รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

ชุดแต่งงานที่เจ้าของใบหน้าสวยใส่นั้นเป็นลูกไม้สีขาวแสดงถึงความรักอันบริสุทธิ์
มือเล็กๆพยายามยื้อไปรูดซิบที่อยู่ด้านหลังแต่ดูเหมือนว่าจะไม่สำเร็จ เสียงประตูเปิดเข้ามาข้างในจึงส่งเสียงขอความช่วยเหลือออกไปเพราะคิดว่าเป็นมีนที่เป็นพนักงาน "พี่มีนค่ะรูดซิบด้านหลังให้ฟางหน่อยค่ะฟางเอื้อมไม่ถึง"เมื่อพูดจบก็นำมือทั้งสองข้างไปจับที่เกาะอกเพาาะกลัวที่จะหลุด
 
ร่างใผญ่เดินเข้าไปใกล้ร่างบางสองมือเอื้อมไปรูดซิบให้จนสุดและขยับเข้าไปซ้อนหลังอย่างแนบชิดก่อนที่ร่างบางจะรู้สึกตัวพร้อมๆกับเสียงที่ดังขึ้นจากฟางและค่อยหลังหน้ามา ถึงกับตกใจว่าป๊อปปี้เขาเข้ามาทำอะไร
 
"เอ่อ คุณป๊อปเข้ามาทำอะไรในนี้ค่ะ"
 
 
"ฉันก็แค่เข้ามาดูชุดที่เธอใส่กลัวว่าจะทำให้ฉันขายหน้าในวันงานนะสิ รสนิยมขอเธอคงทำให้ฉันอายแน่"
 
 
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณมีนเป็นคนเลือกให้ฟางไม่ได้เลือกเอง รสนิยมของคุณมีนคงไม่ถึงกับทำให้คุณป๊อปขานหน้าเหมือนกับที่ฟางเป็นคนเลือก" เมียงผวานปนไม่พอใจปนตัดพ้อพร้อมหันหน้าไปทางอื่นแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยุ่ตรงหน้า
 
ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องกังวลใจแล้วอีกอย่าง"มือข้างหนึ่งขึ้นจับปลายคางของเธอดึกให้หันมา บีบเบาๆที่แก้มก้มหน้าลงชิดจนจมูกอยู่ติดกัน"เวลาพูดกับฉันต้องหันต้องหน้ามา
มองหน้าอย่าหันไปทางอื่นฉันไม่ชอบ จำเอาไว้"พูดจบก็สะบัดมืออกจากปลายคางจนใบหน้าในมือหันออกไปตามแรง
 
"ก็ในเมื่อไม่อยากมองหน้าฟางก็ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรที่ต้องมองนิค่ะ"
 
"ฉันสั่งให้ทำก็ต้องทำเธอไม่มีสิทธิ์มาเถียง ถ้ายังคิดจะเป็นเมียของฉันอยู่ก็อย่ามาขัดใจเพราะฉันไม่ชอบ"
 
"ฟางงว่าเรื่องความรู้สึกของฟาง คุณป๊อปไม่มีสิทธิ์มาบังคับ ฟางอยากทำอะไรก็จะทำ รุณป๊อปควรจะดีใจไม่ใช่หรอค่ะที่ไม่มีผู้หญิงที่คุณเกลียดเฝ้ามองคัณอยู่" 
 
นัยตาคมปริบอ่อนแสงลงเมื่อได้ยินคำพูดแผ่วเอาจากคนตัวเล็กที่บัดนี้ยืนหันหลังให้ ภายในใจเต็มไปด้วยความสับสนงุงงงกับอมรมณ์ของตัวเองแค่เห็คนความเสียใจที่ออกมาจากตาคู่สวยเขาถึงกับใจอ่อบยวบอย่างไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนแต่สำหรับผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรเลยที่เป็นปกติธรรมดาเลยสำหรับเขา  จ้องมองแผ่นหลังของเธออย่างครุ่นคิดก่อนที่จะตัดสินใจออกไปจากห้อง ก่อนที่จะปิดประตูโดยไม่หันกลับมามองอีกครั้งหลัฃจากเดินออกไป
 
เสียงปิดประตูฉุดรั้งความคิดที่กระจัดกระจายให้เข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ตาคู่สวยที่ตอนนี้คลอไปด้วยนํ้าตา สองมือรีบฝัดออกด้วยความรวดเร็ว เพราะสำนึกว่ามีนจะเข้ามาพบได้ทุปเมื่อ เธอยังไม่พร้อมที่จะรับสายตาเวทนาจากใคร
 
 
 
 
 
 
 
หน้าฉัน อย่าหันไปทางอื่นฉันไม่ชอบจำเอาไว้"