Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

>>Kaew<<

“พี่แก้วทำไมไม่บอกเขาไปล่ะว่าเรา...”

 

 

 

 

 

 

“ช่างมันเถอะมินทร์ให้เข้าใจแบบนั้นแหละดีแล้ว” ฉันยืนมองรถคันหรูที่แล่นออกไปจากทางหน้าต่างฉันบน

 

 

 

 

 

 

 

“ก็พี่ไม่พูดความรู้สึกของพี่ออกไปแบบนี้ไง พี่ทั้งสองคนเลยต้องนั่งทะเลาะกันแล้วต่างคนต่างเสียใจกันอยู่แบบนี้” มินทร์ที่เห็นฉันซึมก็พูดขึ้นอีก

 

 

 

 

 

 

“รู้ได้ไงว่าเขาเสียใจ เขาไม่ได้เสียใจหรอก”

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วพี่แก้วรู้ได้ไงว่าพี่โทโมะเขาดีใจ ถ้าเขาดีใจจริงๆนะเขาก็ไม่มาหาพี่ที่บ้านแล้วมาหึงหวงพี่กับผมแบบนี้หรอก”

 

 

 

 

 

 

 

“เขาแค่เล่นละครหลอกให้พี่รักเขาเท่านั้นแหละ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมเป็นคนนอกผมไม่อยากพูดอะไรมาก แต่ผมอย่างบอกพี่ไว้อย่างหนึ่งนะ คนเราอ่ะเวลาทะเลาะกัน ไม่เข้าใจกันก็ชอบคิดไปเองคนเดียวว่าเขาต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ ว่าเขารู้สึกอย่างงั้นอย่างงี้ ผมก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมไม่หันหน้ามาพูดกันตรงๆ บอกความรู้สึกให้อีกฝ่ายรู้ถ้าปิดกั้นตัวเอง ตัวเองนั้นแหละที่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง” ฉันยืนมองมินทร์ที่เดินออกไปหลังจากพูดจบ ฉันมองรูปถ่ายงานแต่งงานที่อยู่หัวเตียงแล้วคิดถึงเมื่อก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนแรกฉันไม่ชอบโทโมะมากๆที่มาดูถูกมาว่าแม่ฉัน แต่พอแต่งงานกันไปได้สักพักเขาพาฉันไปหาคุณย่าของเขา ตอนที่เขาอยู่กับคุณย่าเขาดูเหมือนไม่ใช่โทโมะที่ฉันเคยรู้จักก่อนหน้านี้ เขาดูอ่อนโยนและตอนที่ฉันอาหารเป็นพิษต้องเข้าโรงบาลโทโมะขอให้เขื่อนและเฟย์มาดูแลฉันเพราะเขาต้องไปทำธุระให้พ่อของเขา พอเขาเสร็จธุระเขาก็มาดูแลฉันอย่างดีจนฉันเริ่มใจสั่น

 

 

 

 

 

 

 

ติ๊ด....ติ๊ด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮาโหลฟางมีอะไรเหรอ??” ฉันมองเบอร์ปลายสายก็จะกดรับ

 

 

 

 

 

 

 

 

(แก้ว....) ปลายสายเงียบสักพักก่อนจะพูดต่อ (เออคือ...)ฟางยังคงอ้ำอึ้งเหมือนไม่กล้าจะพูด จนฉันต้องถามซ้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเป็นอะไรป่าว มีอะไรเหรอ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(แก้วทำใจดีๆนะ..คือโทโมะอ่ะ โทโมะเขารถพลิกคว้ำตอนนี้อยู่ห้องไอซียู) หลังจากฟางพูดประโยชน์สุดท้ายจบฉันถึงกับช็อกเหมือนเข่าเริ่มอ่อน (แก้ม... แก้ว!) ฟางเรียกชื่อฉันซ้ำเพราะเห็นว่าฉันไม่ตอบโต้อะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ฟางอยู่ที่โรงบาลไหน” ฉันตั้งสติแล้วรีบถามก่อนจะขับรถออกไปจากบ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พอลิปฟ์เปิดออกฉันก็วิ่งไปยังห้องไอซียูทันที “นายอย่าเป็นอะไรไปนะ” ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะเห็นฟาง ป๊อปปี้ เขื่อน เฟย์ และเพื่อนอีก2คน(จงเบและเคนตะ)ที่ยืนกันอยู่หน้าไอซียู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง โทโมะเป็นไงบ้าง” ฉันถามเพื่อนสาวแล้วมองไปที่ห้องไอซียู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้คุณหมอยังไม่ออกมาเลย” ฟางตอบก่อนจะเดินมาหาฉันแล้วกุมมือฉันไว้ “แก้วโทโมะจะต้องไม่เป็นอะไร เชื่อฟางนะ” เธอปล่อยมือแล้วเข้ามากอดปลอบแล้วฉันก็กอดตอบเพื่อนสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ใช่เขาจะต้องไม่เป็นอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1 ชั่วโมงผ่านไปคุณหมอก็เปิดประตูออกมา ฉันและพวกเพื่อนเขารีบวิ่งไปถามหมอทันที “คุณหมอค่ะ โทโมะเป็นไงบ้างค่ะ”  คุณหมอมองหน้าฉันสักพักก่อนจะตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ...” ฉันยิ้มทันทีที่เขายังมีชีวิตอยู่ “แต่..คนไข่จะเป็นเจ้าชายนิทรา เป็นสภาพที่สมองสูญเสียความสามารถในการรับรู้ ความเข้าใจ การตอบสนองต่อสิ่งเร้า หรือสิ่งแวดล้อม”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วเพื่อนผมจะเป็นแบบนี้นานไหม แล้วจะหายไหมครับหมอ” เขื่อนที่ยืนฉันคุณหมอพูดก็ถามขึ้นบาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หมอไม่สามารถบอกได้แน่นอนว่าจะเป็นแบบนี้ไปนานแค่ไหน อาจจะเป็นสัปดาห์ เป็น เดือน หรือ เป็นปี ๆ ในบางรายจะฟื้นตัวได้จนผู้ป่วยตื่นขึ้นมา แต่บางรายก็จะเป็นแบบนี้ไปจนตาย” ฉันที่ได้ยินคุณหมอพูดถึงกับช็อกอีกรอบ “ไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พอคุณหมอเดินออกไปฉันทรุดลงนั่งกับพื้น แล้วน้ำตาก็ไหลไม่หยุด “มันเป็นความผิดฉันเอง ฉันผิดเอง ถ้าฉันไม่ไล่เขา ไม่หาเรื่องทะเลาะกับเขา โทโมะคงไม่เป็นแบบนี้ ฮื้อๆ” ฉันปล่อยโฮออกมาแล้วกำมือแน่นก่อนจะทุบลงที่พื้นอย่างโมโหตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว!” เฟย์ฟางที่เห็นฉันร้องไห้และทุบพื้นก็เข้ามาดึงแขนฉันไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว อย่าทำเป็นแบบนี้สิ อย่าโทษตัวเองเลยนะ เหตุการณ์แบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก” เฟย์พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่แก้ว..แล้วอีกอย่างเรายังพอมีหวังนะ โทโมะอาจจะเป็นแค่สัปดาห์ เป็น เดือน หรือ เป็นปี เดี๋ยวเขาก็ฟื้น” ฟางปลอบฉันอีกแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วถ้าเขาเป็นแบบนี้จนตายเลยล่ะ” ฉันหันไปถามฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่หรอก..แก้วต้องเชื่อมั่นในตัวโทโมะสิ ยังไงเขาต้องฟื้นขึ้นมาแน่นอน” ฟางยังคงพูดปลอบฉัน“อย่าร้องนะแก้ว” ฟางลูบหัวฉันแล้วดึงไปกอด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ” ฉันยืนมองร่างของเขาที่นอนใช้เครื่องหายใจ ฉันค่อยๆเดินเขาไปนั่งลงข้างๆเตียงก่อนจะจับมือเขา “นายต้องฟื้นนะ ฉันจะรอนาย ต่อจากนี้ไปฉันจะอยู่ข้างๆนาย ฉันจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว รีบตื่นขึ้นมานะ” ขณะที่ฉันพูดกับคนที่ไม่ได้สติ น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง ก่อนจะปาดน้ำตาแล้วหันไปหาเพื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกนายกลับก่อนเลยก็ได้นะ ตอนนี้ก็ดึงมากแล้ว”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วแก้วล่ะไม่กลับด้วยกันเหรอ” เฟย์ถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ล่ะ กะว่าจะอยู่เป็นเพื่อนโทโมะ ฉันไม่อยากทิ้งเขาไว้คนเดียว” ฉันพูดกับเฟย์แล้วหันมามองหน้าโทโมะที่หลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นฉันฝากเพื่อนฉันด้วยนะ” ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนจะชวนฟางและเพื่อนของเขากลับ แล้วฉันก็หันมายิ้มกับร่างของโทโมะที่หลับก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ต่อจากนี้ฉันจะดูแลนายเองนะ ฉันจะดูแลนายจนกว่าจะฟิ้น” ฉันทั้งยิ้มแล้วร้องไห้ออกมาพร้อมกัน

 

           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นัดพี่ออกมาแบบนี้มีเรื่องสำคัญอะไรหรือป่าว”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิมเดินเข้ามาในร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่งหลังจากได้รับโทรศัพท์จากเบอร์ปริศนาเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนและรู้ว่าเจ้าของเบอรืคือ ไปป์ น้องชายของป๊อปปี้  เขานัดเธอออกมาเจอกันที่โดยบอกว่ามีเรื่องสำคัญและน่าสนใจจะคุยกับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่นอนครับ นั่งก่อนสิ เราอาจจะได้คุยกันยาว” ไปป์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์   พิมนั่งลงตามคำเชิญของไปป์ก่อนจะสั่งสปาเกตตี้ง่ายๆ และน้ำส้มเป็นเครื่องดื่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พูดธุระของไปป์มาเลยดีกว่า” พิมเปิดประเด็น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องพี่ป๊อปกับพี่ฟาง” ไปป์ตอบตรงประเด็น สายตาคมกริบของเขาจ้องมองพิทนิ่งๆราวรออ่านปฏิกิริยา “ผมมีวิธีแยกสองคนนั้นออกจากกันและทำให้พี่พิมได้พี่ป๊อปไปครอง”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ให้พี่ร่วมมือกับนายทำร้ายความสัมพันธ์ของสองคนนั้นนะเหรอ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว” ไปป์เหยียดยิ้มอย่างผู้เหนือกว่าเมื่อพิมมองเขาอย่างหยั่งเชิง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รับรองว่าแผนการของผม..ไม่ทำให้พี่เสียเชื่อเสียงเกินกว่าพี่พยายามจะฆ่าพี่ฟางตอนอยู่ภูเก็ตหรอกนะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปป์! นาย!” พิมลุกออกจากเก้าอี้เมื่ออีกฝ่ายพูดจี้ใจตำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปกติเธอเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งมากเพราะรู้ว่าการแสดงอารมณ์ออกมาทั้งหมดจะทำให้อีกฝ่ายอ่านความคิดของตัวเองออก แต่พอได้ยินคำพูดหลังจากนั้น มันทำให้เธออดรนทนไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขาไปรู้เรื่องนี้มาได้ไงหรือฟางที่เป็นคนบอกไปป์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆครับ เรื่องนี้พี่ฟางไม่ได้บอกผมหรอกนะ เพราะพี่ฟางไม่ได้เป้นคนช่างพูดหรือขี้ฟ้อง แล้วเรื่องนี้ก็ยังไม่มีใครรู้นอกจากผม” ไปป์ยิ้มอย่างใจเย็นก็ยิ่งทำให้พิมเริ่มรู้สึกเสียเปรียบ “ถ้าพี่ให้ความร่วมมือกับแผนการของผม ทุกอย่างจะเป็นความลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายขู่ฉัน!” พิมนั่งลงเจรจาเมื่อรู้ว่าการโวยวายไม่มีทางทำให้เธอชนะเขาได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ช่วยไม่ได้ที่พี่ดันมีชนักติดหลังพี่เอง” ไปป์หยักไหล่เบาๆเขายกไวน์ขึ้นมาจิบด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้ “เอาน่า...มองโลกในแง่ดี พี่ทำตามแผนผม พี่ก็ได้พี่ป๊อปปี้กลับไปนะ ผมรู้ว่าพี่ยังรักและแคร์พี่ป๊อปปี้อยู่”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าถ้าฉันร่วมมือกับนายแล้ว นายจะเก็บเรื่องทั้งหมดไว้เป็นความลับจริงๆ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“การเล่นเกมสักเกม..มันมีความเสี่ยงหมดนั้นแหล่ะ และในเมื่อพี่ก้าวเข้ามาในเกมแล้ว ชีวิตพี่ก็อยู่กับความเสี่ยงทั้งนั้น พี่จะไม่ตอบตกลงก็ได้นะ ถ้าพี่อยากตื่นเต้นกับความเสี่ยงที่สุด”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธตั้งแต่แรกแล้วใช่มั้ย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิมกำหมัดแน่นสะกดอารมณ์ไว้ในใจขณะเหยียดยิ้มบางๆ ตอบกลับไป แม้ว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นประโยชน์กลับเธอ แต่มันทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ทำไงได้ในเมื่อไปป์กุมความลับของเธอไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เข้าใจอะไรง่ายอย่างนี้ก็ดี ผมจะได้ไม่ต้องอธิบายให้มากความ” ไปป์เหยียดยิ้มอย่างชอบใจที่พิมทำตามแผนเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โปรดติมตามตอนต่อไป

 

 

 

 

 

 

 

 

เอาแล้วไงเราก็นึกว่าความรักป๊อปปี้กับฟางจะราบรื่นซะอีก  แล้วโทโมะดันมาเป็นเจ้าชายนิทรา แล้วโทโมะจะฟื้นมั้ยนะ     อยากรู้ป่ะ เม้นและโหวตเรื่องนี้ด้วยนะ