ใจร้าว

ผมนั่งมองคนที่ผมรักที่สุดเดินจากไป อยากรั้งไว้แต่ร่างกายของผมมันกลับอ่อนแรง น้ำตาไหล
ออกมาจงบังดวงตา ภาพของคนสองคนที่จูงมือเดินจากผมไปเริ่มเลือนลาง....
ไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้มานานาเท่าไหร่ ฝนเริ่มตกลงมาแล้ว เหมือนกับว่าท้องฟ้าก็รำ่ไห้ไปกับผม
ด้วย ฮึก... ถ้าผมทำอย่างมาร์คฮยองได้ก็คงดี ผมคงไม่เหมือนคนที่ตายไปแล้ว เหลือแค่ร่างกาย
ที่ยังขยับได้แบบนี้ ผมลุกขึ้นยืนช้าๆ พร้อมกับเงยหน้าให้สายฝนบดบังอำพรางนำตาของผมเอาไว้
ไม่ไหว....ทำไมผมถึงได้อ่อนแอแบบนี้นะ 
ติ๊ด..ติ๊ดดดด.... เสียงรถที่วิ่งผ่านไปคันแล้วคันเล่าไม่ได้เข้ามาอยู่ในสายตาของผม ผมเดินต่อไป
เรื่อยๆ เดินอย่างไร้จุดหมาย ถนนเส้นนี้..
" มาร์คฮยอง..เดินเร็วๆสิฮะ " 
" พี่เหนื่อยจัง แบมแบมจับมือพี่หน่อยสิ "
ภาพความทรงจำ เริ่มผุดขึ้นมาภาพแล้วภาพเล่า มืออุ่นๆที่คอยจับไว้ ร่างสูงที่เคยเดินเคียงข้าง มา
ตอนนี้ข้างกายกลับว่างเปล่าจนน่าใจหาย 
ฮึก..ฮึก... มาร์คฮยองใจร้าย... ใจร้าย...ทำไมไม่ฆ่าผมให้ตายๆไปเลย ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด
เจียนตายแบบนี้ ผมเดินมาจนถึงหน้าประตูบ้านหลังใหญ่ บ้านที่ไม่เคยกลับมาเลย หลังจากที่ผม
ย้ายไปอยู่กับมาร์คฮยอง ภาพข้างหน้าเริ่มเลือนลาง มืดจัง แต่ก่อนที่โลกจะมืดไปมากกว่านี้ ผม
ก็ได้ยินเสียงพี่ชาย แจ็คสันฮยอง
"แบมแบม! "
...............................................................................................
" ไอ้หมอ มีงว่าไงนะ!! แบมแบมท้อง! เป็นไปไม่ได้!! "
" ใจเย็นแจ็คสัน.."
เสียงใครน่ะ ผมค่อยๆกระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างของห้อง ผมเริ่มมองไปรอบๆ
และคงทำให้บุคคลที่อยู่ในห้องสามคนที่รู้สึกตัว ว่าผมฟื้นแล้ว
" แบมแบม " เสียงทุ้มต่ำแบบนี้ เจบีฮยอง... ผมกระพริบตา มองร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาที่ดูคร่ด
เครียดตลอดเวลา แต่มักมีรอยยิ้มอ่อนโยนให้ผมเสมอ ถัดจากเจบีฮยอง คือ แจ็คสันฮยองพี่ชาย
คนรอง ที่ยืนยิ้มและกุมมือผมไว้อยู่ อีกคนเป็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลาที่ดูใจดี 
"ฮยอง...." เสียงของผมแหบพร่า พร้อมกับภาพของมาร์คฮยอง น้ำตาของผมเริ่มไหลอีกครั้ง
"เป็นอะไร ฮึ่ม...ใครทำให้น้องน้อยร้องไห้ บอกเฮียมา เฮียจะจัดการมันให้ " แจ็คสันฮยองพูด
เสียงจริงจังโดยมืออีกข้างก็คอยปาดน้ำตาบนแก้มของผมช้าๆ
"..ฮึก....ฮึก.." ผมพูดไม่ออก มันจุกไปหมด คนที่ผมรักที่สุด......
แกร็ก!... เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้ทุกคนนห้องหันไปดู น้องชายคนเล็กนั่นเอง ยูคยอม 
" ยูค ..." ร่างสูงวิ่งเข้ามากอดผมไว้ อ้อมกอดนี้ อ้อมกอดที่คอยให้ผมพึ่งพัก มือหนาเอื้อมเช็ด
น้ำตาให้ผม  น้องชาย....ที่น่ารักของผม
"ฮยองอย่าร้องไห้ .." เสียงนุ่มเอ่ยออกมาเพื่อ ปลอบประโลมบาดแผลของผม
ผมพละออกมายูคยอมช้าๆ เจบีฮยองเข้ามากอดผม ฮยองไม่พูดอะไร หรือถามอะไร แค่มีอ้อมกอด
ให้ผมซับน้ำตา 
" ทำไม มันเจ็บเหมือนจะตายเลยฮะ ฮยอง.. ความรัก ฮึก..ทำไมมันเจ็บปวดแบบนี้ " ผมถาม เจ
บีฮยอง ช้าๆ
" พักเถอะนะแบมแบม... "
".........."
" ถ้าเหนื่อยก็พัก "
" แบมอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีเค้า..ฮึก...อยู่ ฮึก..ไม่ได้.."
".........."
...............................................................................................
[Jackson' Part ]
ผมยืนกำหมัดแน่น ผมรู้ว่าความรู้สึกของผมและเจบีฮยองไม่ต่างกัน ถึงแม้ภายนอก พวกผมจะนิสัย
ต่างกัน แต่นิสัยอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน คือ ใครทำให้สิ่งที่พวกผมเฝ้าทะนุถนอมต้องเจ็บปวด สิ่งที่
มันรักจะต้องเจ็บปวดมากกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า 
บัง! ผมเดินออกมาจากห้องของน้องน้อย ภาพร่างบางที่ล้มทั้งยืนตรงหน้าประตู ยังติดตาผม น้อง
ดูเหมือนคนไร้วิญญาณ ทำให้หัวใจของผมเจ็บปวด แค่คำพูดแรงๆ ผมยังไม่เคยว่าน้องน้อย แล้ว
ไอ้สาเลวนั่นเป็นใคร ผมผิดเอง ครอบครัวเราไม่น่าจะรู้จักกัน ไอ้เพื่อนสารเลว มาร์ค ต้วน!
 " ฮยองครับ" เสียงนุ่มของน้องเล็กสุดของบ้าน พูดขึ้นเบาๆ ข้างหลัง ผมรู้ว่ายูคยอมจะพูดอะไร 
" อย่าพูดเลยน้องเล็ก เรื่องนี้ปล่อยให้พวกพี่จัดการเอง " 
"แต่ฮยอง.."
"ไม่ว่าจะเป็นน้องเล็กหรือน้องน้อยต่างเป็นหัวใจของพวกพี่! "
ยูคยอมคงรู้ว่าห้ามผมไม่ได้ น้องเล็กเดินกลับเข้าห้องของแบมแบมเบาๆๆ ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า
หยุดน้ำไหลออกมาจากดวงตาช้าๆ พ่อครับแม่ครับ ขอโทษที่ผมดูแลน้องได้ไม่ดี ...สายฝนโปรย
ลงมาช้าๆ พ่อกับแม่อย่าร้องไห้เลยนะครับ ผมสัญญาว่า คนที่มันทำให้น้องน้อยเจ็บปวด มันต้อง
เจ็บเจียนตายมากกว่า 
" เงา " เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆพร้อมการปรากฏตัวของบุคคลชุดดำที่ปิดบังหน้าหน้าไว้ภายใต้ หน้ากาก
อสรพิษ สีดำทมิช!
"ตามล่าน้องชายของมันมา จับเป็น!! ฉันต้องการทรมานมันก่อนตาย!!! "
เงาสีดำ พยักหน้าเหมือนรับรู้ความหมาย พร้อมกับหายตัวไปกับความมืดอย่างกลมกลืนจนหน้า
กลัว 
" กูอยากจะรู้จริงๆ หากชเว ยองแจ น้องชายสุดที่รักของมึงตาย มึงจะทำหน้ายังไง ไอ้มาร์ค!! "
.......................................................................................