ใจร้าว

" ถึงแล้วครับ " แอลพูดขึ้น ก่อนจะลงรถเพื่ออ้อมมาเปิดประตูให้ผม ก้าวแรกที่เหยียบตระกลูของตัวเองอีกครั้ง พื้นที่ไม่มีที่ ให้ผมได้ยืน สุดท้าย ก็เลือกที่จะมาที่นี่ .... 
" ในที่สุด แกก็มาจนได้สินะ " เสียงทุ้มที่แฝงอำนาจ ดังก้องไปทั่วบริเวณ ตั้งแต่ก้าวแรกที่เหยียบเข้าไปในตัวบ้าน 
" ......................... ." 
" แกเลือกแล้วสินะ ถึงได้คิดมาที่นี่ " ชายวัยกลางคนพูดขึ้น น้ำเสียงแฝงแววสมเพช ใช่สินะ ผมเป็นลูกที่พ่อไม่รักนิคับ ทางที่ผมเลือกคงเป็นเส้นทางที่ดีที่สุดของผม
" แอล คุณกลับไปเถอะ " ผมละความสนใจจากชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ หันไปบอกแอล ให้กลับไปรอรับเจ้านายของเค้า เพื่อเตรียมตัวรับนายหญิงคนใหม่แห่งตระกลูอิม 
" แต่......." แอลมีสีหน้าลังเล 
" ไปเถอะ ... เดี๋ยวเจบีฮยองก็จะลงเครื่องแล้ว " ผมพูดเสียงเบา แอลพยักหน้า เค้าโค้งให้ผมอย่างสุภาพ ก่อนจะกลับขึ้นไปบนรถ รถหรูออกตัวไปจากบริเวณของตระกลูมังกรฟ้าแล้ว.... สายตาของผมยืนมองตัวรถจนลับสายตาออกไปทุกที ...
" แกคงรู้บทลงโทษ ของการทรยศของตระกลูแล้ว " 
ผมไม่ได้ฟังผู้ชายที่ชื่อว่าพ่อ ผมเลือกเดินไปยังห้องนอนของผมเอง เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นคามิชิโม ตัดเย็บด้วยผ้าลินินใส่คลุมชุดกิโมโนเพื่อให้ไหล่ดูตั้ง และกางเกงขายาวที่ดูเหมือนกระโปงแยกชิ้นชุดกิโมโนของซามูไร นักรบซามูไรแต่ละสำนักจะแต่งตัวแบ่งแยกตามกลุ่มของตนเอง เรียกว่าเป็น "ชุดเครื่องแบบ" และในตอนนี้ ผมกำลังสวมเครื่องแบบนี้ เพื่อแสดงเกียริในสายเลือดตระกลูมังกรฟ้า 
พรึบ! เสีงบานประตูสไตล์ญี่ปุ่นเลื่อนออกตามจังหวะมือที่ผมเลื่อนเปิด ภาพของคนในตระกลูยืนเรียงตัวอยู่สองฝั่งของระเบียงทางเดิน ด้วยชุดกิมิโนเต็มยศ บ่งบอกการให้เกียรอย่างสูงสุด ตลอดเส้นทางเดิน คนของตระกลูทั้งสองฝั่งจะโค้งตัวทำความเครพ ตั้งแต่ตระกลูรอง จนถึงสายหลัก 
ในที่สุดผมก็เดินมาถึง บานประตูที่กั้นไว้ด้วย ประตูเลื่อนแบบประตูญี่ปุ่น 
พรึ่บ! " คุณชายใหญ่มาถึงแล้วครับ!! " เสียงนายทวาร ประกาศบอกบุคคลที่อยู่ด้านใน ....... 
" เข้ามา !!! " เสียงแหบที่ฟังแล้วดูน่าเกรงขามของเหล่าผู้อาวุธโสประจำตระกลูดังก้อง รอรับการปรากฏตัวของผม
ผมก้าวเข้าไปอย่างชายชาติซามูไร สายเลือดมังกรฟ้าที่มีอยู่ในตัว วันนี้ผมขอชดใช้คืนให้แก่พวกเค้าทั้งหมด .
ภายในโถงต่อหน้าป้ายวิญญาณบรรพบุรุษ เต็มไปด้วยเหล่าเครือญาติสายหลักเรียงไปจนถึงสายรอง ผมรับรู้ได้ถึง แววตา สมเพช โกรธแค้นที่ทำให้ตระกลูเสียหน้า ด่าทอ เกลียดชัง สายตาที่ผมควรชินตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยที่จะชินมันได้สักที เพราะแม้กระทั่งผู้ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของผม สายตาของเค้าก็ไม่ได้มองผมแตกต่าง จากคนอื่นเลย ผมเป็นคนนอกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว.....
" เชิญนั่ง!! " เสียงแหบของ อาคิระ หัวหน้าของเหล่าผู้อาวุธโส เอ่ยขึ้นกับผม น้ำเสียงเย็นชา หึ ก็ไม่ต่างจากคนอื่น ในเมื่อทุกคนก็รังเกียจผมอยู่แล้ว
" นายน้อย ปาร์ค จินยอง รู้ใช่ไม ว่าเจ้าได้ทำความผิด.." เค้าเอ่ยถามผม ในเรื่องที่ผมถูกเจบีฮยองจับตัวไป ทำให้พวกเค้าเสียหน้าอย่างรุนแรง ตระกลูมังกรฟ้า ห่วงหน้าตาของตัวเองยิ่งกว่าอะไร 
" ผมทราบครับ " ผมเอ่ยรับ ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ผมจะไม่ยอมแสดงความอ่อนแอให้คนพวกนี้เห็นเป็นอันขาด!!! 
" แล้วเจ้าทราบไม ว่าผลที่เจ้าทำ มันร้ายแรงต่อตระกลูมากมายแค่ไหน " น้ำเสียงเข้มหวดที่เอ่ยออกมา ทำให้บรรยกาศดูเงียบลง เหมือนรอฟังคำตอบผม
" ทราบครับ! "
" นายน้อยเอย เจ้ามีอยู่สองทางเลือก อยู่รับใช้ตระกลูมังกรฟ้าในฐานะทาสโดนปลดออกจากตำแหน่งคุณชายใหญ่แห่งตระกลูมังกรฟ้า มีชีวิตอยู่อย่างอัปยศ หรือ เซ็ปปุกุ ตัวเองอย่างมีเกียรติเยี่ยงนักรบซามูไรสายเลือดแห่งมังกรฟ้า!! " 
ผมเงยหน้าขึ้น มองไปยังผู้เป็นพ่อ สายตาเย็นชา ที่ไม่เคยแฝงแววความรู้สึกอะไรให้ผมเลย นอกจากเกียจชัง เจ็บ คำนี้ ฆ่าผมให้ตายทั้งเป็นมานานแล้ว ผมควรปลดปล่อยตัวเองสักที
" ตายอย่างมีเกียรติเยี่ยงนักรบซามูไรสายเลือดแห่งมังกรฟ้า! " สิ้นเสียงเอ่ยของผม ชายตรงหน้าเบิกตากว้างอย่างตกใจ ครั้งแแรกที่ผมเห็นแววไหววูบของเค้า ดีใจหรือ คงเป็นอย่างนั่น อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า เค้ายังห่วงใยผมอยู่ แม้จะน้อยนิดก็ตาม 
" ดี!!! เริ่มวิธี เซ็ปปุกุ ได้ !!! " เสียงแหบดังก้องไปทั่ว
.......................................................................................................

ลานกว้างสวนในของตระกลูมังกรฟ้ากลายเป็นพื้นที่บริเวณที่กระทำพิธีเซ็ปปุกุ ปูด้วยเสื่อทาทามิขอบสีขาว2ผืนแล้ววางเบาะรองนั่ง หรือ ฟุตอง มี 4เสาล้อมรอบข้างหน้ามีซุ้มสูง 9 ฟุต กว้าง7ฟุต ทำคล้ายทางเข้าวิหาร ใช้ไม้ไผ่(สด) คลุมด้วยผ้าขาว พร้อมปักธงเพื่อใช้คลุมศพระหว่างขนไปที่หลุม
นัตซึมิ คนๆเดียวที่เคยอยู่ดูแลผมมาตั้งแต่เด็กๆกลายมาเป็นผู้ช่วย(Kaichaku)เพื่อที่จะตัดคอผม หากผมทรมาน เกินกว่าจะกระทำครั้งที่สอง จะยืนอยู่ที่ซุ้มทางทิศใต้ของผม 
ก่อนจะทำการคว้านนั้น ผมเอื้อมหยิบดื่มสาเกที่นำมาเสิร์ฟทางซ้าย ทั้งหมด4ครั้ง มือของผมสั่น ความกลัวปะปนอยู่ แต่ผมเลือกแล้ว เลือกที่จะจบความเจ็บปวดของตัวเอง ผมอยู่ไม่ได้หากต้องอยู่อย่างไร้ศักดิ์ศรี ไม่เหลือน้ำตาสักหยด นอกจากน้ำตาที่ไหลรินในหัวใจที่มีแต่บาดแผลเต็มไปหมด ใจร้าวเป็นอย่างไร ผมได้รับรู้ทั้งหมดวันนี้ ผมขอจบชีวิตของคุณชายใหญ่แห่งตระกลูมังกรฟ้า ขอจบความรักและภักดีที่มีแก่ อิม แจบอม 
โฆษก มากล่าวประกาศความผิดของผม เสียงดังก้องไปทั่ว โดยผมไม่ได้ฟังมันแม้แต่นิด ในหัวของผมมีภาพของผมตั้งแต่เด็ก เด็กชายที่ไม่เคยได้รู้จักความรัก ความอบอุ่น จนได้เจอแสงสว่าง แบมแบมอ่าฉันขอให้นายมีความสุขสักทีนะ เจบีฮยองผมขอให้ฮยองรักผู้หญิงที่โชคดีกันนานๆนะครับ เสียงเอ่ยคำขอบคุณผู้ที่มาร่วมงานดังก้องไปทั่ว ก่อนจะจบลง ผ้าขาว5พับ มาวางไว้บนเสื่อเพื่อรองเลือด ของผม หลังฉากขาวก็จะมีโลงศพรอร่างไร้วิญญาณของผมอยู่ ถึงเวลาแล้ว
ในตอนนี้ผมใส่ชุดกิโมโน พร้อมตราประจำตระกูล มีเสื้อคลุมและเกราะใส่ไว้ในถาด รอบๆจะมีซามูไร 6 คนนั่งล้อมอยู่ และก่อนวินาทีที่จะทำการคว้านนั้น ผมจะต้องเปลี่ยนใส่ชุดขาวอีกหนึ่งรอบ เพื่อความบริสุทธ์ 
" เริ่มพิธีได้!!! " สิ้นเสียงของโฆษก มีดสั้น ประจำตัวของผมที่มีไว้บ่งบอกฐานะของผมเอง มีดที่ผมได้รับจากผู้เป็นพ่อ ของเพียงสิ้นเดียวที่เค้ามอบให้และมันเป็นของผมจริงๆ ของผมคนเดียว ในวันนี้ มันมีไว้เพื่อจบชีวิตของผมด้วย
มือบอบบางที่จับด้ามมีดไว้หมั่น จ่อตรงบริเวณท้อง จึก!! มีดสั้นแทงลงที่หน้าท้องใต้เอวขวา มือของผมกดหนัก เจ็บจนชา เลือดสีแดงไหลรินออกมาช้าๆ ผมรวบรวมพละกำลังที่เหลือกอยู่กั้นใจกรีดมาทางซ้ายแล้ว ดึงมีดขึ้นข้างบน ซึ่งเป็นการเปิดเยื่อบุช่องท้องแล้วตัดลำไส้ให้ขาด ฮึก..เลือดสีสดไหลไหลออกจากปากของผม กลิ่นเลือดคตุ้งคลั่ง ภาพบริเวณโดยรอบค่อยๆ มืดมน ขึ้นเรื่อยๆ อย่างน้อยร่างกายของผมก็จะได้ฟังในสุสานของตระกลู ตายอย่างมีเกียริศักดิ์ศรีของผมยังอยู่ ฮึก...น้ำตาไหลรินออกมาช้าๆ
" ลูกเอ๋ย..." เสียงใคร ฮึก..เลือกยังไหลออกจากปากของผมไม่หยุด
" ใช่ว่าพ่อจะไม่รักเจ้า..ฮึก...ขอโทษ....พ่อ.." ใครน่ะ น้ำเสียงอบอุ่นจัง...ฮึก...ผมคงฝันไป.........แต่ทำไมผมถึงได้อุ่นจังหล่ะ เหมือนอยู่ในอ้อมกอดที่ผมรอคอยมานาน
ร่างของลูกชายคนโตทำการ เซ็ปปุกุ ต่อหน้าต่อตา ทำให้ ชายที่ขึ้นชื่อว่าเย็นชา ไร้จิตใจต่อลูกชายคนโต เดินเข้าไปโอบกอดร่างที่เริ่มหายใจแผ่วเบา ลมหายใจที่ติดขัดทรมาน ทำให้นัตซึมิ ที่มีหน้าที่เป็นผู้ช่วย (Kaichaku ) จะทำการปิดฉากการทรมานครั้งนี้ แต่เค้าทนไม่ได้อีกแล้ว ร่างกายของลูกชายเย็นชืดอย่างหน้าใจหาย 
' จินยอง ถึงเวลาแล้ว ไปกันเถอะจ้พ 'ภาพองหญิงสาว แสนสวย ผู้หญิงที่เค้ารักมากที่สุด 
' แม..แม่ครับ ฮึก... '
' ไม่เอาสิจ้ะ ยอ่าร้อง จุ๊ๆ เด็กดี ' เสียงเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน ดังขึ้น อบอุ่นเหลือเกิน 
' ไปกันเถอะจ้ะ ลูกเจ็บปวดมามากพอแล้ว '
มือสวยที่ยื่นออกมาตรงหน้าของผม เหมือนรอคอยให้ผมจับมือตรงหน้า ผมเอื้อมมือไปจับมือสวยคู่นั่น ไออุ่นแรกที่ผมสัมผัส ลาก่อนครับ เจบีฮยอง....ลาก่อนหัวใจของผม..ฮึก...

" ลูกเอ๋ย..." เสียงบุรุษ ในฐานะผู้เป็นพ่อ เค้าช่างเป็นพ่อไม่ได้ความหนัก แต่ใช่ว่าเค้าจะไม่รักลูกชายคนนี้ เพราะหน้าที่ ที่ค้ำคอไว้ ทำให้เค้าเรียกที่จะสวมหน้ากากเย็นชาให้แก่ลูกชายคนโต เพื่อสร้างเกาะอันแข็งแกร่ง เพื่อให้ลูกชายของเค้ายืนด้วยตัวเอง แต่ทั้งหมดนี้เค้ากลับต้องมาสูญเสียลูกชายที่เค้ารักมากไป ขอโทษฮานิ ผมดูแลลูกได้ไม่ดี ...ผมขอโทษ ฮึก... น้ำตาผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเย็นชา โหดเหี้ยมอำมหิตรินไหลออกมาอย่างไม่อาย ในตอนนี้.. หัวใจของคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ เจ็บปวดเหมืแนมีใครเอามีดมาแทงซ้ำๆ โลกทั้งโลกสลายลงไปตรงหน้า..ลูกน้อยที่เค้ากับผู้หญิงที่เค้ารักมากที่สุด..ลูกที่เค้าละลายมากที่สุด..พ่อขอโทษ....
" เฮื้อก!! " เฮื้อกสุดท้าย ก่อนที่ร่างบางจะหมดลม บีบหัวใจของคนเป็นพ่อ ไปแล้ว ฮึก..ลูกน้อยจากเค้าไปแล้ว......
อ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ ที่ลูกชายต้องการมากที่สุด แต่ในตอนนี้กลับไร้ประโยนช์ อย่างสิ้นเชิง เมื่อเค้าได้เพียงแต่โอบกอดร่างไร้วิญญาณของลูกชายไว้เท่านั่น......
......................................................................................................

อึก!! เจ็บ!! หัวใจของผมเหมือนกำลังมีใครเอามีดมาแทง จร่างของผมทรุดลงอย่างควบคุมไม่ได้ โอ๊ย!!! 
" กริ๊ด!!! เจบีค่ะ!!! "

.....................................................................................................