ใจร้าว

ใจร้าว
ตอนที่ 36 จบบูริบูรณ์

ติ๊ด ..ติ๊ด...ติ๊ด.... เสียงเครื่องวัดชีพจร ที่เต้นอยู่ไม่ได้ทำให้บุคคลที่เฝ้ามองร่างบาง หายใจได้คล่องเลย ทำไมเรื่องราวถึงได้เป็นแบบนี้หล่ะ ......
ใบหน้าหวานซีดเซียวไร้สีเลือด ข้างกายร่างบางมีเด็กน้อยที่พึ่งลืมตาดูโลกได้ไม่กี่ชั่วโมงนอนเคื่องข้าง
" ผมจะไปจัดการมัน " แจ็คสันเอ่ย อย่างโกรธจัด น้องน้อยอาการจะไม่ทรุดขนาดนี้ ถ้าไอ้สารเลวนั่น ไม่พูดจาทำร้ายจิตใจน้อง กูจะฆ่ามึง!!!
หมับ!! จู่ๆ เค้าก็รับรู้ได้ถึง มือเย็นจัดที่เอื้อมมาจับมือเค้าไว้
" อย่...าไป... ." น้องน้อย!!!
แบมแบมค่อยๆ ลืมเปลือกตาที่หนักอึ้ง ขึ้นช้าๆ ร่างบางจ้องมองเหล่าพี่ด้วยน้ำตา หยดน้ำใสๆไหลรินออกจากหางตา เค้าพยายามรวบรวมจะพูดบางอย่าง
ผมค่อยๆ เอื้อมมือที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงของตัวเอง เอาเครื่องช่วยหายใจออก ตอนนี้ผมเจ็บไปหมด ผมรู้ตัวว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว..
" อย่า...ไปเลย..นะ..ครับ..." เสียงแหบแห้ง ทำให้ผมเจ็บคอ แต่ผมไม่อยากให้แจ็คสันฮยอง ทำร้ายเค้า
" ทำไม..ทำไมกันล่ะ ..." แจ็คสันฮยองทรุดเข่าลงข้างเตียงผม พี่ชายร้องไห้อย่างไม่อายใคร มือหนาบีบมือผมแน่น
ผมละสายตาออกจากแจ็คสันฮยอง เงยหน้าขึ้นมองพี่ชายคนโต พี่ชายที่ในตอนนี้ดวงตาไร้แววแห่งความสุขโดยสิ้นเชิง
" ฮยอง....แบม...ขออะไ...รสักอ...ย่างไ..ด้ไม..ครั...บ "
" น้องต้องการอะไร พี่ทำให้น้องได้ทุกอย่าง " เสียงอ่อนโยน เอ่ยขึ้นในขณะที่มือหนาก็เอื้อมเข้ามาลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา เหมือนที่พี่ชายทำมาตลอด....
" อย่า...บอก...เค้..า เรื่องลูก.....ปล่อยเค้าไป.....ฮึก...นะครับ....."
"............................."
" ฮยอง....แบมขอ...ปล่อยเค้าสองคนไป...อย่าเอาลูกกับแบมไปผูกมัดเค้าไว้ นะ...ครับ...."
" ทำไมล่ะน้องน้อย.. แล้วพี่จะบอกกับหลานว่ายังไง "......
" บอกว่าพ่อกับแม่รักเค้าเสมอ แบมจะคอยดูแลเค้าจากที่ไกลแสนไกล.."
.....................................................................................................
[ Matk'Part ]
ผมเฝ้าแต่รุ่นคิด ถึงใบหน้าหวานที่ดูเจ็บปวด หัวใจของผมถูกบีบคั้นไปด้วยกับสีหน้าเจ็บปวดนั่น รักผมมากขนาดนั่นเลยหรอ ผมคนเก่า ทำอะไรไว้ คุณถึงได้รักเค้ามากขนาดนั้น ผมอยากถามคนตัวเล็กจริงๆ
" อี้เอินคะ ทานเค้กกัน " ชูจี วางจานเค้กตรงหน้า ร่างบางตักป้อนผมเหมือนที่ผ่านๆมา แปล้บ! ภาพบางอย่างที่ผมเคยพยายามนึกแว้บเข้ามาในหัว
' ฮยองทานเค้กกัน แบมทำเองเลยน่า '
' ไหนจะอร่อยเหมือนคนทำรึเปล่า '
' จุ๊บ อ่า อร่อยจังครับ '
' ฮยองบ้า แบมให้กินเค้ก ไม่ได้ให้แอบจุ๊บแบมสักหน่อย '
" อี้เอินคะ! เป็นอะไรหรือเปล่า " ชูจี้ที่เห็นผมนิ่งไป ไม่ชมเหมือนเคย เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ชูจี้เอื้อมมือมาเช็ดตรงริมฝีปากผมอย่างเคย โอ๊ย!!!
' แบมแบมกินดีๆ สิครับ เลอะแล้วเห็นไม '
' แบมแบมรักมาร์คฮยองนะครับ '
' พี่ก็รักตัวเล็กของพี่มากนะครับ รู้ไม '
ทุกภาพความทรงจำที่หลั่งไหลออกมา เหมือนประตูที่ปิดตายมานานได้เปิดออก ทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด โอ๊ย!!
' พี่สัญญาว่าจะกลับไป เราจะอยู่ด้วยกัน จะไม่แยกจากอีก อดทนอีกนิดนะคนดี ' ภาพสุดท้ายที่ผมเห็น คือ ตัวผม ผมรู้แล้ว ผมรู้แล้ว แบมแบม ตัวเล็ก ขอโทษ หยดน้ำตารินไหลออกมา ชูจี้ ดูตกใจ กับปฏิกิริยาของผมมาก
" ชูจี้ ผมขอ..โทษ ผมจำเค้าได้แล้ว "
"....อี้เอิน...."
" ผมไม่ใช่อี้เอิน...ผมมาร์ค ต้วน มาร์ค ต้วน ผู้ชายที่มีคนรักอยู่แล้ว เค้ารอผมอยู่ ผมขอโทษ "
" ไม่!! ฉัน.. ทำไมล่ะคะ ในเมื่อ เรื่องระหว่างคุณกับเค้าจบไปแล้วนิ "
" ผมผิดเอง เค้าคือหัวใจของผม .. "
เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือบางกระทบผิวหน้าของผมอย่างจัง ผมรู้ว่าเธอคงเจ็บปวดมาก ในเมื่อผมสัญญากับเธอว่้าจะดูแลเธอ และรักเธอ แต่ตอนนี้ ผมจำทุกอย่างได้แล้ว ผมอยากจะกระทืบตัวเองสักล้านครั้ง เมื่อคิดถึงตอนที่ผม เอ่ยพูดคำพูดที่เหมือนฆ่าตัวเล็กให้ตายทั้งเป็น แบมแบม อ่า พี่ขอโทษ
" ไปซะ ออกไปก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว ฮึก.... "
ผมเงยหน้ามอง ผู้หญิงตรงหน้า ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ทำไมผมถึงได้เลวร้ายแบบนี้ ผมทำร้ายหัวใจของผู้หญิงดีๆคนหนึ่ง ขอโทษ
ผมหันหลัง เดินจากหญิงสาว ที่รักผม อย่างบริสุทธิ์ใจ ถ้อยคำที่ชูจีพูดทำให้ผมหยุดซะงัก
" เค้ารักคุณมากนะคะ อี้เอิน รีบๆไปก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป " พูดจบ ผมรู้สึกว่าตัวเอง ขับรถออกมา โดยที่สมองยังคงคิดถึงคำพูดของชูจีที่เอ่ยเตือนบางอย่างกับผม แบมแบมรอพี่ก่อน รอพี่....
........................................................................................................

ผมรีบลงจากรถ ไดยไม่ทันที่จะปิดประตูรถด้วยซ้ำหัวใจของผม เหมือนจะสูญเสียบางอย่าง
" แบมแบม!!! " ผมผลักบานประตูสีขาวอย่างแรง ภาพร่างบางที่นอนโดยเครื่องหายใจยังคงทำงาน แต่ดูแล้วอ่อนแรงมาก เกิดอะไรขึ้น !!
" มึงมาทำไม!! " เสียงตะคอกของแจ็คสัน พี่ชายของแบมแบม พูดขึ้น หลังจากเห็นผมเปิดประตูเข้ามา
" ฮยองหยุดเดี๋ยวนี้นะครับ " ยูคยอม วิ่งมารั้งแขนแจ็คสันที่กระชากคอเสื้อผมไว้ ใบหน้าทุกคนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
" เข้าไปสิ น้องรอนายอยู่ ..." เจบีเดินเข้ามา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ร่างสูงหยิบบางอย่างออกมาให้ผม ทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน
แหวนสีเงิน ที่คนตัวเล็กออกแบบเอง ของขวัญแทนใจระหว่างความรักของเรา
" แบมแบมน่ะ รักนายมากนะ มาร์ค ต้วน! " ผมเดินเข้ามายืนข้างๆน้อง ร่างบนเตียงที่ยังคงสวมเครื่องช่วยหายใจอยู่ ดูเหมือนน้องกำลังทรมาน ..
" แบมแบมพี่กลับมาแล้วนะครับ...เรา..เรากลับบ้านกันเถอะนะ......ขอโทษครับ พี่ขอโทษ ....."
มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา
"........................." ร่างบนเตียงนิ่งเงียบไม่ตอบ
" ถ้าง่วง ก็พักเถอะนะครับ.....ทรมานมากใช่มั๊ย....นะ...น้องเข้มแข็งมากนะครับ...กลับบ้านเรานะครับ..พี่มารับน้องแล้วนะแบบมแบม...."
มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขารู้ไม่ใช่ไม่รู้ ร่างบนเตียงจากเขาไปแล้ว ในตอนนี้ เขาทำได้เพียงคุยกับร่างกายที่ไร้วิญญาณเท่านั้น
มาร์คค่อยๆ ถอดเครื่องช่วยหายใจออกช้าๆ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ารินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
"มึงจะทำอะไร!! " แจ็คสันโวยออกมา โดยที่เจบีเอามือห้ามไว้
" หมอนั่นทำถูกแล้ว .." ร่างสูงเอ่ย พร้่อมหลับตานิ่ง
" แต่น้อง...."
" ฮยองทรมานมามากพอแล้วนะครับ แจ็คสันฮยอง เราควรปล่อยเค้าไปได้แล้ว " ยูคยอมพร้อมพร้อมกระชับมือที่จับแขนของแจ็คสันไว้แน่น
" คนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้ คือคนที่ปลิดชีพหัวใจตัวเอง.." เจบีเอ่ยขึ้นลอยๆ ฝืนลืมตามองภาพเบื้องหน้า ด้วยหยดน้ำตาที่เริ่มรินไหลออกมา น้องน้อยของพี่ เดินทางดีๆนะครับ
มือหนาคว้าจับฝ่ามือเย็นเยียบขึ้นมาแนบแก้มตัวเอง น้ำตาแห่งความเสียใจหยดรินไหลลงมือเย็น เหมือนความจริงยังตอกย้ำเค้าไม่พอ มาร์คพาตัวเองขึ้นไปบนเตียงโอบกอดร่างไร้ลมหายใจนั้นไว้แนบอก
เขาไม่อายอะไรทั้งนั้น ไม่อายที่จะต้องร้องไห้เสียงดังคราญครางอย่างคนเจ็บปวด อ้อมกอดอุ่นๆรัดกอดแน่นกับร่างกายของคนตัวเล็ก น้องยังอุ่นอยู่เลย แต่กายบางไร้ซึ่งเสียงเต้นของหัวใจแล้ว!
" ฮึก...อื้นนนนน....แบมแบม....แบมแบม....ขอโทษ..ขอโทษ..."
มาร์คร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยก ความทรมานจากการพรากจาก รสชาติของความรักที่ไม่สมหวัง มันทำเค้าร้องคำรามลั่นในลำคอ มันดังกึกก้องไปทั่วอาณาบริเวณ...........

[ จบบูริบูรณ์ ]
....................................................................................................

ไรค์จะลงตอนพิเศษ เกี่ยวกับลูกของมาร์คและแบมแบมนะจ้ะ ลงพรุ่งนี้ อิอิ ขอบคุณทุกกำลังใจที่ติดตาม ฟิค เรื่อง ใจร้าว ตั้งแต่ ต้นจนจบ รู้สึกปิติยินดียิ่ง ในสุดท้ายและท้ายสุดของฟิคนี้ อยากให้ทุกคนคอมเม้นใน อรรสในการอ่าน ฟิค ใจร้าว ให้กำลังใจไรค์ให้มีแรงสู้ แต่งเรื่องอื่นๆ ออกมาให้ผู้อ่านที่ติดตามไรค์ ได้อ่าน ฟิค ดีๆ มีคุณภาพๆ เข้าถึงอามารณ์ #ไรค์คงไม่ขอมากไปใช่ไมอ่า #คอมเม้น ติ ชอบ เค้าหน่อยนะ จ๊ะ # รักคนไลค์รู้ยัง