ใจร้าว

ใจร้าว
ตอนที่ 34 [คู่รอง แ๗้คสัน x ยองแจ ]
6 เดือนแล้ว ร่างบอบบางที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้สีขาว ทำให้สีผิวที่ซีดเซียวของยองแจ กลมกลืนไปกับพผ้าปูเตียงด้วย ทำไมนายถึงหลับไปนานนักหล่ะ ยองแจ... รู้ไม นายทำให้หัวใจของคนๆ นึงเหมือนตายทั้งเป็น ..
" นายควรพักผ่อนบ้างนะ แจ็คสัน " เซฮุนพูดขึ้น เมื่อเห็นผมนั่งเฝ้าร่างบางของยองแจอยู่ข้างเตียง 
" ผมนอนไม่หลับหรอกคับ " เสียงแหบแห้งของผมดังขึ้น ไม่ใช่ว่าไม่อยากข่มตานอน แต่มันทำไม่ได้ต่างหาก ผมนอนไม่หลับจริงๆ ทั้งเรื่องราว พัดผ่านเข้ามาจนผมตั้งรับไม่ทัน เหมือนคนที่หายใจไม่ออก ข่มตานอนไม่ได้ กลัวไปหมดทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ
คุณเล็กอย่าทรมานเฮียอีกเลยนะครับ ...
ได้โปรดลืมตา ตื่นขึ้นมาอยู่กับเฮียนะครับ...
ผมเฝ้าแต่อ้อนวอน หวังให้เรื่องราวต่างๆ มันดีขึ้น นานเท่าไหร่แล้ว ที่ความสุขหายไปจากผมและครอบครัว เจบีฮยองออกตามหาจูเนียร์ พวกผมไม่กล้าบอกเจบีฮยอง เรื่องที่คนรักของฮยอง ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว มีความหวังก็ยังดีกว่าเห็นฮยองอยู่อย่างตายทั้งเป็น 
ที่จริงผมไม่เห็นด้วยกับฮยองสักนิด เรื่องที่เจบีฮยอง แต่งงานกับผู้หญิงคนนั่น แต่เพราะมันเป็นหน้าที่ ฮยองเสียสละเพื่อพวกเรา ผมถึงพูดไม่ออก เหมือนน้ำท่วมปาก ไม่รู้จะบอกฮยองยังไงดี ทั้งๆที่เสียสละความสุขส่วนตัวมากขนาดนี้ แต่ทำไมฮยองถึงต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดไปหล่ะ ทำไม ครอบครัวของเราต่างต้องสูญเสียแบบนี้ น้องน้อยอาการทรุดลง จนผมใจหาย ทุกอย่างดูแย่ แย่มาก จนบางครั้งผมแทบทนไม่ไหว ผมอดทนแล้ว จนมันใกล้ถึงขีดสุด 
ผมเอื้อมมือหนาของตัวเอง กุมมือบอบบางที่วางอยู่ข้างกายของคุณเล็ก คิดถึงเสียงหวานที่เคยเอ่ยคำว่ารัก คิดถึงรอยยิ้มหวานที่เคยมีให้แค่ผม คิดถึงดวงตาหวานที่มักจะคอยมองผมด้วยความรักตลอด คิดถึงอ้อมกอดอบอุ่น ที่ในตอนนี้ไม่มีแล้ว 
อยากจะเอ่ยถ้อยคำขอโทษเป็นล้านๆ คำขอโทษ แต่ก็รู้ว่ามันคงไม่พอกับสิ่งเลวร้ายที่ผมได้ทำลงไป ฮึก...น้ำตาไหลออกมาขอโทษที่ไม่ดีเหมือนใคร ขอโทษ..เฮียขอโทษครับคนดี .......
" นายควรไปพักผ่อนได้แล้ว...แจ็คสัน"
"ผม..."
" หากยองแจตื่นมา แล้วเจอนายในสภาพดูไม่ได้ แบบนี้ นายคิดว่ายองแจจะมีความสุขหรอแจ็คสัน.." เซฮุนฮยองเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม นั่นสิ ถ้าหากคุณเล็กตื่นมา แล้วเจอผมในสภาพนี้ คุณเล็กต้องไม่ชอบใจแน่เลย ผมปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวกๆ แล้วรีบเดินเข้าไปอาบน้ำ ใช่ๆๆ เดี๋ยวคุณเล็กก็ตื่นแล้ว ผมจะเป็นคนแรกที่คุณเล็กจะตื่นมาเจอ ..
...............................................................................................

[ เซฮุน 'Part ]
ผมยืนมองร่างของชายหนุ่มที่เคยหล่อเหลา แต่เดี๋ยวนี้ดูทรุดโทรมไม่ต่างจากพี่ชาย ที่ตอนนี้เที่ยวตามหาคนรักไปทั่วเหมือนคนบ้า เรื่องราวทั้งหมดคงไม่เลวร้ายขนาดนี้ ถ้าหากทั้งสองคนไม่คิดแก้แค้น ความแค้นที่มันจะเผ้าไหม้ คนที่แค้นเท่านั้น เจบีและแจ็คสันก็เป็นนึงในนั่น เพื่อนรักของผมในตอนนี้ ถึงแม้มันจะแต่งงานแล้ว แต่ผมไม่เคยเห็นความสุขในแววตาของผมอีกเลย เจบีเหมือนร่างกายที่ยังคงมีลมหายใจ แต่ไร้วิญญาณ หากในตอนนี้มันไม่มีน้องๆที่มันต้องปกป้อง ผมคิดว่าเจบีมันคงสามารถฆ่าตัวตายได้เลย สงสารก็แต่เจ้าสาว แต่งงานกับคนที่ไร้หัวใจอย่างเจบีไปแล้ว ถึงแม้จะทำดีให้มากแค่ไหน หมอนั่นก็คงไม่รับรู้ในสิ่งที่เธอกระทำให้ ....ความรัก หากมันต้องทรมานขนาดนี้ ผมขอเฝ้ามองแบบนี้ไปเรื่้อยๆดีกว่า แค่มีความรักให้แก่เพื่อนร่วมโลกก็พอแล้ว ไม่ควรให้มากเกินพอดี หรือน้อยเกินไปจนไม่เหลวแล 
แจ็คสันออกจากห้องน้ำมาแล้ว แต่ดูสีหน้าที่อิดโรย ก็อดสงสารไม่ได้ ผมเฝ้าแต่สงสัย ทำไมครอบครัวของเพื่อนรักผม มันถึงมีแต่ความเ๗้บปวดแบบนี้ ปัญหาต่างๆที่รุมเร้าเหมือนอีกา ที่ฉีกทึ้งเนื้อ ความเจ็บปวดทรมาน หยดน้ำที่ไม่เคยเห็นสองคุรชายใหญ่แห่งตระกลูอิม ร้องไห้ ก็ได้เห็น สีหน้าแววตา ที่เต็มไปด้วยความทุกข์ ทำไมพายุใหญ่ถึงไม่พัดผ่านไปสักที 
" สีหน้านายดูไม่ค่อยดีเลยนะ แจ็คสัน " ผมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงอีกครั้ง ผู้ชายตระกลูนี้ทำไมชอบทรมานตัวเองนัก็ไม่รู้ ..
" ผมไม่เป็นอะไรครับฮยอง " เสียงแหบเพร่า เอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
" นายควรนอนผ่อน สักนิดก็ยังดีนะ.." 
" ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวคุณเล็กตื่นมา ผมอยากให้เค้าเห็นผมเป็นคนแรก.." ถ้อยคำที่เอ่ยออกมา เหมือนมีใครเอาเข้มสักพันเล่มมาแทงเข้าที่หัวใจผมซ้ำๆ ผมเงยหน้าขึ้น พยายามกั้นหยดน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา สงสารเหลือกเกิน ผมไม่รู้ว่าจะบอกแจ็คสันยังไงดี ว่าในตอนนี้ไม่มีทางรักษาให้ยองแจ ฟื้นขึ้นมาแล้ว ผลการตรวจ น้องป่วย กลายเป็นอาการผัก และมันนานเกิน 6 เดือนแล้ว สมองของน้องเริ่มตอบโต้ได้ช้าลง และมันกำลังจะหยุดทำงาน.....
" งั้นฉันออกไปก่อนดีกว่านะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ แจ็คสัน " ผมพูดได้เท่านั่น เท่านั่นจริงๆ ความรักช่างน่าทรมาน เหมือนหัวใจที่ร้าว ร้ายแรงยิ่งหว่าหัวใจที่แตกสลายลงไปอีก เพราะใจร้าวไม่แตกเหมือนตาย แต่ก็อยู่อย่างทรมาน .....