[ จินเจ 'Part ]
ผมทำตามคำสั่งที่นายเหนือบอก ให้มาดูคนรักของท่าน ผมเป็นหนี้ชีวิตนายเหนือ แม้แต่ชีวิตผมก็พร้อมจะสละทิ้งให้นายเหนือได้ แต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่สามารถทำให้นายเหนือได้ คือการยืดชีวิตคนรักของท่าน ผมควรจะทำยังไงดี ผมแอบฟังคุณเจบีและคุณหมอหนุ่มคุยกัน เรื่องราวทั้งหมดที่นายเหนือทำลงไปจะไม่สูญเปล่าหรอกหรอ ทำไม ความรักของคนสองคนถึงได้มีแต่อุปสรรคมากมายขนาดนี้ คนที่แสนดีอย่างคุณแบมแบมทำไมถึงได้น่าสงสารนัก แล้วหัวใจเจ้านายของผมที่พบเจอแต่ความสูญเสียจะทนได้อีกหรอ ผมควรทำยังไงดี
" ตาบอด แต่มีแค่ 1 ใน ล้าน มึงอย่าพึ่งกังวลไปเลย เข้าไปดูอาการน้องมึงเถอะ "
ถ้อยคำสุดท้ายของคุณหมอหนุ่มไม่ได้ทำร้ายจิตใจบุคคลที่ยืนตรงหน้าเพียงคนเดียว รวมถึงหัวใจของผมที่แบกภาระหนักอึ้ง กลับไปด้วย....
...................................................................................................
[ Mark 'Part ]
ผมนั่งรอฟังข่าวของตัวเล็ก หัวใจของผมยังคงรู้สึกแปลกๆ ผมรู้ดีว่าผมไม่ได้เป็นโรคหัวใจ เพราะผมตรวจร่างกายทุกปี แต่มันคือลางสังหรณ์ ที่พรากบุคคลอันเป็นที่รักของผมไปที่ละคน แล้วทิ้งผมไว้คนเดียวเพียงลำพัง ทุกย่างก้าวคือการเดิมพันด้วยชีวิต จากผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ปู่ของผม ผู้ชายที่เลือดเย็นฆ่าได้แม้กระทั่งเมียและลูกของตัวเอง
ยิ่งนานวัน หัวใจผมก็ยิ่งเจ็บปวด ผมพยายามดิ้นร้น หนีรอดออกมาใช้ชีวิตอย่างคนปกติกับคนรักของผม แบมแบมคือทุกอย่าง คือแสงสว่าง คือหัวใจ เมื่อก่อนผมเหมือนคนที่มีเพียงแต่ร่างกาย แต่ไร้วิญญาณ
ผมหนีออกมาจากคุกนรกนั่น ตอนอายุ 12 ดิ้นร้นกัดฟัน เลี้ยงตัวเองด้วยการขายเครื่องประดับของรักของคุณแม่ที่ท่านเคยให้ไว้ ต้องส่วมหน้ากากการค้า และต้องเลือดเย็นเมื่อถูกทรยศหักหลัง
12 ปีก่อน
" ทำให้มันดีกว่านี้!! ไม่งั้นแกไม่ต้องกินข้าว!!! " เสียงตะวาดจากชายชรา บนใบหน้ามีรอยแผลเป็นคล้ายถูกของมีคมกีดลึก แต่กลับไม่ดูน่าเกลียด กลับช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้ดูน่าเกรงขาม ริ้วรอยไม่สามารถปิดบังความหล่อเข้มเมื่อสมัยยังหนุ่มได้เลย แต่กลิ่นกายของชายชรากลับเต็มไปด้วยความเด็ดขาดและความอันตราย
เด็กชายวัย 8 ขวบ เค้ายืนถือดาบ ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผลที่ถูกของมีคมบาด กับเด็กหนุ่มอีกคนที่อายุ 16-17 ปีที่ยืนถือดาบ อย่างสงบไร้รอยแผล เหมือนร่างเล็ก
" ฮีก..ฮึก..คุณปู่...น้อง..มาร์ค..เจ็บฮับ..." เสียงร้องสะอื้นไม่ได้เพิ่มความสงสารให้ชายชราเลย เค้ากับโกรธที่หลานชายตัวเองอ่อนแอก่อนที่จะทำโทษ ด้วยการ ตบหน้าเด็กน้อยอย่างแรง
" เพี๊ยง!!! " ร่างเด็กน้อยไถลไปตามแรงตบอย่างน่าสงสาร แต่กลับไม่มีคนกล้ายื่นมือเข้ามาช่วยเลยสักคน เนื่องจากเกรงกลัวอำนาจของชายชราที่เป็นหัวหน้ามาเฟียของแกงค์ พยัคฆทมิช
ไม่มีเสียงร้องจากร่างเด็กน้อยอีก เลย เด็กน้อยสลบไปแล้ว แต่ชายชรา หาได้สงสารไม่ กลับ สั่งให้ลูกน้องลากเด็กน้อยกลับไปในห้องนอน พร้อมคำสั่งให้อดอาหารเย็น 1 อาทิตย์
วันเวลาผ่านไป การดูถูกจากคนในตระกลู จากคุณปู่ที่เค้าเคยเคารพ แปลเปลี่ยนให้เด็กน้อย เติบโตเป็นเด็กไร้หัวใจ เย็นชา และเลือดเย็น
เหตุผลที่ทำให้เด็กน้อยเป็นแบบนี้ เมื่อเพื่อนตัวสำคัญของเค้าถูกผู้เป็นปู่ ฆ่าตายอย่างเลือดเย็น ฮิโฮะ หมอน้อยที่มาร์คแอบเก็บมาเลี้ยงระหว่างเดินทางไปฝึกฝนวิชาดาบ
เลือดสีแดงฉานที่ไหลเปื้อนใบหน้าของเด็กน้อยวัย 12 ปี ภาพของหมาน้อยที่ชักกระตุกก่อนจะขาดใจตาย สร้างความทรมานให้เค้าอย่างเจ็บปวด
ไม่มีน้ำตาอีกแล้ว เค้าเคยคิดอย่างนั่น หากร้องไห้ก็จะโดนคนของปู่สั่งทำร้าย ต้องแข็งแกร่งเค้าถึงจะออกไปจากที่นี่ได้ และในคืนนั่นที่เค้าตัดสินใจหนีออกจากแก๊งค์ เค้าก็ได้่รับรู้ความจริงอันเจ็บปวด
ชายชราที่เค้าเคารพรัก ฆ่าลูกชายและภรรยาของตัวเอง เพื่อที่จะแต่งงานกับหญิงสาวของอีกแก๊งค์หนึ่งเพื่อสร้างความยิ่งใหญ่ให้แก่แก๊งค์ตัวเอง ในวันนั่นเค้าได้รับรู้ตัวตนที่เหมือนปีศาจร้ายของชายแก่ที่เค้าหลงนึกว่าเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เค้าเหลืออยู่ เค้าจึงอดทนเพื่อจะได้อยู่ใกล้ชิด เพื่อสร้างความอบอุ่นใจให้ตัวเอง แต่ในวันนี้ ที่พึ่งของเค้าได้พังทลายไปแล้ว เค้าจึงหนึออกมา พร้อมรอยกระสุนแผลเป็นด้านหลัง ที่แบมแบมชอบลูบปลอบเวลาเค้าฝันร้าย
แต่สุดท้าย ผมก็หนี ปีศาจนั่นไม่พ้น เค้าบังคับให้ผมแต่งงานกับลูกชายของแก๊งค์มังกรฟ้า นั่นก็คือจูเนียร์ ตอนแรก ผมปฏิเสธและได้บอกว่าตัวเองไม่ใช่คนของแก๊งค์อีกแล้ว เค้าบีบธุรกิจและเข้ามาแทรกแซงในเครือข่าย ธุรกิจของผมทุกชนิด ผมจึงคิดจะยุบบริษัท และพาแบมแบมหนี แต่สุดท้ายเค้าก็จับจุดอ่อนผมได้ ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุที่แบมแบมเจอตอนข้ามถนน ของหล่นใส่ เจออันธพาล หรือถูกจับตัวไปในตอนนั่น เค้าบีบบังคับหากผมไม่ยอมก็ต้องเสียตัวเล็กไป ซึ่งนั่นผมยอมไม่ได้แน่ ผมจึงเปลี่ยนนิสัยตัวเอง เริ่มเที่ยว เริ่มเจ้าชู้ มั่วไปทั่ว คิดว่าหากตัวเล็กรู้ว่าผมมีนิสัยแบบนี้คงจะเลิกรักผม แต่กลับตรงกันข้าม น้องตามราวีผู้หญิงทุกคนที่ผมไปยุ่งด้วย เฝ้าแต่ตัดพ้อต่อว่า แต่ไม่เคยปล่อยมือผมไปไหน ทุกวันที่ผมกลับมาในห้อง ก็มักจะเห็นตัวเล็กนั่งสัปหงกอยู่บนโซฟาตัวโปรด น้องกอดหมอนรูปหัวใจที่ผมซื้อให้ในวันวาเลนไทน์ไว้แน่นรอผมกลับมาเสมอ ที่จริงแล้วผมไม่เคยนอกใจตัวเล็ก ไม่เคยนอนกลับผู้หญิงคนไหน แค่ตบตาทั้งตัวเล็กและผู้ชายคนนั่น แต่เค้าก็รู้........
ยิ่งนานวัน ตัวเล็กยิ่งเจอสิ่งที่หนักข้อมากขึ้น ผมสั่งให้คนติดตามตัวเล็กทุกฝีก้าว และในที่สุดผมก็เริ่มถอยห่างจากตัวเล็ก ทำเป็นเหมือนรำคาญ ไม่กลับห้อง หลบหน้า ปิดโทรศัพท์ หายไปจากชีวิตของตัวเล็ก หัวใจผมเจ็บปวด เมื่อทุกภาพถ่ายที่ผมสั่งให้คนของผมติดตามแอบถ่ายตัวเล็ก ไม่เคยเห็นรอยยิ้มของตัวเล็กอีกเลย แบมแบมอ่า พี่รักนาย ...ยิ้มเถอะนะคนดีของพี่ ..รอยยิ้มที่เป็นดังแสงสว่างเดียวของมาร์ค ต้วน
ผมกำลังจะจบเรื่องนี้ แผนที่ผมวางไว้ สงครามระหว่างสายเลือด ความแค้น ความเจ็บปวด ความทรมาน มันควรจบลงสักที ไม่ผมก็ปู่ ที่ต้องหายไปจากโลกนี้ พี่จะปกป้องแบมแบมด้วยชีวิตของพี่.....
..............................................................................................
ใจจ้าว
