ใจร้าว

ผมค่อยๆลืมตาช้า ทุกอย่างรอบกายเป็นสีดำสนิทกลางคืนอยู่งั้นหรอ หรือน้องเล็กปิดไฟ 
" ยูค...." ผมเอ่ยเพียงแหบเพร่า รู้สึกเจ็บขาดอย่างมาก
" ฮยอง...ฟื้นแล้ว ปวดหัวอีกหรือเปล่าครับ..ฮยอง ." เสียงร้อนร้นของน้องเล็ก ทำให้ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้ สงสัยเค้าคงจะห่วงผมมาก 
" ยูค ปิดไฟทำไม ทำไมไม่เปิดไฟละ " ผมเอ่ยถาม ด้วยความสงสัย นี่ดึกแล้วงั้นหรอ แต่ทำไมผมรู้สึกถึงความร้อนคล้ายแสงแดดที่กระทบผิวของผมล่ะ
" ฮยอ..ง ตอน..นี้ยังเช้าอยู่เลยนะครับ สว่างโล่เลย " เสียงน้องเล็กดูตกใจ อย่างประหลาด
" อย่ามาอำพี่เลย เปิดไฟ สว่างโล่ ทำไมพี่ถึงมองไม่เห็นอะไรเลยล่ะ " ผมยิ้มขำๆ ก่อนที่จะค่อยๆ สะงัก..เมื่อไม่ได้ยินเสียงน้องเล็ก...ทำไมถึงได้เงียบไปหล่ะ 
"..ยูค..อยู่ ..ไหน " ผมกวาดมือไปรอบๆ เพื่อคำหาร่างสูงของน้องชาย อยู่ไหน อย่าทิ้งพี่ไว้คนเดียว...แบบนี้..ฮึก..ยูค
" ฮยอง " ผมรับรู้ได้ถึงแรงกอดรัดของคนตัวสูง ทำไมน้องเล็ก เหมือนน้องถึงร้องไห้หล่ะ 
" เป็นอะไรฮื้ม หมีน้อย ร้องไห้ทำไม " ผมกอดปลอบน้องเล็กเบาๆ อย่าร้อง 
"โอ้ๆๆๆๆๆ ใครทำให้หมีน้อยร้องไห้กันละเนี่ย " ถึงแม้ว่าผมจะมองไม่เห็น แต่ก็สัมผัสได้ ว่าน้องร้องไห้หนักขนาดไหน 
" ผมจะไปตามเจบีฮยอง " ผมรั้งน้องเล็กไว้อีกครั้ง ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ พร้อมกอดน้องเล็กไว้ แน่นขึ้น ผมรู้แล้ว ผมรู้แล้วว่าน้องเล็กไม่ได้ปิดไฟ นี่ไม่ใช่เวลากลางคืน ทุกอย่างมันเป็นเพราะดวงตาของผมเอง ผมมองไม่เห็นอะไรเลย ..... ผมคงเจ็บจนชา มันถึงได้รู้สึกเจ็บน้อยลงแบบนี้... หากมาร์คฮยองรู้ จะเป็นห่วงผมไม จะรีบมาดูแลผมรึเปล่า หรือจะอยู่กับจูเนียร์ รักกันอย่างมีความสุข ยิ่งคิดน้ำตาของผมก็ยิ่งไหลออกมา แรงกอดรัดของน้องเล็กยิ่งแน่นขึ้น เป็นเหมือนที่พักพึงที่ดีที่สุดของผม
" ขอพี่อยู่แบบนนี้ ...สักพักนะ น้องเล็ก "
" ฮยอง.."
" แล้วพี่จะกลับไปเข้มแข็งอีกครั้ง ฮึก..ฮื้อ.."

.......................................................................................................

[ JB 'Part ]

ภาพของน้องน้อยและน้องเล็กที่กอดกันร้องไห้ ฝังลึกลงไปในจิตใจของผมเหมือนตะปูที่ตอกเข้ามาซ้ำๆที่จุดเดิม อาการแรกเริ่มแล้ว ฮึก....น้ำตาที่ไหลออกมา ไม่รู้ตั้งแต่เหมือนไหร่ที่ผมเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ สิ่งที่ผมตัดสินใจไป ถึงแม้จะเห็นแก่ตัว แต่หากผมต้องเลวร้ายขนาดนี้ เพื่อน้องชายที่ผมรัก ผมก็ยอม

ก่อนหน้านั่น .....

ผมเดินเปิดประตูห้องทำงานของเซฮุนอย่างไม่เกรงใจเจ้าของห้อง ปัญหาของผมมันมากกว่าเรื่องหยิบย่อยพวกนี้ 
" มึงหมายความว่ายังไง เรื่องเวลา " ผมเอ่ยถามเสียงเครียด พร้อมกำหมัดแน่น ไม่ใช่ว่าโกรธทีเซฮุนไปบอกร่างบาง แต่โกรธตัวเองที่อ่อนแอ และรับความจริงไม่ได้ มากกว่า
" อาการขั้นแรกของแบมแบมเกิดขึ้นแล้ว " เซฮุนเอ่ยเสียงเครียดไม่แพ้กัน
" ยังไง .."
" น้องมีอาการอ่อนเพลียและที่สำคัญ น้องเลือดกำเดาไหล ซึ่งคนปกติจะเป็นนานๆครั้ง แต่อาการเริ่มแรกของโรคนี้ คืออาการเส้นเลือดฝอยที่เป็นจุดบอบบาง แตกได้ง่าย เพราะที่ไขกระดูกไม่สามารถสร้างเซลล์เม็ดเลือดแดงได้ตามปกติ แล้ว " 
" มึงรู้ได้ไง " ผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ร่างกายสั่นเทาไปหมด
" เพราะกูแอบเข้าไปตรวจตอนแบมแบมนอน ตรงถังขยะมีทิชชูที่ใช้ซับเลือด ทุกวันไงล่ะเจบี "
" แล้วอาการขั้นที่ 2 หล่ะ "
" ขั้นที่สองคือ....."
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูที่ดูรีบร้อนของบุคคลที่อยู่ข้างนอกดูร้อนร้น ผิดปกติ
" เชิญครับ " เซฮุนเอ่ยเชิญบุคคลด้านนอกเข้ามา เป็นพยาบาลวัยกลางคนที่หน้าตาดูรีบร้อน 
" แย่แล้วคะ คุณหมอ คนไข้ห้อง 306 เกิดอาการปวดหัวฉิบพลันค่ะ " แค่ได้ยินที่พยาบาลพูด ร่างกายผมก็ชาวาบไปทั้งร่าง ห้องน้องน้อย ผมรีบวิ่งออกไปก่อน โดยไม่รอเซฮุนที่วิ่งตามหลังผมมาติดๆ
ปัง!! เสียงเปิดประตูอย่างรุนแรง ทำให้บุคคลที่อยู่ด้านในหันมามอง 
" เจบีฮยอง ช่วยแบมแบมฮยอง ฮึก...." เสียงร้องไห้ของน้องเล็ก ยิ่งบีบคั้นหัวใจผม เมื่อเห็นร่างบอบบางของน้องน้อย ดิ้นร้นอย่างทรมาน
" ฮือ...ปว..ดหัว ...โอ๊ย...."
" น้อ..น้อย ...ใจเย็น หายใจเข้าลึก..ชุๆๆ "
" ฮึก...ฮยอง...ปวด...หัวฮีือ....โอ๊ย ...ไม่ไห..วแบม...ปวด...อือ ...."
" โอ้ๆๆ อย่าร้องนะคนดี..." อย่าร้องนะคนดีของพี่ หัวใจพี่ชายแทบจะแหลกละเอียดอยู่แล้ว
เซฮุนเดินเข้ามาถือเข็มฉีดยา ต่อเข้าสายน้ำเกลือ ร่างบอบบางของน้องน้อยจึงสงบลง น้องหลับไปแล้ว แต่ทุกคนที่ยืนรอบน้องน้อย หัวใจไม่ได้สงบลงไปด้วย
" เจบี ..ฮยอง แบมแบมฮยองเป็นอะไรกันแน่ครับ.." น้องเล็กเอ่ย อย่าคาดคั้นผม และตอนนี้ผมยังไม่พร้อม 
" ไว้กลับบ้านเราค่อยคุยกันนะน้องเล็ก "
ผมเดินออกมาตามหลังเซฮุนที่ยืนรอผมอยู่แล้ว ด้านนอกห้องของน้องน้อย 
" นี่ใช่ไมอาการขั้นที่ 2 ที่มึงจะบอก "
" ใช่ อาการปวดหัวอย่างรุนแรงที่มันจะเพิ่มขึ้นทุกวัน โชคร้ายสุดคือมีผลข้างเคือง...."
" ผลข้างเคืองอะไรอีก.." ผมเอ่ยถามเสียงเย็น แค่นี้ยังไม่พอหรอ น้องชายผมทรมานแทบจะตายอยู่แล้ว
" ตาบอด แต่มีแค่ 1 ใน ล้าน มึงอย่าพึ่งกังวลไปเลย เข้าไปดูอาการน้องมึงเถอะ "
เซฮุนเดินกลับไปแล้ว แต่ผมกับยืนนิ่งอยู่ที่เดิมได้แต่ภาวนาขออย่าให้น้องน้อยเป็น 1 ใน ล้านนั่นเลย
แต่คำภาวนาของผม กลับไม่เป็นดั้งที่ผมภาวนาเอาไว้ ...ทำไมพระเจ้าถึงได้โหดร้ายกับครอบครัวผมนัก .....

.........................................................................................................