ใจร้าว

2 ปีต่อมา
ร่างสุงของชายหนุ่ม ผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวไหวไปตามสายลม เค้ายืนนิ่งอยู่เป็นเวลานานแล้ว ตรงหน้าเค้าคือ หลุมฝังศพของคนรัก แบมแบม สบายดีไม ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้มาเยี่ยมน้องตั้งนาน โกรธพี่หรือเปล่า น้องมุกโตขึ้นมากแล้วนะครับ พี่พาเค้ามาเยี่ยมน้องด้วยนะ 
"ปะป๊าขา ..." ร่างเด็กหญิงน้อยน่ารัก ที่ยืนข้างผู้เป็นบิดา เงยหน้าเอ่ยถาม บิดาอย่างสงสัย
" ว่าไงครับ คนดีของปะป๋า " ผมนั่งลง ข้างลูก เอื้อมมือปัดผมหน้าที่ปกตายัยหนูของผม อ่าใกล้จะต้องตัดอีกแล้วสินะ
" ...มะม๊า..." ร่างหนูเอ่ยเรียกม๊ะม๊าเบาๆ ซ่อนหยดน้ำตาไว้ ...
" ม๊ะม๊าของหนู เฝ้ามองปะป๊ากะน้องมุก อยู่บนโน้นไงครับ... โอ้..จุ๊ๆๆ เงียบนะครับ คนเก่งของปะป๊า.." มาร์ค ใช้สองแขนแกร่งอุ้มลูกน้อยขึ้น ใบหน้าสูงหันมามอง แบมแบมอา น้องเฝ้าดูพวกเราอยู่ใช่ไมครับ
" หนู๋คิดถึงมะม๊า..ฮึก..อื้อ..." เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างไร้เดียงสา ปะป๊าบอกว่ามะม๊าของเธอ สวยมาก... คิดถึง. น้องมุกอยากกอดมะม๊า....
" น้องมุกเด็กดี....ไม่ร้องนะครับ โอ้ๆๆๆ เดี๋ยวมะม๊าเสียใจ ที่เห็นหนูร้องไห้นะครับ เงียบนะครับ คนเก่ง.." มาร์คกอดกระชอบลูกน้อย โยกไปมาเบาๆ เค้าจะต้องไม่ร้องไห้ เค้าจะต้องเป็นที่พึ่งของลูกน้อย 2 ปีก่อน ลูกน้อยคือของขวัญที่มีค่า สิ่งสุดที่ท้ายที่ คนรักของเค้าทิ้งไว้ให้...

2 ปีก่อน

" แบมแบม..ฮึก..พี่ขอโทษ....ขอโทษ..." ผมได้แต่เฝ้าวนเวียนพูดซ้ำประโยคเดิมๆ เหมือนคนบ้า ไม่กิน ไม่นอน ตายไปเลยยิ่งดีจะได้ไปอยู่กับแบมแบม.. ผมคิดอย่างนั้น ผมไม่รู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ในเมื่อสิ่งมีค่ามากที่สุดของผม ไม่อยู่แล้ว ผมสูญเสียมามากเกินที่ผมจะทนได้อีกต่อไป ไม่ไหวแล้ว ฮึก.... อยากตายไปพร้อมกับร่างบาง 
" แบมแบม..อยุ่ไหน..มารับพี่ที..ฮึก..พี่ทรมาน..." ผมพูดไป พร้อมกระดกขวดเหล้าที่อยู่ในมือไปด้วย แบมแบม ..คิดถึง 
เหล้าขวดแล้วขวดเล่า เต็มพื้นห้อง แต่ผมไม่คิดจะสนใจมัน...ความจริง ยิ่งตอกย้ำว่าผมไม่มีร่างบางแล้ว
"อ้ากกกกกกกกกกกกกก..แบมแบม.." ผมปาทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในมือ ทำลายข้าวของทุกอย่าง จมอยู่กับหยดน้ำตากับขวดเหล้า ปล่อยตัวเองให้เหมือนคนที่ตายไปแล้ว ..
'แกร็ก..! .เสียงเปิดประตู ไม่ได้ช่วยทำให้ผมหันกลับไปสนใจได้เลย ในตอนนี้ ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรดของแบมแบม เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ถ้าในตอนนี้ผมกระโดดลงไป ผมจะหายเจ็บปวดหรือเปล่า
" ฉันไม่คิดว่าน้องชายฉัน จะดีใจที่เห็นนายในสภาพแบบนี้ " เจบีพูดขึ้น มาร์ค ต้วน ผู้ชายที่เคยยิ่งใหญ่ น่าเกรงขาม มาตอนนี้กลับผอมทรุด โทรดจนดูไม่ได้ ....
เค้าส่ายหน้าไปมาเบาๆ อ้อมแขนแกร่ง อุ้มหลานตัวน้อยเอาไว้ แบมแบมพี่คิดถูกหรือเปล่า ที่จะให้มาร์คเจอลูก
" ออ..กไป..." เสียงกระท่อนกระแท่นเอ่ยออกมา มาร์คยังไม่ยอมหันมา
" แบมแบม ฝากสิ่งหนึ่งให้นาย.."
" อะไร..." มาร์คค่อยๆ หันมาสนใจ และเค้าก็เห็น
" แบมแบมฝากอะไร ไว้ที่นาย..." มาร์คค่อยๆ พยุงตัวเองลุกจากเก้าอี้ ขาที่ดูไร้เรี่ยวแรงเพราะดื่มเหล้ามากเกินไป เดินมาหยุดตรงหน้าเจบี
" น้องมุก... ลูกสาวของแบมแบม..มีค่าพอที่นายจะปกป้องได้หรือเปล่า มาร์ค ต้วน " เจบีค่อยๆ ยื่นเด็กน้อยในห่อผ้าให้มาร์คอุ้ม..เด็กหญิงหลับตาพริ้มอยู่ในสองมือเค้า มือเค้าสั่นไปหมด ลู..ก ลูก..น้อย...สิ่งมีค่าที่น้องเหลือไว้ให้เค้า
" ขอบ...คุณ...ฮึก....ลูกพ่อ...ลูกพ่อ..." มาร์ทรุดตัวลง โอบกอดลูกน้อยอย่างแสนรัก แบมแบมขอบคุณ
" ตอนแรก ฉันไม่อยากบอกเรื่องลูกให้นายรู้หรอก ถ้าแบมแบมไม่ขอไว้ "
ก่อนหน้านั่น
" ฮยอง....แบม...ขออะไ...รสักอ...ย่างไ..ด้ไม..ครั...บ " 
" น้องต้องการอะไร พี่ทำให้น้องได้ทุกอย่าง " เสียงอ่อนโยน เอ่ยขึ้นในขณะที่มือหนาก็เอื้อมเข้ามาลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา เหมือนที่พี่ชายทำมาตลอด....
" อย่า...บอก...เค้..า เรื่องลูก.....ปล่อยเค้าไป.....ฮึก...นะครับ....."
"............................."
" ฮยอง....แบมขอ...ปล่อยเค้าสองคนไป...อย่าเอาลูกกับแบมไปผูกมัดเค้าไว้ นะ...ครับ...." 
" ทำไมล่ะน้องน้อย.. แล้วพี่จะบอกกับหลานว่ายังไง "......
" บอกว่าพ่อกับแม่รักเค้าเสมอ แบมจะคอยดูแลเค้าจากที่ไกลแสนไกล.."
" ถ้าหากมาร์ค กลับมาจำได้อีกครั้งหล่ะ น้องน้อย.."
" ถ้า..หาก ..มาร์คฮยองจำเรื่องราว ของแบมได้อีกครั้ง...คนที่เจ็บปวดที่สุดจะเป็นฮยองเอง....แบมแบมไม่อยากให้มาร์คฮยองจำได้..."
".............................."
" หากมาร์คฮยอง..จำได้...ขึ้นมา..จริงๆๆ.. ฮยองครับ...ช่วยปลดปล่อยเค้าออกจากความเจ็บปวด... น้องมุกจะเป็นยาที่จะรักษาบาดแผลเค้า.."
....................................................................................................

2 ปีแล้วนะ .....2 ปีที่เค้ามีชีวิตอยู่ เพื่อลูกสวคนเดียวของเค้ากับแบมแบม 
" น้องมุกรักมะม๊าไมครับ...." ร่างสูงเอ่ยถามลูกน้อย 
"ร๊กค๊ะ..น้องมุกร๊กมะม๊าที่สู๊ดดดด....." เด็กน้อยเอ่ยขึ้น พร้อมยิ้มแก้มปริบ
" งั้นเรามาหัวเราะพร้อมกัน ให้มะม๊ารู้ว่าเราสองคนอยู่ได้ และมีความสุขดี นะครับ " มาร์คพูดขึ้น รอยยิ้มแสนสุขใจที่จะมีให้แต่ลูกน้อยเพียงคนเดียว รอยยิ้มที่น้องคงอยากจะเห็น 
"ค๊าาาาาา . ฮ่ะ ฮ๋าาา " เสียงหัวเราะของทั้งสอง ดังก้องไปทั่ว บริเวณ
ฟลิ้ว...สายลมพัดผ่านคนทั้งสอง เหมือนรับรู้... สายลมแห่งรักนี้ จะคอยโอบอุ้มบุคคลที่รักไว้ ตราบนานเท่านั่น
" มีความสุขมากๆนะครับฮยองของแบม..."