รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

          โต๊ะทั้งหลายถูกยกอกกมาจัดเตรียมปาตี้เล็กๆที่ริมชายหาดถึงจะมืดแต่ก็ยังมีดวงตาส่องแสงสว่างในยามคํ่าคืนนี้ ตอนนนี้มีเพียงสามคนที่นั่งอยู่
หน้าตาของหวายเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและไม่ได้ดั่งใจต่างจากอีกสองคนที่เหลือที่อารมณ์ดี
มาก
"เมื่อไหร่สองคนนั้นจะลงมาสักที สงสัยนังฟางต้องออดอ้อนรั้งตัวคุณป๊อปเอาไว้แน่ๆถึงยังไม่ลงมา
สักที หน้าไม่อายเลยผู้ชายไม่ได้อยากจะแต่งงานด้วยยังจะไปดึงรั้งเขาเอาไว้น่าสมเพชสิ้นดี"
"พูดออกมาได้หน้าไม่อาย หัดมองดูความจริงที่เกิดขึ้นบ้างว่าอะไรเป็นอะไร"พิมทนไม่ไหวพูดตอก
กลับอีกฝ่ายไป มองหวายด้วยสายตาสมเพชก่อนจะสายหัวเบาๆ
 
โทโมะมองหวายด้วยความไม่พอใจกับคำพูดของหญิงสาว แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกมา ก่อนจะ
มองเลยผ่านไปจนเจอป๊อปปี้ที่เดินอุ้มภรรยามาอย่างทะนุถนอม หวายกำมือแน่นอย่างระบาย
อารมณ์ริษยาฟางเพราะคิดว่าคนที่น่าจะอยู่ในอ้อมแขนของป๊อปปี้ควรเป็นเธอ
"เป็นไงบ้างคะคุณฟางดีขึ้นหรือยัง พิมเป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็เบาใจว่าคุณฟางอยู่กับฮันนี่ ฮันนี่คง
ไม่ปล่อยให้เป็นอะไรหรอกใช่มั้ย"นํ้าเสียงเย้าแหย่เพื่อนพร้อมรอยยิ้ม
"ฟางไม่เป็นไรคะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง"
"คุณป๊ฮปมานั่งกับหวายสิคะ ปล่อยให้ฟางนั่งอยู่ด้านนั้นแหละ"หวายที่นั่งติดเก้าอี้หัวโต๊ะเรียก
ป๊อปปี้มานั่งข้างอย่างมั่นใจในตัวเองว่าเขาจะมาตามที่เธอพูดปรายตามองฟางที่อยู่ในอ้อมแขน
ของชายหนุ่มอย่างเยาะเย้ย
   ป๊อปปี้มองไปทางหวายด้วยแววตานิ่งสนิทก่อนที่จะก้มลงมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนที่เงยหน้าจ้อง
มองเขาอย่างตัดพ้อน้อยใจก่อนจะเดินไปวางฟางนั่งลงคนละมุมกับหวายนั่งโดยถัดจากพิมจากนั้น
จึงก้าวเดินไปทางหวายอย่างเฉื่อยเหมือนไม่สนใจ
  "อากาศดีแบบนี้คุณฟางไม่น่าจะใช้ผ้าคลุมนะคะพิมเห็นแล้วร้อนแทนเลย ถอดเถอะค่ะ"
"ไม่ต้อง..."เสียงสั้นๆห้วนมาจากคนที่นั่งข้างหญิงสาวหร้อมกับใบหน้าเรียบขรึมข่มความอาย
"เอ่อ..."ฟางไม่รู้จะพูดอะไรดี นึกถึงสาเหตุก่อนออกจากห้องจนทำให้เธอต้องใช้ผ้าคลุมไหล่ เขา
เป็นคนหาชุดให้เธอใสแต่พอเดินมาจากห้องนํ้าเพียงเท่านั้นสายตาของเขาก็เปลี่ยนไป กรามขบ
เข้าหาหันแน่จนตกใจว่าเธอทำอะไรผิด สักพักเขาก็ให้เธอไปเปลี่ยนชุดใหม่เพราะเขาว่ามันโป๊เกิน
ไปแต่เธอก็อยากใสชุดที่เขาซื้อให้
ทั้งสองยืนทะเลาะกันอยู่นานป๊อปปี้จึงทำโทษด้วยจูบสะท้านวิญญาณที่ทำให้เธอแทบขาดลม
หายใจ หลังจากจูบจนพอใจก็เดินไปหยิบผ้าคลุมมาให้เธอคลุ่มไว้ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ยอมให้ออก
จากห้องเด็ดขาด
พิมมองท่าทางของทั้งสองอย่างเข้าใจทันทีจึงแกล้งทำหน้าใสซื่อแล้วถาม"ทำไมละฮั่นนี่พิมว่า
ร้อนจะตาย คุณฟางก็ต้องร้อนเหมือนพิมแน่เลย"
ป๊อปปี้ส่งสายตาดุไปให้พิมแต่อีกฝ่ายกลับไม่กลัวยังคงลอยหน้าลอยตายิ้ม "ไม่ร้อนหรอก ใส่แบบ
นั้นดีแล้วอย่าวุ่นวายไม่เข้าเรื่องน่าพิม"ชายหนุ่มพูดอย่างหงุดหงิดเพื่อบังความอาย
"พิมถามคุณฟางไม่ได้ถามฮั่นนี่ซะหน่อยทำไมต้องมาทำเป็นรู้แทนทุกอย่างขนาดนั้นด้วยละ"
"รู้ก็แล้วกันน่าพิม"ตอบกลับก่อนส่งสยตาไปทางคนที่เป็นเป็นหัวข้อสนทนาอย่างบังคับให้หญิง
ยืนยันคำพูดของเขาเพราะเขาไม่อยากที่จะพูดเรื่องนี้อีกต่อไปแล้วไมอย่างนั้นคงโดนสายตาล้อ
เลียนจากโทโมะและพิมไม่เเลิก
ฟางยิ้มแหยๆ"แพมไม่ร้อนคะ คุณพิมสบายใจ"
พิมหน้ามุ่ยก่อนจะมองไปทางป๊อปปี้อย่างไม่เชื่อถือในคำพูดของหญิงสาวเพราะรู้ว่าใครเป็นต้นเหตุ
ไม่คิดเลยว่าเสือผู้หญิงอย่างป๊อปปี้จะหวงภรรยาขนาดนั้น"ร้อนก็ถอดออกเลยนะค่ะคุณฟาง อย่าไป
ตามใจฮั่นนี่มาก ไม่อย่างนั้นจะเคยตัวแล้วติตนิสัยชอบสั่งขึ้นเรื่อยๆทั้งที่ตอนนี้ก็เป็นอยู่แล้ว"
ฟางยิ้มกว้างเมื่อมีคนคิดเหมือนเธอเขาชอบสั่งให้คนนั้นคนนี้ทำอย่างที่เขาต้องการ ก่อนจะเผลอ
สบตากับคนที่ตีหน้าดุอยู่ข้าง ใจกระตุกวูบกับแววคาดโทษนั้น ก่อนที่จะใครพูดอะไรออกมาฟางก็
เหลือบไปเห็นเควินเดินมาตามชายหาด ใกล้เข้ามาจุดที่พวกเธอนั่งอยู่
 
 
 
 
 
ขอโทดน้าาาาาไม่ได้อัพให้หลายวันเลยการบ้านเยอะมากยิ่งกว่าภูเขาอีก ถ้าทำการบ้านเสดเร็วจะมาอัพให้อีกนะคะ