รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

เมื่อได้เวลาส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอ
ร่างสองร่างนั่งคุกเข่ารับพรจากมาดรา
"ตาป๊อปลูกแต่งงานมีครอบครัวแล้วนะแม่รู้ว่าลูกจะดูแลน้องได้ ลูกลองใช้สติมากกว่าอารามณ์และลองเปิดใจรับฟังคนอื่นบาง การที่เรามีคติมากๆทำให้เราตัดสินใจพลาด แม่เชื่อว่าฟางจะเป็นภรรยาที่ดีได้"สองมือยกไหว้ ชายหนุ่มมองไปที่ฟาง
 
"หนูฟางเหมือนกันนะลูกหนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยพี่เขาแม่เชื่อว่าความรักจะชนะทุกอย่างได้ขอให้ลูกมีความสุขและมีหลานให้แม่อุ้มไวๆ"ฟางยกมือไหว้นํ้าตาคลอกับความเมตตาที่ท่านมีให้
 
พอพูดจบท่านก็ให้พ่อของฟางให้พรต่อ
"พ่อขอให้ลูกมีความสุขมากๆแม้พ่อจะไม่ได้ทำหน้าที่ได้ดีแต่พ่แก็รักฟามากนะลูก ลูกต้องรักพี่เขาให้มากๆ ทำห้นาหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด คุณป๊อปครับผมฝากดูฟางด้วยนะครับแกยังเด็กนัก ถ้าทำอะไรให้คุณไม่พอใจก็ให้อภัยแกด้วยนะครับ"
 
"ครับ"ป๊อปปี้ยกมือไหว้รับคำด้วยคำสั้น 
 
เมื่อให้คำอวยพรเสร็จผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็เดินออกไปจากห้องหอ 
 
"เอ่อ คุณป๊อปจะอ่านนํ้นก่อนมั้ยค่ะ"ฟางยืนหันหลังไม่กล้าที่จะจ้องมองใบหน้าี่เฉยชา
 
"ห้ามหันหลังคุยกบฉัน หันมาเดี๋ยวนี้"ฟางรีบหันหน้ามาทันทีโดยที่ยังคงก้หน้ามองพื้น
 
"ห้ามก้มหน้าเวลาคุยกับฉันด้วย ขอเตือนเลยว่า อย่าทำให้ฉันโกรธไม่อย่างนั้นเธอไม่เหลือชิ้นดีแน่"
 
"ฟางยังไม่เห็นว่าฟางจะทำให้คุณโกรธเลยนะค่ะ ฟางแค่ถามเฉยๆ"เถียงขึ้นเสียงเบาเมื่อมองไม่เห็นความผิดของตัวเอง
 
"ธนันต์ธรญ์"นํ้าเสียงเข้มขึ้นแต่ยังรู้สึกถึงอารมณ์ของเจ้าตัวที่คงใกล้จะปะทุอีกแล้ว
 
เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ตัวที่โรงแรมเตรียมไว้ให้ ก่อนที่จะเดินเข้าห้องนํ้าโดยไม่มองไปทางหญิงสาว
 
เธอถอดหายใจอย่างแผ่วเบาเธอเดินไปหน้ากระจกเพื่อเอาเครื่องประดับออก เธอไม่ได้หลงตัวเองนะวันนี้เธอดูสวยจริงๆ แต่ก็ไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มหันมามองได้
'ใช่สิ เธอเป็นใครเขาเป็นใครเธอก็แค่เด็กที่แม่เขาเอามาเลี้ยง แต่เขา ภาณุ จิระคุณเจ้าของบริษัทธิ์ยักใหญ่ประสบความสำเร็จั้งแต่อายุยังน้อยเขาควงไฮโซและนางแบบแต่ละคนมีแต่คนสวยๆ ถ้าเขาจะมองผ่านผู้หญิงสวยธรรมดาแบบเธอคงไม่ใช่เรื่องแปลก'
 
เสียงประตูห้องนํ้าเรียกให้เธอหลุดจากภวังค์ กวาดตามองสำรวจเรืองร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ตอนนี้มีหยดนํ้าเกาะไปทั้งตัว
 
"ทำไมอยากมากจนอดไม่ไหวอย่างนั้นหรอ ธนันต์ธรญ์" เสียงเรียกชื่อเต็มไปด้วยความเยาะเย้อถากถาง
 
แววตาขุ่นมัวจ้องมองกลับไปด้วยความไม่พอใจกลับคำพูดดูถูกของอีกฝ่าย
"ฟางไม่คิดอะไรตํ่าๆแบบนั้นหรอกค่ะ
 
"ตํ่าอย่างนั้นหรอ" เสียงหัวเราะออกมาจากลำคอ"ถ้ามันตํ่าอย่างที่เธอว่าแล้วมองฉันอย่างกะจะกลืนกินฉันไปทั้งตัวแบบนั้นทำไมละธนันต์ธรญ์ ถ้าไม่ใช่ต้องการจนอดใจไม่ไหวแต่อยากจะบอกไว้เธอเอาไว้เลยนะว่า ฉันกินเธอไม่ลงหรอกขยะแขยงผู้หญิงหิวเงินแบบเธอ ต่อให้แก้ผ้าต่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่มีอารมณ์จำไว้"
 
"ขอบคุณค่ะที่รู้ใจฟางแบบนี้ คุณระวังตัวไว้ด้วยนะค่ะเพราะฟางจะยั่วจนกว่าคุณจะทนไม่ไหวจนลากฟางขึ้นเตียง ฟางทำให้คุณแต่งงานได้อย่างง่ายดายนับภาษาอะไรกับแค่พาคุณป๊อปขึ้นเตียงทำไมฟางจะทำไม่ได้"ฟางเถียงไปด้วยควมโกรธไม่คิดว่าตัวเองจะพูดเรื่องน่าละอายแบบนี้ออกมาได้
 
"มั่นใจมากนะธนันต์ธรญ์ ก็ลองดูสิว่าเธอจะทำได้อย่างที่พูดมั้ย แล้วอีกอย่างฉัยอยากจะให้เธอจำไว้ว่าถึงจะบังคับให้ฉันแต่งงานได้ แต่ฉันมั่วใจว่าเธอไม่สามารถได้รับจากฉันอน่นอน
ก็คือ ความรักที่เธอจะไม่มีวันได้จากฉัน"
 
แววตาของฟางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดนํ้าตาคลอเสียงของเขาดังก้องอยู่ในหัว เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่มีทางรักเธอได้
 
แววตาทะท้อนความเจ็บปวดออกมาทำให้เขารู้สึกเสียใจที่พูดออกไป เขามองไปทางร่างเล็กใบหน้าสวยเรียบเฉยไม่ยอมเหลือบแลมาทางเขาเหมือนกับว่าอยู่คนเดียว
 
"ฉันจะไปนอนที่อื่น หวังว่าเธอคงไม่ไปฟ้องคุณแม่หรอกนะ ไม่งั้นเธอเจอดีแน่"พูดจบก็เดินออกไป วันนี้เขาหวั้นไหวกับเธอทั้งวันถ้าคืนนี้เขายังอยู่ในห้งนั้นเขามั่นใจว่าต้องลากเธอขึ้นเตียงเหมือนที่เธอประกาศเอาไว้แน่ๆโดยไม่จำเป็นต้องยั่วยวนใดๆต่อเขาทั้งสิ้น
 

ฟางเป็นพวกที่เจ็บแล้วจำ  ป๊อปี้จะโดนไม่ใช่น้อยๆ55555