ใจร้าว

[ JB 'Part ]

ตอนที่ผมเปิดประตูเข้ามาและเห็นไอ้เพื่อนตัวดี นั่งอยู่ข้างๆน้องน้อย ทำให้ผมใจหาย อย่างบอกไม่ถูก น้องเล็กไปไหน ทำไมไม่อยู่เป็นเพื่อนน้องน้อย ผมขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ 
" ยังไม่ถึงเวลาตรวจของแกนิ เข้ามาทำไม.. .." ผมพูดเสียงเย็น เมื่อเหลือบไปเห็นเหมือนน้องน้อยกำลังจะพูดอะไรกับมัน 
เซฮุนยืนขึ้น ปกปิดใบหน้าที่สายแววเคร่งเครียดได้อย่างแนบเนียนปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยนที่คนถ้าไม่สนิทจริงๆ จะไม่รู้เลยว่ามันสวมหน้ากากอยู่
" ฉันแค่เข้ามาตรวจน่ะ " เซฮุนฮยองเอ่ย ด้วยรอยยิ้มปกติ พร้อมลุกขึ้นยืน เดินตรงไปยังทางออก แล้วทิ้งคำพูด ที่ทำให้หัวใจผมบีบคั้นมากยิ่งขึ้น
" เวลาใกล้หมดแล้วนะ เจบี.... "
ผมแค่ขอเวลาอีกสักนิดไม่ได้หรอครับพระเจ้า ทำไมถึงไม่เห็นใจกันบ้างเลย
" เซฮุนฮยองหมายความว่ายังไงหรอครับ เจบีฮยอง " น้องน้อยหันมามองผม ด้วยแววตาคาดคั้น ผมเดินเข้าไปเอื้อมมือโยกหัวน้องน้อยไปมาเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ปกปิดความเจ็บปวดไว้ แค่ขอเวลาให้พี่อีกนิดนะคนดี ขอให้พี่ชายคนนี้ทำใจอีกสักนิด ให้อภัยพี่ชายคนนี้....ด้วยนะเด็กน้อย ขอโทษที่พี่ชายคนนี้เห็นแก่ตัวมากเกินไป
" เซฮุนมันหมายถึง ใกล้เวลาที่เราจะได้กลับบ้านแล้วน่ะ " ผมพูด พร้อมกับมองหาน้องเล็ก แบมแบมเหมือนจะรู้ เลยเอ่ยเสียงนุ่มออกมา อย่างน่ารัก 
" น้องเล็กไปซื้อน้ำเต้าหู้มาให้แบมครับ ฮยองไม่ต้องมองหาหรอกคับ " น้องน้อยเอ่ยยิ้ม รอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมานาน
" น้องน้อย...ถ้าหาก...น้องน้อยยังไม่แท้..."
" มาแล้วครับ! " เสียงตระโกนของน้องเล็ก ที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา 
" อือ..มีอะไรกันหรือป่าวครับฮยอง " น้องเล็กหันมามองหน้าผม อย่างหวั่นเกรง ทำให้ผมถอนหายใจเบาๆ 
" ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ น้องเล็ก เอาน้ำเต้าหู่ไปใส่แก้วเถอะ น้องน้อยจะได้ทานเลย " 
" ครับ แล้วฮยองจะเอาด้วยไมครับ ผมจะได้ทำให้เลย พอดีผมซื้อมาเผื่อไว้เยอะ " น้องเล็กพูดด้วยรอยยิ้มร่าเริง พร้อมกับชูถุงน้ำเต้าหู 4-5 ถุง พร้อมปลาท่องโก๋ ดูน่าอร่อย แต่ตอนนี้ท้องของผมเหมือนมันจะไม่อยากรับอะไรทั้งนั่น 
" เอาไว้ก่อนเถอะจ้ะ เดี๋ยวพี่ออกไปทำธุระข้างนอกแปปนึง แล้วจะมาเปลี่ยนนะ " ผมพูดกับน้องเล็ก เสียงเบา เพราะไม่ต้องการให้น้องน้อยรู้ ยิ่งน้องสงสัยมากขึ้นเท่าไหร่ ผมยิ่งต้องรีบจัดการก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ผมตัดสินใจแล้ว 
" อ่..อ่าครับ "
ผมพยักหน้า พร้อมกับหันไปมองร่างบาง ที่นั่งเหม่อลอยอยู่ แววตาที่เศร้าศร้อยยิ่งบีบคั้นหัวใจของผม ให้เจ็บปวดมากยิ่งขึ้น คนดีของพี่..

.........................................................................................................

" เจบีฮยองไปไหนหรอหรอ น้องเล็ก " ผมเอ่ยถามน้องเล็กที่จัดน้ำเต้าหู้ที่ผมสั่งไปและควบคู่ด้วยปลาท่องโก๋ ร้อนๆๆมาวางไว้ตรงหน้า 
" ฮยองบอกว่า จะออกไปหาอะไรกิน ก่อนที่จะมาเปลี่ยนให้ผมกลับไปอาบน้ำนะครับ " ยูคยอมบอกด้วยรอยยิ้มหวาน พร้อมกับหยิบแก้วน้ำเต้าหู้ส่งมาให้ผม
" ลำบากมากไม น้องเล็ก ฮึก.." ผมเอ่ยถามน้องเล็ก ทั้งๆที่ผมเป็นพี่ชายของเค้าแท้ๆ แต่ทำไมผมกลับอ่อนแออย่างนี้ ผมมันไม่ได้เรื่องจริงๆ
" ฮยอง... ผมไม่ลำบากหรอกครับ ออกจะสบายด้วยซ้ำ งานก็ไม่ต้องทำ ได้ม่อสาวอีกต่างหาก " น้องน้อยเอ่ยอย่างขำๆ แต่กลับทำให้ผมยิ่งขำไม่ออก 
ใช่สินะ ทั้งๆที่ผมเป็นพี่ชายของเค้า แต่กลับไม่มีงานเป็นชิ้นเป็นอัน เฝ้าแต่ไปตามหึงหวงมาร์คฮยองจนไม่ได้ทำอะไร ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่ผมกลายเป็นคนงี่เง่าแบบนี้
" ฮยองครับ...อย่าโทษตัวเอง " ยูคเอื้อมมือมาจับมือผมไว้แน่น มือที่สั่นเทา.ฮือ..มือที่ปกป้องลูกน้อยไว้ไม่ได้...ผมเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง...
" ฮยอง..ครับ " 
ยิ่งน้องห้าม น้ำตาผมยิ่งไหล อ่อนแอ อ่อนแอจนน่าสมเพช นี่ใช่ไมครับ คึอเหตุผมที่มาร์คฮยองทิ้งแบมไป ฮึก....คนอ่อนแอที่คอยแต่จะเป็นภาระของคนอื่น ยิ่งร้องผมก็เริ่มปวดหัวมากยิ่งขึ้น โอ๊ย!!! 
" ฮยองเป็นอะไรครับ !!! " ยุคเอ่ยถามอย่างตกใจ พร้อมกดเรียกพยาบาลปวดหัว เหมือนจะระเบิด ปวดจนอยากจะหายตัวไปซะ!
" ปวด..ฮึก...ปวด ห...ัว...มาร์คฮย..งช่วย...แบม..ด้วย .."
........................................................................................................

[ Mark 'Part ]

' ปวด..ฮึก...ปวด ห...ัว...มาร์คฮย..งช่วย...แบม..ด้วย . '
แบมแบม!! เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงแบมแบม ตัวเล็กเป็นอะไร ความกังวลยิ่งทำให้ผมร้นมากยิ่งขึ้น
" โอ๊ย!! " ทำไมผมเจ็บตรงหัวใจแบบนี้ เหมือนมีใครเอาเข็มนับพันเข้ามาแทง แบมแบมอ่า น้องเป็นอะไรรึเปล่า 
" นาย!!! " เสียงเรียกของจินเจ ที่เข้ามาประคองผมไว้ 
" ไป...ฮึ..ไปดูแบมแบม เ." ผมเอ่ยพูดกับจินเจ ก่อนที่สติจะดับวูบไป อย่าเป็นอะไรนะ แบมแบม พี่อยู่ไม่ได้จริงๆ ทุกอย่างที่กำลังทำใกล้จะสำเร็จแล้วนะ อย่าให้ทุกอย่าที่พี่ทำไร้จะความหมาย ถ้าไม่มีตัวเล็กอยู่กับพี่ อย่าเป็นอะไร..... 
ได้โปรด อยู่กับพี่ มาร์ค ต้วน รัก กันต์พิมุก สุดที่รักของมาร์ค ต้วน....

........................................................................................................