ไร้ค่า

  เธอมองจานข้าวอย่างเไม่ลอยตาที่บวมจากการร้องไห้เมื่อวานยังไม่จางหายภาณุจ้องฟน้าเธอแต่เธอกลับหลบสายตา

"ทานข้าวเถอะค่ะเดี๋ยวคุณภาณุจะได้ไปทำงาน"ฟางชวนป๊อปปี้ทานข้าวก่อนแต่ป๊อปปี้ดันปฏิเสธ

"ขอโทษนะครับคุณผมรีบ"แล้วก็วิ่งออกไปทันทีทันใดฟางก็ยิ้มแต่ข้างในมันเศร้าโศกมากที่ไม่เคยได้รับความรักจากเขาคนที่เธอรักแต่เขาไม่รักเลย

"บอกมาตรงๆก็ได้..ฉันเจ็บจนชินแล้วละ"ฟางพูดเหม่อลอยออกมาและเธอกำลังจะลุกออกจากเก้าอี้แต่

ปลัก ผลัก เธอล้มจากเก้าอี้จนเก้าอี้ล้มทับเท้าเธอ

"โอ้ย...ละ..เลือดออกเลยแหะ..อะ..โอ้ยทำแผลดีกว่า"เธอเดินไปหยิบกล่องทำแผลในห้องมาทำแผลจนเสร็จเรียบร้อย

เวลาก็ผ่านไปเธอมานั่งรอฃาณุที่ชิงชาตัวเดิม ที่เดิม ทุกครั้งที่รอเขากลับมาที่บ้าน อยู่ตรงนี้เสมอ

แต่ดูเหมือนว่าเขาคงจะมองเป็นเรื่องงี้เง่า...ไร้ค่า..ตลอดเวลาละมั้ง

จนเขากลับมา

"กลับมาแล้วหรอค่ะ"ฟางเดินมาเท้าที่พันผ้าอยู่ก็ยังเจ็บก็จริงแต่ก็อยากจะเจอภาณุอยากเจอที่สุดเลยทำให้มีแรงขึ้นมา

"ครับงั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ"ก่อนที่เข้าจะเดินขึ้นไปข้างบน

"แค่ผ้าพันแผลคุณยังไม่สังเกตุนี้ฉันคงต้องปล่อยคุณจริงๆแล้วใช่มั้ย"ฟางเศร้าใจเมื่อเขาไม่เคยสังเกตเลยว่าเธอบาดเจ็บไม่เคยถามเลยว่าเป็นอะไรมันก็คงทำให้เธอรู้ว่าควรจะปล่อยเขาไปพบกับคนที่เขารักได้แล้ว

เจ็บมากที่เขาไม่เคยเห็นค่าอะไรในตัวเธอเลย

---------------------------

จบไปอีกตอนแล้วสิฟางน่าสงสารเนอะ

ฝากเรื่องนี้ด้วยนะฝากเม้นด้วยย

แล้วเจอกันจ้าาา