ใจร้าว

" ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ " เสียงของจินเจพูดขึ้น ถึงเวลาแล้วสินะ แบมแบมอา รอพี่ก่อนนะ พี่จะรีบไปหา รอพี่อีกนิดนะคนดี
" แล้วเรื่องของยองแจ... " ผมเงยหน้าขึ้นมองจินเจที่ทำหน้าเคร่ดเครียด พร้อมกับส่งซองเอกสารสีน้ำตาล ให้ผมเปิดดู
ทุกรูปที่ปรากฏคือ รูปเมื่อ 2 ปีก่อน ภาพของยองแจที่ยืนกอดอยู่กับ หวัง แจ็คสัน 1 ใน 4 ของตระกลูอิม พี่ชายคนรองของแบมแบมของผม หมอนี่เกี่ยวอะไรด้วย ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
" หมายความว่ายังไง! " ผมเอ่ยเสียงเข้ม ทำไมหวัง แจ็คสัน ถึงเข้ามาเกี่ยวข้องกับยองแจน้องชายของผมได้
" เมื่อ 2 ปีก่อน นายน้อยยองแจ คบกับหวัง แจ็คสันในฐานะคนรักครับ แต่แล้วเกิดเหตุการณ์ที่เวลาไม่ตรงกันทำให้ ห่างกันไป แต่ไม่มีใครทราบแน่ชัดว่าทั้งสองคนเลิกรากันแล้วรึยังครับ " น้ำเสียงที่ฉายแววเจ็บปวดของ มือขวา ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ใช่แล้ว จินเจแอบรักน้องชายผมมานานแล้ว แต่หมอนี่ก็ไม่เคยบอกให้ยองแจรู้เลย ไม่อาจเอื้อมสินะ ขอแค่ได้เฝ้าคอย 
" งั้นยองแจคงจะปลอดภัย ใช่ไม? " ผมเอ่ยถามจินเจ 
" ทางเรายังตอบไม่ได้ครับ " คำตอบที่ไม่น่าพอใจ ทำให้ผมขบกรามแน่น 
" ฉันกลับมา เมื่อไหร่ฉันต้องรู้ว่าน้องชายของฉันปลอดภัยดีที่สุด นายเข้าใจใช่ไม!!! "
" ครับ " จินเจรับคำอย่างมั่นคง ผมหันหน้าไปทางประตู ถึงเวลาที่ผมต้องไปสะสางทุกอย่าง ผมก้าวเดินไปอย่างมั่นคง ตึก ตึกตึก เสียงรองเท้ากระทบ กับพื้นกระเบื้อง พี่จะกลับมา......รอพี่หน่อยนะ คนดี...

......................................................................................................

ในตอนนี้ผมนั่งอยู่ในสวนสาธารณะ ยูคยอมเดินไปซื้อน้ำมาให้ผม ท้องของผมเริ่มใหญ่ จนเดินลำบากมากขึ้น อาการปวดหัวยิ่งรุนแรงจนแทบทนไม่ไหวแต่เมื่อเอื้อมมือลูบหน้าท้อง สัมผัสที่อบอุ่นทำให้ผมมีแรงที่จะต่อสู้กับโรคร้ายนี้ ทุกๆวันเลือดกำเดาของผมยิ่งไหลอออกมามากขึ้น อาการปวดกล้ามเนื้อ และเบื่ออาหารทำให้ผมยิ่งต้องทนให้ตัวเองกินอาหารเข้าไปมากๆ เพื่อลูกน้อยที่อยู่ในท้อง ..... แม่ครับ ผมเงยหน้าขึ้นมาท้องฟ้า แม่ของผม เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งมาก แม่ท้องผม และท่านอดทนต่อทุกอย่างเหมือนตอนนี้ที่ผมอดทนเพื่อลูกน้อย คำว่าแม่ยิ่งใหญ่แบบนี้ใช่ไมครับ 
ทุกๆคืนผมจะไม่สามารถข่มตาหลับได้ อาการเจ็บปวดจะทรมานผมไปตลอดทั้งคืน ผมไม่สามารถที่จะกินยาบรรเทาอาการปวดได้บ่อยๆ เพราะอาจมีผลข้างเคียงให้กับตัวเล็ก ผมจะต้องทนให้มากที่สุด เจบีฮยอง แจ็คสันฮยองจะผลัดกันมานอนเป็นเพื่อนผมในทุกๆคืน เรียกว่าไม่ได้นอนมากกว่า เพราะผมจะอาเจียนหนักมากขึ้น ร่างกายขาวซีดจนดูน่ากลัว 
คนที่ผมคิดถึงที่สุดคือมาร์คฮยอง ผมอยากให้คนรักของผมมาอยู่ด้วย ยืนข้างๆผมตรงนี้ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เมื่อมาร์คฮยอง แต่งงานแล้ว ผมมันก็แค่อดีตของเค้า น้ำตารินไหลออกมาช้าๆ ซ้ำๆ ในทุกๆวันไม่เคยมีวันไหนที่ผมไม่ร้องไห้และคิดถึงมาร์คฮยองจับใจ คิดถึงจริงๆ...หัวใจของผม
" ฮยองครับ น้ำหวานชื่นใจมาแล้ว " น้องเล็กเอ่ยเสียงร่าเริง น้องเข้มแข็งมาก ผมค่อยๆ เอื้อมมือกวาดหาน้องเล็ก 
หมับ! มืออบอุ่นจับมือของผมเอาไว้ พร้อมกับเอาขวดน้้ำเย็นให้ผมจับ 
" ฮยองร้องไห้อีกแล้วหรอครับ " น้องเล็กเอ่ยเสียงอ่อย ผมรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่ไม่ร่าเริงของน้อง อีกแล้วที่น้ำเสียงของน้องฟังดูเศร้าศร้อยเพราะผม
" ฝุ่นเข้าตาต่างหาก อย่าคิดมากสิ น้องเล็ก " ผมยิ้มบางๆ แม้ผมจะไม่สามารถ มองเห็นว่าน้องเล็กทำสีหน้ายังไงอยู่ แต่ผมก็สามารถรับรู้ได้จากความรู้สึกว่า น้องเล็กอามารณ์ดีขึ้นแล้ว
" กลับห้องกันเถอะครับ ฮยองเดี๋ยวจะ......" เสียงน้องเล็กขาดหายไป พร้อมกับความรู้สึกคุ้นเคยที่อยู่ตรงหน้าผม 
" มีอะไรรึเปล่าน้องเล็ก...." ผมพยายามทำสมาธิ เงยหูฟังการเคลื่อนไหวรอบตัว เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมน้องเล็กถึงเงียบไปล่ะ

.........................................................................................................

[ Mark 'Part ]

ผมยืนอยู่ตรงหน้าร่างบาง หัวใจผมชาเมื่อรับรู้ว่าน้องมองไม่เห็นผม จินเจ ไม่ได้บอกเรื่องนี้!!! ฮึก..ผมกั้นสะฮึกไม่อยากให้เสียงร้องไห้ของผมหลุดรอดออกไปให้น้องได้ยิน 
ดวงตากลมโตที่ผมชอบจ้องมอง แก้มยุ้มใสที่ผมชอบหยิกเล่น แต่ทำไม น้องถึงได้ดูตัวเล็กลงเหลือเกินหล่ะ ...
อยากกอด อยากสัมผัส แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาช้าๆ สร้างความสะเทือนใจให้กับเหล่าการด์และยูคยอมเป็นอย่างมากทุกไม่สามารถทนดูอีกต่อไป จนหันหน้าหนีออกมา สงสาร สงสารทั้งสองคนเหลือเกิน ผมคุกเข่าลงตรงหน้าร่างบาง ผูกเชือดรองเท้าที่หลุดออกเป็นประจำของน้อง เป็นความชอบที่ผมชอบดูแลน้อง ในตอนที่เรามีความสุขกันมากกว่านี้ 
" ยูคยอมน้องอยู่ไหน...." น้องดูร้อนร้น คงจะกลัวมาก ที่อยู่คนเดียว แต่อยากให้รู้เหลือเกินว่ายังมีพี่ ผู้ชายคนนี้ที่พร้อมจะปกป้อง ร่างบางให้ปลอดภัย 
ผมยืนขึ้นช้าๆตรงหน้าน้อง " รักนะครับ " ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหูร่างบางช้าๆ เน้นคำพูดทุกคำที่เอ่ยออกมา อยากบอกให้รู้ว่าอย่าร้องไห้ อย่าได้เศร้าไปเลย ดวงหน้าหวานของน้องไม่เหมาะกับความเศร้าศร้อยเลยสักนิด แต่ผมทำได้เพียงถอยออกมาช้าๆ 
น้องเหมือนช็อกที่ได้ยินเสียงผม ก่อนที่หน้าจะเอื้อมมือ พยายามที่กวาดมือไปรอบๆ เพื่อหาผม ผมยืนกำหมัดแน่น ขอโทษ ขอโทษคนดี อดทนรอพี่อีกนิดนะครับ แล้วพี่จะกลับมา ... ผมหันหลังช้าๆ สบสายตายูคยอมที่มองผมอย่างสงสาร 
" ฝากด้วยนะ ดูแลด้วย " ผมเอ่ยปากแบบไร้เสียงไปให้ยูคยอมที่พยักหน้าตอบรับผมช้าๆ ก่อนที่ผมจะขึ้นรถและมุ่งตรงไปยังสนามบิน เข้าสู่เกาะฮ่องกง อาณาจักรของพยัคฆทมิช!

......................................................................................................

"มาร์คฮยอง! " ผมเอ่ยเสียงแผ่ว น้ำเสียงอันอ่อนโยนที่กระซิบข้างหูผม ไออุ่นจากร่างตรงหน้า มาร์คฮยองจริงๆใช่แน่ ต้องใช่สิ น้ำตาผมไหลออกมา มาร์คฮยองมาหาแบมแบมแล้วใช่ไม มาร์คฮยองมาหาแบมแบมแล้ว ฮึก...ฮึก........
ผมกวาดมือไปทั่วรอบตัว เพื่อที่จะสัมผัสมาร์คฮยอง ต้องไม่ใช่ในสิ่งที่ผมคิดไปเองสิ มาร์คฮยองอยู่ไหน ฮึก...อย่าล้อแบมเล่นอย่างนี้สิ แบมใจคอไม่ดีเลย
"มาร์คฮยองครับฮึก...ฮึก ..อยู่ไหน "
หมับ!!! อ้อมกอดที่โอบกอดผมอยู่ทำให้ผมตื่นเต้น มาร์คฮยอง มาร์คฮยองใช่ไมครับฮึก.... แต่แล้วความหวังของผมก็สลาย เมื่อน้ำเสียงของร่างที่กอดผมอยู่คือน้องเล็ก
" ฮยองเป็นอะไรไปครับ " น้องเอ่ยอย่างตกใจ คงจะเห็นน้ำตาของผม
" ฮึก...น้องเล็ก..เมื่อดี้..เมื่อกี้ ..มาร์คฮยองมาหาพี่...." 
"................................"
" จริงๆนะ น้องเล็ก เค้ามาหาพี่ฮึก..มาร์คฮยองมาหาพี่ ฮึก...."
หมับ!!! น้องเล็กกอดผมแน่นขึ้น อ้อมกอดที่บ่งบอกถึงการปลอบประโลม ไม่มีเสียงพูด มีแต่เสียงร้องไห้ของผมและอ้อมกอดอันอบอุ่นของน้อง
" เค้ามาจริงๆนะ ฮึก..มาร์คฮยอง..ฮึกมาจริงๆนะ...."
" ผมเชื่อครับ " น้องเล็กพูดขึ้น พร้อมกอดกระชับผมอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าน้องจะพูดปลอบหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่มันจะช่วยยืนยันในสิ่งที่ผมสัมผัสได้ เค้ามาหาผม มาร์คฮยองมาหาแบมแบมจริงๆ 
' รักนะครับ ' เสียงทุ้มที่เอ่ยข้างหูผม ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดลำคอ เป็นสิ่งที่ช่วยยืนยันในสิ่งที่ผมมองไม่เห็น 
" แบมแบมก็รักมารค์ฮยองครับ " ผมผละออกจากน้องเล็กและลูบท้องเบาๆ ลูกจ๋าเมื่อกี้พ่อของหนูมาหา หนูก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสของพ่อเหมือนแม่ใช่ไมลูก.......

......................................................................................................