Love Beyond Horizon อุบัติรักข้ามขอบฟ้า
TKRLov€lวoร์
7)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
#ถ้าไม่เข้าใจโปรดอ่านตอนก่อนหน้านี้นิดนึงนะค่ะเพราะเค้าเพิ่มไป
“ทำไมละค่ะน้าพัช ไม่นะค่ะน้าพัช เดียวก่อนะค่ะ น้าพัชน้าพัช” นี้มันอะไรกันเนี่ย!! ทำไมเป็นแบบนี้ลาโถ่
“ทำไงดีละทีเนี่ย!”
“....”
“ก็น้าพัชเจ้าของบ้านอ่ะ จะให้เราย้ายออกจากบ้านภายในอาทิตย์นี้อ่ะ ต้องเป็นฝีมือพ่อกับแม่แน่ๆเลยอ่ะ” พ่อแม่นะทำลูกสาวที่น่ารักแบบนี้ได้ไงเนี่ยโถ่ T^T ต้องโทรดูซะหน่อยแล้วสิ
(ฮัลโหล)
“ฮัลโหล แม่ค่ะแม่เป็นคนให้น้าพัชไล่หนูออกจากบ้านใช้ไหมค่ะ”
(ใช่ แม่เตื่อนลูกแล้วว่าอย่าบังคับให้แม่ต้องใช้ไม้แข็ง)
“ทำไมแม่ใจร้ายกับหนูแบบนี้ละค่ะ”
(นี้ ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกนะอยากจะให้ลูกอยู่ใกล้อกอะห้ะ แล้วแถมลูกยังไปอยู่กับไอ้หนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้อ่ะ)
“หนูรู้ค่ะแม่ หนูก็เข้าใจด้วย แต่แม่ก็ต้องเข้าใจหนูด้วยสิค่ะ”
(ไม่ต้องเลย ไม่ต้องจะพยายามจะทำให้แม่ใจอ่อนในเมื่อแม่พูดแล้วลูกไม่เชื่อฟังคำสั่งแม่ เพราะฉะนั้นแม่ก็ต้องใช้วิธีนี้ละ แล้วจะเอายังไงห้ะจะกลับบ้านพร้ออมกับไหมแม่จะได้ให้พ่อวนกลับไปรับ)
“ได้ค่ะ! ถ้าแม่อย่างนี้กับหนูก็ได้ค่ะ แต่แม่อย่าคิดนะค่ะว่าแม่จะบีบให้หนูทำความต้องการของแม่ได้ ไม่มีทางหรอกค่ะ หนูก็จะไปตามทางของหนู ไปตามทางกับสิ่งที่หนูยืนยันกับแม่มาตลอด”
(ยืนยันว่าจะกลับบ้านพร้อมกันใช่ไหม)
“ไม่ใช่ค่ะ!”
(อ่อไม่เป็นไร อาทิตย์หน้าก็ได้ตามใจลูก ^_^)
“ไม่ค่ะ ไม่มีทางกลับแล้วค่ะแม่ แล้วแม่ค่อยดูนะค่ะแล้วสิ่งที่หนูเลือกมันจะผิดไปจากสิ่งที่แม่บอกหรือป่าว!! แค่นี้นะค่ะแม่” หญิงสาวกดวางสายไปทันที
“มองไรเล่าเก็บของ”
“.....”
“มองไร?? ไปเตรียมตัวสิจะออกไปข้างนอก!!”
“คุณฟางค่ะ คุณฟางค่ะ!! คุณฟางอยู่ไหมค่ะ”
“ค่ะ เดี๋ยวแปปนึงนะค่ะ ไปเปิดประตู” ฟางชี้ให้โทโมะไปเปิดประตูรั้ว
“ค่ะมีไรค่ะ”
“รบกวนเซ็นเอกสารคืนบ้านนิดนึงค่ะ” ฟางก็หยิบเอกสารมาจากมือของหญิงวัยกลางคนเธอก็เซ็นแล้วยื่นคืนให้
“มีไรอีกไหมค่ะ”
“คุณฟางต้องย้ายออกก่อนวันพุธนี้นะค่ะ”
“ค่ะ ไม่มีไรแล้วใช่ไหมค่ะ”
“ไม่มีหรอกค่ะ แล้วแต่คุณฟางย้ายออกทำไมค่ะ อยู่มาตั้งนานหรือว่าย้ายไปอยู่กับแฟนค่ะ”
“อ่อไม่ใช่หรอกค่ะ ขอตัวก่อนนะค่ะ” ฟางก็เดินไปทันที
“ขึ้นรถดิ! ไปขึ้นรถ!!” โทโมะที่กำลังจะขึ้นรถก็เห็นว่าฟางกำลังหาของในกระเป๋าจนทำให้ของในกระเป๋าล่วงมาที่พื้นเขาจึงวิ่งไปเก็บให้และยื่นให้หญิงสาว
“เอามานี้! ขึ้นรถสิไปขึ้นรถ!”
“...” แต่โทโมะก็ยืนมองเขาเพราะว่าเป็นห่วง
“บอกว่าไปขึ้นรถไง!!” ฟางจึงตะคอกใส่ทำให้โทโมะเดินไปขึ้นรถ เธอจึงขึ้นรถบ้างแต่เมื่อเธอปิดประตูรถมือมือก็ถูกหนีบ
“โอ้ย!!” โทโมะจึงเอื้อมมามาจับมือหญิงสาวแล้วเป่าให้
“ขอบใจนะ ^^” จากนั้นฟางจึงพาโทโมะไปถ่ายโฆษณา เกี่ยวกับการเต้นโดยที่ฟางไม่รู้ว่าต้องเต้น ฟางก็เลยตกใจ แต่ก็ต้องทำให้ฟางตกใจเพราะเขาเต้นได้สุดยอดมาก!! อึ้งไปเลยค่ะ 0oO
แก้วที่กำลังจะมาขอป๊อปเข้าน้องน้ำแต่ก็ต้องตามเสียงเพลงที่ดังมาก็เห็นเขาเต้นควงหมวกอยู่และนั้นมันทำให้เธออึ้ง และเธอเองก็ต้องเคลิ้มต้องเต้นตาม แต่ป๊อปเองก็หยุดเต้นเมื่อเห็นแก้วกำลังเต้นหมุนรอบตัวอยู่ก็ยิ้มออกมา แต่เมื่อแก้วหมุนครบรบโดยที่หันหน้ามาทางป๊อปก็ต้องหยุดกึกและทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
“ทำอะไรของเธอนะ”
“ป่าว แค่นะมาขอเข้าห้องน้ำอ่ะ”
“เหรอ”
“ว่าแต่นายเถอะ ไปเรียนเต้นมาจากไหนอ่ะ”
“ฉันเต้นมาตั้งแต่อายุ 14-15 แล้ว”
“โฮ นายเนี่ยใจแตกมาตั้งแต่เด็กเลยนะแล้วไหนอ่ะทงเทปอะไรไม่เห็นได้ออกเลยอ่ะ??”
“โดนดองอ่ะดิ แต่ก็ยังดีอ่ะได้เรียนร้องเพลง ได้เรียนเต้นถือว่าเป็นประสบการณ์และกัน”
“เออนี้นาย ที่นายเต้นๆ แล้วนายใช้หมวกเต้นอ่ะนายเต้นยังไงเหรอสอนฉันหน่อยสิ ฉันอยากเต้นเป็นอะนะนะนะ”
“มาๆ ดูดีๆ ” จากนั้นป๊อปก็ค่อยๆสอนแล้วไปทีละท่า แต่ก็เหลวเพราะเธอทำไม่ได้เลย จากนั้นป๊อปจึงชวนแก้วไปคุยกันต่อที่ร้านไอติมเพราะว่าดูจากท่าทางแล้วจะไม่ได้เรื่อง
“ว่าแต่นายทำไมถึงอยากดังเหรอ??” แก้วเริ่มเรื่องถามต่อ
“ฉันอ่ะ ไม่ได้อยากดังหรอก แค่อยากให้คนมาสนใจ!”
“อ้าว ก็นายเป็นคนบอกฉันเองอ่ะ ว่านายอยากเป็นนักร้องนักแสดงอะไรพวกนั้นอ่ะ ไม่ใช่เหรอ”
“ฉันไม่ได้อยากดังซะหน่อย แค่อยากให้คนสนใจฉันอ่ะ เวลาฉันพูดอะไรนะคนจะได้ฟังไง”
“แล้วนายอยากพูดอะไรนักอ่ะ ทำไมต้องอยากให้มีคนสนใจด้วยอ่ะ”
“น้องครับเปิดแอร์สัก 25 องศาได้ไหมพอดีหนาวอ่ะครับ”
“เอ่อ พอดีลูกค้าส่วนใหญ่เขาร้อนกันนะค่ะ รบกวนช่วยย้ายโต๊ะได้ไหมค่ะ” พนักงานสาวหันมาบอกป๊อป
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ^_^ เชิญตามสบายเถอะค่ะ”
“เธอเห็นไหมล้ะ! เนี่ยนะถ้าเป็นพี่โต๋ ศักดิ์สิทธิ์ อย่าว่าแม้แต่จะรี่แอร์เลย สั่งปิดเปิดสัก 10 รอบยังไม่ว่าเลยมั้ง!”
“ฉันว่าเป็นนักร้องก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก! แล้วนี้นายอยากร้องเพลงอะไร เพื่อชีวิตเหรอ ^-^”
“มันไม่ต้องร้องเพื่อชีวิตก็ได้ แค่ทำเพลงดีๆมันก็ช่วยโลกได้แล้ว”
“แล้วเพลงไม่ดีมันทำลายโลกตรงไหนเหรอ” แก้วถามป๊อปด้วยความสงสัย
“นี่เธอลองคิดดูนะเวลาทำเพลงมันต้องใช้ไฟฟ้าใช่ป่ะ ไฟฟ้ามาจากไหนละ มาจากเขื่อน เขื่อนมาจากไหนอ่ะ คนตัดไม้ทำลายป่า แล้วไงอะตัดไม้ทำลายป่าเสร็จ โลกร้อน โลกร้อนแล้วไงน้ำแข็งขั้วโลกละลาย ทั่วโลกน้ำท่วมสรุปจมน้ำตายกันหมด!!”
“=.=” ” และนั้นและจังหวะเดียวกับที่ฟางและโทโมะที่นั่งอยู่ในรถก็กำลังดูว่าฝุ่นอะไรเข้าตาอยู่ทำให้ป๊อปหันไปมอง
“อะไรเหรอ?”
“ป่าว! เห็นวัยรุ่นใจแตกแล้วเซ็ง!”
“.....”
“อุ้ย!!” ฟางที่เดินเข้าร้านมาก็ต้องตกจที่เห็นป๊อป
“ไหนโทรศัพท์ฉันอะ??”
“ไฮ!” โทโมะกล่าวทักทายคนตรงหน้า
“ไม่ได้ให้ เอาคืนมาเลยโทรศัพท์อ่ะ”
“โทรศัพท์อะไร??” ฟางถามด้วยความงง
“ก็วันก่อนอ่ะโทรศัพท์ที่อยู่บนหลังคารถเธอไง!”
“อ่อฉันโทรศัพท์ของนายเหรอ?”
“เนี่ยะ! เห็นม้ะเอาไปจริงๆด้วย”
“นี้มันไม่หล่นกลางทางก็บุญแล้ว!!”
“แล้วโทรไปทำไมต้องปิดเครื่องด้วยอ่ะ?”
“ก็แบตมันหมด!! แล้วมันน่าที่ฉันไหมเนี้ยต้องเก็บโทรศัพท์คืนให้เนี่ย!”
“สวัสดีค่ะ ^_^” แก้วที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดขึ้น!
“Ohayou โอะฮาโย (สวัสดี) ^_^” โทโมะก็กล่าวทักทายแก้วเช่นกัน
“เห้ย! ญี่ปุ่นตัวเป็นๆเลยอ่ะ ^v^watashiwa Kaew”
“เช่อ โทโมะ คลับ! ยิน ดี ที่ ลู้จัก”
“ฮึ้ยย!!^_^ น่ารัก!”
“น้อง!”
“ค่ะ” แก้วหันไปตามเสียงเรียกของฟาง
“มากับไอ้หมอนี้เหรอ?”
“ค่ะ” แก้วตอบฟาง
“เคี้ยวเด็กเลยนะ! แจ้งตำรวจจับดีไหมเนี่ย!”
“ใครเข้าจะไปใจแตกเหมือนเธอละ ห๊ะ!”
“ใคร! ว่าใครใจแตก” ฟางถามขึ้น
“เอ่อใช่ว่าใครใจแตก” แก้วเสริมขึ้น
“นี้เรามาด้วยกันนะก็ใครละจูบกันอยู่หน้าร้านนะก็เข้าใจได้นะของเนี่ย! ผู้หญิงเขาให้ท่า”
“พูดบ้าไรเนี่ย! นี่นายคิดจะพูดไรก็พูดได้งั้นเหรอ ปากอย่างเนี่ยอย่าเอาคืนเลยโทรศัพท์อ่ะยึดเลยดีกว่า!! - -*”
“เฮ้ย! อะไรอย่างนี้กฌขโมยชัดๆเลยอ่ะดิ”
“ใช ใช ใจเย็นครับ ใจเย็น” โทโมะพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเริ่มเป็นเรื่องใหญ่
“ขอโทษมาก่อนแล้วจะคืนให้!”
“เชอะ ขอโทษก็ได้! นี้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างประเทศนะเนี่ย!”
“ฮึ!อยากได้โทรศัพท์คืนก็บอกมาเถอะ โทโมะไปร้านอื่นกันดีกว่า”
“อ้าว!แล้วโทรศัพท์ฉันอ่ะ?” ป๊อปถามฟางเพราะว่าฟางยังไม่ได้คืนและจะไปซะและ
“วันนี้ฉันไม่ได้เอามา ไว้เย็นๆค่อยโทรมาละกันไว้จะหาทางมาคืนให้!” ฟางที่เห็นแก้วนั่งยิ้มอยู่ก็พูดด้วย “น้อง! อนาคตยังอีกไกลนะ อย่ามาใฝ่ใจกับผู้ชายเฮงซวย!!แบบนี้เลย!!” ฟางพูดและหันหน้ามาหาป๊อป
“เออ เอ่อ ค่ะ ^_^”
“เอ้า!”
“Sa-Yo-Na-Ra^_^” โทโมะโบกมือลาทุกคน
“Sa-Yo-Na-Ra ^_^” แก้วรีบโบกมือลาคนตรงหน้าโดยไม่สนใจป๊อปเลย
“โทโมะไปกลับ” ทั้ง 2 คนเดินออกมาจนทั้งหน้าร้านก็เจอเข้ากับคนที่ฟางคุ้นเคย“น้านิรุธ ^_^ สวัสดีค่ะ”
“ฟาง ^^”
มาเพิ่มแล้วติดตามโล้ด!!
“ฟางเป็นอะไรนะวันนี้เนี่ย หน้าง้ำเชียว” ชายกลางคนเอ่ยถามหลานสาว
“หลายเรื่องอะค่ะน้า เอ่อแล้วรถหน้านิรุธอยู่ไหนอ่ะค่ะ”
“วันนี้น้าพัชเขาเอาไปใช้”
“น้านิรุธรู้เรื่องที่น้าพัชให้หนูขนของย้ายออกจากบ้านแล้วใช่ไหมค่ะ?” ฟางทำหน้ามุ้ยถามผู้เป็นน้า
“ก็รู้ ก็พ่อแม่เราเขาก็โทรศัพท์มาคุยกับน้าพัช”
“แล้วทำไมน้านิรุธไม่ทำอะไรสักอย่างละค่ะ”
“ก็จะให้น้าทำอะไรได้เล่า! น้าทำไรไม่ได้สิทธิ์ขาดอยู่ที่น้าพัชเขา แล้วน้าพัชเขาก็เกรงอกเกรงใจพ่อแม่เราด้วยอ่ะ”
“เห้อ ก็เลยจะปล่อยให้หลานไปนอนตามถนนตามในเขางั้นเหรอค่ะ” ฟางเอ่ยปากถามผู้เป็นน้า
“หึ ความจริงเราก็ไปกลับอยู่ที่บ้านซะก็หมดเรื่องแล้ว”
“โห้ย!” ฟางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ฟาง! นั้น แฟนเหรอ?” น้ายื่นหน้าไปทางโทโมะที่นั่งฟังแต่ก็ไม่รู้เรื่องที่คุยกันเท่าไหร่หรอก
“ไม่ใช่หรอกค่ะ เพื่อนนะ แล้วตอนนี้น้านิรุธทำอะไรอยู่เหรอค่ะ”
“ก็เรื่อยเปลือย ตอนนี้คนรู้จักกันก็มาวานให้น้าตามหาคนอีก ตามหาคนต่างชาตินะ” นั้นๆ ฟางได้ฟังที่ไหนละมั่วแต่โกรธใครอยู่นั้นและ
“ฟาง ฟังน้าอยู่ป่ะเนี่ย!!”
“น้านิรุธรับจ้างยิงคนปะค่ะจะให้ยิงสักคนนึง!”
“พูดเป็นเล่นนะ”
“มันน่าหนักมาหาว่าเราขโมยโทรศัพท์”
“หึ!”
“เอ่อเมื่อกี้น้าว่าจะตามหาใครนะค่ะ”
“เอาเหอะชั่งเถอะ คนมีเป็นล้านๆ จะไปเจอได้ที่ไหนละ”
“ลมเสีย!!” ฟางจึงเหยียบเอาหูฟังเพลงใส่หูเปิดเพลงฟัง
“นี่พ่อหนุ่ม! นี่ฟังเรา 2 คนพูดรู้เรื่องไหมเนี่ย” โทโมะที่ไม่รู้เรื่องก็ได้แต่โบกมือ “นี้จะบอกให้นะผู้หญิงก็ยังนี้ละ เหอะๆ ว่าแต่เราเถอะพอจะรู้จักใครที่มาตามหาแม่ที่เมืองไทยมั้งม๊ะ” โทโมะสายหน้า โบกมือ “ไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่อง OKๆ”
ฟางนอนอ่านไดอารี่ออนไลน์ของคนที่โพสไว้บนเว็บอย่างหลงใหล เป็นจังหวะเดียวกับที่ป๊อปได้เล่น MSN มาหา แต่ 2 คนนั้นไม่ได้รู้หรอกอีกฝ่ายเป็นใคร เพราะทั้งคู่ใส่นามแฝง ป๊อป/โลมา ฟาง/สาวเฉิ่ม ทั้งคู่ก็คุยกันของเรื่องที่แต่คนละเจอมาแชร์กัน ทั้ง 2 คนก็มีความสุขที่ช่วยกันแชร์ความทุกข์ของอีกฝ่ายผ่านอินเตอร์เน็ต!
(ฮัลโหลนี้ฉันเจ้าของเครื่องโทรศัพท์นะ!)
“รู้แล้วย๊ะ! ฉันไม่เก็บเอาไว้หรอก!”
(เอ่อแล้วไม่ใช่โทรจนค่าโทรศัพท์บานนะ)
“หื้ม! เรื่องอย่างเนี่ยคิดเก่งเชียวนะ”
(เอ่อแล้วพรุ่งนี้จะเอาโทรศัพท์มาให้คืนที่ไหน??)
“นี่นายอ่ะต้องเป็นคนมาเอาเอง ฉันไม่เอาไปให้หรอกย๊ะ!!”
(เอ่อแล้วอย่าเบี้ยวละ)
“แค่นี้นะไอ้บ้า!!” ฟางกดวางสายแล้วกับมาคุยแชทต่อกับคนในอินเตอร์เน็ตที่ไม่รู้เลยว่า เป็นคนคนเดียวกับที่โทรหาเธอเมื่อกี้นี้!
….
..
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“นี้เธอไม่มีห้องอื่นให้เคาะหรือไงนี้ถึงเคาะแต่ห้องฉันเนี่ยห๊ะ”
“อาหารกระเป๋าของดอลล่าห์นะซื้อมาหรือยังห๊ะ!!”
“ซื้อแล้วดิเธอเห็นฉันขึ้ลืมเหรือไง ปะๆ ไปคอยที่ห้องไปเดี๋ยวเอาไปให้” ป๊อปก็เดินเข้าห้องปิดประตู แต่เขาเองนั้นและลืมซื้อมาเขาจึงไปหยิบแจ็กเก็ทมาใส่เตรียมจะออกไปแต่แก้วก็เหมือนจะรู้ทันยืนรอหน้าประตู
“ยังไม่ได้ซื้อสิท่า!”
“ซื้อแล้วดิ ก็อยู่ในตู้เย็นไง!”
“ซื้อแล้วทำไมต้องใส่แจ็คเก็ท” แก้วถามด้วยความสงสัย
“แล้วเนี่ยะ! เธอเป็นแม่ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“จะไปไหน!!”
“เฮ้อ! นัดคนไว้ ยัยนั้นนัดให้เขาเอาโทรศัพท์มาคืนฉันไง!”
“เรอะ! แล้ว แล้วคนนั้นเค้าจะมาไหมอ่ะ”
“ใคร??”
“ก็คนที่เขาเป็นคนญี่ปุ่นที่หน้าตาหล่อๆ ที่ดูน่ารักๆอ่ะ”
“เขาก็คงมากับแฟนเขาละ!” ป๊อปตอบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“แล้วนายไปรู้ได้ไงว่าเขาเป็นแฟนกัน!!”
“ไม่รู้เดาเอามั้งอ่ะ” แก้วจึงตัดสินใจไปกับป๊อป
“ไปด้วย”
…..
…
.
“เดี๋ยววันหลังอะจะพาไปซื้อเสื้อกับกางเกงใหม่นะ! เสื้อกางเกงอ่ะเหม็นแล้ว!!”
“…..” โทโมะเห็นฟางทำท่าสะบัดมือจึงดมเสื้อตัวเองและก็แสดงท่าทางว่าไม่เหม็นเพราะเขาซักทุกวัน
“ซักเหรอ! รู้แล้วว่าซักแต่นี่มันเก่าแล้วไง ว่าแต่ตังค์อะเก็บไว้ดีป่าว” โทโมะหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา “มีกระเป๋าตังค์ด้วยเหรอไหนดูดิ! มีเงินเยอะไหมเนี่ย” ฟางหยิบกระเป๋ามาเปิดดู
“เฮ้ย! นั้นมันกระเป๋าตังค์ฉันอ่ะ”
“อ่ะ อ่ะ อ่ะ มาถึงก็มั่วเลยเหรอ??”
“มั่วตรงไหนเนี่ยๆ ดู! ดูเต็มๆตาเลย” ป๊อปหยิบกระเป๋าที่มือฟางมาและหยิบบัตรที่แสดงความเป็นเจ้าของ ฟางจึงหยิบบัตรมาดูและมองหน้าป๊อปกับโทโมะสลับกัน!
จบแล้วนะค่ะ จบแล้ว! ^^ ฝากเม้นให้เค้าด้วยน๊าๅ!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
