ใจร้าว

[ Mark 'Part ]
ผมเดินตามเส้นทางสีขาวของโรงพยาบาลอย่างร้องรน เมื่อจินเจมือขวารายงานเรื่องของตัวเล็ก น้องเข้าโรงพยาบาล เพราะผมอีกแล้ว การ์ดที่ผมสั่งให้ลากตัวแบมแบมไป ทำเกินหน้าที่ ที่ผมมอบหมาย นั่นแสดงว่า ฝ่ายนั่นเริ่มแล้ว ทั้งๆ ที่ผมปล่อยน้องไปแล้ว แต่ผมกลับไม่สามารถปกป้องน้องได้เลย จินยองหายไป จากงาน ทำให้เกิดความโกลาหน ผมพอจะคาดเดาได้ ว่าใครเป็นคนพาเค้าไป ดีแล้ว ผมอยากจัดการเรื่องทั้้งหมดเอง หมอนั่นจะอยู่ในที่ๆปลอดภัย ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าจินยองคิดยังไงกับแบมแบม เราต่างรู้...บางที ผมยังคิดเลยว่า หากรักคนคนหนึ่งมากขนาดนั่น เป็นผมจะทนเก็บความรู้สึกได้รึเปล่า..ความรักของจินยองบริสุทธิ์ต่อตัวเล็กมาก
ผมเดินมาถึงบานประตูสีขาว ห้องของน้อง เป็นห้องของตัวเล็กจริงๆ ผมรับรู้ถึงหยุดน้ำตาที่ไหลออกมา พวกเราทุกข์ทนกันมามากเกินไป รึเปล่า?
เอี๊ยด..เสียงประตูเบาๆ ดังขึ้น ผมไม่อยากให้เค้าตื่น ยังไม่พร้อมจะให้เค้ารับรู้ ว่าผมเป็นห่วงเค้ามากขนาดไหน ขอโทษที่ดูแลได้ไม่ดี ขอโทษจากหัวใจ หัวใจของพี่
" บางครั้งสิ่งที่เราทำ มันก็ไม่สามารถปกป้องคนรักได้เสมอไปหรอกนะครับฮยอง " เสียงยูคยอม น้องชายคนเล็กแห่งตระกลูอิม กล่าวขึ้น 
" ยังไม่นอนอีกหรอ ยูค " ผมเอ่ยเสียงเบา พร้อมเดินตรงไปยังร่างบาง ที่อยู่ในห้วงนินทรา
" การที่ฮยองปกปิดเรื่องนี้ มันไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะครับ "
"............"
" แบมแบมฮยองท้องและพี่ชายของผมพึ่งแท้ง..."
"น..นา..นายว่าไงนะยูคยอม! " ใจผมหายไป ลูก..ลูกของผมกับร่างบาง 
" ฮยองโดนทำร้ายจนแท้ง แล้วแบบนี้มาร์คฮยองยังคิดว่าสิ่งที่มาร์คฮยองทำอยู่ จะสามารถปกป้องพี่ชายของผมได้อีกหรอครับ "
" แต่นี่เป็นวิธีเดียว...."
" ทุกสิ่งบนโลก มันไม่ได้มีทางออกแค่ทางเดียวหรอกนะครับ "
"ยู...."
" คิดให้ดีๆนะครับ มาร์คฮยองก่อนที่ ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ จะต้องเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นกับสิ่งที่ฮยองคิดว่ามันถูกต้อง " ร่างของยูคยอมเดินออกไปแล้ว แต่ผมกลับยืนอยู่ที่เดิม ร่างกายของผมรู้สึกชา ฮึก..ลูก ผมพึ่งรู้ว่ามีเค้า และผมกลับต้องสูญเสียเค้าไป..นี่ผมทำบ้าอะไรอยู่!
"อื..มาร์ฮยอง..ฮึก..ช่วย..แบม..ช่วยลู..กของเรา.." เสียงสะอื้นของร่างบาง ยิ่งบีบคั้นหัวใจของผม 
"โอ้..จุ๊...โด้โปรดอย่าร้อง ..หัวใของพี่.." ผมเอื้อมมือปัดปอยผมที่ปกหน้าของร่างบางเบาๆ ได้โปรดอย่าร้องมากไปกว่านี้ เลย...
"ขอโทษ พี่ขอโทษ " น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่อาย หยดแล้วหยดเล่า ทำไม ชีวิตของผมต้องมีแต่การสูญเสียตลอดเวลา
"ฮีก..ฮึก ..มาร์..คฮยอ..ง ..ช่วย.."
เสียงร้องไห้ของร่างบางคนรักของผม ทำให้ผมจับมือแบมแบมแน่นขึ้น หัวใจของผม เหมือนถูกฉีกกระชากให้เจ็บปวดอย่างรุนแรง หากย้อนเวลากลับไปได้ ผมอยากจะเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่รักคนคนหนึ่ง โดยไม่ต้องมีเรื่องของอำนาจ ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเข้ามาเกี่ยว ไม่ต้องแบกรับชีวิตของคนเป็นพันไว้บนบ่า ความรับผิดชอบที่ผมอยากปัดมันออกไป ความแค้นที่ผมอยากอโหสิกรรมให้มันซะ ผมต้องจบเรื่องนี้..
" ฮึก..ขอโทษ..พี่ขอโทษนะแบมแบม.."
" ขอโทษ..พ่อขอโทษ"
" รักนะครับ สุดที่รักของพี่ " ผมก้มลงจูบหน้าผากของตัวเล็กแผ่วเบา ผมต้องรีบจัดการเรื่องนี้ ก่อนที่ทุกคนจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้ รอพี่ก่อนนะคนดี แบมแบมจะไม่ต้องอยู่คนเดียวอีก รอพี่อีกนิดนะครับ 
ผมค่อยๆเดินออกมาจากห้องช้าๆ แม้จะไม่อยากจากไป ไม่อยากจะห่างจากร่างบางสักนาทีเดียว หากผมจัดการเรื่องนี้ได้เร็ว ทุกคนจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้อีก รอพี่ก่อนนะครับ...แล้วพี่จะกลับมาอยู่ข้างๆแบมแบมตลอดไป
" ฮยองตัดสินใจดีแล้วหรอครับ " ยูคยอมที่ยืนพึ่งพนังห้อง แววตาที่จ้องมองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย บางครั้งผมก็คาดเดาความคิดเค้าไม่ได้เลย ทั้งๆที่เป็นน้องคนเล็กสุดของบ้าน แต่กลับเก็บซ่อนความฉลาดเหมือนอสรพิษที่พรางตัว รอฉกเหยื่ออยู่เงียบๆ ผมไม่ได้ตอบยูคยอม เลือกที่จะเดินจากมาช้าๆ 
" ฝากแบมแบมด้วยนะยูคยอม "
"........................"
บางครั้งการตัดสินใจที่ช้าไป อาจเป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิตของผม...
...................................................................................................................