกลับหลบสายตา
 
 
 
"ทานข้าวเถอะค่ะเดี๋ยวคุณภาณุจะได้ไปทำงาน"ฟางชวนป๊อปปี้ทานข้าวก่อนแต่ป๊อปปี้ดันปฏิเสธ
 
 
 
"ขอโทษนะครับคุณผมรีบ"แล้วก็วิ่งออกไปทันทีทันใดฟางก็ยิ้มแต่ข้างในมันเศร้าโศกมากที่ไม่เคยได้รับความรักจากเขาคนที่เธอรักแต่เขาไม่รักเลย
 
 
 
"บอกมาตรงๆก็ได้..ฉันเจ็บจนชินแล้วละ"ฟางพูดเหม่อลอยออกมาและเธอกำลังจะลุกออกจากเก้าอี้แต่
 
 
 
ปลัก ผลัก เธอล้มจากเก้าอี้จนเก้าอี้ล้มทับเท้าเธอ
 
 
 
"โอ้ย...ละ..เลือดออกเลยแหะ..อะ..โอ้ยทำแผลดีกว่า"เธอเดินไปหยิบกล่องทำแผลในห้องมาทำแผลจนเสร็จเรียบร้อย
 
 
 
เวลาก็ผ่านไปเธอมานั่งรอฃาณุที่ชิงชาตัวเดิม ที่เดิม ทุกครั้งที่รอเขากลับมาที่บ้าน อยู่ตรงนี้เสมอ
 
 
 
แต่ดูเหมือนว่าเขาคงจะมองเป็นเรื่องงี้เง่า...ไร้ค่า..ตลอดเวลาละมั้ง
 
 
 
จนเขากลับมา
 
 
"กลับมาแล้วหรอค่ะ"ฟางเดินมาเท้าที่พันผ้าอยู่ก็ยังเจ็บก็จริงแต่ก็อยากจะเจอภาณุอยากเจอที่สุดเลยทำให้มีแรงขึ้นมา
 
 
 
"ครับงั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ"ก่อนที่เข้าจะเดินขึ้นไปข้างบน
 
 
 
"แค่ผ้าพันแผลคุณยังไม่สังเกตุนี้ฉันคงต้องปล่อยคุณจริงๆแล้วใช่มั้ย"ฟางเศร้าใจเมื่อเขาไม่เคยสังเกตเลยว่าเธอบาดเจ็บไม่เคยถามเลยว่าเป็นอะไรมันก็คงทำให้เธอรู้ว่าควรจะปล่อยเขาไปพบกับคนที่เขารักได้แล้ว
 
 
 
เจ็บมากที่เขาไม่เคยเห็นค่าอะไรในตัวเธอเลย
 
 
 
---------------------------
 
จบไปอีกตอนแล้วสิฟางน่าสงสารเนอะ
 
ฝากเรื่องนี้ด้วยนะฝากเม้นด้วยย
 
แล้วเจอกันจ้าาา