Love Beyond Horizon อุบัติรักข้ามขอบฟ้า

“เฮ้ย! นั้นมันกระเป๋าตังค์ฉันอ่ะ”
“อ่ะ อ่ะ อ่ะ มาถึงก็มั่วเลยเหรอ??”
“มั่วตรงไหนเนี่ยๆ ดู! ดูเต็มๆตาเลย” ป๊อปหยิบกระเป๋าที่มือฟางมาและหยิบบัตรที่แสดงความเป็นเจ้าของ ฟางจึงหยิบบัตรมาดูและมองหน้าป๊อปกับโทโมะสลับกัน!
“เนี่ยะสงสัยคงจะเป็นพวก สิบแปดมงกุฎใช่ป่ะ เงินฉันหายด้วยเนี้ยใครจะรับผิดชอบห๊ะ!”
“นายใจเย็นๆก่อนเหอะ!” แก้วเอ่ยพูดและเดินไปนั่งข้างๆโทโมะที่นั่งก้มหน้าก้มตา
“นี้นายเป็นพวกสิบแปดมงกุฎอย่างที่เขาว่าจรริงๆเหรอ”
“มา ไม ไม่”
“มันจะไม่ใช้ได้อย่างไงโทโมะ หลักฐานเห็นอยู่ทนโท่ ฉันเสียใจนะที่ไว้ใจเธออ่ะ” ฟางพูดขึ้น
“เฮ้อ! ก็เงี่ยะละไม่ฉลาดไง เชื่อคนง่ายแค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วไม่รู้เรอะ!” ป๊อปว่าเหน็บฟาง
“นี้อย่างพึ่งยัดเหยียดความผิดให้เขาได้ปะ! อยู่ๆจะมายัดเหยียดความผิดให้คนที่ไม่สามารถอธิบายอะไรได้ ได้ไง! ฉันว่านะหน้าตาเขาไม่เห็นเหมือนขโมยเลยหล่อจะตาย” แก้วเอ่ยว่าทั้ง 2 คนที่มองจะยัดเหยียดความผิดให้คนข้างๆเธอ
“แหวะ!” ป๊อปอุทานออกมาก
“มามามามา เดี๋ยวฉันจัดการเอง doya tai kora shichatta no”
“taxi au tatokare ta dei”
“เขาบอกว่ากระเป๋าตังค์นั้นนะมีคนทำตกไว้บนแท็กซี่เขาเลยเก็บมาให้”
“ขอโทษนะที่ฉันเขาใจนายผิดอ่ะ” ฟางเอ่ยขอโทษโทโมะ
“ไม่ เป็น ไลคลับ”
“เอ่อๆ แล้วนายมาทำอะไรที่เมืองไทยนี้อ่ะ!”
 
“แล้วที่สถานฑูตละค่ะ”
“โอ้ ผมเช็คหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นญี่ปุ่น เกาหลี จีน ใต้หวัน ฮ่องกงเวียดนาม เช็คให้เกือบหมดเลยเอ้อยกเว้นอยู่ประเทศหนึ่ง ประเทศเคนยา”
“แล้วลองเช็คหรือยังค่ะ ^^”
“เหอะ นั่นนะสินะ ใช่ ใช่ คนเคนยากับคนญี่ปุ่นนี้หน้าตาเหมือนกันมากเลย ^^”
“คุณรุธอ่ะ ก็คนมันเป็นห่วงนิค่ะ”
“เหอะ ผมเข้าใจเอาอย่างนี้ไหม? ผมรู้จักนักสืบมือดีอยู่คนหนึ่งให้ไปสืบหาใคร ไม่ว่าคนคนนั้นจะอยู่ที่ไหนทำอะไรอยู่ตรงไหนนักสืบคนนี้จะตามหามาให้เราได้หมดเลย”
“จะใช้ได้แน่เหรอค่ะไม่ใช่ว่าไปเอาลูกใครมาแล้วมาบอกว่าเป็นลูกของอร”
“อื้ม ชัวร์สิผมรับประกัน!”
 
“เห้อ! เขามาตามหาแม่อ่ะ! มีเรื่องวุ่นๆแบบนี้เกิดขึ้น แล้วฉันก็อยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ด้วยอ่ะ ^-^” เมื่อแก้วเอ่ยบอกทุกคนหลังจากที่ถามโทโมะโดยป๊อปเป็นคนตั้งคำถาม
“จริงเหรอโทโมะ” ฟางย้ำถาม
“ฉันว่าอ่ะนะ เธอ 2 คนเนี่ยะต้องเป็นพวกสิบแปดมงกุฎชอบสร้างเรื่องแน่นอน”  ป๊อปรู้สึกอิจฉาโทโมะที่ไม่มีคนสนใจเขาเลยว่าเหน็บทั้ง 2 คน
“เฮ้ออ! เลิกบ้าสักทีได้ไหม?”
“ก็จริงอ่ะ! ไม่งั้นอะ กระเป๋าตังค์ฉันอ่ะจะหลุดไปอยู่กับคนหน้าตา ไม่! หล่อ! แล้วยังมือถือยังอีก จะหลุดไปอยู่กับคนหน้าตา ไม่ ค่อย สวย”
“ไอ้ทุเรส คิดได้ไงเนี่ย!ถ้าฉันเป็นขโมยอ่ะนะฉันไม่รอคืนโทรศัพท์นายหรอก”
“ไหนอ่ะโทรศัพท์!” ป๊อปแบมือขอโทรศัพท์คืนจากฟาง
“โทโมะ โทรศัพท์” พร้อมกับทำมือ โทโมะเมื่อเห็นก็หยิบโทรศัพท์ยื่นให้ฟาง
“เอาคืนไปเลยอยากเก็บไว้ตายอ่ะ!”
“ขอบคุณก็ได้” ป๊อปเอ่ยขอบคุณฟาง
“เอากองไว้ตรงนั้นอ่ะ”
“แหม๋ ^-^ ป๊อปปนายนี้ก็ปากคอเลอะร้ายใช้เล่นนะเนี่ยะ ^-^” แก้วเอ่ยแซว
“นี้! อย่ามาได้ป่ะ คนกำลังของขึ้นอยู่!”
“ขึ้น เขิอน ไรจะมาเปิดศึก 2 ด้านเหรอ? ห๊ะ!”
“ทำไมเหรอ?” ป๊อปย้อนแก้ว
 
“แจ๋ว รถใครอ่ะ?”
“คุณโบ๊มาก็ดีแล้วค่ะ รถคันใหม่ของผู้ชายคนใหม่ของคุณนาย !”
“มันอีกแล้วเหรอ? มารหัวใจจริงๆเลย ไหนๆ มันอยู่ไหน?” โบ๊ชายที่มาหาอรคุณนายของบ้านก็เดินไปตามที่แจ๋วคนใช้ของบ้านบอก!
“คุณรุธค่ะต้องตามหาให้เจอนะค่ะ”
“เอานะ ผมจะพยายามให้ดีที่สุดเลยนะ” พร้อมกับจับมือให้กำลังใจคนตรงหน้า โดยที่โบ๊แอบนั่งมองอยู่ “ผมบอกแล้วไงจะพยายามให้ดีที่สุดนะผมจะทำให้ดีที่สุด ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนพอดีมีธุระนะ ^^”
“ได้ค่ะต้องขอบคุณคุณรุธมากนะค่ะถ้าไม่มีคุณอ่ะอรต้องแย่แน่ๆเลยค่ะ ^^”
“เอาน่าทำใจให้สบาย”
 
“อย่าไปยอมนะคุณโบ๊!!!” จู่ๆแจ๋วก็ตะโกนขึ้นทำให้ทุกคนหันมามอง
“เบาๆสิ”
“คุณโบ๊! นี่คุณโบ๊มาทำอะไรค่ะ”
“เอ่อพอดีเมื่อวันก่อนผมทำของตกไว้แถวนั้นนะครับเลยมาหานะครับ ^-^”
“ใช่! แจ๋วก็มาช่วยคุณโบ๊หาของนะ อยู่ไหนเนี่ย!”
“อ้าว แจ๋วทิ้งกันเลย!”
“คุณโบ๊หาไรค่ะให้อรช่วยไหมค่ะ”
“อ่อไม่เป็นไรหรอกครับของมันไม่ได้สำคัญอะไร ^^ หายก็หายไปเลยครับ”
 
                ทั้ง 4 คนเมื่อเสร็จธุระก็กำลังจะแยกย้ายกันกับแก้วก็ไปสะดุดใจเข้ากับกระเป๋าที่โทโมะสะพาย
“เห้ย! เดี๋ยวนะนี่เหมือนกระเป๋าฉันเลยอ่า kono kaban waanata no kaban daska(นี่เป็นกระเป๋าของเธอเหรอ)”
“lie koyasai dai tonimas sakahonya (เปล่า เอามาผิด จากร้านหนังสือ)”
“เห้ย! ไม่น่าเชื่อเลยอ่ะ เอ่อ konai wa watasaino kaban sosu anakano kaban wa watasaino eiani aru deso (นี่เป็นกระเป๋าของฉันนะ ถ้าอย่างนั้นกระเป๋าของเธอก็อยู่ที่บ้านฉัน) ^-^”
“majidesuka?(จริงๆเหรอ)”
“เห้ย ^-^ นี่มันพรหมลิขิตชัดๆเลยอ่ะ ^-^”
“นี่พวกเธอ 2 คนพูดอะไรอ่ะให้คนอื่นเข้าใจบ้างได้ป่ะ! ไม่ใช่คุยกันอยู่ 2 คน” ป๊อปเอ่ยขึ้นเพราะดูเหมือนจะอึดอัดเพราะฟังที่แก้วกับโทโมะพูดไม่เข้าใจ
“คือว่ากระเป๋าใบเนี่ย มันเป็นของฉันเราบังเอิญหยิบสลับกันที่ร้านหนังสืออ่ะ มันหายไปตั้งหลายวันแล้วนะเนี่ย ^-^แต่ฉันไม่คิดเลยว่าจะเจอมันอ่ะ ^^”
“ถึงว่าดิโทโมะไม่เคยเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยกระเป๋าอยู่กับเธอนั้นเอง”
“เฮ้อ! มันจะมีเรื่องบ้าๆอะไรบังเอิญขนาดนั้นห๊ะ!! โลกเราไม่ได้กลมขนาดนั้นซะหน่อย”
“ฉันว่านะเรื่องเนี่ยมันต้องเป็นพรหมลิขิตแน่ๆเลยอ่า”
“อยากมากมันก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญนะแหละ” ป๊อปเอ่ยขึ้น
“ใช่! มันเป็นเรื่องบังเอิญที่เรามาเจอกันที่นี้ และเราก็จะแยกกันตรงนี้ซะที” ฟางหันหน้ามาทางป๊อปและพูดด้วยน้ำเสียงแดกดัน
“ไม่อ่ะ ฉันว่านะเรื่องบังเอิญอะไรของเธอเนี่ย!มันไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้แน่ๆอ่ะ ^-^” แก้วพูดแล้วก็ยิ้มให้กับโทโมะ
 
…..
..
.
                หน้าอพ๊าทเม้น!!
“อ้าวยัยแก้ว!!” ว๊า เสียงหน้าปวกหัวมาอีกแล้วสิเรา เฮ้อ!!
“อะไร!!”
“พอดีฉันอ่ะมีงานที่ต่างประเทศหลายวันเลยกว่าจะกลับ!!นะ แกอย่าปล่อยห้องฉันให้คนอื่นเช้านะย๊ะ!!” ทำอย่างกลับอพ๊าทเม็นฉันนะคนเข้าเยอะหนักนิ ให้ตายเถอะ!!
“เอ่อๆ คุณแฟนไปด้วยละสิใช่ม๊า!!”
“ครับแก้ว ^^” รักกันดีจังเลยนะเนี่ย อยากฉันมีบ้างจัง แต่ฉันก็มีคนใจแล้วละ คริคริ
“แกชอบถามถึงเขื่อนจังแกแอบชอบแฟนฉันเหรอ??”
“เฮ้ย! ป่าว!! ว่าแต่แกเหอะประเทศอะไรเหรอ??”
“เกาหลีนะพี่เก่งสั่งฉันละเซ็ง!!”
“เอ่อๆ โชคดีเดินทางปลอดภัยนะย๊ะ”
“แกก็ด้วยรักษาตัวดีๆฉันไม่อยู่อ่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ” ฉันโตแล้วป่ะ
“เอ่อ!! รีบไปเถอะเดี๋ยวก็ขึ้นเครื่องไม่ทันหรอกไป!!”
“จ้าบายยรักแก มากอดที” เฟย์วิ่งเข้ามากอดฉันเสร็จก็เดินขึ้นรถที่จอดอยู่แล้วออกเดินทางไปสนามบินทันที
“ขนลุก! ไปมั้งดีกว่าเราเฮ้อ!!” ฉันเดินส่ายหัวออกไปธุระของฉันบ้าง!!

หายไปนานหน่อย อย่าโกรธเค้านะ ตอนนี้จะพยายามอัพทุกเรื่องเลยจ้า
ฝากติดตามด้วยนะ เม้นๆ โหวตๆกันเยอะๆเลยยย