รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

          
            "คุณเควินคะ"ฟางเผลอเรียกชื่อชายหนุ่มออกไปปเสียงดัง เมื่อเจ้าของชื่อได้ยินก็เดินตรง
เข้ามาหา โดยฟางมัวแต่ดีใจที่ไดด้เจอเพื่อนจึงทำให้ลืมคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งที่แล้วเสียสนิท
ป๊อปปี้ได้ยินเสียงหวานเรียกชื่อผู้ชายี่ทำให้เขาโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อครั้งก่อน ตาจ้องเข
ม่งไปที่เควินอย่างไม่เป็นมิตร
"ผมเข้ามาขัดจังหวะอะไรหรือป่าวครับ"
เมื่อได้ยินคำถามของชายหนุ่มฟางจึงรู้สึกตัวก่อนจะหันไปมองคนข้างๆแต่แววตาดุๆของเขาก็ยิ่ง
ทำให้เธอใจแป้วมากขึ้นเรื่อยๆแต่ยังดีที่มีพิมช่วยแก้สถานการณ์ตรงหน้าได้ทันท่วงที
"ไม่หรอกคะดีซะอีก จะได้สนุกกันหลายๆคน คุณชื่อเควินใช่มั้ยคะ ฉันพิมยินดีที่ได้รู้จัก ยังไงอยู่
สนุกด้วยกันนะคะ"พิมออกปากชวนเควินโดยไม่สนใจป๊อปปี้ที่ส่งสายตาไม่พอใจมาให้
"ผมว่าคงไม่ดีหรอกครับ เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่า"
"ดีคะ โอกาสนี้แหละ จริงมั้ยคะคุณฟาง"
"จริงคะ คุณเควินอยู่ด้วยกันก่อนนะคะ"
"ไม่ดี"ป๊อปปี้พูดขัดขึ้นด้วยหน้าตึงๆเรื่องอะไรเขาจะยอมให้คนที่เป็นเหมือนคู่แข่งของเขาให้มี
โอกาสได้ใกล้ชิดกับฟางอีก แม้จะมีเขาก็ตาม สายตาของทุกคุ่จึงพุ่งตรงไปยังป๊อปปี้ทันที
เควินกับปีอปปี้สบตากันอย่างไม่มีใครยอมหลบ ตอนแรกเควินตั้งใจจะปฏิเสธเพราะเขาเป็นเพียง
คนนอกที่เผลอผ่านมาไม่สมควรที่จะไปร่วมงานเลี้ยงเล็กๆนี้แต่เมื่อมองเห็นสายตาหึงหวงปนโกด
ของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของผู้หญิงที่เขาต้องการเียงแรกเห็นก็ทำให้เขาตัดสินใจรับปากทุกคนออกไป
อย่างง่ายดาย
"ถ้าอย่างนั้นผมไม่เกรงใจนะครับ"เมื่อเควินตอบตกลงฟางจึงทำหน้าที่แนะนำตัวให้ทุกคนรู้จัก หลังจากนั้นเควินก็เดินมานั่งตรงข้ามกับป๊อปปี้เหมือนกำลังทดสอบความอดทนของอีกฝ่ายด้วยใบหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"คุณเควินมาเที่ยวหรอคะ"หวายรีบสืบหาข้อมูลเป้าหมายของเธอทันที ว่าเขารวยแค่ไหน
เควินเบนสายตามายังหวายด้วยแววตารู้ทัน พร้อมกับยิ้มน้อยๆอย่างหว่านเสน่ห์
"ก็ไม่เชิงครับจะว่าทำงานก็ได้จะมาพักผ่อนก็ได้อีกผมชอบทำอะไรแล้วได้กำไรสองต่อครับ"
หวายมองเห็นสายที่มองมาก็นึกกระหยิมยิ้มย่องในว่าเควินคงหลงความสวยของเธอเข้าแล้วโดยหา
รู้ไม่ว่าเขามองเป็นเหมือนผู้หญิงที่ผ่านเขามาในชีวิตเพียงเพื่อผ่านไปอย่างที่ผ่านมาเท่านั้น
"เอ๊ยังไงกันคะ ทำงานอะไรคะถึงได้พักผ่อนไปด้วยได้ เผื่อว่าหวายจะทำบ้าง"หวายหลอกถาม
อาชีพของคนตรงหน้าอย่างที่คิดว่าแนบเนียนที่สุด พร้อมกับแอนตัวไปทางเควินนิดๆให้เหมือนกับ
ว่าตั้งใจฟังคำตอบแต่ความจริงแล้วต้องการอวดบางสิ่งบางอย่างกับชายหนุ่ม
เควินหลุบตามองร่องอกอวบอื่มของสาวที่เอามาล่อนายพรานหนุ่มเช่นเขา พร้อมกับจ้องตาอีกฝ่าย
ด้วยแววตาี่อ่านยากจะยิ้มก็ไม่เชิงจะเยาะก็ไม่ใช่ แต่ที่แน่ๆสายตาของเขากลับทำให้หวายคิดว่าเขา
พอใจกับสิ่งที่เห็นอย่างมาก แล้วคิดในใจว่าเขาคงไม่รอดมือเธอแน่
ฟางนั่งมองหวายที่หว่านเสน่ห์ใส่เควินเต็มที่ก็อยากรู้ว่าคนข้างๆจะรุ้สึกอย่างไรจึงหันไปมอง ก็พบ
ว่าป๊อปปี้มองหน้าเควินอย่างกับเสือร้ายกำลังจะตะปบเสื้ออีกตัวที่มาแย่งถํ้าที่อยู่อาศัยของเขา
จึงคิดว่าเขาหึงหวงแพรไหมที่สนใจผู้ชายคนอื่นมากกว่าเขา
ความเสียใจเหมือนจะวิ่งขึ้นมาจุกที่คอหอย ไม่เธอจะต้องเข้มแข็ง! เธอจะไม่แสดงความเสียใจ
ออกมาให้ใครได้สมเพชอีกแล้ว ถ้าเจ็บก็จะเก็บไว้คนเดียวจะไม่ยอมให้เขาได้รับรู้อีกเมื่อคิดได้แบบ
นั้นจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆและมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉยแม้ว่าข้างในจิตใจจะแตกต่าง
ออกไปก็ตาม
"พอดีผมเป็นตัวแทนเจ้านายมาติดต่องานบ้างอย่างเท่านั้นครับเลยมีเวลาว่างและแอบอู้หาความ
สุขให้ตัวเอง"
ป๊อปปี้หงุดหงิดเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเพราะสายตาของเควินที่เหลือบมองภรรยาของเขาเต็มไปด้วย
ความพึงพอใจจนเขาอยากที่จะปล่อยหมัดออกไปอีกครั้ง ฟางต้องเป็นแม่มดน้อยที่แสนร้ายกาจ
แน่ๆถึงเสกให้เขาพลุ่งพล่านได้ถึงเพียงนี้
"มีใครอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับผมจะได้บอกป้าแจมเอาร้อนมาให้เลย"โทโมะถามเมื่อ
เห็นว่าทุกคนมาครบแล้ว
"อย่าพึ่งสิรอแขกของพิมก่อน พิมชวนเขาไว้"พิมรีบห้ามใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อรู้ว่าคืนนี้ต้องมีฉากเด็ด
จากป๊อปปี้ให้ดูแน่
"ใคร"ทั้งโทโมะและป๊อปปี้ถามขึ้นพร้อมกันอย่างสงสัยเพราะพิมพึ่งมาเมืองไทยเป็นครั้งแรกไม่น่า
จะรู้จักใครที่พวกเขาไม่รู้จักด้วย
"นั้นไงมาแล้ว"  สองพี่น้องที่เป็นแขกของพิมก็มาถึง ทั้งคู่เดินมาถึงโต๊ะก็มีเสียงทักทายทั้งสิงเสียงดัง
"ดีใจจังเลยคะที่คุณแก้วกับคุณเคนตะมา"
ทั้งสองยิ้มตอบ"แก้วขอบคุณนะคะที่ชวนมา"
"ใครเชิญให้มาฉันไม่ต้อนรับมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย"ป๊อปปี้ที่ยังโกดเคนนะที่บังอาจมาโอบกอดคนขอเขา ไหนจะภาพตรงหน้าที่ทำให้เขาแทบคลั่ง จึงเรียกเสียงอุทานจากฟางและพิมได้เป็ฯอย่างดี
"คุณป๊อป"
"ปีอปพิมเป็นคนชวนทั้งสองมาเอง ป๊อปจะไล่ทั้งสองกลับเพื่อหักหน้าพิมหรือไง"ทั้งสองจ้องมอง
สบตากันอย่างไม่มีใครยอมหลล ก่อนป๊อปปี้จะเป็นฝ่ายล่าถอยเพราะยังไงเขาก็ต้องให้เกียรติเพื่อน
"อยากทำอะไรก็เชิญ"พยายามคุมอารมณ์ตัวเองอย่างเต็มที่เพราะรู้สึกว่าตัวเองได้แสดงความรู้สึก
ออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนแต่ถ้าเป็นเรื่องของฟางก็ทำให้เขาลืมตัวง่ายๆแต่ก็ไม่วายปรายตา
ไปมองเคนตะที่จ้องภรรยาของเขาไม่วางตา
 
"เอาละทุกคนมาครบแล้วพิมขอให้ทุกคนมีความสุขกับปาตี้เล็กๆนี้นะคะ พิมยินดีที่ได้รู้จักทุกคน มาเที่ยวไทยครั้งนี้ทำใหเสนุกจนลืมไม่ลงเลยคะ ชนแก้ว"โดยเฉพาะเรื่องของป๊อปปี้ หลังจากนั้นจึงชวนทุกคนคุยไปเรื่อยพร้อมกับเสียงหัวเราะที่มีให้ได้ยินเป็นระยะ
"ฟางเท้าเป็นไงบ้างเห็นพี่เคนตะบอกว่าเท้าเเพลง"แก้วถามเพื่อนด้วยความห่วงใย
"ฟางไม่เป็นอะไรมากหรอก แป๊ปเดียวก็หายแล้ว แล้วพี่เคนตะเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ"นํ้าเสียงหวานเอ่ยถามด้วยความห่วงใยเรียกรอยยิ้มจากเคนตะที่รู้ว่าฟางเป็นห่วงเขา แต่หญิงสาวหารู้ไม่ว่าเหมือนกับเติ่มนํ้ามันในกองไฟ
"มันไม่ตายหรอกโดนไปแค่นิดเดียว ถ้าใจเสาะขนาดนั้นก็ไปหากระโปรงมาใส่"ป๊อปปี้พูดขึ้นอย่างเหี้ยมๆดวยความโมโห
"ผมไม่ถนัดใช้กำลัง เพราะชอบใช้สมองแก้ปัญหามากกว่าจึงไม่จำเป็นต้องอาศัยกระโปรงผู้หญิงหรอกครับเพราะผมคิดว่าคนที่ชอบใช้กำลังคือคนไม่มีสมอง"
"สำหรับตัวผมมองว่าควรใช้สมองกับคนที่มีสมองแต่ถ้าพวกที่ชอบยุ่งกับภรรยาของคนอื่นไม่จำเป็นต้องสนใจว่าใช้วิธีไหนขอแค่ให้มันไปอยู่ไกลๆภรรยาของผมก็พอแล้วหรือคุณเคนตะคิดยังไงกับพวกที่ชอบภรรยาชาวบ้านครับ"
ฟางเห็นว่าเรื่องราวกำลังจะบานปลายไปใหญ่โตจึงหันไปพูดกับป๊อปปี้"คุณป๊อปคะ"นํ้าเรื่องหวานอ้อนวอนเพราะถึงยังไงเธอก็เห็นว่าเคนตะเป็นพี่ชายอีกคนไม่อยากให้ชายหนุ่มพูดทำร้ายจิตใจมากกว่าที่เป็นอยู่
ตาใสๆมองมาอย่างอ้อนวอนปนออดอ้อนนิดๆก็ทำให้หัวใจเขาที่เคยคิดว่าแกร่งยิ่งกว่าหินผาอ่อนยิ่งกว่าวุ้น ถอดหายใจอย่างยอมรับชะตากรรมของตัวเอง จึงเอนตัวก้มลงไปกระซิบที่หูเบาๆ"ถ้าอยากให้พี่หยุด ก็เรียกว่าพี่ป๊อปไม่อย่างนั้นพี่ก็จะหาเรื่องมันเรื่อยๆ พูดดังๆด้วยนะ"
ฟางเหลือบตามองสายตาของทุกคนที่จ้องมองว่าเธอกับคนข้างกายคุยอะไรกันอย่างเงียบกริบยิ่งทำให้เธอขัดเขินยิ่งขึ้น ไหนสายตาเร่งเร้าจากคนข้างๆจึงให้เธอตัดสินใจพูด
"พี่ป๊อปคะ ฟางอยากกินกุ้งเผาคะ ไปเอามาให้ฟางได้มั้ยคะ"แม้จะขัดเขินมากเท่าไหร่แต่ฟางก็ข่มใจพูดออกไปจนได้เรียกร้อยยิ้มบนใบห้หน้าหล่อเหลาซึ่งแตกต่างจากก่อนหน้านี้จากหน้ามือเป็นหลังมือโดยหารู้ไม่ว่าการกระของทั้งสองตกอลู่ในสายตาสังเกตของหลายคนโดยเฉพาะแก้วเห็นความเปลี่ยนแปลงของป๊อปปี้ชัดเจน