รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

สองทุ่มเศษๆร่างอวบอิ่มผิวขาวผ่องเดินเล่นเรียบชายหาดเพียงลำพัง แสไฟจากบ้านหลังข้างๆส่องเป็นทางให้ไม่มืด ลมเย็นๆพัดโชยมาปะทะผิวกายทำให้รู้สึกสดชื่น เป็นอิสระ เสียงลมเสียงคลื่นที่เป็นเหมือนดนตรีที่ช่วยขับกล่อมจิตใจ ปล่อยให้ล่องลอยไปกับสายลม
 
 
กว่าจะรู้สึกตัวว่าเดินมาไกลจากบ้านพักมาพอสมควรก็เมื่อสายตารับกับภาพโคร้งด้านหน้าที่มีโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งที่ติดอยู่กับทะเล จึงหยุดเดินกวาดตามองไปรอบๆที่มีแต่ความเงียบ หมุนตัวเดินกลับเมื่อรู้ตัวว่ามาไกลมากแล้วแต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาทำลายความเงียบ
 
 
"คุณฟางครับ"เสียงเรียกดังมาจากมุมมืดใกล้ต้นมะพร้าว พร้อมรอยยิ้มกว้างๆ
 
"จำผมได้มั้ยครับผมเควินที่เจอคุณที่ห้องอาหารที่โรงแรมไงครับ"
 
สีหน้าดูตกใจของฟางคลายลงเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร"จำได้ค่ะ  มาเที่ยวเหมือนกันหรอค่ะ บังเอิญจัง"
 
"ก็ไม่เชิงมาเที่ยวหรอครับ พอดีมีธุระเลยถือโอกาสเที่ยวไปในตัวเลย แต่ผมก็ดีใจนะครับที่มาที่นี่และบังเอิญก็ได้ช่วยให้ผมได้เจอคุณอีกครั้งตามที่ใจต้องการ "
 
ฟางทำเฉยไม่เข้าใจความนัยน์ที่เขาสื่อ"แล้วคุณเควินพักที่ไหนคะ ฟางว่าจะเดินกลับที่พักแล้ว"
 
 
เควินหันไปมองฟางอย่างสังเกตท่าทางของเธอที่เหมือนว่ามีเรื่องทุกข์ใจ"โรงแรมตรงโคร้งริมหาดนี่แหละครับ คุณฟางพักอยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมเดินไปส่ง"
 
"บ้านพักหลังนั้นค่ะ"ชี้ไปทางบ้านพักที่มีแสงไปให้เห็นประมานสามร้อยเมตรข้างหน้า หันไปมองคนที่เดินข้างๆ"ไม่ต้องไปส่งก็ได้ค่ะ อยู่ใกล้ๆแค่นี้เองรบกวนคุณเควินป่าวๆ"
 
"ผมเต็มใจทำเพื่อ...คุณฟางครับ"นํ้าเสียงนุ่มนวล แววตาสื่อความหมายเหมือนที่ผู้ชายสักคนที่ถูกใจและอยากที่จะสานสัมพันธ์ จนฟางทำหน้าอึ้งเป็นครู่แต่เควินมองไม่เป็นเพราะมัวแต่มองตรงไปข้างหน้า ร่างสูงหยุดเดินเมื่อรู้สึกว่าคนข้างๆไม่ได้เดินมาด้วย หันหน้ากลับไปด้วยความมั่นคงของคนที่มั่นใจในตัวเองและพร้อมที่จะรับการตัดสินใจฟาง ในเมื่อเขาสื่อความตั้ใจของเขาไปแล้ว และถ้าฟางจะปฏิเสธเขาก็ยังยากที่จะเป็นเพื่อนของเธอต่อไป
 
"แม้ว่าเราจะเจอกันเพียงแค่สองครั้ง แต่ผมมั่นใจในความรู้สึกของผมว่าชอบคุณ คุณพอจะเปิดโอกาสให้ผมได้พิสูจน์ความรู้สึกขของตัวเองเผื่อว่าวันข้างหน้ามันจะเปลี่ยนเป็นอะไรที่สวยงามกว่านี้ได้มั้ยครับ นะครับ"
"ขอบคุณที่รู้สึกดีกับฟาง แต่ฟางคงรับความรู้สึกนี้ไว้ไม่ได้ ก็อย่างที่เห็นฟางแต่งงานแล้วและ...รักเขามากมากจนไม่เหลือหัวใจไว้ให้ใครอีก ไม่ว่าจะเป็นวันนี้หรือวันข้างหน้า หรือต่อให้ฟางกับเขาไม่อาจใช้ชีวิตร่วมกันได้ ฟางก็จะไม่แต่งงานใหม่คะ เพราะคงรักใครไม่ได้เท่าเขาอีกแล้ว และมันคงไม่ยุติธรรมต่อคนๆนั้นด้วยถ้าแต่งงานใหม่กับเขาโดยไม่มีความรักมอบให้"
 
"ฟางเชื่อค่ะว่าคุณจะได้เจอกับผู้หญิงดีๆและเธอคนนั้นก็รักคุณเข้าสักวันค่ะ ฟางเชื่อแบบนั้น"
 
เควินตกใจเมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่เขารู้สึกถูกใจตั้งแต่แรกแต่งงานแล้ว ยอมรับว่าเสียดายนอชิดหน่อยแต่ก็ไม่ถึงเสียใจ เขาเพียงรู้สึกชอบหน้าตาและ่าทางของเธอเท่านั้น ยังไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งอะไร ยิ้มส่งยิ้มให้ฟางรู้สึกสบายใจ
 
"ผมขอใโทดครับที่ลืมสังเกตอะไรๆจนเผลอทำให้คุณอึดอัด คิดว่าคุณยังโสดอยู่เลยจีบ ผมมันเป็นพวกที่ชอบแล้วลงมือทำเลยนะสิครับกลัวจะพลาดโอกาส ตอนนี้ผมรู้สึกว่านิสัยผมไม่ค่อยน่าปลื้อเท่าไหร่แล้วคิดได้ยังไงว่าคนสวยๆแบบนี้จะโสด"พูดคิดตลกพร้อมกับยิ้มกว้างๆ
 
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"ฟางรู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกับเควินมานาน ทั้งๆที่จริงแล้วพึ่งรู้จักกัน ไม่เหมือนป๊อปปี้ที่แม้รู้จักกันมานานแต่เธอรู้สึกเหมือนไม่เคยได้เข้าใกล้ตัวตนที่แท้จริงของเขาเลย   "คุณเควินโชดดีนะค่ะที่รู้สึกอะไรก็แสดงออกมาได้เลย ต่างจากฟางที่ไม่กล้าอะไรเลยจนบางครั้งก็เหมือนคนขี้ขลาด"พูดด้วยเสียงเศร้าจนลืมตัวหันหน้าไปมองทะเล ก่อนที่จะหันกลับมาฉีกยิ้มกลบเกลื่อนไม่อยากให้เควินรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง
 
เควินมองฟางเขาจับได้ถึงความรู้สึกเศร้าจากนํ้าเสียงของเธอ แม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามปกปิดไว้ด้วยการหันมายิ้มให้เขาก็ตาม"ไม่หรอกครับ คนฉลาดบางคนอาจจะรอจังหวะและเวลาที่เหมาะสมมากกว่าและผมก็เชื่อว่าคุณเป็นหนึ่งในนั้นไม่ทุกคนหรอกครับที่แสดงความรู้สึกออกมาแล้วถูกต้องตลอดเพราะบางครั้งการทำอะไรที่ตรงไปตรงมามากๆก็เหมือนคนโง่ที่แสดงความรู้สึกออกไปให้ฝ่ายตรงข้ามรับรู้ ทำให้กลายเป็นจุดอ่อนของเราที่เขาย้อนเอากลับมาเล่นงานให้เราย่อยยับได้"
 
"ขอบคุณคะ คุณเป็นคนแรกที่พูดเหมือนเชื่อมั่นในตัวฟางขนาดนี้ทั้งๆที่เราพึ่งรู้จักกัน
ทั้งคู่เดินไปเงียบๆ
"เขาเป็นผู้ชายที่โชคดีมากเลยนะครับ ที่มีคนรักเขามากอย่างคุณฟางยืนยู่ข้างพร้อมที่จะก้าวเดินไปด้วยกันุกๆที่ คุณทำให้ผมรู้จักว่าความรักี่แท้จริงเป็นยังไง แต่ผมคงไม่โชคดีเหมือนสามีของคุณ"เควินหยุดเดินพร้อมกับคนข้างๆ จับจ้องมองฟางอย่างสังเกต รู้สึกว่าเธอไม่มีความสุขเลยทั้งๆที่น่าจะมีความสุขเมื่อได้อยู่กับคนที่รัก แต่เขาจับได้ถึงความรู้สึก...เศร้า อ้างว้าง สับสน...
 
เสียงที่ตอบเขาแผ่วเบา"ไม่รู้สิค่ะ บางครั้งเราก็ไม่สามารถล่วงรู้ถึงจิตใจของคนอื่นได้ถ้าเขาไม่แสดงออกมา แต่บางครั้งคนที่เขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน จนเราไม่ต้องตีความหมายอะไรด้วยซํ้า"
 
เควินนิ่วหน้าคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจในที่เธอพูด"คุฯหมายถึงอะไรกันแย่ ขอโทษนะครับ ถ้าผมจะเดาว่าคุณไม่มีความสุขในชีวิตแต่งงานนัก" เขาจ้องใบหน้าหวานที่ตอนนี้เศร้าหมอง"ถ้าคุณไม่สบายใจเราก็ไม่ต้องไปพูดเรื่องนี้กัน"
 
"ผมขอถามได้มั้ยในเมื่อคุณมีความรัก คุณมองความรักเหมือนอะไร ทำไมใครๆก็ต่างพากันตามหามัน ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะพบเจอหรือป่าว"
 
"ฟางมองว่ารักก็คือ...รัก ถ้ามองในมุมของฟางก็คงบอกๆได้ว่าความรักก็เหมือนกับการกระโดดหน้าผาสูง ซึ่งเราไม่รู้ว่ามันลาวงตกลงสู่พื้นดินหรือลอยคอต่อไป แต่เราก็ต้องเสี่ยงแม้ว่าโอกาสที่จะตกลงสู่พื่นมีมากกว่าก็ตาม แต่อย่างน้อยเราก็ได้พยายามเพื่อรัก"
ใบหน้าหล่อเหล่าขมวดคิ้มนิดๆเหมือนพยายามทำความเข้าใจแต่เมื่อเวลาผ่านไปกลับยุ่งขึ้นเรื่อยๆจึงถอดใจเฮือกใหญ่อย่างยอมแพ้"ผมยังไม่เห็นเหตุผลที่จะทำแบบนั้น มันค่อนข้างที่จะเข้าใจได้ยาก"
 
"เอาไว้คุฯเควินเจอกับตัวเมื่อไหร่ คุณก็เข้าใจในสิ่งที่ฟางพูด"ทั้งสองสบตากันเป็นครู่ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะประสานออกมา จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นคุยเรื่องทั่วไป
 
เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะกังวานไปทั่วชายหาด เมื่อเทียบกับความสงบของท้องทะเล จึงเดินมาถึงบ้านพักอย่างไม่รู้ตัว สายตาของฟางก็ปะทะดวงตาคมกริบ ดุดัน ที่ตอนนี้เหมือนเพิ่มความเย็นชามากขึ้นหลายเ่า เจ้าของร่างสูงยืนพิงผนังในท่วงท่าสบาย แต่ก็พร้อมที่จะรุกประชิดต่อศัตรูที่จะมาทำอันตราย
 
ดวงตาของฟางเบิกกว้าง ตกใจ หยุดเสียงหัวเราะลงทันทีที่ได้สบตาราวกับปิดสวิต แม้ว่าเขาจะห่างออกไปถึงสามก้าว แต่เธอก็ยังรับรู้ถึงรังสีความไม่พอใจที่ลอยอยู่ในอากาศใบหน้าที่เย็นชาอยู่เปฺนนิจเมื่อรวมเข้ากับดวงตาคมกริบ ดุดันแข็งกร้าว สางผมต่อสัญญาณเตือยภัยของเธอที่ทำงานอย่างหนัก
 
 
 
สงสัยฟางคงได้เจอศึกหนัก สู้ๆนะฟางงงงง