รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

      ร่างบางเดินเขย่งเท้าไปห้องนํ้าอย่างทุลักทุเล หลังจากล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยก็เดินลงไปข้างล่างอย่างระวังเมื่อเดินลงมาถึงช่วงกลางของบันได ป๊อปปี้ก็เดินมาพอดี ทั้งสองประสานสายตากันเนิ่นนาน ก่อนที่คนข้างล่างจะมองมายังเท้าของเธอ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงสะถบเบาๆอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะเดินขึ้นมาอุ้มร่างบางขึ้นไว้ในอ้อมแขนก่อนจะพาเดินลงมาข้างล่างด้วยใบหน้ายับย่นไม่สบอารมณ์

"จะไปไหนทำไมไม่เรียกฉัน เดินลงมาเองทำไใเดี๋ยวก็ตกบนไดลงมาหรอก"พูดเสียงดุๆแววตาเข้มงวดเหมือนผู้ใหญที่กำลังดุเด็กน้อยที่ทำผิด

ฟางช้อนตาขึ้นมองคนที่อุ้มเธอสับตากับตาคมปราบ แววตานิ่งลึกที่ยากจะอ่านความหมาย"ฟางลงมาเองได้คะ แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก"

"ไม่เป็นไรยังไงฮึ! ดสิขาเดี้ยงขนาดนี้ยังมาทำเป็นเก่งอีก ถ้าเกิดตกลงมาจะทำยัไง"

"ก็ฟางเดินลงมาเองได้จริงๆนี่ คุณป๊อปปล่อยก่อนสิเดี๋ยวฟางจะเดินให้ดู ถึงคุณป๊อปไม่อุ้มฟางลงมาฟางก็เดินมาถึงข้างล่างอยู่ดีฟางไม่ทำให้ตัวเองเจ็บหรอกค่ะ"

"ทำไมดื้อแบบนี้ฮึ!"ถามคนดื้อเงียบอย่างระอาใจ

"ไม่ดื้อ ปล่อยฟางนะ ฟางจะเดินเอง"

"ไม่ปล่อย จะไปไหนก็บอกมาสิจะพาไปแต่อย่างหวังว่าจะได้เดินเองเด็ดขาดไม่ได้ที่หมอสั่

งใช่มั้ยว่าพยายามอย่าใช้ขาให้มากไม่อย่างนั้นจะหายช้า เอะ! หรือว่าที่ไม่อยากหายเร็วๆเพราะอยากให้ฉันอุ้มแบบนี้ใช่มั้ย ไหนตอบมาสิ"ป๊อปปี้ทอดสายตามองหน้าหวานใสอย่างหลงใหล

หน้าหวานเชิดหน้าขึ้นนิดๆย่นจมูกอย่างไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเขา"ไม่จริงสักหน่อย คนหลงตัวเอง ฟางก็แค่อยากเดินเองจะได้ไม่เป็นภาระของใคร อีกอย่างก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่คะ"

ป๊อปปี้หัวเราะเบากับคำตอบและท่าทางน่ารักของคนในอ้อมแขน"แล้วตกลงจะไปไหน หรือว่าจะอยู่ในอ้อมแขนแบบนี้ แต่ก็ดีนะตัวหอมๆแก้มนุ่มๆแบบนี้ให้อุ้มตลอดยังไหว"พูดจบก็ก้มหน้าลงสูดความหอมไปที่ซอกคอเบาๆและหอมแก้มนุ่มนิ่ม คนตัวเล็กเขินอายจนหน้าแดงไปหมด จนต้องเสหลบตาเขาไปทางอื่น

"ฟางแค่จะลงมาดูป้าแจ่มเตรียมของสำหรับเย็นนี้อะไรแล้วบ้างคะ เมฃผื่อว่าจะมีอะไรให้ฟางช่วงอีกอย่างอยู่เฉยๆแล้วเบื่อเอาแต่นอนทั้งวันเลยรู็สึกเหมือนคนขี้เกียจยังไงไม่รู้"

"ป้าแจ่มเตรียมของพร้อมหมดแล้วละ อีกอย่างคนป่วยอยู่เฉยๆนะดีแล้วเดินเองยังเดินไม่ได้เลยเดี๋ยวเข้าไปเพิ่มภาระป้าแจ่มเปล่าๆ"ป๊อปปี้พูดด้วยความห่วงใยแต่คนฟังกลัตีความหมายไปอีกทาง

ร่างบางดิ้นเบาๆเพื่อลงเดินเองเมื่อได้ฟังคำพูดที่เหมือนว่าเธอเป็นภาระให้แก่คนอื่นด้วยความน้อยใจ"ถ้าฟางเป็นภาระขนาดนั้นก็ปล่อยลงสิ ฟางเดินลงได้"

ป๊อปปี้มองท่าทางแสนงอนนั้นอย่างเอ็นดู ก้มลงหอมแก้มนุ่มเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะพาเดินไปห้องครัวอย่างที่เธอต้องการ โดยไม่อธิบายเหตุผลที่เขาไม่อยากให้เธอเข้าไปใบห้องครัวเพราะเป็นห่วงและอยากที่จะหาเรื่องอยู่ใกล้ๆ

ฟางยกมือจับแก้มที่โดนขโมยหอมซํ้าแล้วซํ้าเล่า"ไม่ต้องมาหอมแก้มฟางเลยนะ ฟางไม่อนุญาตนู้นไปหอมแก้มคุณหวายเลยไปเขาคงเต็มใจให้คุณป๊อปทำแบนี้"ด้วยความน้อยใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงทำให้หลุดเผลอแสดงความหึงหวงออกไปโดยไม่รู้ตัวกว่าจะรู้อีกทีก็เมื่อใบหน้าคมยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจเต็มทีหน้าสวยเห่อร้อยด้วยความหายที่แสดงความในใจออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้

ป๊อปปี้ก้มลงไปกระซิบเบา"ผัวก็ต้องทำอะไรกับเมียสิ จะให้ไปทำกับคนอื่นได้ยังไงเหมือนที่เราเคยทำกันไง ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ"

"คุณหวายก็เห็นภรรยาของคุณเหมือนกันถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปทำแบบนั้นกับเธอได้สิ"

ป๊อปปี้ไม่ตอบแต่เดินไปที่ในครัวแทน ร่างสูงเดินไปที่โต๊ะอยู่กลางห้องครัววางร่างบางบนเก้าอี้ ก่อนที่ตัวเองจะนั่งข้างๆกันเป็นจังหวะเดียวกับคนที่อยู่ในห้องครัวก่อนหันมาเจอเข้าพอดี แอบอมยิ้มกับท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของป๊อปปี้ที่มีต่อภรรยาไม่ได้ และสายตาที่มองปักใจเชื่อว่าชายหนุ่มหลงรักภรรยาสาวอย่างมาก

"เข้ามาในครัวกันทำไมคะคุณป๊อปคุณฟาง ในนี้ร้อนออกคะ"

"ฟางเป็นคนอยากเข้ามาครับ ป้าลองถามเขาดูสิว่าอยากเข้ามาทำไม"

ฟางส่งค้อนให้คนข้างๆเบาๆเรียกร้อยยิ้มจากหน้าขรึมได้เป็นอย่างดี"ฟางอยากเข้ามาช่วยคะป้าแจ่มทำอยู่คนเดียวยุ่งแน่เลย"

"โอ๊ย ยุ่งเยิ่งอะไรคะป้ามีตาแสงค่อยช่วย อีกอย่างป้าเตรียมของทุกอย่างเกือบหมดแล้วเหลืออีกนิดเดียวเอง คุณฟางกับคุณป๊อปไปนั่งเล่นในห้องรับแขกเถอะคะ"

"อย่างนั้นก็เถอะคะฟางอยากช่วยที่กรุงเทพฟางเข้าครัวทุกวัน ถ้าไม่ให้ทำอะไรเลยก็ว่างเกินไปคะฟางไม่ชิน"

"ถ้าอย่างนั้นก็ได้คะ แล้วคุณป๊อปละคะจะเอายังไง"

"ไปห้องรับแขกค่ะ"

"อยู่ในนี้ครับ"

สองเพียงพูดขึ้นอย่างพร้อมเพียงกันฟางหับขวับไปมองคนข้างๆขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแปลกใจที่เขายังจะอยู่ในห้องนี้ต่อไป"คุณป๊อปไปนั่งห้องรับแขได้เลยคะ ฟางไม่เดินไปไหนอีกแล้ว"มีเพียวความเงียบตอบกลับมา"จริงๆนะคะ"

"ป้าแจ่มครับมีอะไรให้ผมช่วยมั้ย"ไม่ยอมตอบคำถามเพราะอยากอยู่ใกล้คนตัวหอมที่นั่งข้างๆเขาและเขาเองก็ยังไม่พร้อมที่จะหาคำตอบตอนนี้

"ตอนนี้ป้ากำลังล้างผัก แล้วก็ว่าจะทำนํ้าจิมซีฟู้ด คุณฟางพอทำอะไรได้บ้างคะ"

"ฟางพอจะเคยทำนํ้าจิ้มซีฟู้ดเหมืนกันคะ แต่กลัวจะไม่อร่อยเท่าป้าแจ่มทำนะสิคะ"

"คุณฟางทำเถอะคะ ป้าเคยได้ยินคุณท่านบอกว่าคุณฟางทำอาหารอร่อย ถ้าอย่างนั้นคุณป๊อปช่วยทำนํ้าจิ้มด้วยอีกคนก็แล้วกันนะคะ"

ฟางก้มหน้าก้มตาทำนํ้าจิ่มอย่างตั้งอกตั้งใจโดยไม่สนใจคนข้างๆ"จะให้ช่วยทำอะไรก็บอกหน่อยสิ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำอยู่นั้นแหละไม่รู้หรือไงว่าฉันไม่เคยทำ"

ตาคู่สวยช้อนขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจสรรพนามที่แทนตัวเองของเขานิด ที่ตัวเองสั่งให้เธอแทนตัวเองว่าฟางแต่เขากลับแทนตัวเองเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน"คุณก็เอาเปลือกกระเทียมก็แล้วกันคะ เดี๋ยวอย่างอื่นฉันทำเอง"

"ก็บอกแล้วไงห้ามแทนตัวเองว่าฉันหรืออยากโดนทำโทด"

"ทำไมจะทำไม่ได้คะ ทีคุณยังพูดแทนตัวเองว่าฉันทุกคำ ฉันก็พูดบบนั้นได้เหมือนกัน จะได้เท่าเทียมกันไงคะ แล้วถ้าอยากให้ฉันพูดแทนตัวเองว่าฟาง คุณป๊อปก็ควรที่จะมีอะไรมาแลกเปลี่ยนบ้างเหมือนกัน"

ป๊อปปี้ตีหน้าไม่ถูกเมื่อโดนต่อว่าคืนบ้าง แต่ถ้าจะให้เขาเปลี่ยนไปพูดแบบอื่นก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้ ยกมือขึ้นจับหูแก้เก้ออย่างไม่เคยทำมาก่อน"ไหนคุณแม่บอกหนักหนาว่านิสัยดีเรียบร้อยนี่ดื้อตาใสชัดเลยนะเนี้ย"ยื่นหน้าเข้าไปชิดกับหูของฟางแล้วกระซิบเบา"แล้วอยากให้แทนตัวเองแบบไหนละ ผัวจ๋าหรือเปล่า"

ใบหน้าสวยแดงแถือกด้วยความอายกับสรรพนามแทนตัวเองของเขา"บ้า ใครจะอยากให้คุณแทนตัวเองบ้าแบบนั้นหละ ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว นั่งอยู่เฉยๆทำไมไม่แกะกระเทียมคะ"เมื่อเห็นว่าเรื่องกำลังจะเข้าเธอเองจึงเสไสไปเปลี่ยนเรื่อง

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ"อ้าวไม่ชอบหรอ แต่พี่ชอบนะเอาไว้เรียกตอนที่อยู่บนเตียงสองต่อสองก็ได้"

แม้จะพูดเย้าหยอกไม่เลิกแต่ป๊อปปี้ก็ยอมเปลี่ยนคำเรียกแทนตัวเองใหม่ จนคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่รีบเงยหน้ามองทันที และกลายเป็นคนเขินอายแทนสายตาที่จ้องมองอย่างมีความหมายของเขา"ต่อไปเรียกว่าพี่ป๊อปนะ และแทนตัวเองว่าฟางด้วยไม่งั้นจะทำโทดทันที ไม่สนใจว่าจะอยู่ต่อหน้าใครก็ตาม"แม้จะรู้สึกอายนิดๆกับสรรพนามที่บังคับให้อีกคนเรียกแต่ก็ไม่วายทำเป้ฯข่มขู่กลบเกลื่อน"เข้าใจใช่มั้ย คุณภรรยา"ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบพร้อมกับฉวยโอาสหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่จึงได้รับสายตาเขียวปัดพร้อมกับใบหน้าแดงตอบกลับมายิ่งทำให้เขาอารมณืดี ก่อนจะผิวปากเป็นเพลงด้วยความรื่นรมย์เบาๆจากนั้นจึงหาเรื่องพูดกับหญิงสาวเบาๆโดยมากจะเป็นเรื่องแหย่ให้เธออายมากกว่า

"ไหนลองพูดซิ"

"ไม่เอา"

ป๊อปปี้มองไปทางป้าแจ่มที่ตอนนี้ยืนหันหลังให้ทั้งสองเมือนไม่สนใจ แต่แอบหารู้ไม่ว่านางแอบดูฉากหวานๆของทั้งสองจนยิ้มแก้มแทบปริ ชายหนุามจึงฉวยโอกาสที่คิดว่านางไม่เห็นฉกจุมพิตที่ปากอิ่มเบาๆเพื่อแสดงการทำโทดคนดื้อให้ดูว่าถ้าไม่ยอมทำตามที่เขาบอกจะเป็นยังไง

"พูดได้หรือยัง ถ้ายังไม่พูดอีกจะทำยิ่งหว่านั้น"พูดถามเบาๆให้ได้ยินกันสองคน

"บ้า"คนถูกถามหน้าแดงอีกด้วยความอาย "ไปไกลๆเลยนะคุณป๊อป ฟางไม่คุยกับคุณป๊อปแล้ว"

"ไม่พูดไช่มั้ย ถ้าอย่างนั้น..."

"พี่ป๊อป"ส่งค้อนให้ก่อนเสียงหวานพูดอย่างห้วนๆเหมือนไม่เต็มใจแต่ความจริงแล้วกลับหัวใจพองโตกับการกระทำของเขา ความรู้สึกข้างในมีมากล้นจนส่งผลให้ริมฝีปากกระตุกยิ้มแม้จะฝืนเอาไว้แต่ก็ไม่สามรถต้านทานได้

อัพให้แล้วน้าาา ขอโทดที่อัพช้าไปหน่อยไม่ว่ากันนนน