[ JR 'Part ]
ผมนั่งเหม่อลอย มองออกไปด้านนอกหน้าต่างของคอนโดหรูใจกลางเมือง หมดแล้วศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่ สิ่งมีค่าเดียวที่ผมมีและมันเป็นของผมแค่คนเดียว ถูกทำร้ายไม่เหลือชิ้นดี เจบีนำคลิปที่อัดไว้ลงในโลกโซเชียลต่อหน้าผม ตอนนี้บุคคลนั่นคงจะอยากจะฆ่าผมให้ตาย เมื่อเค้าหาผมเจอ
ไม่รู้เวลาหมุนวนไปนานเท่าไหร่หลังจากที่นรกบนดินคืนนั่นสิ้นสุดลง ท้องฟ้าในเวลานี้มืดคริ้มเหมือนฝนตั้งท่าจะตก ร่างกายของผมปวดระบม แผ่นรอยมีแต่รอยช้ำ ยอดอกมีแต่รอยฟันที่ถูกทารุณจากคืนนรกนั่น เหมือนหัวใจผมที่ในตอนนี้เจ็บปวด เต็มไปด้วยบาดแผลลึก เหนือยจัง ผมอยากพักผ่อน อยากหลับไปตลอดกาล ... แต่น่าเสียดายที่ข้อเท้าของผมถูกล่ามโซ่ไว้อย่างแน่นหนา แม้แค่เรี่ยวแรงในการลุกขึ้นยืนผมยังไม่มี ผมแค่ไม่หิว ผมก็เลยไม่กินไม่นอน แค่มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอยู่อย่างนั่น
ตั้งแต่เด็ก ผมที่เป็นลูกที่พ่อไม่รัก แม่ไม่เคยดูแล แม่หนีพ่อไปและทิ้งผมไว้ .... ผมไม่เคยได้รู้จักรอยยิ้มที่มาจากใจจริง ไม่เคยแม้กระทั่งรู้ว่าอ้อมกอดที่อบอุ่นมันเป็นยังไง ทุกคนในตระกลูต่างก็แก่งแย่งแข่งขัน เกลียดชังกันเหมือนไม่ใช่คนในครอบครัว พ่อผมก็เป็นหนึ่งในนั่น เมื่อท่านแต่งงานใหม่ รับผู้หญิงคนนั่นเข้ามา จากยิ่งตอนแรกที่แทบจะไม่มีเวลาเจอหน้าพ่อนับจากที่ผู้หญิงคนนั่นเข้ามา ผมก็ไม่เคยเจอหน้าพ่ออีกเลย หลังจากนั่นไม่นานผู้หญิงคนนั่นก็ให้กำเนิดทารกเพศชาย น่าตาน่ารักน่าชัง ทั้งๆที่เป็นพี่น้องกันถึงแม้จะคนละแม่ แต่ผมก็ไม่เคยรู้เลยว่าทำไมน้องชายถึงเกลียดผมนัก
" จินยองฉันอยากเล่นไอ้ตัวนั่น "
" ไม่ได้หรอกนะ ลู่หาน ตุ๊กตาตัวนี้แม่พี่ให้ไว้ " ผมส่ายหน้า พร้อมกับหาของเล่นใหม่ให้น้อง
" แต่กูจะเอา!!! "
ผมตกใจที่น้องชายตัวน้อยพูดคำหยาบออกมาแบบนี้ ตระกลูมังกรฟ้าไม่เคยสอนให้ใครพูดคำหยาบ นอกจากจิกกัดแบบคนสังคมชั้นสูง
" ลู่ห่าน หนูอย่าพูดคำหยาบสิ มันไม่สุภาพนะ "
เด็กน้อยน่าบึ้ง พร้อมกับกระชากตุ๊กตาออกไปจากมือผม
"ลู่ห่าน!!! "
" ทำไม กูจะเล่นไม่ได้ ของทุกอย่างในบ้านนี้ สมบัติของพ่อมึง สุดท้ายก็ต้องตกเป็นของกูอยู่ดี " ลู่ห่านพูดพร้อมยิ้มเย้ยผม คำพูดน่าตกใจ ผมไม่คิดว่าเด็ก อายุแค่ 5 ขวบจะร้ายกาจขนาดนี้
" แต่ตุ๊กตาตัวนั่น แม่พี่ให้ไว้ "
" แม่มึงหนีตามชู้ไปแล้ว มึงก็น่าจะตามแม่มึงไปนะจินยอง " ลู่ห่านพูดร้อมกระชากสมบัติชิ้นเดียวที่แม่ให้ผมไว้จนขาดกระจาย
เพี๊ยะ!! โดยทที่ผมไม่ทันคิด ฝ่ามือของผมก็ปะทะกับใบหน้าของลู่ห่านทำให้เด็กชายร้องให้จ้า
" ล..ลู่..หานพี่..ฮึก..ขอโทษ.." ผมพยายามจะเดินเข้าไปปลอบแต่ เท้าเล็กๆก็ถอยห่าง โดยที่เหตุการณ์ไม่คาดฝัน บริเวณที่ลู่ห่านถอยหลังเป็นสระว่ายน้ำของบ้านพอดี ผมพยายามจะวิ่งเข้าไปช่วยน้องแต่ก็ไม่ทัน
ร่างของเด็กน้อยค่อยๆ จมลง พร้อมตระโกนให้คนช่วย เหล่าการ์ดที่เดินวนเวียนอยู่ในบริเวณบ้านต่างกู่เข้ามาช่วยน้องน้อยจ้าระหวั่น
ร่างชายหนุ่ม เส้นผมดกดำ ใบหน้าเรียว ดุ เดินเข้ามา พร้อมกับหันไปปลอบเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน ก่อนจะส่งเด็กน้อยไปให้ผู้เป็นภรรยาที่ร้องไห้ พร้อมกับหันมาจิกสายตาเกลียดชังมาทางผม อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
เพี๊ยะ//เพี๊ยะ เสียงตบหน้าดังก้องไปทั้วบริเวณ กลิ่นเลือดฝาดที่ไหลออกมาจากริมฝีปากช้าๆ ทำให้น้ำตาที่ไม่เคยไหลเลยตลอด 2 ปี บิดาที่ผมไม่เคยเห็นหน้าเลยตลอด 2 ปี พบกันอีกครั้งพร้อมกับอามรณ์โกรธกริ้ว พร้อมถ้อยคำบาดลึกสุดขั้วหัวใจ
" แกนี่นิสัยเหมือนแม่ไม่มีผิด!!! "
" คุณพ่อ..ผม.." ผมพยายามจะอธิบายทุกอย่าง แต่กลับต้องเจอแต่ถ้อยยคำเจ็บช้ำเพิ่มมากยิ่งขึ้น
" แกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกชายคนโตของฉันเลย ปาร์ค จินยอง พรุ่งนี้ฉันจะส่งแกไปอยู่ที่เกาหลี เก็บข้าวของของแกซะ !! "
ร่างกายผมชาตั้งแต่หัวจรดเท้า แค่นี้ผมยังโดดเดี่ยวไม่พออีกหรอครับคุณพ่อ ทำไมทุกคนที่ผมรักถึงขับไล่ผมให้ออกไปจากชีวิตของทุกคนด้วย หรือเพราะผมมันเป็นตัวซวยจริงๆ
" ผม..จะ..ฮึก..ผมจะได้กลับมาบ้านอีกไม..ฮ่ะ " ผมเงยหน้าอย่างรอความหวัง อย่างน้อยขอให้ผมกลับมาเยี่ยม มาเห็นหน้าคุณพ่อสักครั้ง
" ตัวซวยอย่างแก ไม่ควรกลับมาที่นี่อีก จินยอง ถ้ามีธุระจริงๆ ฉันจะไปหาแกเอง " นั่นสินะ ผมคงเป็นตัวซวยสำหรับคุณจริงๆ น้ำตารินไหล หมดแล้วครอบครัวที่พึ่งเพียงคนเดียวของผม
ตลอดระยะเวลาที่ผมบินมาอยู่เกาหลี หัวใจของผมเจ็บปวดกับภาพแอบถ่ายครอบครัวแสนสุข รูปถ่ายที่มีเด็กน้อยหน้าตาน่ารักนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างชายหญิง รอยยิ้มอ่อนโยนของผู้เป็นบิดาที่ผมไม่เคยได้รับ อ้อมกอดที่คงจะอบอุ่นน่าดู ที่ผมไม่เคยได้สัมผัส ทุกภาพล้วนเหยียบย้ำผมให้ตายทัั้งเป็น! ตั้งแต่ที่ผมมาอยู่ที่นี่ ผมต้องย้ายมาเรียนกลางเทอม เลยทำให้ไม่มีเพื่อน แล้วยิ่งตอนนี้ผมมักจะโดนเด็กคนอื่นรังเกียจ เมื่อรู้ว่าผมเป็นลูกชายของมาเฟีย ผมจึงมักแอบมานั่งหลบซ่อนตัวเองอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียนเสมอ จนกระทั่งผมได้มาเจอแบมแบม รอยยิ้มเดียวที่จริงใจที่สุด เท่าที่ผมเคยพบมา ที่พักหัวใจร่างกายของผม ถึงแม้จะมารู้ที่หลังมาร่างบางมีคนรักแล้ว แต่อย่างน้อย แบมแบมก็ยังมีเวลาให้ผม แม้จะในฐานะเพื่อนสนิท แบมแบมมักจะแวะมาที่ห้องพักของผมพร้อมกับคำบ่นมากมายที่เห็นในตู้เย้นของผมว่างเปล่า หรือบนโต๊ะทานอาหารมีแต่อาหารกึ่งสำเร็จรูป ทำให้ผมต้องไปฝากท้องที่ห้องแบมแบมทุกวัน แม้จะเหรงใจมาร์คฮยองไม่น้อย ถึงแม้ฐานะของผมจะเป็นได้แค่เพื่อนสนิทของแบมแบมผมก็ยินดีจะน้อมรับคำนั่น ขอแค่ได้อยู่ข้างๆ ได้ปกป้อง รอยยิ้มของเค้า
10ปี แล้วที่ผมอยู่ที่เกาหลี ผมปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมที่นี่ได้ดี เพราะมีแบมแบมที่คอยชวนผมคุยนั่นนี่ ทำให้ผมรู้สึกไม่เหงา เพียงได้เห็นรอยยิ้มนั่น หัวใจของผมก็พองโต จนกระทั้ง ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของผมเดินทางมาเหยียบแผ่นดินเกาหลี 10 ปีที่เค้าไม่เคยติดต่อมา นอกจากเงินในบัญชีที่เพิ่มขึ้นทุกเดือนโดยที่ผมไม่คิดจะหยิบออกมาใช้ ผมอยุ่ที่เกาหลีทำงานพิเศษ ไม่เคยใช้เงินที่เค้าส่งเข้าบัญชีแม้แต่เยนเดียว
เค้าบังคับผมให้แต่งงานกับลูกชายของตระกลุต้วน หรือ พยัคฆทมิช ผมมารู้ที่หลังว่าเค้าคือมาร์ค ต้วน คนรักของแบมแบม เพื่อนสนิทของผม พ่อบีบบังคับผมทุกอย่างโดยเอาความปลอดภัยของแบมแบมมาต่อรอง ผมกับมาร์คฮยอง เลยตกลงกันโดยการตบตาแบมแบม เพื่อให้แบมแบมถอยห่างจากเรื่องราวนี้ให้มากที่สุด แบมแบมจะต้องปลอดภัย แม้ต้องแลกมาด้วยที่แบมแบมจะเกลียดผมมองผมด้วยสายตาเกลียดชัง ขอแค่แบมแบมปลอดภัย ต่อให้แบมแบมเกลียดผมมากแค่ไหนผมก็ยินดีรับบทลงโทษนั่น
แกร๊ก.... เสียงเปิดประตูของการ์ดชุดดำ เรียกความสนใจของผม ถาดอาหารวางไว้ตรงหน้าผม
" เอากลับไปเถอะ ผมไม่หิว " ผมเอ่ยเสียงเย็นชา พร้อมกับหันหน้าหนี
" แต่นายสั่งว่า หากคุณไม่กิน ให้รายงาน แล้วคุณจะต้องเจ็บตัว " การ์ดเอ่ยเสียงเหมือนเวทนาผม ใช่สินะ ศักดิ์ศรีของผมมันโดนเหยียบจนไม่เหลือชิ้นดีแล้วนิ หึ.
"เอาออกไป! " ผมยืนยันเสียงแข็ง
" ตามใจคุณแล้วกัน " การ์ดนำถาดอาหารออกไปแล้ว ผมหันกลับไปมองหน้าต่างอีก มืดแล้ว ป่านนี้มาร์คฮยองจะทำสำเร็จหรือยังนะ ใกล้แล้วรึยังเรื่องทุกอย่างจะจบลงสักที
หากเรื่องทุกอย่างมันจบลงแล้ว แบมแบมหัวใจของผมปลอดภัย ผมจะได้พักผ่อนสักที อีกไม่นาน..อีกไม่นานผมก็จะเป็นอิสระจากทุกเรื่องราวแล้ว...
......................................................................................................
ใจจ้าว
