ใจร้าว

 
2 ปีต่อมาร่างสุงของชายหนุ่ม ผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวไหวไปตามสายลม เค้ายืนนิ่งอยู่เป็นเวลานานแล้ว ตรงหน้าเค้าคือ หลุมฝังศพของคนรัก แบมแบม สบายดีไม ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้มาเยี่ยมน้องตั้งนาน โกรธพี่หรือเปล่า น้องมุกโตขึ้นมากแล้วนะครับ พี่พาเค้ามาเยี่ยมน้องด้วยนะ "ปะป๊าขา ..." ร่างเด็กหญิงน้อยน่ารัก ที่ยืนข้างผู้เป็นบิดา เงยหน้าเอ่ยถาม บิดาอย่างสงสัย" ว่าไงครับ คนดีของปะป๋า " ผมนั่งลง ข้างลูก เอื้อมมือปัดผมหน้าที่ปกตายัยหนูของผม อ่าใกล้จะต้องตัดอีกแล้วสินะ" ...มะม๊า..." ร่างหนูเอ่ยเรียกม๊ะม๊าเบาๆ ซ่อนหยดน้ำตาไว้ ..." ม๊ะม๊าของหนู เฝ้ามองปะป๊ากะน้องมุก อยู่บนโน้นไงครับ... โอ้..จุ๊ๆๆ เงียบนะครับ คนเก่งของปะป๊า.." มาร์ค ใช้สองแขนแกร่งอุ้มลูกน้อยขึ้น ใบหน้าสูงหันมามอง แบมแบมอา น้องเฝ้าดูพวกเราอยู่ใช่ไมครับ" หนู๋คิดถึงมะม๊า..ฮึก..อื้อ..." เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างไร้เดียงสา ปะป๊าบอกว่ามะม๊าของเธอ สวยมาก... คิดถึง. น้องมุกอยากกอดมะม๊า...." น้องมุกเด็กดี....ไม่ร้องนะครับ โอ้ๆๆๆ เดี๋ยวมะม๊าเสียใจ ที่เห็นหนูร้องไห้นะครับ เงียบนะครับ คนเก่ง.." มาร์คกอดกระชอบลูกน้อย โยกไปมาเบาๆ เค้าจะต้องไม่ร้องไห้ เค้าจะต้องเป็นที่พึ่งของลูกน้อย 2 ปีก่อน ลูกน้อยคือของขวัญที่มีค่า สิ่งสุดที่ท้ายที่ คนรักของเค้าทิ้งไว้ให้...
2 ปีก่อน" แบมแบม..ฮึก..พี่ขอโทษ....ขอโทษ..." ผมได้แต่เฝ้าวนเวียนพูดซ้ำประโยคเดิมๆ เหมือนคนบ้า ไม่กิน ไม่นอน ตายไปเลยยิ่งดีจะได้ไปอยู่กับแบมแบม.. ผมคิดอย่างนั้น ผมไม่รู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ในเมื่อสิ่งมีค่ามากที่สุดของผม ไม่อยู่แล้ว ผมสูญเสียมามากเกินที่ผมจะทนได้อีกต่อไป ไม่ไหวแล้ว ฮึก.... อยากตายไปพร้อมกับร่างบาง " แบมแบม..อยุ่ไหน..มารับพี่ที..ฮึก..พี่ทรมาน..." ผมพูดไป พร้อมกระดกขวดเหล้าที่อยู่ในมือไปด้วย แบมแบม ..คิดถึง เหล้าขวดแล้วขวดเล่า เต็มพื้นห้อง แต่ผมไม่คิดจะสนใจมัน...ความจริง ยิ่งตอกย้ำว่าผมไม่มีร่างบางแล้ว"อ้ากกกกกกกกกกกกกก..แบมแบม.." ผมปาทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในมือ ทำลายข้าวของทุกอย่าง จมอยู่กับหยดน้ำตากับขวดเหล้า ปล่อยตัวเองให้เหมือนคนที่ตายไปแล้ว ..'แกร็ก..! .เสียงเปิดประตู ไม่ได้ช่วยทำให้ผมหันกลับไปสนใจได้เลย ในตอนนี้ ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรดของแบมแบม เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ถ้าในตอนนี้ผมกระโดดลงไป ผมจะหายเจ็บปวดหรือเปล่า" ฉันไม่คิดว่าน้องชายฉัน จะดีใจที่เห็นนายในสภาพแบบนี้ " เจบีพูดขึ้น มาร์ค ต้วน ผู้ชายที่เคยยิ่งใหญ่ น่าเกรงขาม มาตอนนี้กลับผอมทรุด โทรดจนดูไม่ได้ ....เค้าส่ายหน้าไปมาเบาๆ อ้อมแขนแกร่ง อุ้มหลานตัวน้อยเอาไว้ แบมแบมพี่คิดถูกหรือเปล่า ที่จะให้มาร์คเจอลูก" ออ..กไป..." เสียงกระท่อนกระแท่นเอ่ยออกมา มาร์คยังไม่ยอมหันมา" แบมแบม ฝากสิ่งหนึ่งให้นาย.."" อะไร..." มาร์คค่อยๆ หันมาสนใจ และเค้าก็เห็น" แบมแบมฝากอะไร ไว้ที่นาย..." มาร์คค่อยๆ พยุงตัวเองลุกจากเก้าอี้ ขาที่ดูไร้เรี่ยวแรงเพราะดื่มเหล้ามากเกินไป เดินมาหยุดตรงหน้าเจบี" น้องมุก... ลูกสาวของแบมแบม..มีค่าพอที่นายจะปกป้องได้หรือเปล่า มาร์ค ต้วน " เจบีค่อยๆ ยื่นเด็กน้อยในห่อผ้าให้มาร์คอุ้ม..เด็กหญิงหลับตาพริ้มอยู่ในสองมือเค้า มือเค้าสั่นไปหมด ลู..ก ลูก..น้อย...สิ่งมีค่าที่น้องเหลือไว้ให้เค้า" ขอบ...คุณ...ฮึก....ลูกพ่อ...ลูกพ่อ..." มาร์ทรุดตัวลง โอบกอดลูกน้อยอย่างแสนรัก แบมแบมขอบคุณ" ตอนแรก ฉันไม่อยากบอกเรื่องลูกให้นายรู้หรอก ถ้าแบมแบมไม่ขอไว้ "ก่อนหน้านั่น" ฮยอง....แบม...ขออะไ...รสักอ...ย่างไ..ด้ไม..ครั...บ " " น้องต้องการอะไร พี่ทำให้น้องได้ทุกอย่าง " เสียงอ่อนโยน เอ่ยขึ้นในขณะที่มือหนาก็เอื้อมเข้ามาลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา เหมือนที่พี่ชายทำมาตลอด...." อย่า...บอก...เค้..า เรื่องลูก.....ปล่อยเค้าไป.....ฮึก...นะครับ.....""............................."" ฮยอง....แบมขอ...ปล่อยเค้าสองคนไป...อย่าเอาลูกกับแบมไปผูกมัดเค้าไว้ นะ...ครับ...." " ทำไมล่ะน้องน้อย.. แล้วพี่จะบอกกับหลานว่ายังไง "......" บอกว่าพ่อกับแม่รักเค้าเสมอ แบมจะคอยดูแลเค้าจากที่ไกลแสนไกล.."" ถ้าหากมาร์ค กลับมาจำได้อีกครั้งหล่ะ น้องน้อย.."" ถ้า..หาก ..มาร์คฮยองจำเรื่องราว ของแบมได้อีกครั้ง...คนที่เจ็บปวดที่สุดจะเป็นฮยองเอง....แบมแบมไม่อยากให้มาร์คฮยองจำได้..."".............................."" หากมาร์คฮยอง..จำได้...ขึ้นมา..จริงๆๆ.. ฮยองครับ...ช่วยปลดปล่อยเค้าออกจากความเจ็บปวด... น้องมุกจะเป็นยาที่จะรักษาบาดแผลเค้า.."....................................................................................................
2 ปีแล้วนะ .....2 ปีที่เค้ามีชีวิตอยู่ เพื่อลูกสวคนเดียวของเค้ากับแบมแบม " น้องมุกรักมะม๊าไมครับ...." ร่างสูงเอ่ยถามลูกน้อย "ร๊กค๊ะ..น้องมุกร๊กมะม๊าที่สู๊ดดดด....." เด็กน้อยเอ่ยขึ้น พร้อมยิ้มแก้มปริบ" งั้นเรามาหัวเราะพร้อมกัน ให้มะม๊ารู้ว่าเราสองคนอยู่ได้ และมีความสุขดี นะครับ " มาร์คพูดขึ้น รอยยิ้มแสนสุขใจที่จะมีให้แต่ลูกน้อยเพียงคนเดียว รอยยิ้มที่น้องคงอยากจะเห็น "ค๊าาาาาา . ฮ่ะ ฮ๋าาา " เสียงหัวเราะของทั้งสอง ดังก้องไปทั่ว บริเวณฟลิ้ว...สายลมพัดผ่านคนทั้งสอง เหมือนรับรู้... สายลมแห่งรักนี้ จะคอยโอบอุ้มบุคคลที่รักไว้ ตราบนานเท่านั่น" มีความสุขมากๆนะครับฮยองของแบม..."