ใจร้าว

ผมไม่รู้วันเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ...แจ็คสันออกไปจากห้องแล้ว ร่างกายปวดระบมไปหมด สิ่ง

เหลวข้นที่ไหลออกมาจากช่องทางด้านหลังผสมกับกลิ่นเลือดคาวคุ้งคัง เจ็บ เจ็บจะอยากจะตาย

ลงตอนนี้เลย ผมอยากจะหนี หนีออกไปให้ไกลๆจากคนใจร้าย ข้อมือบางที่ระบมช้ำไปด้วยรอย

เลือด ทำให้น้ำตาของผมยิ่งไหลออกมา ไม่เอาแล้ว ฮึก..ผมไม่ไหว.........

ผมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นช้าๆ รอยช้ำตามร่างกาย กลิ่นเลือดกลับมาหลอกหลอนผมอีกครั้ง

5 ปีก่อน 

“อา น่ารักจริงๆนะเธอน่ะ” และในค่ำคืนหนึ่งที่ร่างบางถูกจับตัวมา ร่างกายนั้นกำลังถูกย่ำยีจนป่นปี้

อีกครั้ง

เพี๊ยะ!

ยองแจถูกมัดมือไขว้หลัง แส้หนังถูกหวดละเลงลงบนแผ่นหลังขาวนวลจนเกิดเป็นรอยแตกของ

เนื้อทำให้เลือดไหลซึมออกมา ยองแจสะดุ้งด้วยความเจ็บจึงเร่งเร้าขยับปากสีชมพูอิ่มขึ้นลงเพื่อ

ปรนเปรอมอบความเสียวซ่านให้กับไอ้เศษสวะคนหนึ่งที่เป็นคนบ่งการจับตัวเค้ามาเพื่อแก้แค้นพี่

ชายของเค้า

“เร็ว! เร็วกว่านี้! เฮ่ย!...แกน่ะฟาดแส้ลงใส่ไอ้เจ้าเด็กนี่เยอะๆเลยจนกว่ามันจะปรนเปรอให้ชั้นจน

เสร็จได้น่ะ” เสียงสั่งกร้าว ลูกน้องคนหนึ่งที่ถูกหัวหน้าเรียกให้มาช่วยเล่นบทเกมเซ็กส์ในครั้งนี้

เงื้อมแส้ยกขึ้นฟาดอย่างแรงอีกหลายระลอกจนแผ่นหลังของยองแจนั้นเต็มไปด้วยหยาดโลหิด ผม

สีดำเข้มนุ่มดุจแพรไหมถูกมือหนาจิกบังคับให้ใบหน้าหน้าขยับขึ้นขยับลงพร้อมกับกระแทกแก่น

กายอันใหญ่เข้าๆออกๆ และแล้วไม่นานชายหนุ่มคนนั้นจึงได้ปลดปล่อยมันเข้าสู่โพรงปากนุ่มอิ่ม

ของเด็กหนุ่มวัยแรกรุ่นอย่างสมใจ ตามด้วยการบีบบังคับให้เด็กหนุ่มกลืนกินสิ่งนั้นลงไปจนหมด

ยองแจถูกจับพลิกคว่ำ มีดสีเงินเล่มเล็กถูกจ่ออยู่ตรงแผ่นหลัง แผ่นหลังบอบบางสั่นระรักเมื่อรับรู้

ถึงความเย็นชืดของของมีคม ที่อยู่ใกล้แผ่นหลังขาวบาง แต่ท่าทางแบบนั้นในสายตาของอีกฝ่าย

มันช่างดูเร้าอารมณ์เชิญชวนให้ลองกระทำในเรื่องวิปริตเช่นนี้

มีดสีเงินถูกกรีดอยู่บนแผ่นหลังโดยไม่ทันให้ยองแจได้ตั้งตัว เสียงกรีดร้องโหยหวนดังระงมลั่นห้อง

ชายหนุ่มกรีดมีดไปมาตามแผ่นหลังของร่างบางจนไม่สมประดีทั้งกรีดทั้งเฉือน ยองแจขยับแผ่น

หลังหนีแต่ก็มิอาจพ้น เพราะยังไงก็ถูกชายหนุ่มไล่ตามมาละเล่นกับส่วนแผ่นหลังที่ถูกกรีดนับครั้ง

ไม่ถ้วนอยุ่ดี

เมื่อชายหนุ่มคนนี้พอใจในการทำให้เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าน่ารักทุกทรมานจนสาแก่ใจจึงกระชากมีด

ออกจากแผ่นหลังที่แปะเปื้อนไปด้วยเลือด แล้วตามด้วยส่วนแข็งขืนที่ใหญ่กว่าชำแรกเข้าจุดลับอีก

ครั้ง ยองแจกรีดร้องอีกครั้ง ความเจ็บปวดนี้นั้นไม่ได้ทำให้เขามีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด หยาดน้ำใส

บริสุทธิ์ที่ไหลออกมาจนดูไร้ค่าหยดลงเปรอะเปื้อนหมอนนับครั้งไม่ถ้วน ภายในหัวใจรู้สึกเกลียดสิ่ง

ที่เรียกว่ามนุษย์เข้าไส้ เกลียดๆๆ

เกลียด! เกลียด! เกลียด! เกลียดที่สุด! คนอย่างพวกแกน่ะตายๆไปซะได้ก็ดี!!!

เฮือก!!!! ร่างบอบบางของผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง โดยที่ขายังมีพันธนการที่เรียกวส่าโซ่ตรวน จองจำ

อยู่ ฮึก...เมื่อไหร่..เมื่อไหร่ผมจะหายไปจากโลกนี้สักที.....

ร่างบอบบางนั่งเหม่อลอย อย่างคนหมดสิ้นทุกอย่าง คนที่เค้ารักมากที่สุด กลับทำร้ายยิ่งกว่าใคร

แจ็คสันฮยอง ฆ่าผมเลยดีกว่า! ให้ผมอยู่อย่างตายทัังเป็นอย่างนี้!!!! 

......................................................................................................