ใจร้าว

6 เดือนต่อมา ....
ผมกับเจบีฮยองคบกันอย่างเปิดเผย เค้าไม่ยอมให้ผมกลับไปบ้านหลังนั่นอีก เพื่อกั้นไม่ให้ผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกลูมังกรฟ้า และเรื่องของพ่อ เจบีทดแทนความผิดพลาดที่เค้าทำกับผม ดูแล แทคแคร์จนผมไม่แน่ใจว่าเค้าใช่ เจบีคนเลือดเย็นคนนั่น อยู่รึเปล่า เค้าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่นั่นกลับทำให้ผมยิ้มได้ทุกวัน ความสุขเริ่มกลับมาหาผมบ้างแล้ว ..แต่แล้ว ความสุขของผมก็หายไปอีกครั้ง....
1 เดือนก่อน 
" เบบี้ วันนี้บี๋ไม่กลับนะครับ ... นอนคนเดียวได้ใช่ไม... " เสียงทุ้มอ้อนของเจบีฮยองเอ่ยกับผม น้ำเสียงที่ไม่เคยให้ใครได้ยิน มีเพียงแต่ผม แค่ผมเท่านั่น
" ไม่เป็นไรคับ ผมอยู่คนเดียวได้ อย่าห่วงเลยนะครับ " ผมเอ่ยปลอบ คนปลายสายที่เสียงสั่นอย่างน่าสงสาร
"บี๋ไม่อยากห่าง เบบี๋เลยจริงๆให้ตายสิ ..." เสียงสบถบ่นเบาๆ ทำให้ผมยิ้มขำออกมา 2 เดือนแล้ว ที่เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน เนื่องจากเจบีฮยอง ต้องบินไปกลับระหว่างฮ่องกงกับเกาหลี คุณย่าทวดของเจบีฮยองไม่สบาย และเจบีฮยองต้องอยู่เฝ้าไข้ท่าน พร้อมสะสางงานต่างๆ 
" เจบีคะ.." เสียงหวานปลายสายเอ่ยเรียกเจบีฮยอง สงสัยจะเป็นญาติลูกพี่ลูกน้อง ที่เจบีฮยองเคยบอกผมไว้ 
" เบบี๋ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ " เสียงกระซิบเหมือนกลัวอีกฝ่ายได้ยิน ทำให้รอยยิ้มของผมเริ่มหายไป ผมควรเชื่อใจคนรักสิ ใช่ไมคับ 
" ครับ รั..." ผมกำลังจะเอ่ยพูดประโยคเดิมที่เรามักจะพูดกันตลอดก่อนจะวางสาย แต่แล้วปลายสายก็ตัดสายทิ้งไปก่อน เป็นแบบนี้มาตลอด ตั้งแต่เจบีฮยองไปทำงานที่โน้น.. ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสีย..และมันก็เกิดขึ้นจริงๆ
...............................................................................................

ภาพเจ้าบ่าว ในชุดสูทสีขาว ร่างสูงดูหล่อเหลา รอยยิ้มที่ฉายเต็มใบหน้านั่นทำให้ผมรู้ว่าเค้ามีความสุขมากแค่ไหนในงานแต่งงานวันนี้ .. เจ้าสาวที่เดินถือดอกไม้มาตามทางเดิน เข้าไปยังตัวโบถส์ งานวิวาห์ระหว่าง นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ประมุขแห่งตระกลูอิม อิม แจบอม หรือเจบีฮยองคนรักของผมกับ ซง ฮายุนลูกสาวของนักธุรกิจแห่งอสังหาริมทรัพย์ทางการเงินที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย ทั้งสองเป็นคู่หมั้นกันมาตั้งแต่เด็กๆ โดยไม่เคยมีข่าวหลุดออกมาเลย..หึ น่าหัวเราะดีนะคับว่าไม ทำไมเค้าถึงไม่บอก...น้ำตาค่อยๆรินไหลออกมาช้าๆ เจ็บคำๆเดียว ที่ทำให้ผมยังรู้ว่าผมมีชีวิตอยู่ .. ถ้าในวันนี้ผมไม่ดันเปิดทีวีที่นานๆทีผมจะเปิดดูสักครั้ง ผมคงยังเป็นไอ้โง่คนนึง ที่รักคนที่แต่งงานแล้ว และผมคงตกอยู่ในสถานะเมียเก็บ โดยไม่รู้ตัว ... คำพูดต่างๆ ที่หวานเกินความจำเป็น การกระทำที่คอยส่งสิ่งของมีค่ามาให้ผม ประโยคที่เคยบอกให้ผมคอยอยู่เงียบๆแล้วเค้าจะจัดการทุกอย่างเอง ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเอง ช่างโง่งมงายนัก ความเชื่อใจและไว้ใจ ตายลงตรงหน้า ผมไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงเร็วกว่าที่ผมคิด ...
ผมเดินออกมาอย่างเหม่อลอย ผมควรกลับไปที่นั่นสักที ที่ๆผมจะจบทุกอย่าง พอแล้ว ไม่เอาแล้ว ความเจ็บปวดแบบนี้ มันควรจบลงสักที่ ผมรั้งมันมาพอแล้ว 
" แอล... พาผมกลับบ้านที.." ผมบังคับสีหน้าให้ดูเป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้แอลสงสัย น้ำเสียงที่พยายามกั้นไม่ให้สั่นเครือไปมากกว่านี้ น้ำตาที่รินไหลอยู่ในใจมันก็เจ็บปวดมากพอแล้ว
" นายรู้รึยังครับ..." แอลเอ่ยถาม สีหน้าเค้าดูสงสัย
" เจบีฮยองบอกให้ผมกลับไปที่บ้านก่อนนะ เห็นบอกว่าจะมาจัดเตรียมอะไรสักอย่างที่นี่ .. " ผมเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงสดใส พร้อมสบสายตาของแอล จนร่างสูงหลบสายตา คงรู้อยู่แล้ว..หึ...ผมนี่มันโง่จริงๆ
" เชิญทางนี้ครับ..." แอลเผยมือไปทางลิฟต์ ผมหันกลับไปมอง ในห้องอีกครั้ง ลาก่อน ความสุขของผม ... 
....................................................................................................

" เจบีคะ ทำไมทำหน้าอย่างนั่นล่ะ ไม่มีความสุขที่แต่งงานกับฉันรึไง " ฮายุน เอ่ย ใบหน้าน่ารักดูยับยู่ยี่จนผมมันเขี้ยว เราสองคนเป็นคู่หมั้นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ผมจึงรู้สึกผูกพันธ์กับเธอ เราสองคนต่างมีความรู้สึกที่เรียกว่าผูกพันธ์พันธการเราเอาไว้ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกผิดกับคนรักที่คอยการกลับไปของผม
" เปล่าสักหน่อย ผมมีความสุขมากต่างหาก คิดมากน่า ฮายุน " ผมเอื้อมมือโยนหัวร่างบางไปมา อยู่กับเธอทุกครั้งทำให้ผมสบายใจ โดยไม่ต้องกังวลใจอะไร 
ทุกคนอาจจะมองว่าผมเลว จับปลาสองมือ แต่ในทางธุรกิจ เรื่องแบบนี้ผมคิดว่าจูเนียร์จะต้องเข้าใจผม ถึงแม้ผมจะแต่งงาน แต่ผมก็ไม่คิดจะทอดทิ้งเค้า หัวใจทั้งหมดของผมยกให้จูเนียร์ไปหมดแล้ว แต่เพราะในสังคม ผมต้องมีอำนาจเพื่อค้ำจูนตระกลูอิม ตามที่ผมรับปากกับคุณพ่อไว้ และผมคิดว่าฮายุน เหมาะที่จะเป็นนายหญิงของตระกลูอิม เราสองคำผูกพันธ์กันมามากเกินกว่าคำว่าคนรัก .... ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ผมมีให้ฮายุนคืออะไร แต่ผมคิดว่าการที่แต่งงานกับเธอ เป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด แล้ว .. ด้านจูเนียร์ผมจะไม่ให้เค้ามาก้าวก่าย เค้าจะไม่มีวันรู้ว่าผมแต่งงานแล้ว ผมปิดกั้นเค้าออกจากข่าวสารทุกอย่าง ด้วยการส่งเค้าไปพักที่เกาะส่วนตัว ที่ผมเคยพาเค้าไป เมื่อ 6 เดือนก่อน โดยผมสั่งให้แอลดูแลจูเนียร์ทุกฝีก้าว 
และผมมั่นใจ ว่าเค้าจะไม่มีวันรู้เรื่องพวกนี้ ผมจะทำให้เค้ามีความสุขที่สุด เพื่อทดแทนในเรื่องนี้ ผมต้องมีทายาทไว้สืบสกุล ผมเป็นพี่ใหญ่ หน้าที่นี้ ผมควรเสียสละความสุขส่วนตัว ... แต่ทำไมผมรู้สึกใจหายแปลกๆนะ 
" ไปกันเถอะคะ ผู้ใหญ่รอแล้ว..." ฮายุนจับหูกระต่ายให้ผมอย่างน่ารัก พร้อมกับจูงมือผมไปหา ครอบครัวที่ยืนคุยกันอย่างมีความสุข ผมเรียกทางที่ถูกต้องแล้ว ทุกอย่างจะดีเอง อิม แจบอม แล้วทุกอย่างจะดี จริงๆหรือ???
..................................................................................................