Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

>>Poppy<<

 

 

 

 

 

 

 

 

(เมื่อไหร่จะให้วางสายเนี่ย ฉันง่วงแล้วนะ)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟางบ่นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย คือ! ผมเพิ่งโทรไปคุยกับเธอไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำนะ บ่นมาได้ไงว่าง่วง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันเพิ่งโทรไปเองนะ เธอเป็นผู้หญิงประสาอะไรเนี่ย” ผมบอกน้ำเสียงดุๆ หวังจะให้เธอรู้สึกผิดบ้างที่เย็นชาใส่ผม (ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้วนะ!!)  “ผู้หญิงคนอื่นอยากให้ฉันโทรหาทั้งนั้น”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(ก็ฉันง่วงอ่ะ มันจะตีหนึ่งแล้วนะป๊อป พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย นายกับฉันเจอกันแทบทุกวัน มีอะไรค่อยคุยตอนเจอหน้ากันก็ได้นิ ไม่รู้จะโทรมาทำไมอ่ะ ....ฉันง่วงนอนมากเลยยยยยย)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ดูเอาเถอะ!! แฟนใครเย็นชาเท่าแฟนผมเห็นจะไม่มีอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาทำเสียงน่าฟัดแบบนั้นเลยนะ เดี๋ยวฉันได้ไปหาเธอที่คอนโดตอนนี้แน่” ไม่ยอมคุยโทรศัพท์กับผมไม่พอ ยังมาทำเสียงงัวเงียน่ารักน่าฟัดอ้อนใกล้ๆหูอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(อย่าบ้านะ!!  นายมาห้องฉันเดี๋ยวก็ไม่ได้นอนกันพอดี) ฟางรีบห้าม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รู้ทันอีก ฉันอยากจับเธอกินจะแย่อยู่แล้วรู้มั้ย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(นายเริ่มลามกแล้วนะป๊อปปี้ วางสายไปเลยไป ฉันง่วง...)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็ได้...พรุ่งนี้เจอกัน”  ผมบอกยิ้มๆเมื่อได้ยินเสียงหวานๆของฟางอ้อแอ้และงัวเงียมาตามสาย พอนึกถึงสีหน้าสะลึมสะลือของเธอแล้วผมหายหงุดหงิดทันทีเลย ยัยตัวดีต้องหน้ารักและน่าฟัดมากแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฮือ อยากไปกอดยัยตัวเล็กจัง ทำยังไงดีๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หลับฝันหวานนะครับ ฟางน้อยของป๊อปปี้” ผมบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มหูเอาใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(อื้อ...)เธอรับคำส่งๆและกดตัดสายไปเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ยัยเด็กบ้า! บอกฝันดีกลับมาสักคำก็ไม่มี  อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผมจะหาโอกาสจูบเธอแรงๆแทนการลงโทษสักสิบนาทีไม่ให้หายใจเลยค่อยดู!

เช้าต่อมา

 

 

 

 

 

 

 

 

            “ป๊อป....” ขณะที่ผมกำลังส่งข้อความหาฟางเพื่อจะชวนไปทานข้าว เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “....พิม”  ผมนิ่งสักพักก่อนเรียกชื่อเธอ “พิมมีอะไรหรือป่าว??”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “พิมมีเรื่องอยากจะปรึกษา  คือถ้าป๊อปไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ”  พิมหน้าเศร้าและจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “เดี๋ยวก่อนสิ เข้ามาในห้องก่อนสิ” ผมชวนพิมเข้าไปในห้องชมรม ก่อนจะหาน้ำและเปิดประเด็น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “พิมมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือป่าวปรึกษาเรามาเลยนะ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “เพื่อน......งั้นเหรอ” พิมเอ่ยคำว่าเพื่อนซ้ำเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “ใช่..เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ” ผมพยายามตอบยิ้ม เพื่อสร้างบรรยายกาศการคุยที่ดีขึ้น ผมรู้ว่าผมทำผิดต่อเธอมาก ผมเป็นคนที่ทิ้งเธอไป และการเปลี่ยนใจไปคบกับฟางคงทำให้เธอเสียใจมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่จะให้ผมทำยังไงในเมื่อผมห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้นะป๊อปปี้”  พิมถามอย่างไม่ต้องการคำตอบ เมื่อเธอพูดจบประโยคนั้นพิมทำในสิ่งที่ผมไม่คาดถึง นั้นก็คือ...การใช้มือประคองใบหน้าของผมไว้ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากผมอย่างรวดเร็วจนผมไม่ทันได้ตั้งตัว เพราะผมไม่คิดว่าพิมจะกล้าทำแบบนี้กับผม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พิม อย่าทำแบบนี้” ผมพยายามห้ามพิม เพื่อเรียกสติของเธอกลับคืนมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมอ่ะ  ทำไมป๊อปต้องนอกใจพิม ป๊อปใจร้าย....ฮือๆ” พิมปล่อยโฮและทุบตีผม ผมไม่ตอบโต้อะไร เพราะมันต้องสมควรแล้วที่ผมต้องโดนแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปไม่รักพิมแล้วเหรอ” พิมมองหน้าผม ดวงตาของเธอจ้องลึกลงมาที่ดวงตาของผม “มองตาพิมแล้วบอกพิมสิว่าป๊อปไม่ได้รักพิมแล้ว”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรารักฟางคนเดียว” ผมบอกขณะมองสบตาเลยกลับไปอย่างจริงจัง ไม่ว่าพิมจะพยายามยั่วหรือใช้เสน่ห์ในตัวเธอกับผมแค่ไหน แต่ผมไม่ยอมโอนอ่อนกับเธอแน่”ขอโทษนะพิม”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “พิมไม่เชื่อหรอก”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           ร่างบางไม่ยอมหยุดความตั้งใจง่ายๆ  เธอเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆผมจนริมฝีปากสวยๆของเธอเกือบจะแนบชิดกับริมฝีปากผมอยู่แล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะสานต่อจากเธอ ตอนนี้ผมมีฟางทั้งคน ผมทำอย่างนั้นไม่ได้แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “ป๊อปไม่มีวันรักผู้หญิงคนนั้นได้มากเท่ารักพิมหรอก”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “หยุดนะพิม!!” ผมตวาดใส่พิม เพื่อให้หยุดการกระทำบ้าๆนี่สักที แต่ก็ไม่เป็นผล เธอจูบผมอีกครั้งอย่างเร่าร้อนและรุนแรงราวกับว่าต้องการทำยังไงก็ได้เพื่อปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวผม และเหมือนเธอไม่สนแล้วว่าผมจะกอดเธอด้วยความรักหรือความใคร่...บอกตรงๆนะ ผมเริ่มกลัวพิมแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            เธอไม่เหมือนพิมที่ผมเคยรู้จักจริงๆ ในขณะนั้นเอง อยู่ๆประตูห้องชมรมก็ถูกเปิดออก ผมรีบผลักออกจากพิมไปให้พ้นก่อนจะรีบไปเผชิญหน้ากับคนที่มาใหม่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            คนที่ผมไม่อยากให้เห็นภาพเหตุการณ์เมื่อครู่นี้มากที่สุดอย่างฟางและไปป์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            ความคิดของผมมันสับสน อื้ออึง และมึนงงไปสักพัก ผมจึงมองคนรักอย่างขอความเห็นใจและขอให้เธอเชื่อใจผมสักครั้ง ทว่าเธอกลับจ้องหน้าผมนิ่งเหมือนคนไร้ความรู้สึก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            ให้ตายเถอะ! นี่มันวันซวยอะไรของผมว่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โปรดติมตามตอนต่อไป

 

 

 

 

 

 

 

ลืมเรื่องนี้กันแล้วใช่ไหม เค้าต้องขอโทดด้วยนะที่ไม่ได้มาอัพเป็นเดือนแล้ว ยังไงก็เม้นและโหวตให้เค้าด้วยนะ เค้าจะแต่งเรื่องนี้ให้จบ